Τι δεν καταλαβαίνουμε; Πόσο, πια, έχει καταντήσει ο δημόσιος λόγος κενός νοήματος; Ποια αιτία μας οδηγεί στο να μη δίνουμε βάση στις λέξεις και τις προτάσεις που προμηνύουν ρητά τα μελλούμενα; Χρόνια τώρα, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι άνθρωποί του επαναλαμβάνουν από δημόσια βήματα την ανάγκη για κεντρική ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, αν όχι για παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση. Δεν το έχουν πει περιφραστικά. Το έχουν εκφράσει ακριβώς, καθαρά, ξάστερα. Κι όχι μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών. Χρόνια τώρα, πλείστοι πολιτευτές και παράγοντες περιγράφουν τα σχεδιάσματά τους ενώπιον των ίδιων Ελλήνων, που σήμερα πέφτουν φωνασκούντες από τα σύννεφα με την πρόβλεψη της δεύτερης δανειακής σύμβασης περί ξένου επιτρόπου, ήτοι γενικού δερβέναγα με δικαίωμα αρνησικυρίας επί των οικονομικών μας.
Το όλο θέμα, όμως, αντιβαίνει στη λογική. Πρώτα, ψηφίζει κάποιος (ή δέχεται αδιαμαρτύρητα να το πράττουν οι γύρω του) έναν πολιτικό που, παρά τις αντιφάσεις του (“δεν θα πάμε στο ΔΝΤ”), ευαγγελίζεται εκχώρηση της οικονομικής διακυβέρνησης του τόπου, στην ουσία έναν άνθρωπο με ασθενή αίσθηση της ελληνικής γλώσσας και ακόμα χειρότερη εικόνα της εθνικής πραγματικότητας. Μετά, αυτός ο ίδιος “κάποιος” διαμαρτύρεται, διότι η χώρα του χάνει την οικονομική της κυριαρχία και σχεδόν εκποιείται – δια ταπεινωτικών, όπως και να το κάνουμε, εγγυήσεων – στους ξένους πιστωτές της. Όλεθρος ανακολουθίας. Σα να μην προσλαμβάνουν πια τα αυτιά των πολιτών αυτό που λέγεται κι εμπέμπεται δημόσια. Σα να μην επεξεργάζεται ο κοινός νους τα σήματα και τα νοήματα. Μα, μας το έχουν πει, ότι θα συμβεί αυτό το πράγμα! Όχι. Εμείς εκεί, σα να έχουμε μπουκώσει πια από τα ψέμματα, πλέον απλά δεν ακούμε. Τους ψηφίζουμε στη βάση φαντασιακών συναισθηματικών κόσμων. Και ζούμε σε μια χώρα όπου μοιάζει να κυριαρχεί αυτό ακριβώς, που καλείται επιστημονικώς αφασία και αφορά σε απώλεια θεμελιωδών γλωσσικών ικανοτήτων.
Δηλαδή, πως περίμενε κανείς, όταν έριχνε ΠΑΣΟΚ υπό τη σκιά της κρίσης, ότι θα συντελούνταν τα βήματα προς μια κεντρική οικονομική διακυβέρνηση της ευρωπαϊκής ζώνης; Μήπως, δια της δημοκρατικής απόφασης των Ελλήνων πολιτών για μετακόμιση του ελληνικού ΥΠΟΙΚ στο Berlaymont των Βρυξελλών, πλήρους, μετά των υπαλλήλων και των κλητήρων αυτού; Δεν ξυπνά καμία χώρα ένα πρωί με όρεξη να μην είναι πια αρμόδια για την οικονομία της. Αναγκάζεται να το κάνει - ειδικά σε περιβάλλον γενικευμένης διεθνούς κρίσης. Σύμφωνα, δε, με τους ίδιους τους φορείς της εξουσίας εν Ελλάδι, επόμενο δεν ήταν, αργά ή γρήγορα, η ελληνική διοίκηση να βρεθεί μπροστά σε κομισάριους, ινστρούκτορες, επόπτες κι αρμοστές; Ήταν. Και ο έχων ώτα ακούειν έπρεπε να το είχε ακούσει από καιρό και ο νοών να το είχε νοήσει. Σε απλά ελληνικά μας το έλεγαν και μας το ξανάλεγαν. Ας βάλουμε στην άκρη τις επαναληπτικές τοποθετήσεις του ΓΑΠ, χρόνια τώρα, ή τα βιογραφικά των συμβούλων και των “κηπουρών” του. Πόσο πιο σαφής θα μπορούσε να γίνει, λχ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνέντευξη τύπου εκείνη, το βράδυ της 16 Ιουλίου 2011; Τότε, που ξεκίνησε πανηγυρίζοντας τον υποτιθέμενο πάτο στο βαρέλι και τελικά είπε: «’Εχει σημασία να ερμηνεύσουμε σωστά το μήνυμα που έστειλε σήμερα η Ε.Ε, η Ευρωζώνη, στις αγορές. Έστειλε ένα αίτημα για παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση.» Γιατί κανείς δεν έβαλε τις φωνές τότε;
Βεβαίως, δεν είναι όλοι οι Έλληνες αφασικοί. Αρκετοί αντιλήφθηκαν τι είπε ο υπουργός. Όπως πολλοί έχουν επίγνωση και συναίσθηση των πολιτικών που ακολουθούνται εδώ και καιρό. Κι ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Έλληνας κακώς δυσφορεί μπροστά στο φάσμα της γερμανικής (διότι Ευρώπη, κατά πώς πάει, ίσον Βερολίνο) υπαγόρευσης και επιβολής οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην Ελλάδα. Εκείνοι που ζουν με κριτήριο το γράμμα των νόμων και των κανόνων, ο πανάρχαιος αυτός τύπος ανθρώπου, οι Κρέοντες του Σοφοκλή, στέκουν τώρα μπροστά από τους κώδικες και τις υπογραφές και με ήθος γραφειοκρατικό, προτεσταντικό, οριζόντιο, αποφαίνονται ότι οι δανειστές έχουν το αποκλειστικό δίκιο της υπόθεσης. Ας προσέχαμε. Τώρα, μας λένε, ειδικά κατόπιν της διευκόλυνσης του κουρέματος, κορυφαία προτεραιότητα πρέπει να είναι η αποπληρωμή παντός χρέους. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Κι από μία ηθική σκοπιά, το επιχείρημά τους είναι ακλόνητο. Pacta sunt servanta: Τα συμπεφωνημένα σεβαστά.
Κάτι τέτοια λατινικά ακούει, όμως, ο πολύς λαός και ταράσσονται τα σωθικά του. Διότι έτσι χονδρικά, δίχως μελέτη και σπουδή, κατά βάθος τον τρώει μια υποψία, πως τούτα που του επιφυλάσσονται είναι σε μεγάλο βαθμό άδικα, παράνομα, ενίοτε και αντισυνταγματικά. Διότι, βάζει με το νου του, στο πλαίσιο του ισχύοντος κοινωνικού συμβολαίου καμιά γερόντισσα δεν δικαιολογείται να μην περιθάλπτεται, καμία ΤΤΕ δεν δικαιούται να απλώνει χέρι στα αποθεματικά των επικουρικών και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να απονομιμοποιεί στην πράξη την ατομική ιδιοκτησία και να ενεχυριάζει τους φυσικούς πόρους και τη δημόσια περιουσία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι όλα αυτά δεν γίνεται να φέρουν τη βούλα κανενός ύπατου αρμοστή αποικιακού τύπου. Όμως, ο ίδιος ο πολύς λαός που τώρα αφρίζει, ας πρόσεχε κι αυτός. Ας πρόσεχε τα βασικά: Τις λέξεις, τα νοήματα, τα λόγια, τα απλά στοιχεία, το «ένα κι ένα κάνουν δύο», που χρόνια αποσβολωμένος μπροστά στην ξύλινη γλώσσα της τηλοψίας έχει λησμονήσει και ενώπιον της κάλπης αψηφά.
Προσοχή: Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, μέσα στους επόμενους μήνες θα έχουμε εκλογές. Έως τότε, το blog τούτο συστήνει πολύ ραδιόφωνο, ανάγνωση, αποφυγή της υστερικής σαβούρας του διαδικτύου, αυστηρά επιλεκτική τηλεθέαση, έρευνα, διάλογο και ψυχραιμία στη βάση μιας απλούστατης, δημοκρατικότατης αρχής: Τους κυβερνώντες μας τους εκλέγουμε. (Ακόμα και ο Παπαδήμος αποτελεί προέκταση μιας πολιτικής του εκλεγμένου Γιώργου.) Μπορούν, λοιπόν, εφόσον ο λαός όντως το επιθυμεί και το κρίνει ωφέλιμο, εν μια νυκτί να πάρουν πόδι, χωρίς να καεί καμιά Βουλή, δίχως να γίνει καμιά επανάσταση παλαιολιθικής αισθητικής, δίχως να λάβει χώρα κανένα πραξικόπημα χουντικών αναφορών. Απλά. Διότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι αν φοβόμαστε την αλλαγή, τη βαθιά ρήξη και το ρίσκο της όντως δημοκρατικής ανατροπής, αν τρέμουμε την Terra incognita μιας νέας κοινοβουλευτικής σύνθεσης χωρίς προηγούμενο, δεν μας φταίει κανείς.
ΥΓ - Σε πρόσφατη ραδιοφωνική μας συνομιλία, ο πολιτικός επιστήμων και πανεπιστημιακός Γιώργος Κοντογιώργης σημείωσε πως μόνος τρόπος εν καιρώ ανατροπής του σημερινού αδιεξόδου είναι η συγκρότηση πυρήνων «de facto δήμου». Με άλλα λόγια, ευθύνη δεν έχει μόνο εκείνος που ακούει κάτι και δεν το αντιλαμβάνεται. Ευθύνη έχει κι εκείνος που, ενώ καταλαβαίνει καλά, ιδιωτεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου