"Οταν έχουν την ανάγκη σου όλοι σε αγαπάνε, μα σαν πάρεις τον κατήφορο και οι φίλοι σε ξεχνάνε..." Νομίζω ότι αυτό το λαϊκό άσμα ταιριάζει "γάντι" στην περίπτωση του ΓΑΠ. Είναι πραγματικά λυπηρό για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Νομίζω ότι εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, ο καθένας μας έχει σχηματίσει άποψη για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Γ. παπανδρέου. Ομως αυτό είναι κάτι που δεν μας αφορά αυτή την στιγμή. Αυτό που πραγματικά έχει ενδιαφέρον να σχολιάσω είναι η συμπεριφορά όλων αυτών που συνέβαλαν για να φτάσει έως εδώ η χώρα, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία και που τώρα δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με αυτό που υπηρέτησαν πιστά. Τώρα είναι υπουργοί Παπαδήμου και όχι Παπανδρέου. Τώρα θα σώσουν τη χώρα, ενώ πριν δεν είχαν καμία σχέση για την κατάντια της. Ηταν λίγοι αυτοί που διαφώνησαν ανοιχτά και επισήμαναν από νωρίς ότι η πολιτική του ΓΑΠ ήταν αδιέξοδη. Ολοι οι άλλοι όμως, έως και λίγες εβδομάδες πριν, δηλαδή οι περισσότεροι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, έβγαιναν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης για να εξάρουν το έργο του Πρωθυπουργού, να υποστηρίοζυν ότι πέτυχε το ακατόρθωτο καταφέρνοντας να σώσει τη χώρα από σίγουρη χρεοκοπία, να τον εξυμνούν για τις πολιτικές του πρωτοβουλίες και για το γεγονός ότι κατάφερε να συνάψει την μεγαλύτερη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε ποτέ η χώρα, να στέκονται δίπλα του για την φωτογραφία και να καμαρώνουν σαν «γύφτικα σκεπάρνια». Και ξαφνικά όταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, να αλλάζουν στάση και μόλις σε λίγες εβδομάδες να τον «καθαρίζουν» από την Πρωθυπουργία και από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. προφανώς για να μην χάσουν τη θέση τους δίπλα στον επόμενο "πετυχημένο". Τελικά η ασθένεια της... καρέκλας είναι ασθένεια που δεν γιατρεύεται. Αμα κολλήσεις, τέλος. Ξεχνάς και τη ίδια σου την μάνα.
Υποκριτές και φαρισαίοι
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου