Κάποτε παλέψαμε να διώξουμε τους κατακτητές…..

Ο πατέρας μου και η γενιά του, ως νέοι, πάλεψαν στα βουνά αυτής της χώρας για την εθνική ανεξαρτησία. Για να διώξουν τους Γερμανούς κατακτητές. Στην πορεία αγωνίστηκε για το στέριωμα της δημοκρατίας και τον περιορισμό του κράτους καταστολής των νικητών του Εμφυλίου. Δίπλα του άφησε την τελευταία του πνοή ο Σωτήρης Πέτρουλας.

Ο πατέρας μου υπέστη διώξεις από τη χούντα που λίγο έλειψαν να....

του κοστίσουν τη θέση εργασίας του. Κι αυτό επειδή ήθελε μια Ελλάδα ελεύθερη από τις ξένες δυνάμεις και τις καταστροφικές παρεμβάσείς τους. 

Ο πατέρας μου στη Μεταπολίτευση διοχέτευσε όλες του τις δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ. Ταυτίστηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον συνεπήραν οι φωνές του λαϊκισμού της εποχής. Ταυτίστηκε όμως και με το κοινωνικό κράτος που έστω και με στρεβλό τρόπο ο Ανδρέας εγκαθίδρυσε. Το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» ήταν ισχυρό κίνητρο για πολιτική μάχη. 

Στην ιδεολογική μάχη ανέκαθεν στήριζε με όλες τις δυνάμεις του τον πολιτικό χώρο του. Με μετριοπάθεια -έστω κι αν το θεωρούσε αναγκαίο κακό- στήριξε και την ανάγκη να πληρώσει το δικό του μέρισμα στην κρίση μέσω της περικοπής της σύνταξής του. Τόσο βολουνταριστής. 

Από χθες, όμως, ο πατέρας μου δεν θέλει παρτίδες με το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό διότι δεν αντέχει άλλο οι συνοδοιπόροί και τέως σύντροφοί του με τρόπο κυνικό να λένε πως οι φόροι δεν επιβάλλονται από την εκλεγμένη από τον κυρίαρχο λαό κυβέρνησή του. 

Να αποκαλύπτουν με τρόπο απροκάλυπτο πως «η τρόικα είναι που πιέζει για το 23%». Γιατί όταν ο λαός ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και του βγαίνει Τόμσεν, τότε κάτι δεν πάει καλά. 

Πολύ περισσότερο, όταν το πολιτικό προσωπικό υποχωρεί στον κάθε υπαλληλάκο του ΔΝΤ, αυτό σημαίνει πως επιστρέψαμε στο …1940! 

Και ταυτόχρονα σημαίνει πως κάθε ενεργός πολίτης θα πρέπει να βγει είτε στους δρόμους είτε στο βουνό…



Δ. Μαρκόπουλος

protothema.gr