Από το ταραχώδες τέλος του 20ού αιώνα (στα 1989) κι έπειτα, οι ελληνικές ελίτ πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να διασωθούν παίζοντας αποκλειστικά το χαρτί της παρασιτικής εξωστρέφειας. Το σχέδιο ήταν απλό: μετά την κατάρρευση των παγκόσμιων ισορροπιών, η Ελλάδα θα απέφευγε την κρίση δια της… ομοιοπαθητικής, επιτρέποντας δηλαδή στις νεο-αυτοκρατορικές δυναμικές της παγκοσμιοποίησης και του νεο-οθωμανισμού να αλώσουν το εσωτερικό της χώρας – ελπίζοντας στην αναπαραγωγή των κερδών, των θέσεων και της εξουσίας τους, και πρακτορεύοντας τον εθνικό πλούτο και τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν ο… Παπανδρέου και ο Παπαδήμος, η μεταβολή της χώρας μας σε οιονεί προτεκτοράτο του νέου γερμανικού Ράιχ και σε υποχείριο των νεο-οθωμανών.
ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί στην απελπισία, ενώ ακόμα και η αγανάκτησή τους μοιάζει ν’ αποτελεί ένα από τα στάδια του πένθους, και όχι στοιχείο μιας πραγματικής ανάτασης. Απόδειξη αυτού είναι ότι όποια εναλλακτική λύση κι αν έχει κατατεθεί, αυτά τα φοβερά δύο χρόνια της πτώσης, μοιάζει ανέφικτη, προϋποθέτει κάποιον από μηχανής θεό ή απλά περιορίζεται σε κούφια λόγια και ανέξοδες ψευδοεπαναστατικές ρητορίες. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κανένας δεν δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια του, προκειμένου να αντιμετωπίσει μόνος αυτός την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον ακόμα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα των Τροϊκανών, ξεπατώνοντας ό,τι έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του επαχθούς για τη χώρα μας δανεισμού, που συνοδεύεται από επιβαλλόμενα μέτρα τα οποία μας βυθίζουν ακόμα βαθύτερα στην κρίση, την ανέχεια και την απώλεια οποιασδήποτε έννοιας αυτοδιάθεσης. Σαν τον τοξικομανή, ο ελληνικός λαός έχει εθιστεί σε αυτήν την έλλειψη προοπτικής και κινδυνεύει να εξελιχθεί στο έσχατο στάδιο της εξάρτησης, την οριστική παραίτηση και την αποδοχή του μοιραίου, της υποταγής.
Προφανώς, το θανατηφόρο αυτό σπιράλ πρέπει να πάψει αμέσως, και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι να χτυπήσουμε το κακό απευθείας στη ρίζα του. Έτσι, το να σταθούμε αυτοδύναμοι, να καταργήσουμε τούτη τη θανατηφόρα τάση της εξωστρέφειας, και να σταθούμε αποφασιστικά, μόνοι μας, στα πόδια μας δεν είναι στόχος αλλά προϋπόθεση του αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Πρώτο και κύριο πεδίο όπου πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί αυτή η ανατροπή είναι ο δανεισμός. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, η κυβέρνηση ήδη έπραττε ως εάν η χώρα να είναι χρεοκοπημένη. Συνέδεσε εξ αρχής τη διαπραγμάτευση για τον εξωτερικό δανεισμό, και τις συνοδευόμενες από αυτήν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την εκποίηση του εθνικού πλούτου, εκχωρώντας με αυτόν τον τρόπο κάθε διαπραγματευτικό όπλο στους αντιπάλους μας. Θα έπρεπε να πράξουμε το αντίθετο. Η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, έπρεπε να εξασφαλίσει πόρους για τον εαυτό της, για να μπορεί η χώρα μόνη της να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση, δίχως την ξένη επέμβαση.
Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί μόνο εάν έμπαινε σε διαδικασίες εσωτερικού δανεισμού, με ένα ομολογιακό δάνειο, στο οποίο θα έπρεπε να συμμετέχουν ΟΛΟΙ και προπάντων οι έχοντες – δηλαδή όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια θησαύριζαν συστηματικά υποθηκεύοντας τη μελλοντική πορεία της χώρας. Ένα δίκαιο και αναλογικό δάνειο, ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας διαθέσιμα για να καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας, θα είχε συμβάλει αποφασιστικά στη διάσωση της χώρας μας:
Πρώτον, θα ήταν πολύ δυσκολότερος ο εκβιασμός μας από τους ξένους δανειστές. Γιατί η χώρα θα είχε διαθέσιμους πόρους και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί διαφορετικά, δίχως να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της άρνησης καταβολής των δόσεων, ο κίνδυνος μιας ασύντακτης χρεοκοπίας και, εν τέλει, μιας εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής.
Βάσει όλων αυτών, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε τη μόνη πραγματική, ρεαλιστική απάντηση στο ψευτοδίλημμα της Μέρκελ και των τεχνοκρατών: «Ευρώ ή δραχμή». Γιατί, απλούστατα, θα ενίσχυε την αυτονομία μας και, ταυτόχρονα, θα συσσώρευε πόρους ώστε, σταδιακά, να γίνει εφικτή ακόμα και η απεξάρτησή μας από το ευρώ, δίχως να διαλυθεί οικονομικά η χώρα και να πεινάσει ο ελληνικός λαός, ενώ, παράλληλα, θα ακύρωνε το δόγμα «εξανδραποδισμός εντός του ευρώ», που εφαρμόζουν οι Γερμανοί σήμερα μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού μας.
Δεύτερον, ο εσωτερικός ομολογιακός δανεισμός ήταν η μόνη προοπτική αντιμετώπισης της κρίσης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μπορεί να επιμένει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», εντούτοις είναι από τον λαό που ζητάει διαρκώς θυσίες και να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, για να μπορεί να επιβιώσει το σάπιο κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αντίθετα, ένα αναλογικό, προοδευτικό εσωτερικό δάνειο θα μετέθετε τα βάρη της κρίσης στους πραγματικούς υπαίτιους γι’ αυτήν, σπάζοντας το σερί της αδικίας και της ατιμωρησίας των αρχουσών τάξεων, που κυριαρχεί επί δεκαετίες στη χώρα και έχει οργιάσει στην ύστερη μεταπολίτευση. Ταυτόχρονα, θα αναδείκνυε τον ελληνικό λαό σε ρόλο πρωταγωνιστή της κρίσης – στη βάση της αρχής «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του».
ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ
Αυτό που δεν έγινε τότε, μπορεί να γίνει σήμερα. Πραγματικά, ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο έχει πολλαπλή σημασία, πέραν των όσων ήδη αναφέραμε, και τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ:
α) Πολιτικά, καθώς θα άλλαζε το κλίμα της δικτατορίας που έχουν επιβάλει δανειστές και τεχνοκράτες, οι οποίοι, όντας σε απόλυτη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, θεσπίζουν μέτρα οικονομικού στραγγαλισμού και ξεπουλήματος της χώρας. Επιπλέον, θα έθετε τέλος στα διαδοχικά άδικα χαράτσια που έχουν γονατίσει τον ελληνικό λαό.
β) Κοινωνικά, καθώς θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, θέτοντας τέρμα στον διασυρμό της χώρας ως επαίτη. Συν τοις άλλοις, θα βοηθούσε να εδραιώσουμε ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα καταπολεμούσε την παραίτηση, την απελπισία και τον πανικό του «σώζων εαυτόν σωθήτω», που σήμερα τείνει να κυριεύσει την χώρα μας.
γ) Οικονομικά, γιατί θα μας δινόταν μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τη χώρα και να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια και την ανεργία, που συνδέονται με την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού – πράγμα που δεν θα επέτρεπαν ΠΟΤΕ οι Γερμανοί και οι εγχώριες παρασιτικές άρχουσες τάξεις.
Το δάνειο αυτό πρέπει είναι από εμάς για εμάς. Δεν προορίζεται ούτε για τους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε για τα εγχώρια τρωκτικά. Δεν συλλέγεται για να διασώσει τους τραπεζίτες, ούτε το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της χώρας που καταρρέει. Συλλέγεται στα πλαίσια μιας παλλαϊκής προσπάθειας εθνικής ανασυγκρότησης, η οποία σκοπό έχει να αλλάξει τους όρους της θνησιγένειας του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Υπ’ αυτή την έννοια, θεματοφύλακας της όλης προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός και μόνον ο λαός, ο οποίος θα διασφαλίσει ότι: α) ο εσωτερικός οικονομικός δανεισμός θα γίνει δίκαια και αναλογικά β) οι πόροι που θα συλλεχθούν από τούτη την πανεθνική προσπάθεια θα διοχετευθούν για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε υγιή και δίκαιη βάση.
Η κυρίαρχη αντίληψη, που έχει εθιστεί στην αδικία και την εγωκρατία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει η λαϊκή κινητοποίηση στη διάσωση της χώρας μας από τη χρεοκοπία. Και όμως, αποδεδειγμένα, σε καιρούς κρίσεων, λειτουργεί καλύτερα από τα διάφορα νεοφιλελεύθερα σχέδια ψευτοδιάσωσης που εκπονούν οι τεχνοκράτες. Υπάρχουν ήδη απτά παραδείγματα: Στο Βέλγιο, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο συγκέντρωσε 5,7 δισ. ευρώ, τη στιγμή που η κυβέρνηση προσδοκούσε να συγκεντρώσει μόνο 200 εκατομμύρια. Και στην Ιταλία, αντίστοιχη προσπάθεια επιχειρηματιών και πολιτικών, που συνοδεύτηκε από έκκληση στους έχοντες Ιταλούς πολίτες να αγοράσουν εθνικά ομόλογα, απέφερε, μέσα σε μια μέρα, 567 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η αλληλεγγύη και η συνεισφορά αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικές, ακόμα και υπό τη στενή οικονομική έννοια του όρου, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το σύγχρονο οικονομικό ιερατείο.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα (τα οποία συμμετέχουν σε αυτήν απροκάλυπτα, με εκπροσώπους), υπό τις εντολές της γερμανοκίνητης Ε.Ε., επιστρατεύει τις πιο αντιδημοκρατικές, αντιλαϊκές, αυτοκρατορικές παραδόσεις για να σώσει την κατάσταση. Με μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που θυμίζουν στον λαό μας τις πιο σκοτεινές στιγμές της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και την εξαθλίωση, την πείνα και τη ληστεία που πραγματοποίησε το Τρίτο Ράιχ στη χώρα μας, το 1941-1944.
Αντίθετα, το πνεύμα που χαρακτηρίζει την πρόταση για έναν εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό αντλεί την έμπνευσή του από τις καλύτερες στιγμές της αυτοθυσίας του ελληνικού λαού, την παράδοση των εσωτερικών δανείων των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης. Στην παράδοση όλων των μεγάλων επαναστάσεων, από τη γαλλική μέχρι τη… μεξικάνικη επανάσταση, που προέβησαν σε αντίστοιχες κινήσεις, διαγιγνώσκοντας πολύ σωστά ότι η οικονομική αυτοδυναμία είναι πρωταρχική προϋπόθεση για μια ελεύθερη ζωή.
Όλοι, και πριν από όλους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ οι «εθνικοί εργολάβοι», οι εφοπλιστές, τα κόμματα, η Εκκλησία, θα πρέπει να συνεισφέρουν σε αυτό το δάνειο. Και πρέπει ν’ ακολουθήσει όλος ο ελληνικός λαός, όχι γιατί πάλι πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, αλλά γιατί ήρθε ο καιρός, επιτέλους, να γίνει κύριος της μοίρας του και να επιβάλει λίγη δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο.
