Το τραγούδι περιγράφει το ταξίδι όσων αγνοούνται ακόμα από την αποφράδα μέρα της τούρκικης εισβολής...
Όταν στάλθηκαν να πολεμήσουν για ένα πουλημένο σκοπό και χάθηκαν ξεχασμένοι στους γκρεμούς του καμένου Πενταδάκτυλου.
Μαζί τους εκατοντάδες κόσμου που δεν πρόλαβαν ή δεν δέχτηκαν να φύγουν απο στα σπίτια των παππούδων τους. Οι χιλιάδες αγνοούμενοι όλων των ηληκιών φαίνονται να περιπλανώνται μέσα στα καμένα ερείπια της βομβαρδισμένης με ναπάλμ χώρας και ψάχνουν απελπισμένα τον δρόμο για τον γυρισμό. Φοβισμένοι και χωρίς καμία υποστήριξη βλέπουν μπροστά στους έναν υπέρκαλλο νέο που τους συστήνεται ως Ευαγόρας. Ο νέος αυτός είναι ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης, σύμβολο της επαναστατημένης νεολαίας του 1955 που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους σε ηλικία 18 χρονών. Ο γηραιότερος των αγνοουμένων αναγνωρίζει τον ήρωα και του λέει για το καινούριο κακό που βρήκε τον τόπο του. Εδώ υπάρχει μια αναφορά στο ποίημα του Παλλικαρίδη που λέει "Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που πάν στην Λευτεριά" καθώς με τις οδηγίες του Ευαγόρα και τις ευλογίες του πλάστη τους παίρνουν τον δρόμο για την Κερύνεια με τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τους ταξιδιώτες.
Πολύ συγκινητικοί οι στίχοι του Ανδρέα Παράσχου όπως και η μουσική του Κούλλη Θεοδώρου. Φυσικά στην σημερινή εποχή, τριανταπέντε χρόνια μετά, οι αγνοούμενοι περιπλανώνται ακόμα περιμένοντας κάποιον Ευαγόρα να τους δείξει την στράτα για την Τζιερύνεια.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου