Η Μετά Θάνατον Ζωή

Εις Μνήμη του μεγάλου μας σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου που έφυγε για το Ταξίδι στα Κύθηρα της Αιωνίου Ζωής!

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Οι υπόδικοι νεκροί

- Γέροντα, όταν πεθάνει ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τί κατάσταση βρίσκεται;

- Ναι, συνέρχεται καί λέει «τί έκανα;», αλλά «φαϊντά γιόκ», δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώσει λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τί έκανε, καί, όταν ξεμεθύσει, κλαίει καί οδύρεται καί λέει «τί έκανα;», έτσι και όσοι σ' αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι. Δέν καταλαβαίνουν τί κάνουν, δέν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγει από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μιά ασύλληπτη ταχύτητα...

Μερικοί ρωτούν πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Για τον άνθρωπο όμως που πεθαίνει γίνεται κατά κάποιον τρόπο η Δευτέρα Παρουσία, γιατί κρίνεται ανάλογα με την κατάσταση στην οποία τον βρίσκει ο θάνατος.

- Γέροντα, πώς είναι οι κολασμένοι;

- Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνει η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν καί υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.

- Και οι Άγιοι και ο ληστής;

- Οι Άγιοι και ο ληστής είναι στον Παράδεισο, αλλά δεν έχουν λάβει την τέλεια δόξα, όπως καί οι υπόδικοι είναι στην κόλαση, άλλα δεν έχουν λάβει την τέλεια καταδίκη. Ο Θεός, ενώ έχει πει εδώ και τόσους αιώνες το «μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», παρατείνει-παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς παραμένοντας στις κακομοιριές μας αδικούμε τους Αγίους, γιατί δέν μπορούν νά λάβουν την τέλεια δόξα, την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.

Η προσευχή, καί τα μνημόσυνα για τους κεκοιμημένους

- Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχονται;

- Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στόν Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: νά ζήσουν πέντε λεπτά, γιά νά μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δέν μπορούν πια μόνοι τους νά καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από μας βοήθεια. Γι' αυτό έχουμε χρέος νά τους βοηθούμε μέ την προσευχή μας.

Μου λέει ο λογισμός ότι μόνον τό δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σέ δαιμονική κατάσταση καί, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δέν ζητούν βοήθεια, αλλά καί δεν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τί νά τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του καί από πάνω βρίζει τον πατέρα του. Έ, τί νά τό κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν γιά τις αμαρτίες τους. Ζητούν νά βοηθηθούν καί βοηθιούνται θετικά μέ τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μιά ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, νά βοηθηθούν μέχρι νά γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Καί όπως σ' αυτήν την ζωή, αν κάποιος είναι φίλος μέ τον βασιλιά, μπορεί νά μεσολαβήσει και νά βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι και αν είναι κανείς «φίλος» μέ τον Θεό, μπορεί νά μεσολαβήσει στόν Θεό μέ την προσευχή του και νά μεταφέρει τους υπόδικους νεκρούς από τήν μια «φυλακή» σέ άλλη καλύτερη, από το ένα «κρατητήριο» σέ ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμη μπορεί νά τους μεταφέρει και σέ «δωμάτιο» ή σέ «διαμέρισμα».

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τούς πηγαίνουμε, έτσι καί τούς νεκρούς τούς ανακουφίζουμε μέ τις προσευχές και τις ελεημοσύνες πού κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων γιά τούς κεκοιμημένους και τά μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους νά βοηθηθούν, μέχρι νά γίνει η τελική Κρίση. Μετά τήν δίκη δέν θά υπάρχει πλέον δυνατότητα νά βοηθηθούν.

Ο Θεός θέλει νά βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει γιά την σωτηρία τους, αλλά δέν τό κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δέν θέλει νά δώσει δικαίωμα στον διάβολο νά πει: «Πώς τον σώζεις αυτόν, ενώ δέν κοπίασε;». Όταν όμως εμείς προσευχόμαστε γιά τους κεκοιμημένους, Του δίνουμε τό δικαίωμα νά επεμβαίνει. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή γιά τους κεκοιμημένους παρά γιά τούς ζώντες.

Γι' αυτό καί η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος γιά τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση νά βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία νά διαβάζετε κόλλυβο γιά τούς κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι. «Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία», λέει η Γραφή. Στον κόσμο μερικοί βαριούνται νά βράσουν λίγο σιτάρι καί πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, γιά νά τά διαβάσουν οι ιερείς. Και βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος κάτι γεροντάκια τά καημένα σέ κάθε Θεία Λειτουργία κάνουν κόλλυβο και γιά τούς κεκοιμημένους καί γιά τον Άγιο που γιορτάζει, γιά νά έχουν την ευλογία του.

- Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;

- Εμ, όταν μπαίνει κάποιος στήν φυλακή, στήν αρχή δέν δυσκολεύεται πιο πολύ; Νά κάνουμε προσευχή γιά τούς κεκοιμημένους πού δέν ευαρέστησαν στον Θεό, γιά νά κάνει κάτι και γι' αυτούς ο Θεός. Ιδίως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός -θέλω να πω, ότι φαινόταν σκληρός, γιατί μπορεί νά νομίζουμε ότι ήταν σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα να μην ήταν- και είχε καί αμαρτωλή ζωή, τότε νά κάνουμε πολλή προσευχή, Θείες Λειτουργίες, Σαρανταλείτουργα γιά την ψυχή του καί νά δίνουμε ελεημοσύνη σέ φτωχούς γιά την σωτηρία της ψυχής του, γιά να ευχηθούν οι φτωχοί «ν' αγιάσουν τά κόκκαλά του», ώστε νά καμφθεί ο Θεός καί νά τον ελεήσει. Έτσι, ό,τι δέν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι' αυτόν. Ενώ ένας άνθρωπος πού είχε καλοσύνη, ακόμη και αν η ζωή του δέν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, μέ λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.

Έχω υπ' όψιν μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται μέ τήν προσευχή πνευματικών ανθρώπων. Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε μέ κλάματα: «Γέροντα, δέν έκανα προσευχή γιά κάποιον γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάσθηκε στόν ύπνο μου. «Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις νά μέ βοηθήσεις μέ ξέχασες και υποφέρω». Πράγματι, μου λέει, εδώ και είκοσι μέρες είχα ξεχασθεί μέ διάφορες μέριμνες και ούτε γιά τον εαυτό μου δέν προσευχόμουν».

- Όταν, Γέροντα, πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν νά προσευχηθούμε γι' αυτόν, είναι καλό νά κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τά σαράντα;

- Άμα κάνεις κομποσχοίνι γι' αύτόν, βάλε καί άλλους κεκοιμημένους. Γιατί νά πάει μιά αμαξοστοιχία στόν προορισμό της μέ έναν μόνον επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια καί δέν έχουν κανέναν νά προσευχηθεί γι' αύτούς!

Μερικοί κάθε τόσο κάνουν μνημόσυνο μόνο γιά κάποιον δικό τους. Μέ αυτόν τον τρόπο δέν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δέν είναι τόσο ευάρεστη στόν Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι' αύτόν, ας κάνουν συγχρόνως και γιά τους ξένους.

- Γέροντα, μέ απασχολεί μερικές φορές η σωτηρία του πατέρα μου, γιατί δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία.

- Δέν ξέρεις την κρίση του Θεού την τελευταία στιγμή. Πότε σέ απασχολεί; Κάθε Σάββατο;

- Δέν έχω παρακολουθήσει, αλλά γιατί τό Σάββατο;

- Γιατί αυτήν την ημέρα την δικαιούνται οι κεκοιμημένοι.

- Γέροντα, οι νεκροί που δέν έχουν ανθρώπους νά προσεύχονται γι' αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά γιά τους κεκοιμημένους;

- Καί βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχομαι γιά όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στόν ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω καί γενικό μνημόσυνο γιά όλους τους κεκοιμημένους και εύχομαι γιά τους βασιλείς, γιά τούς αρχιερείς κ.λπ. καί στο τέλος λέω «καί υπέρ ών τά ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν». Αν καμμιά φορά δέν κάνω ευχή γιά τους κεκοιμημένους, παρουσιάζοντα οι γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου. Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο, τον είδα ολόκληρο μπροστά μου μετά την Θεία Λειτουργία, την ώρα του μνημόσυνου, γιατί αυτόν δέν τον είχα ολόκληρο γραμμένο μέ τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονευόταν στην Προσκομιδή μέ τούς ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στήν Αγία Πρόθεση νά μη δίνετε νά μνημονευθούν μόνον ονόματα ασθενών, αλλά καί ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι.

