Η πέρδικα που λέγεται Ελλάδα
Γράφει ο Τάσος Μακρής
Θα ήμουν εφτά ή οχτώ χρονών κι ήταν Μεγάλη Σαρακοστή, τότε που ο θείος μου ο Μιχάλης, ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, μου έφερε από τα χωράφια που γύριζε, σαν αγρότης που ήταν, ένα μικρό αυγουλάκι. Ήταν, όπως μου είπε, ένα αυγό, που πήρε από τη φωλιά της πέρδικας και μου υποσχέθηκε πως κάθε μέρα θα μου φέρνει κι από ένα. Η έκπληξη και η χαρά μου ήταν ανείπωτες και μέχρι σήμερα, που πέρασαν από τότε σχεδόν εφτά δεκαετίες, κάθε φορά που βλέπω κόκκινα αυγά, η εικόνα των μικρών πασχαλινών αυγών της πέρδικας, που έβαψε η μάνα μου, επανέρχεται στη μνήμη μου, μαζί με τα μπερδεμένα συναισθήματα, που χρειάστηκαν μια ζωή για να τα ξεκαθαρίσω, για να καταλάβω τη σκληρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία κατά κανόνα, με την πάροδο του χρόνου, στρέφεται εναντίον του.
Βρήκε ο θείος μου, μέσα στις καλλιέργειές του, τη φωλιά της πέρδικας και με το μυαλό και την πρακτική της εποχής του, εφάρμοσε την τεχνική, που του έμαθαν οι πρόγονοί του, για να ξεκωλιάσει την πέρδικα. Τη δική του γνώση, θέλησε να μεταδώσει και σ' εμένα και με ρώτησε αινιγματικά:
- Συ, που έμαθες στο σχολειό πολλά γράμματα, μέχρι τα πόσα ξέρεις να μετράς;
- Ουουου! Μέχρι εκεί που δεν τελειώνουν οι αριθμοί.
- Όμως, δε ξέρεις μέχρι τα πόσα μετράει η πέρδικα;
Δεν ήξερα βέβαια, ούτε φανταζόμουν πως ένα πουλί μπορούσε να μετράει, αλλά έμαθα πώς γίνεται αυτό με την πέρδικα. Κι ο θείος μου συνέχισε το μάθημα:
- Η πέρδικα γεννά κάθε μέρα ένα αυγό και μετρά μέχρι που να τα κάνει δώδεκα, για να καθίσει να τα πλακώσει. Ο άνθρωπος, που ξέρει αυτή της την ικανότητα, πηγαίνει κάθε μέρα στη φωλιά και με ένα κουτάλι ή ένα ξυλάκι, για να μην αφήσει τη μυρουδιά του και πονηρέψει το πουλί, της παίρνει ένα αυγό. Η πέρδικα γεννά συνέχεια μέχρι που να κάνει τα αυγά δώδεκα. Στο τέλος ξεκωλιάζεται κι απ' την αδυναμία της δε μπορεί ούτε να πετάξει, ούτε να τρέξει και ο ασυνείδητος, ο ανάλγητος, ο απάνθρωπος άνθρωπος, την πιάνει στη φωλιά της.
Δίχως νά'ναι ακόμα Πάσχα, δίχως να δω κόκκινα αυγά, τί ήταν αυτό που έφερε στη μνήμη μου αυτό το παιδικό μου βίωμα; Η ψυχολογία λέει πως είναι περίπλοκη υπόθεση η ανάκληση της μνήμης αιώνων και συναισθημάτων.
Δρόμοι πολλοί και μονοπάτια δύσβατα, διατρέχουν οι αναμνήσεις, για να γυρίσουν πίσω στο συνειδητό, απ' εκεί που βρίσκονται αρχειοθετημένες. Η εικόνα της αδύναμης, ξεκωλιασμένης πέρδικας, την οποία έφερε θριαμβευτικά ο θείος μου, παραλληλίστηκε με μια άλλη εικόνα των ημερών μας. Κάτι μνημόνια, κάτι μέτρα, κάτι χαράτσια, κάτι κουρέματα, δε ξέρω πώς τα μπέρδεψα και τα είδα σαν αυγά, που τα παίρνουν απ' τη φωλιά μιας πέρδικας με το κουτάλι, σε καθημερινή βάση, μέχρι να ξεκωλιαστεί το πουλί και να μείνει αδύναμο και αβοήθητο στη φωλιά του. Παρά τα χρόνια μου, δε μπορώ να καταλάβω, γιατί υποσυνείδητα κάποιους τύπους, που βλέπω στην τηλεόραση, τους ταυτίζω με τον μακαρίτη το θείο μου και τους βλέπω σαν σε όραμα να κρατούν κι αυτοί θριαμβευτικά, αλαζονικά και ανάλγητα, στα χέρια τους μια άχρηστη ξεκωλιασμένη πέρδικα.
Τί την έκανε ο θείος μου την πέρδικα; Τίποτα, ήταν άχρηστη, ήταν τόσο αδύνατη, που ψόφησε στα χέρια του. Ικανοποίησε όμως τα πιο ζωώδη ένστικτά του και νόμιζε, με άφατη απερισκεψία, πως θα χάριζε χαρά σ' εμένα. Εγώ όμως, όταν είδα το θάνατο του πουλιού και συνειδητοποίησα το άσκοπο αυτής της θυσίας, άρχισα να σκέπτομαι. Ο θείος μου, άθελά του, μου έδωσε ένα μάθημα απ' την ανάποδη, ένα μάθημα ζωής.
Γεννάει η χώρα μας και μετρά καθημερινά τα αυγά της, να τα κάνει δώδεκα, να τα πλακώσει, να βγάλει πουλιά, να κάνει κι αυτή προκοπή. Αλίμονο! Κάποιοι ανόητοι της τα παίρνουν, για να τη ξεκωλιάσουν και να την πιάσουν σαν την πέρδικα στη φωλιά της. Τί θα την κάνουν τότε, δε ρωτούν. Τα ακατανόμαστα, πρωτόγονα, ζωώδη ένστικτά τους λένε πως πρέπει να γεννά και να της παίρνουν κάθε μέρα ένα αυγό! Άλλες σκέψεις δε γεννά ο παραγεμισμένος με χρηματιστικές και χρηματιστηριακές, νευρωνικές συνδέσεις, εγκέφαλός τους.
Η πέρδικα που λέγεται Ελλάδα, λένε πως έφταιξε και πρέπει να πληρώσει. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Η αιτίαση όμως αυτή μοιάζει σα δικαιολογία, για να καθησυχάσει συνειδήσεις ή πρόσχημα για να καλύψει ανομολόγητες επιδιώξεις. Μακροχρόνια τέτοιες πρακτικές αποβαίνουν σε βάρος αυτών που τις μηχανεύονται και τις θέτουν σε εφαρμογή. Ποιό είναι το κέρδος, που έχουν οι αγρότες, οι κυνηγοί, οι άνθρωποι της υπαίθρου της χώρας μας, τώρα που δεν υπάρχουν πια πέρδικες, που να γεννούν και να μετρούν τ' αυγά τους;
Τάσος Μακρής/Συνταξιούχος Λυκειάρχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου