του Παναγιώτη Καραφωτιά*Το 2011 έφυγε μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας ανασφάλειας και φόβου, με ορισμένα «σημαδιακά» γεγονότα, τα οποία μολονότι δεν παραπέμπουν στο Νοστράδαμο, ωστόσο παρουσιάζουν ιδιαίτερα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που υπαγορεύουν μια βαθύτερη διερεύνηση και αξιολόγηση. Και είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέλλον αν το παρελθόν δεν έχει αξιολογηθεί δεόντως! Το πρώτο «σημαδιακό» γεγονός ήταν τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη την 28η Οκτωβρίου, που έγιναν αντικείμενο πολλαπλών ερμηνειών και καπηλείας.
Η διαχρονική σημασία της Ημέρας είναι ότι περίπου 600 χιλιάδες Έλληνες (πρώτοι σε παγκόσμιο επίπεδο σε αναλογία πληθυσμού) θυσίασαν το πολυτιμότερο αγαθό, την ίδια τη ζωή τους για χάρη ενός εξίσου πολύτιμου αγαθού, της ελευθερίας και των όσων αυτή συνεπάγεται. Αν κάποιος σήμερα τολμούσε μιαν αναφορά στην ιερή μνήμη των σύγχρονων ηρώων- μαρτύρων του έθνους, τι θα έλεγε; Με τι φωνή; Ή θα ήταν μια κραυγή θρήνου, απόγνωσης, αγανάκτησης για τη δραματική παρακμή της Πατρίδας μας; Θα εξιστορούσε με βαθειά θλίψη ότι οι θυσίες τόσων Ελλήνων έγιναν στόχος καπηλείας, νέο-διχασμού και μισαλλοδοξίας, που μετά το θρίαμβο του 40 οδήγησαν την Πατρίδα σε εμφύλιο σπαραγμό και αργότερα στην τραγωδία της Κύπρου, και τώρα στην οικονομική- και όχι μόνον- «υποδούλωση» της χώρας;
Κι ας μην προσπαθούν κάποιοι να αμαυρώσουν την αξιέπαινη πράξη των Ευελπίδων να τραγουδήσουν το άσμα για τη Μακεδονία που όλοι τραγουδούσαμε με υπερηφάνεια στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών. Μπορεί στις εκδηλώσεις για την Επέτειο να παρεισέφρησαν «γνωστοί-άγνωστοι» για να προκαλέσουν ταραχές, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ανήκαν στην κατηγορία των γνήσια αγανακτισμένων, στο περίπου 30% ανέργων, ιδιαίτερα πτυχιούχων, που καταφεύγουν στην ξενιτιά όπου η αφαίμαξη εγκεφάλων έχει αναχθεί σε επιστήμη, στις άλλες εκατοντάδες χιλιάδες που επιβιώνουν χωρίς αξιοπρέπεια και ζουν υπό τη «Δαμόκλειο σπάθη» απόλυσης, «εφεδρείας», «χαρατσιών», κ.λπ., και πολλοί από τους οποίους, νέοι, δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια εξαιτίας της στέρησης επαρκών πόρων.
Να προσθέσουμε και το συγκλονιστικά ανησυχητικό: Την κατά 40% αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα την τελευταία διετία; Συνεπώς, για ποιο μέλλον της Πατρίδας μιλάμε; Μήπως συντελείται μια άδηλη κοινωνική «γενοκτονία» και επιστροφή στην Αρχαία Ρώμη και το Μεσαίωνα; Αλίμονο, λοιπόν, αν οι Έλληνες δεν διαμαρτύρονταν. Τότε θα σήμαινε και ψυχική και ηθική «υποδούλωση».