Και, επιτέλους, είναι μια ευκαιρία για όλους μας να ξεφύγουμε από τον μεμψίμοιρο –και αναποτελεσματικό– καταγγελτικό λόγο ενάντια στο κράτος και τις πολιτικές ηγεσίες και να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη σωτηρία της χώρας μας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ας δούμε ποιά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα ενάντια σε αυτή την πρόταση:
Α. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση του, δεδομένου ότι οι ελληνικές ελίτ και η κυβέρνηση είναι «κλέφτες» και «θα τα φάνε»;
Είναι προφανές ότι, για να ευοδωθεί η προσπάθεια, όπως εμείς τη βλέπουμε, θα πρέπει να οριστεί μια ανεξάρτητη επιτροπή διαχείρισης και ελέγχου, η οποία θα ελέγχει όχι μόνο τη χρηστή διαχείρισή του αλλά και την κατεύθυνσή του προς παραγωγικές χρήσεις, για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για τους τοκογλύφους-δανειστές μας. Στην επιτροπή πρωτοβουλίας θα πρέπει να συμμετάσχουν όχι μόνο οικονομολόγοι αλλά καταξιωμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους και τις κοινωνικές κατηγορίες.
Β. Υπάρχει άραγε χρόνος για κάτι τέτοιο, ή μήπως είναι αργά;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα πρέπει να στραφούν σε ανάλογες επιλογές, αν θέλουν να επιβιώσουν και να μην υποδουλωθούν. Κατά συνέπεια, η αντίληψη της αυτοδυναμίας και του εσωτετρικού δανεισμού θα πρέπει να πρυτανεύσει.
Γ. Έτσι θα εξισωθούν οι θύτες, που προκάλεσαν την κρίση, με τα θύματα.
Σε καμία περίπτωση. Η συμμετοχή στον δανεισμό θα είναι αναλογική και πρώτοι θα κληθούν να συμμετάσχουν απαρέγκλιτα και με συγκεκριμένο πλαφόν, που θα οριστεί από την επιτροπή που θα συγκροτηθεί, οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, τα υψηλά εισοδήματα, όλοι όσοι παίρνουν κρατικά έργα κ.λπ. Κατά συνέπεια, θα κληθούν πρώτοι να συμμετάσχουν στη σωτηρία της χώρας όλοι αυτοί που μέχρι τώρα μας καλούν με το αζημίωτο «να κάνουμε θυσίες».
Δ. Υπάρχουν άραγε χρήματα, πλέον, μετά από δύο χρόνια κρίσης;
Και βέβαια υπάρχουν. Όχι μόνο στις τράπεζες του εξωτερικού, όχι μόνο στην Ομογένεια αλλά και στο εσωτερικό της χώρας και στις τράπεζες, αλλά και σε θυρίδες και κάτω από τα στρώματα. Και, εξ άλλου, δεν προτείνουμε να χαριστούν αυτά τα χρήματα, αλλά να δανειστούν στο ελληνικό κράτος με ανάλογο επιτόκιο.
Ε. Οι Έλληνες έχουν ατομικοποιηθεί και ο καθένας κοιτάει την «πάρτη του».
Ναι, μόνο που αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να πάνε όλοι φούντο, εκτός από ορισμένα λαμόγια και μαυραγορίτες. Ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας, αξιόπιστο, που να αφορά το σύνολο του λαού, δεν έχει μόνο οικονομική αποτελεσματικότητα αλλά και ιδεολογική και πολιτική. Οι Έλληνες θα στηριχτούν επιτέλους στις δικές τους δυνάμεις, θα ανασυστήσουν την εθνική τους κοινότητα.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…
19-1-2012
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου