Ἡ Ἐκκλησία στὰ χαρακώματα..μαρτυρίες πίστης καὶ θάρρους

Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να "μαυρίσουν " την βοήθεια της Εκκλησίας μας σε κάθε αγώνα που έδινε και θα συνεχίσει να δίνει το Έθνος μας οι παρακάτω μαρτυρίες αποτέλουν τρανή απόδειξη της ένδοξη παρουσία Της και  τη δική της μάχη που έδινε μέσω των ένδοξων αφανών πολλές φορές ιερέων - ηρώων της. Ελλάδα και Ορθοδοξία ήταν , είναι , και θα συνεχίσουν να είναι αλληλένδετες αξίες των Ελλήνων .

"Ἡ δέηση τοῦ ἡγουμένου παπα-Φιλόθεου Ζερβάκου"

Μὰ τὸ πιὸ μεγάλο, τὸ πιὸ ἀληθινὸ δῶρο τῶν φυλακισμένων Ἱερέων πρὸς τοὺς συγκρατούμενούς τους ἦταν ἡ Θεία Λειτουργία ποὺ τελοῦσαν.

«... Ἀπὸ καιροῦ σὲ καιρὸ οἱ δεσμοφύλακες ἄφηναν τοὺς φυλακισμένους νὰ ἐκκλησιάζωνται. Κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη γιορτή, στὸ προαύλιο τῶν φυλακῶν ἢ μέσα σὲ ἕνα μεγάλο θάλαμο ἐγίνετο ἡ λειτουργία ἀπὸ τὸν πιὸ ἡλικιωμένο παπά, μὲ συλλειτουργοὺς τοὺς ἄλλους φυλακισμένους ἱερωμένους. Δὲν ὑπῆρχε ἱερό, δὲν ὑπῆρχαν ἄμφια, δὲν ὑπῆρχαν κεράκια καὶ δισκοπότηρα γιὰ τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Ὑπῆρχε ὅμως μιὰ βαθειά, ἀπαράμιλλη πίστις, ποὺ ἔκανε τὸ περίεργο ἐκεῖνο ἐκκλησίασμα πιὸ εὐλαβικό, πιὸ συγκινημένο, πιὸ βαθειὰ παραδομένο στὴν παραμυθητικὴ ἐπίδραση τῆς Θρησκείας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι κάθε λειτουργία ἐτελείωνε μὲ τὸ "Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια" ποὺ τὸ ἔψαλλαν ὅλοι μαζί»...

Στὶς 13/7/1943, στὶς φυλακὲς Καλλιθέας, ἔγινε νυκτερινὴ κατανυκτικὴ Δέηση γιὰ τέσσερους ἡρωικοὺς Παριανοὺς ἀγωνιστές, ποὺ καταδικάστηκαν ἀπὸ Ἰταλικὸ στρατοδικεῖο σὲ θάνατο καὶ τὴν ἑπομένη ἐπρόκειτο νὰ μεταφερθοῦν, ὡς μελλοθάνατοι, στὶς φυλακὲς Ἀβέρωφ.

«Ὁ βασανισμένος Παριανὸς Ἡγούμενος -πρόκειται γιὰ τὸν ἀείμνηστο Ἀρχιμανδρίτη Φιλόθεον Ζερβάκον- τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας τῆς Λογγοβάρδας, ποὺ εἶχε καταδικασθεῖ καὶ αὐτὸς τὸ ἴδιο πρωΐ σὲ ἀρκετὰ χρόνια φυλάκιση, ἐτελετούργησε μὲ ξεσχισμένο ράσο. Χωρὶς ἄμφια, χωρὶς ἀναλόγια, χωρὶς θυμίαμα ἔγινε ἡ λειτουργία. Ἀλλὰ εἶναι ζήτημα, ἂν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν πρώτων χριστιανικῶν λειτουργιῶν στὶς κατακόμβες τῆς Ρώμης ἢ τῆς Μήλου... ἐκκλησίασμα ἄλλο εὑρέθηκε τόσο κοντὰ πρὸς τὸ ἀληθινὸ πνεῦμα καὶ τὴν ἀνώτερη ἔννοια τῆς Θρησκείας τοῦ Θεανθρώπου.