Το δεύτερο γεγονός, που επίσης πρέπει να μας προβληματίζει, ήταν ότι φέτος, την 24 Οκτωβρίου, Ημέρα του ΟΗΕ, για πρώτη φορά στην ιστορία του Οργανισμού κατέθεσε τον καθιερωμένο Στέφανο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη απλός υπάλληλος του υπουργείου εξωτερικών, ενώ στο παρελθόν τον κατέθετε ο υπουργός ή ο υφυπουργός έως το ανίερο κλείσιμο του μόνιμου Γραφείου του ΟΗΕ και την εξαθλίωση των ελάχιστων υπαλλήλων του στην Ελλάδα, οι οποίοι, σημειωτέον, εργάζονταν για ένα περίπου χρόνοι μέσα σε ερείπια εξαιτίας της καταστροφής του Γραφείου από τρομοκράτες. Επίσης, κάποιοι πολιτικοί ζήτησαν την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, αγνοώντας επιδεικτικά τον κατεξοχήν αρμόδιο Οργανισμό, τον ΟΗΕ.
Τα γεγονότα αυτά σχολιάσθηκαν αρνητικά από εκπροσώπους υπηρεσιών του ΟΗΕ κ.ά., θεωρώντας τα ως ένδειξη υποβάθμισης του Οργανισμού για τις αρχές και τα ιδανικά του οποίου θυσιάστηκαν, πέραν των Ελλήνων που προαναφέραμε, περίπου 70 εκατομμύρια άνθρωποι. Το τρίτο και πλέον καίριο σημαδιακό γεγονός είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας απέτυχε οικτρά στο να ανταποκριθεί στις επιταγές των καιρών συμβιβαζόμενο με υπαγορεύσεις αδιαφανών κυκλωμάτων που απεργάζονται το συμφέρον του λαού, ενώ όφειλαν να στέρξουν σε μια οικουμενική κυβέρνηση απαρτιζόμενη από περιπρεπείς ΄Ελληνες, άφθαρτους και αδιάφθορους, και όχι σε ένα συνονθύλευμα που δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά σε σημείο που έγκυροι αναλυτές να το θεωρούν ως απόπειρα συγκάλυψης των υπεύθυνων του «μαζί τα φάγαμε» και επαναπαγίδευσης του λαού σε κομματικές «στρούγκες», και το οποίο, υπό την ύποπτη επικυριαρχική συμπεριφορά της Τρόικα, παραπέμπει σε αποικιοκρατικές μορφές διακυβέρνησης υπονομεύοντας επικίνδυνα την εθνική κυριαρχία.
Και επίσης όφειλαν να οδηγήσουν τους υπεύθυνους της καταλήστευσης της Πατρίδας στη δικαιοσύνη και να επιστραφούν τα «κλοπιμαία», ώστε ο προδομένος λαός αλλά και οι διεθνείς μας εταίροι να πεισθούν ότι τερματίσθηκε το διεφθαρμένο, κομματικό, πελατειακό, παρασιτικό καθεστώς στη χώρα, και σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, χωρίς συμπλέγματα ηττοπάθειας και ενοχής, να διεκδικήσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις και να δρομολογήσουν -επί τέλους- τις απαραίτητες διαδικασίες για την αειφόρο ανάπτυξη της Πατρίδας, και όχι «βολευτές» να απαιτούν, χωρίς αιδώ, αναδρομικά όταν ο λαός υποφέρει δραματικά, και επίσης κυκλώματα εξουσίας, ιδιαίτερα ΜΜΕ, με περίσσεια υποκρισία, να λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, συνεργώντας στη συγκάλυψη του γενικότερου πολιτικού «εγκλήματος» και στην υπονόμευση των δίκαιων αιτημάτων του λαού. Τελικά, μήπως σήμερα ισχύει για την Πατρίδα μας το δραματικό Σεξπηρικό «κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»;
Μήπως είναι καιρός να θυμηθούμε και να εφαρμόσουμε το περίφημο «ΑΠΙΤΕ» του Περικλή; («ΑΠΙΤΕ» ήταν το σύνθημα του Περικλή και σημαίνει νέο ξεκίνημα, καινούρια αρχή).
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου