ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΛΛΗΝΑ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΥ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ .....ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ

Συνέντευξη στην Άννα Κωνσταντουλάκη
Την εμπειρία του από τη συνεργασία με κορυφαία νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα της Νέας Υόρκης, μοιράζεται μαζί μας ο επεμβατικός καρδιολόγος Κώστας Χαριτάκης

Για το σύστημα υγείας στην Αμερική όπου η περίθαλψη είναι δωρεάν για τους ασφαλισμένους, μιλά στην “Π” ο Ηρακλειώτης επεμβατικός καρδιολόγος Κώστας Χαριτάκης (γιος του πρώην διοικητή της ΔΥΠΕ Κρήτης, καρδιολόγου Νίκου Χαριτάκη), ο οποίος τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε κορυφαία νοσοκομεία στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.

Μιλά ακόμη για τα φακελάκια που είναι ανύπαρκτη συνήθεια εκεί - όπως λέει το μόνο δώρο που έχει πάρει στην Αμερική από ασθενή του ήταν το κέρασμα μιας... μπανάνας - αλλά και το υψηλό επίπεδο της Ιατρικής στην Κρήτη, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

“Ομολογώ, καταλήγει ότι την ζεστασιά που ένιωσα όταν δούλευα στο Βενιζέλειο δεν την έχω νιώσει ποτέ στο εξωτερικό”.

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνάντευξη με τον Κώστα Χαριτάκη ακολουθεί.

Eρ.: Πού σπουδάσατε στην Ελλάδα, ποιο ήταν το αντικείμενό σας και γιατί αποφασίσατε να φύγετε στο εξωτερικό;
Aπ.: Αποφοίτησα από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και έφυγα στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του Πανεπιστημίου με την υποτροφία της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας για έρευνα στη Μοριακή Καρδιολογία. 

Eρ.: Ποια είναι η εξειδίκευσή σας και σε ποια πανεπιστήμια - νοσοκομεία-εργαστήρια έχετε εργαστεί; 

Απ.: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εργάζομαι στο Memorial Cancer Center και στο New York-Presbyterian Hospital, το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Conrell και του Columbia, στο Μανχάταν της Νεας Υόρκης. Είμαι μέλος του τμήματος επεμβατικής καρδιολογίας του νοσοκομείου και ασχολούμαι με στεφανιαίες αγγειογραφίες και διαδερμική τοποθέτηση καρδιακών βαλβίδων. Είναι μια νέα σχετικά τεχνική με συγκεκριμένες ενδείξεις, οπου αντικαθιστούμε ελλατωματικές αορτικές βαλβίδες δια μέσου αγγείων χωρίς επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς. 

Εχω επίσης εργαστεί για τέσσερα χρόνια στο Center for Molecular Cardiology της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Cornell, όπου έκανα την έρευνα για την διδακτορική μου διατριβή με θέμα το γενετικό υπόβαθρο της ανάπτυξης των καρδιακών μυξωμάτων, ενός τύπου καλοήθων όγκων της καρδιάς. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που συνεχίζω ακόμα και σήμερα και μερικά πρόσφατα ευρήματα θα παρουσιάσω στο Αμερικανικό Κολλέγιο Καρδιολογίας στο Σικάγο τον ερχόμενο Μάρτιο. 

Eρ.: Τώρα που μπορείτε να κάνετε μια σύγκριση, σε τι διαφέρει η έρευνα αλλά και η άσκηση της ιατρικής στην Ελλάδα, σε σχέση με την Αμερική.

Απ.: Όσον αφορά την έρευνα, η μεγαλύτερη διαφορά είναι νομίζω στη χρηματοδότηση. Το σύστημα εκεί πριμοδοτεί γενναία την ερευνητική δραστηριότητα, κυρίως στους νέους επιστήμονες. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσοι πολλοί Ελληνες κάνουν λαμπρή ερευνητική καριέρα σε εργαστήρια του εξωτερικού αφού πρώτα έχει δοκιμαστεί η υπομονή τους για αρκετά χρόνια εδώ. Θαυμαζω τους Έλληνες ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο ΙΤΕ που παρά τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν δημοσιεύουν τόσο πολλές και τέτοιας εξαιρετικής ποιότητας εργασίες. 

Σχετικά με την άσκηση της Ιατρικής: Στο συγκεκριμένο θέμα νομίζω πως τα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες υπερτερούν στην οργάνωση και στο σύστημα. Για τους ιατρούς, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες ώρες δουλειάς, εκπαίδευσης, έρευνας και πολύ συγκεκριμένοι και διακριτοί ρόλοι σε κάθε βαθμίδα. Ο κόσμος εξυπηρετείται καλύτερα γιατί τα ραντεβού τηρούνται με ακρίβεια και ο ιατρός μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του με αξιοπρέπεια. 

Eρ.: Υπάρχει αξιοκρατία; Μπορεί κάποιος γιατρός να εξελιχθεί, χωρίς να έχει «γνωριμίες», μέσον κ.λπ.;

Απ..: Από την προσωπική μου πείρα αλλά και απ’ ότι βλέπω σε συναδέλφους στην Αμερική που κατάγονται από κάθε γωνιά του κόσμου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αξιοκρατία υπάρχει και μάλιστα με όλη τη σημασία της λέξης. Ισες ευκαιρίες για όλους. Με αυτό τον τρόπο δίνουν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε όσους το αξίζουν. Και ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο όπλο του συστήματος εκεί, να χρησιμοποιεί τους πιο ικανούς και εργατικούς στον κάθε τομέα, χωρίς διακρίσεις. Οι γνωριμίες στον ιατρικό κόσμο φυσικά έχουν το ρόλο τους και χρησιμοποιούνται ευρέως, αλλά συνήθως προέρχονται από προηγούμενη συνεργασία που έχει αξιολογηθεί θετικά. 

Eρ.: Πώς είναι οι αμοιβές των γιατρών; (παραδείγματα). Οι γιατροί φοροδιαφεύγουν; Κι όσοι το κάνουν, τι κυρώσεις έχουν;

Απ.: Οι αμοιβές των ιατρών εξαρτώνται από το νοσοκομείο, την τοποθεσία, την ειδικότητα και εάν κάποιος κάνει ιδιωτικό επάγγελμα ή ακαδημαϊκή καριέρα, οπότε υπάρχει μεγάλη διακύμανση. Σίγουρα όμως είναι πολύ καλύτερες από εδώ. 

Σχετικά με τη φοροδιαφυγή νομίζω οτι το σύστημα υγείας εκεί είναι τόσο συστηματοποιημένο και μηχανογραφημένο που η φοροδιαφυγή είναι αδύνατη. Οι ιατροί που δουλεύουν σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία αμείβονται με συγκεκριμένο μισθό αλλά και οι ιδιώτες συνήθως πληρώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και φορολογούνται ανάλογα.

Eρ.: Ποιο είναι το σύστημα της περίθαλψης εκεί και πόσο.. δωρεάν είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας; 

Απ.: Για όποιον έχει ασφάλεια η υγεία ειναι ουσιαστικά δωρεάν, με κάποιες μικρές συμμετοχές για επισκέψεις και φάρμακα. 
Από την άλλη πλευρά όμως, σε επείγοντα περιστατικά και σε πραγματικά άπορους ασθενείς το σύστημα είναι πολύ ευέλικτο. Ιστορίες για μη παροχή ιατρικών υπηρεσιών σε ασθενείς χωρίς ασφάλεια δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί 24 ώρες το 24ωρο που ασχολούνται μ’ αυτά τα περιστατικά και βρισκουν λύσεις. 

Eρ.: Υπάρχουν τα φακελάκια στα αμερικάνικα νοσοκομεία; Αν ένας γιατρός αποδειχθεί ότι χρηματίζεται, τι ποινές αντιμετωπίζει.

Απ.: Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο, ίσως γιατί η κουλτούρα εκεί είναι τελείως διαφορετικί. Ίσως γιατί οι ιατροί αμείβονται καλύτερα εκεί, ο ασθενής δεν θεωρεί υποχρέωσή του να δώσει “κατι παραπανω” και ο ιατρός απο την πλευρά του δεν περιμένει να πάρει κάτι. Να σας εξομολογηθώ οτι το μοναδικό δώρο που έχω λάβει ήταν πέρυσι, όταν ένας ασθενής μου μετά απο επιτυχημένη εμφύτευση στεντ με κέρασε μια μπανάνα. 

Eρ.: Στα νοσοκομεία της Αμερικής, υπάρχουν οι μίζες και η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα; Πώς αντιμετωπίζονται και τιμωρούνται οι περιπτώσεις της διαφθοράς;

Απ.: Δεν μπορώ να έχω προσωπική άποψη για το συγκεκριμένο θέμα αλλά αν κρίνω από το γεγονός ότι οι χρηματοδοτήσεις για έρευνα περνούν κυριολεκτικά “απο κόσκινο”, μου είναι δύσκολο να φανταστώ κάτι διαφορετικό για τις χρηματοδοτήσεις των νοσοκομείων. 

Eρ.: Γιατί δεν σκέπτεστε τώρα να επιστρέψετε στην Ελλάδα και σε ποια περίπτωση θα το κάνατε;

Απ.: Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω στην Ελλάδα και μάλιστα στην Κρήτη, και ελπίζω να τα καταφέρω οταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. 

Eρ.: Ποιο είναι το επίπεδο της ιατρικής στην χώρα μας, σε σχέση με άλλες χώρες;

Απ.: Ομολογώ οτι είμαι από τους προνομιούχους που φοίτησαν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης όπου το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό. Μεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι τη σχολή εδώ έχουν επανδρώσει Έλληνες με εκτεταμένη εμπειρία απά πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ευρώπης και της Αμερικής. Καθηγητές του Πανεπιστημίου μας όπως ο Παναγιώτης Βάρδας και ο Βασίλης Ζαννης, βοήθησαν εμένα και άλλους νέους ιατρούς να βγουν στο εξωτερικό, τίμησαν και συνεχίζουν να τιμούν τη χώρα μας παντού και αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Φυσικά και υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση και ελπίζω οι νέες αλλαγές που προωθούνται στο σύστημα υγείας να ωφελήσουν το επίπεδο της ιατρικής στη χώρα.

Eρ.: Τώρα που βλέπετε τα πράγματα από κάποια απόσταση, πώς αξιολογείτε το ελληνικό σύστημα υγείας-θετικά, αρνητικά- και πιστεύετε ότι υπάρχουν ελπίδες να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές προς όφελος του πολίτη, αλλά και του κράτους;

Απ.: Πιστεύω ότι το ελληνικό σύστημα, με σωστότερη οργάνωση, έχει δυνατότητες να γίνει πολύ καλύτερο απ’ ότι ειναι σήμερα και μάλιστα πολύ πιο ανταγωνιστικό σε σχέση με τους γείτονές μας. Δεν βλέπω το λόγο γιατί για παράδειγμα η Κρήτη, με την τόσο πλεονεκτική γεωγραφική της θέση, να μην αποτελεί ένα ιατρικό κέντρο αναφοράς της Ανατολικής Μεσογείου. 

Το μεγάλο μας πλεονέκτημα είναι η μοναδική προσωπική σχέση που αναπτύσσουμε με τους ασθενείς μας και σ’ αυτό εχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο χαρακτήρας του κρητικού λαού. Ομολογώ ότι την ζεστασιά και την ανταποδοτικότητα από τους ασθενείς που ένιωθα όταν εργαζόμουν στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο δεν την έχω νιώσει ποτέ στο εξωτερικό. 


(ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ E- MAIL)