Το καλύτερο μνημόσυνο για τούς κεκοιμημένους

Τό καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε νά κάνουμε γιά τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, γιά νά κόψουμε τα ελαττώματα μας και νά λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τά υλικά πράγματα καί από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ώς αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονος τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δέν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο πάππους μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τί απογόνους κάναμε!», λένε καί στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σέ καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί νά γεννηθούμε καί ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται νά τους βοηθήσει. Αυτό δηλαδή που θά δώσει χαρά στους κεκοιμημένους είναι νά αγωνισθούμε νά ευαρεστήσουμε στον Θεό μέ την ζωή μας, ώστε νά τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και νά ζήσουμε όλοι μαζί στήν αιώνια ζωή.

Επομένως, αξίζει τον κόπο νά χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, γιά νά γίνει καινός καί νά μη βλάπτει πιά ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους, αλλά νά βοηθάει και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε κεκοιμημένοι.

Η παρρησία των δικαίων προς τον Θεό

- Γέροντα, στην προς Αρχαρίους Επιστολή σας γράφετε: «Παρόλο που καταλαβαίνουν οι αληθινοί μοναχοί ότι αυτό πού απολαμβάνουν σ' αυτήν την ζωή είναι μέρος της χαράς του Παραδείσου και ότι στον Παράδεισο θά είναι περισσότερη, εν τούτοις από πολλή αγάπη προς τον πλησίον τους θέλουν νά ζήσουν επί της γης, γιά νά βοηθούν τούς ανθρώπους μέ την προσευχή, νά επεμβαίνει ο Θεός και νά βοηθιέται ο κόσμος».

- Γράψε: «Θέλουν νά ζήσουν επί της γης, γιά νά συμπάσχουν μέ τούς ανθρώπους και νά τους βοηθούν μέ τήν προσευχή».

- Στήν άλλη ζωή, Γέροντα, ένας σωστός μοναχός πάλι δέν θά βοηθάει μέ τήν προσευχή του τούς ανθρώπους;

- Και στήν άλλη ζωή θά βοηθάει μέ τήν προσευχή του, αλλά δέν θά υποφέρει, ενώ τώρα συμπάσχει δέν περνάει χαρούμενα εδώ, «μέ χαρούμενη τήν όψη καί μέ βλέμμα λαμπερό»! Όσο όμως υποφέρει γιά τον πλησίον του, τόσο ανταμείβεται μέ θεία παρηγοριά, καί αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο και η πληροφορία ότι βοηθιέται ο άλλος. Αυτή η παραδεισένια χαρά είναι η θεία ανταμοιβή γιά τον πόνο που νιώθει γιά τον αδελφό του.

- Δηλαδή, Γέροντα, οι Άγιοι πού επικαλούμαστε νά μας βοηθήσουν δέν συμπάσχουν μαζί μας;

- Εκεί δέν έχει πόνο, βρέ παιδάκι μου! Στον Παράδεισο υποφέρουν; «Ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός» δέν λέει;

Ύστερα οι Άγιοι έχουν υπ’ όψιν τους την θεία ανταμοιβή που θά λάβουν όσοι άνθρωποι βασανίζονται σ' αυτήν τήν ζωή και αυτό τούς κάνει νά χαίρονται. Μά καί ο Ίδιος ο Θεός πού έχει τόση αγάπη, τόση ευσπλαχνία, πώς αντέχει αυτόν τον μεγάλο πόνο των ανθρώπων; Αντέχει, γιατί έχει υπ' όψιν Του την θεία ανταμοιβή που τους περιμένει. Όσο δηλαδή βασανίζονται εδώ οι άνθρωποι, τόσο τους αποταμιεύει εκεί ουράνιο μισθό. Ενώ εμείς αυτά δέν τα βλέπουμε και συμπάσχουμε με όσους υποφέρουν. Γι' αυτό, όταν κάποιος τά βλέπει λίγο αυτά καί έχει υπ' όψιν του την ανταμοιβή που θά λάβουν, δέν υποφέρει τόσο πολύ.

- Όταν, Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό νά βοηθήσει κάποιον κεκοιμημένο που δέν έχει ανάγκη, πάει χαμένη αυτή η προσευχή;

- Πώς νά πάει χαμένη; Όταν λέμε «ανάπαυσαν τον τάδε» και αυτός είναι σέ καλή θέση στήν άλλη ζωή, δέν παρεξηγείται ίσα-ίσα συγκινείται. «Γιά δές, λέει, εγώ είμαι σέ καλή θέση και εκείνοι αγωνιούν», οπότε φιλοτιμιέται καί μας βοηθάει πιο πολύ, πρεσβεύοντας στόν Θεό γιά μας. Αλλά πού νά ξέρεις σέ τί κατάσταση βρίσκεται ο άλλος; Φυσιολογικά κάνεις ευχή πρώτα γι' αυτούς που γνωρίζεις ότι μέ τήν ζωή τους λύπησαν τον Θεό καί εύχεσαι και γιά άλλες ανάλογες περιπτώσεις καί ύστερα εύχεσαι και γιά όλους τούς κεκοιμημένους.

Η μέλλουσα Κρίση

- Γέροντα, πώς εξαγνίζεται η ψυχή;

- Όταν ο άνθρωπος εργασθεί τις εντολές του Θεού. κάνει δουλειά στόν εαυτό του και καθαρισθεί από τά πάθη, τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σέ ύψος θεωρίας, καί η ψυχή λαμπρύνεται καί γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων. Σέ τέτοια κατάσταση θά βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος νά δει την ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθεί τελείως από τα πάθη. Τό σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άϋλο, και δέν θά νοιάζεται γιά τροφή υλική.

- Γέροντα, πώς θά γίνει η μέλλουσα Κρίση;

- Στήν μέλλουσα Κρίση θά αποκαλυφθεί σέ μιά στιγμή η κατάσταση του κάθε άνθρωπου καί μόνος του καθένας θά τραβήξει γιά 'κει που είναι. Καθένας θά βλέπει σάν σέ τηλεόραση τά δικά του χάλια και την πνευματική κατάσταση του άλλου. Θα καθρεφτίζει τον εαυτό του στόν άλλον και θά σκύβει τό κεφάλι και θά πηγαίνει στήν θέση του. Δέν θά μπορεί λ.χ. νά πει μιά νύφη πού καθόταν μπροστά στήν πεθερά της σταυροπόδι και η πεθερά της μέ σπασμένο πόδι φρόντιζε τό εγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις την πεθερά μου στόν Παράδεισο κι εμένα δέν μέ βάζεις;», επειδή θά έρχεται μπροστά της εκείνη η σκηνή. Θά θυμάται την πεθερά της πού στεκόταν όρθια μέ σπασμένο πόδι και φρόντιζε τό εγγονάκι της και δέν θά έχει μούτρα νά πάει στόν Παράδεισο, άλλά ούτε και θά χωράει στόν Παράδεισο. Ή οι μοναχοί θά βλέπουν τί δυσκολίες, τί δοκιμασίες είχαν οι κοσμικοί και πώς τις αντιμετώπισαν καί, αν δέν έχουν ζήσει σωστά, θά σκύψουν τό κεφάλι καί θά τραβήξουν μόνοι τους γιά εκεί πού θά είναι.

Θά δουν εκεί οι μοναχές, πού δέν ευαρέστησαν στον Θεό, ηρωίδες μάνες, που ούτε υποσχέσεις έδωσαν, ούτε τις ευλογίες καί τις ευκαιρίες τις δικές τους είχαν, πώς αγωνίσθηκαν καί σέ τί κατάσταση πνευματική έφθασαν, καί εκείνες, καλόγριες, μέ τί μικροπρέπειες ασχολούνταν και βασανίζονταν, καί θά ντρέπονται! Έτσι μου λέει ο λογισμός ότι θά γίνει η Κρίση. Δέν θά πει δηλαδή ο Χριστός: «έλα εδώ εσύ, τί έκανες;» ή «εσύ θά πάς στήν κόλαση, εσύ στον Παράδεισο», αλλά ο καθένας θά συγκρίνει τον εαυτό του μέ τον άλλον καί θά τραβήξει γιά εκεί που θα είναι.

Η μέλλουσα ζωή

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.

- Δες πώς χαίρονται! Στην άλλη ζωή θά λέμε: «Μέ τί χαζά χαιρόμασταν! Τί μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι' αύτά.

- Γέροντα, πώς θά τό καταλάβουμε αυτό από τώρα;

- Άμα τό καταλάβετε αυτό από τώρα, δέν θά το πείτε μεθαύριο στήν άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τί εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό; Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό.

- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;

- Γιατί είναι ό,τι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. Στήν μέλλουσα Κρίση θά αναστήσει ο Θεός και το σώμα, γιά νά κριθεί με αυτό ο άνθρωπος, γιατί μέ αυτό έζησε και αμάρτησε. Στήν άλλη ζωή όλοι θά έχουν το ίδιο σώμα - πνευματικό σώμα-, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί καί οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, καί οι νέοι καί οι γέροι καί τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. Θά υπάρχει δηλαδή μιά αγγελική ηλικία.

- Γέροντα, στήν άλλη ζωή όσοι θά είναι στην Κόλαση θά βλέπουν αυτούς που θά είναι στον Παράδεισο;

- Κοίταξε, όπως αυτοί πού είναι τήν νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σέ ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι καί όσοι θά βρίσκονται στήν κόλαση θά βλέπουν όσους θά είναι στον Παράδεισο. Καί αυτό θά είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι τήν νύχτα είναι στό φως, δέν βλέπουν αυτούς πού είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι καί αυτοί που θά βρίσκονται στον Παράδεισο δέν θά βλέπουν αυτούς που θά είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τούς κολασμένους, θά πονούσαν, θά θλίβονταν γιά τήν ταλαιπωρία τους, καί δέν θά απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...». Καί όχι μόνο δέν θά τούς βλέπουν, αλλά ούτε θά θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δέν είναι καί εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα τούς θυμούνται, πώς θά είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα πού θά είναι στον Παράδεισο, θά νομίζουν ότι δέν θά υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θά θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δέν θά αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θά είναι διαφορετική. Άλλος θά έχει μιά δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μιά ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θά αισθάνονται πλήρεις καί κανένας δέν θά ξέρει το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, τού άλλου. Τά κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δέν θά ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θά υπήρχε το «γιατί εκείνος νά έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;». Δηλαδή καθένας θά βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα μέ την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δέν θά καθορισθεί από τον Θεό, αλλά θά εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα.

- Γέροντα, μερικοί δέν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση καί Παράδεισος.

- Δέν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση καί Παράδεισος; Πώς είναι δυνατόν οι νεκροί νά μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος καί ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θά είναι καί στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο καί την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σέ έναν βαθμό καί από αυτήν την ζωή, ανάλογα μέ την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως καί νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλοσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται καί την χαρά καί τον πόνο. Νά, πήγαινε σε έναν πεθαμένο καί πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα, λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από τήν Αμερική» κ.λπ., δέν θά καταλάβει τίποτε. Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δέν θά καταλάβει. Επομένως η ψυχή είναι πού αισθάνεται. 

Αυτά όλα δέν τούς προβληματίζουν; Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου καί δέν θέλεις νά τελειώσει. Ξυπνάς καί στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. καί έσπασες τά πόδια σου, καί υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς μέ δάκρυα στά μάτια, βλέπεις ότι δέν έπαθες τίποτε καί λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στήν πραγματικότητα, όπως καί ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ό,τι την ημέρα. Έτσι καί όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στην κόλαση, θά είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε νά ζει κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο καί νά βασανίζεται αιώνια! Εδώ δέν μπορείς νά αντέξεις γιά λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια -Θεός φυλάξοι- νά είσαι μέσα στην θλίψη. Γι' αυτό καλύτερα νά μήν πάμε στήν κόλαση. Εσείς τί λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα νά μήν πάμε στήν κόλαση λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δέν έχουμε μυαλό, εκεί θά πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στόν Παράδεισο ή κανένας στήν κόλαση... Καλά δέν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός γιά μας τους ανθρώπους, νά πάμε στήν κόλαση και νά Τον λυπήσουμε. Ο Θεός νά φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί νά μήν πάει στήν κόλαση.

Ο Καλός Θεός ας μάς δώσει καλή μετάνοια, γιά νά μάς βρει ο θάνατος σέ καλή πνευματική κατάσταση και νά αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.

Το παρόν έντυπο διανέμεται δωρεάν από την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Σοχού Θεσσαλονίκης (τηλ.: 2395022562 από 9π.μ. – 12π.μ.) Τ.Κ. 57002

http://stratisandriotis.blogspot.com/

Έχασε τη μάχη για τη ζωή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Την τελευταία του πνοή άφησε εχθές το βράδυ ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Κατέληξε έπειτα από τον σοβαρό του τραυματισμό σε τροχαίο ατύχημα λίγο μετά τις επτά το απόγευμα.

Ο σκηνοθέτης βρισκόταν στην περιοχή του Κερατσινίου για τα γυρίσματα ταινίας και την στιγμή που περνούσε τον δρόμο παρασύρθηκε από διερχόμενη μοτοσυκλέτα.

Η απώλειά του είναι μεγάλη για τον ελληνικό κινηματογράφο και τις τέχνες.

Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα.

Το 1961 έφυγε για το Παρίσι, έχοντας εγκαταλείψει τη Νομική Σχολή της Αθήνας, για να σπουδάσει στη Σορβόνη γαλλική φιλολογία και φιλμογραφία και μαθήματα εθνολογίας.

Στη συνέχεια αποφοίτησε από την Σχολή Κινηματογράφου IDHEC.

Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα κι ένα χρόνο αργότερα άρχισε να ασχολείται με τον κινηματογράφο. Το 1968 παρουσίασε την «Εκπομπή», την πρώτη του ταινία μικρού μήκους.

Το 1970, η ταινία του «Αναπαράσταση» κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το 1998, η ταινία «Αιωνιότητα και μία μέρα» του χαρίζει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στην Έβδομη Τέχνη, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου Ναντέρ της Γαλλίας και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ της Βρετανίας.

Οι ταινίες που σκηνοθέτησε και τα βραβεία που του απονεμήθηκαν είναι τα εξής:

1968 «Εκπομπή» μικρού μήκους

1970 «Αναπαράσταση»

- Βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ του Hyeres (1971),

- Βραβείο Georges Sadoul (1971)

1972 «Μέρες του ’36»

- Βραβείο FIPRESCI Βερολίνο 1973

1975 «Ο Θίασος»

- Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1975,

- Βραβείο Interfilm Βερολίνο «Forum» 1975,

- Βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς, British Film Institute 1976,

- Βραβείο Καλύτερης ταινίας στον κόσμο για τη δεκαετία 1970-80, Ένωση Κριτικών Ιταλίας,

- Μία από τις καλύτερες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου, FIPRESCI,

- Καλύτερη ταινία της χρονιάς, Grand Prix για τις τέχνες, Ιαπωνία,

- Βραβείο Golden Age, Βρυξέλλες 1976

1977 « Οι κυνηγοί»

- Βραβείο καλύτερης ταινίας Golden Hugo, Σικάγο 1978

1980 «Μεγαλέξανδρος»

- Βραβείο Χρυσό Λιοντάρι και FIPRESCI, Βενετία 1980

1981 «Ένα χωριό, ένας χωριάτης» ντοκιμαντέρ

1983 «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη» τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ

1984 «Ταξίδι στα Κύθηρα»

1986 «Ο μελισσοκόμος»

1988 «Toπίο στην ομίχλη»

1991 «Το μετέωρο βήμα του πελαργού»

- Cinema Lumiere, Μπολόνια (Ιταλία), Μάρτιος – Απρίλιος 2002,

- Φεστιβάλ Σίδνεϊ (Αυστραλία), Ιούνιος 2003

1995 « Το βλέμμα του Οδυσσέα»

- Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1995

- FIPRESCI Βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1995,

- Felix των Κριτικών ταινίας της χρονιάς, 1995

1998 « Μια αιωνιότητα και μια μέρα»

- Χρυσός Φοίνικας στο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών, 1998

2004 «Το λιβάδι που δακρύζει»

2008 «Η σκόνη του χρόνου»

Βίντεο-αφιέρωμα στις ταινίες του μεγάλου έλληνα καλλιτέχνη:

Eleni Karaind (Traditional) + Ulysses' Theme!rou - Byzantine Psalm

Ταξίδι στα Κύθηρα - Taxidi sta Kythira

Καλό Ταξίδι στα Κύθηρα Έλληνα Αγωνιστή του Πολιτισμού...✰˚♥˚*♫ ✯´*✫* ˚* ★ ¨`**•♥•*♫ ♫˚. ★ *˛ ˚♥* ✰ 

Αφιέρωμα by Siglitiki