Ο γνωστότατος καλλιτέχνης και άξιος σεβασμού για την καλλιτεχνική του παρουσία, η οποία τραγουδήθηκε από το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού λαού, τον τελευταίο χρόνο έχει ενεργοποιηθεί (και πάλι) στην πολιτική, με την δημιουργία της «Σπίθας». Και θέλετε η μουσική του, θέλετε οι μνήμες και οι αγώνες των Ελλήνων που συνοδεύτηκαν από αυτήν, θέλετε την ανάγκη να βρεθεί το πρόσωπο μέσω του οποίου θα ήταν δυνατή μία συσπείρωση και επανάσταση των Ελλήνων κατά του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, πολύ γρήγορα η Ελλάδα γέμισε από «σπίθες» με την ελπίδα πως αυτές σύντομα θα γίνουν φωτιά που θα κατακάψει εκείνους που σαν σύγχρονοι εφιάλτες παρέδωσαν την χώρα σε ξένες «δάνειες δυνάμεις», που βίασαν κατ’ επανάληψη και κατά συρροή το Σύνταγμα, που εργάστηκαν προς την κατεύθυνση διάλυσης της οικονομίας και του κοινωνικού ιστού…
Αλλά, η ελπίδα ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει πράξη και αυτό αποτελεί ένα παράδοξο, αφού στις τάξεις των «σπιθών» έτρεξαν να συμμετάσχουν άνθρωποι των γραμμάτων, των επιστημών, άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές, οικονομικές και επαγγελματικές τάξεις. Άνθρωποι διαπιστωμένα ικανότατοι στους χώρους εργασίας τους, επιστήμονες των οποίων η αναγνώριση και οι ικανότητες είναι δεδομένες, προσωπικότητες που τάχθηκαν ως στρατιώτες υποτασσόμενοι στον μέγιστο σκοπό, στην επαναφορά της Δημοκρατίας και στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Άνθρωποι που δεν έσκυψαν το κεφάλι στα κόμματα εξουσίας και γι αυτό δεν τους επετράπη η συμμετοχή τους στα πολιτικά δρώμενα που οι ίδιοι έβλεπαν πως οδηγούν την πατρίδα στην καταστροφή. Άνθρωποι, που χωρίς κομματικές παρωπίδες, δεν ξέχασαν ποτέ τον ρόλο του ατόμου στο σύνολο και την αξία του ικανού συνόλου. Άνθρωποι που απογοητεύτηκαν αλλά ποτέ δεν ξέχασαν ότι είναι άνθρωποι και παρά τα αξιώματά τους συμπεριφέρονταν σαν ίσοι προς ίσους, επειδή αυτή ήταν η Παιδεία τους, αυτό ήταν το πιστεύω τους…
Αυτό το λαμπρό υλικό, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να το εκμεταλλευθεί ο Μίκης, ο οποίος αρκείται σε περιοδικές ανακοινώσεις. Αυτούς τους ανθρώπους που θα έπρεπε να χωριστούν σε επιστημονικούς τομείς για να εργαστούν προς την κατεύθυνση του σχεδιασμού ενός κράτους της επόμενης ημέρας χωρίς να υπάρξει κανένα χρονικό ή άλλο κενό, αλλά και προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού με σαφείς στόχους και σκοπούς σε βάθος δεκαετιών, ο Μίκης Θεοδωράκης «κατόρθωσε» να τους κρατήσει άπραγους, μακριά από όλα εκείνα που ήθελαν και που μπορούσαν να προσφέρουν. Κατόρθωσε ο μουσικοσυνθέτης να του χαρισθεί μία Ferrari και αφού έκανε μία βόλτα για να δείξει ότι είναι ο ιδιοκτήτης της, την πάρκαρε και δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί της.
Πριν από δύο περίπου μήνες, ο Μίκης αποφάσισε να κάνει ένα επιπλέον πολιτικό κίνημα, την ΕΛΑΔΑ, το οποίο δεν είναι κόμμα, αλλά κάτι σαν λέσχη πολιτικού προβληματισμού… Και πάλι συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του και πάλι κατόρθωσε να δημιουργήσει ελπίδες, αλλά δυστυχώς… φρούδες. Αυτή τη φορά του δόθηκε μία Rolls Royce για να βάλει στην «πολιτική» (απολίτικη) συλλογή του.
Κι έτσι, επιπλέον λαμπροί συμπατριώτες μας «εγκλωβίσθηκαν» μέσα στο καινούργιο παιχνίδι του μουσικοσυνθέτη, τοποθετήθηκαν στον πάγο, κοιτάζοντας τις «Σπίθες» και ευελπιστώντας πως θα φανούν χρήσιμοι… Δυστυχώς, πέρα από τις κινήσεις εντυπωσιασμού, πέρα από την δημιουργία πρόσκαιρης εκτόνωσης, πέρα από την αχρήστευση ικανότατων επιστημόνων, το μόνο που έχει γίνει κατορθωτό είναι να αναμένουν όλοι την επόμενη ανακοίνωση του Μίκη…
Γιατί συμβαίνει, άραγε, αυτό; Άλλο η μουσική και άλλο η πολιτική, άλλο τα νιάτα και άλλο τα γηρατειά, άλλο τα όνειρα και άλλο οι εφιάλτες… Μήπως η "Ferrari" και η "Rolls Royce" θα πρέπει γίνουν, επιτέλους, χρηστικές; Η Ελλάδα περιμένει, γνωρίζοντας πως είναι άδολοι, άνθρωποι και -κυρίως- πατριώτες. Η νέα Ελλάδα στηρίζει τις ελπίδες της ακριβώς σε αυτούς που ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν κι έχουν πραγματικά πολύ δουλειά μπροστά τους για να κατορθώσουν να ανατάξουν την κλινήρη πατρίδα που κομματιάζεται στο κρεβάτι του τροϊκανού προκρούστη…
kostasxan.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου