ΚΛΗΡΩΤΙΔΑ: ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ G THΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ .

Αρχαία κληρωτίς
ή κληρωτίδα
ή κληρωτήριον

Είναι δύσκολο στη σύγχρονή μας προσωρινότητα, όπου ζούμε με τόσες ηθικο - πολιτικο - οικονομικές κρίσεις, τόσους φόβους και τόσα πάθη, να μπορούμε πάντα να ξεχωρίζουμε ορισμένους όρους, έστω και απλούς, ξεκάθαρα, ξελαμπικαρισμένα. Ίσως ένας αναγνώστης θα τον έλεγε «ανελλήνιστο», αλλά μέσα στα τόσα βάσανα τής καθημερινότητας έρχονται στιγμές, που νομίζω, πως γίνεται εύκολο να μπερδέψει κάποιος τον μαθηματικό όρο «πηλίκον», το αποτέλεσμα δηλαδή τής διαίρεσης δύο αριθμών, με την λέξη «πηλήκιο», που είναι ένα στρατιωτικό κάλυμμα κεφαλής, έστω και αν είναι τούτος ο παγκόσμιος στοχαστής Νο 79 τού 2010.

Δύο άλλες λέξεις, που επίσης εύκολα μπορεί να μπερδέψει κάποιος είναι η λέξη «κλειτορίς» και η λέξη «κληρωτίς». Ακόμα και η Google τις μπερδεύει, τουλάχιστον στον τομέα των images! Παρακαλώ πολύ όμως, δώστε πάρα πολλή μεγάλη προσοχή και δείξτε φρόνηση τώρα, διότι εκτός από το ερωτικό, επίσης υπάρχει και το γαστριμαργικό «σημείο G». Αμέ... Τι, παίζουμε; Από πού νομίζετε βγήκε το «τα φάγαμε μαζί»;

Στο Μουσείο λοιπόν τής Αρχαίας Αγοράς στη Στοά Αττάλου υπάρχει μία κληρωτίς ή κληρωτίδα ή ένα κληρωτήριον. Με παρόμοιες κληρωτίδες οι αρχαίοι Αθηναίοι στην εποχή τής αυθεντικής τους δημοκρατίας, πρωτοκαθιέρωσαν μια μορφή τυχαίας επιλογής πολιτών από τον δήμο των Αθηναίων, για να υπηρετούν εθελοντικά είτε ως ένορκοι είτε σε άλλα δημόσια αξιώματα.

Οι κληρωτίδες αυτές κατασκευάζονταν από ξύλο ή πέτρα και στην επιφάνειά τους χαράζονταν από πέντε έως έντεκα στενές στήλες από εγκοπές ή διάκενα, συχνά ευθυγραμμισμένα σε πενήντα οριζόντιες σειρές ή συστοιχίες. Tοποθετούσαν δε μέσα στα διάκενα τούτα, ορειχάλκινα πινάκια στοιχείων αναγνώρισης, τα οποία έφεραν οι πολίτες, που εθελοντικά υπηρετούσαν ως ένορκοι ή σε άλλα δημόσια αξιώματα.

Οι Αθηναίοι λοιπόν, χρησιμοποιούσαν παρόμοιες κληρωτίδες γιά την εφαρμογή τής αυθεντικής τους δημοκρατίας. Κάθε κληρωτίδα ή κληρωτήριον έφερε στην αριστερή πλευρά έναν χοανοειδή σωλήνα, τον οποίο γέμιζαν με διαφορετικά χρωματισμένες μπάλες. Όταν έμπαιναν σε λειτουργία, ο μηχανισμός τού χοανοειδή σωλήνα, οι χρωματιστές αυτές μπάλες καθόριζαν τυχαία ποιές σειρές εγκοπών θα επιλέγονταν. Καθόριζε δηλαδή τυχαία η κάθε κληρωτίδα ποιές συστοιχίες Αθηναίων πολιτών θα υπηρετούσαν εθελοντικά είτε ως ένορκοι είτε σε άλλα δημόσια αξιώματα.

Βλέπουμε λοιπόν, στην πρακτική εφαρμογή τής αυθεντικής δημοκρατίας των Αθηναίων, ένα τεράστιο απόθεμα γνώσης γιά τις στοχαστικές διακυμάνσεις και την επίδραση τής τύχης στο δημιουργικό έργο τής φύσης. Γνώριζαν, πώς να χρησιμοποιούν στοχαστικές διακυμάνσεις και την επίδραση τής τύχης έναντι των κινδύνων, που πάντα απειλούσαν την αυθεντική δημοκρατία τους.

Γνώριζαν δηλαδή, ότι η διαπλοκή μεταξύ των εξουσιών είναι κίνδυνος μέγας. Αν η διαπλοκή τούτη δεν ελεγχόταν μέσω τής τύχης, ήταν θέμα χρόνου να φτάσει στη δικαστική εξουσία και άρα να αλλοιώσει παντελώς τη δημοκρατία. Όταν αυτοί, οι οποίοι εξουσιάζουν, διαπλέκονται με εκείνους, που βρίσκονται εκεί για να τους ελέγχουν, είναι θέμα χρόνου όλοι μαζί να ελέγξουν και τούς δικαστές, για να συνεχίσουν τα εγκλήματά τους.

Έτσι, οι Έλληνες νομοθέτες δημιούργησαν μια δυναμική, που δεν επέτρεπε στις εξουσίες να διαπλέκονται. Η δυναμική τούτη εξασφαλιζόταν όχι μόνον από τον απλό διαχωρισμό των εξουσιών, αλλά και από τη διαφορετικότητα στον τρόπο στελέχωσής τους.

Ένα μέγιστο λοιπόν μυστικό τής λειτουργίας τής αυθεντικής δημοκρατίας των Αθηναίων κρύβεται, στο ότι τα δύο κύρια όργανα εξουσίας της -η εκτελεστική και η νομοθετική- στελεχώνονταν με διαφορετικό τρόπο. Οι στρατηγοί, που έφεραν την εκτελεστική εξουσία, την οποία σήμερα φέρει π.χ. ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί εκλέγονταν, ενώ οι βουλευτές, οι οποίοι έλεγχαν αυτήν την εξουσία, κληρώνονταν. Εκλέγονταν δηλαδή οι αντιπρόσωποι και κληρώνονταν οι εκπρόσωποι τού δήμου των πολιτών.

Οι διαφορές μεταξύ αυτών των ιδιοτήτων είναι ασύλληπτα μεγάλες. Δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους σε ό,τι αφορά τη διαδικασία επιλογής και τη λίστα των προσόντων, που απαιτεί η κάθε ιδιότητα, για να αποδώσει, όπως απαιτεί η ομαλή λειτουργία τής αυθεντικής δημοκρατίας. Έρως πολιτικός, πολιτική παιδεία και τύχη είναι τα βασικά συστατικά, που απαιτούνται γιά την εύρεση τού σημείου G τής ομαλής λειτουργίας τής αυθεντικής δημοκρατίας.

Διότι ούτε ελέω θεού ούτε ελέω τεχνοκρατίας επιτρέπεται η επιβολή πολιτεύματος. Ας το καταλάβουν επιτέλους αυτό όσοι ενδιαφέρονται γιά την επαναφορά μιάς έστω στοιχειώδους ιδιότητας τού πολίτη (πολιτειότητας) σε εμάς, τους πειθήνιους πλέον υπηκόους τής παγκόσμιας πολυαρχίας, που μας κυβερνά όλους μας και τους εξουσιαστές και τους εξουσιαζομένους.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε διάκριση εκτελεστικής και νομοθετικής ή άλλης εξουσίας στην αυθεντική δημοκρατία, διοτι ο λαός συγκροτημένος σε δήμο κατείχε την καθολική πολιτική αρμοδιότητα (βλέπε σχετικο διάλογο στο έργο του Δρ. Γιώργου Κοντογιώργη για την ελληνική δημοκρατία του Ρήγα). Αρα δεν κατείχε εξουσία -η εξουσία στη δημοκρατία καταργείται- δεν είναι δηλαδή πολιτικά κύριαρχος, διότι λείπει το υποκείμενο της κυριαρχίας, ο λαός, που προκύπτει με τη διάκριση κυβερνώντων-κυβερνομένων. Συγχρόνως όμως η διαφθορά δεν μπορεί να σταδιοδρομήσει στον δήμο. Γιατι; Διότι, για παράδειγμα, εαν σήμερα θέλει κάποιος να δωροδοκήσει εναν υπουργό θα το πράξει πηγαίνοντας στο γραφείο του. Αν τα "πάρει" ο υπουργός τα στερεί απο την κοινωνία ή τα ανταλάσσει με παροχές στον δωροδοκούντα απο το δήμοσιο ταμείο. Αν ομως στη δημοκρατία θέλει κάποιος να κάνει την άντιστοιχη "δουλειά" του, θα πάει στο δήμο και θα του προσφέρει περισσότερα. Αυτά τα περισσότερα δεν τα καρπώνεται ενας τρίτος αλλά ο ίδιος ο δικαιούχος της πολιτικής, ο δήμος/λαός. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ρήτορες δεν τα έπαιρναν για να υποστηριξουν απόψεις τρίτων, αλλά εκει ο ρήτορας δεν κυβερνούσε, απλώς εισηγείτο στον κυβερνήτη/δήμο, που είχε και άλλους εισηγητές/ρήτορες και επιπλέον τα πράγματα ήταν πολύ φανερά. Ήταν γνωστή η πολιτεία των ρητόρων και επιπλέον ετιμωρούντο και οι ρήτορες για εσφαλμένες ή κακές συμβουλές..

Δρ. Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς (*)

πηγη