Χαμηλόφωνα, προσεκτικά, ὁ σεβάσμιος καὶ καλοκάγαθος Ἡγούμενος, ἀπήγγελε τὶς δεήσεις καὶ χαμηλόφωνα ἐπίσης, γιὰ νὰ μὴν ἀκούσουν τυχὸν οἱ Ἰταλοὶ δεσμοφύλακες ἀπ' ἔξω, ὁ πανύψηλος νεαρὸς καλόγερος ἀπὸ τὸ ἴδιο Μοναστῆρι ἔψελνε. Μπροστά, ὄρθιοι ἀπέναντί των οἱ τέσσερις καταδικασμένοι σὲ θάνατο καὶ γύρω των ὅσοι ἄλλοι φυλακισμένοι χωροῦσαν μέσα στὸ θάλαμο, βαθειὰ συγκινημένοι, ἀνέπεμπαν μὲ ὅλη των τὴν ψυχὴ τὴν προσευχὴ των πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν Θεοτόκον, νὰ κάνουν τὸ θαῦμα των καὶ νὰ σώσουν τοὺς ἀγαπημένους συναδέλφους. Κι ὅταν ἐτελείωσε ἡ μυσταγωγία, οἱ τέσσερις μελλοθάνατοι, αὐθόρμητα καὶ σὰν νὰ εἶχαν συμφωνήσει ἀπὸ πρίν, ἔψαλαν τὸ "Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια", σὰν μιὰ τελευταία ἐκδήλωση τῆς ἀφοσιώσεώς των στὴν πατρίδα καὶ τῆς πεποιθήσεώς των ὅτι ἐπλησίαζε ἡ νίκη, γιὰ τὴν ὁποία ἐκείνη τὴ στιγμὴ οἱ ἴδιοι προσέφεραν τὴν ζωήν των...

Κι ἡ Παναγία ἔκανε τὸ θαῦμα της: Λίγες μέρες ἀργότερα ἔπεφτε ὁ Μουσσολίνι καὶ μέσα στὴν γενικὴ Ἰταλικὴ σύγχυση ποὺ ἐπηκολούθησε, ἡ θανατικὴ καταδίκη τῶν τεσσάρων Παριανῶν δὲν ἐξετελέσθη».

 

"Ὁ Ἰ. Μεταξᾶς τιμᾶ τὴν προσφορὰ τοῦ ἱδρύματος τῆς Παναγιᾶς τῆς Τήνου"

Πρόεδρον Διοικούσης Ἐπιτροπῆς Κοινότητος Τήνου
κον Ἰωάννην Καρδαμίτσην καὶ
Πρόεδρον Διοικούσης Ἐπιτροπῆς Πανελληνίου
Ἱεροῦ Ἱδρύματος Εὐαγγελιστρίας
κον Κοσμᾶν Ἀφεντούλην
ΤΗΝΟΝ


Μὲ βαθεῖαν συγκίνησιν ἐπληροφορήθημεν ἐξ ὑμετέρου τηλεγραφήματος ἀπόφασιν λαοῦ Τήνου καὶ Ἐπιτροπῆς Ἱεροῦ Ἱδρύματος Εὐαγγελιστρίας, οἵτινες εἰς μίαν ἱστορικὴν ἐκδήλωσιν πατριωτικῆς ἐξάρσεως ἀπεφάσισαν νὰ καταθέσωσιν ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τοῦ μεγαλειώδους ἀγῶνος, ὅν ἀγωνίζεται σύσσωμον τὸ Ἔθνος μὲ τὸν Βασιλέα ἐπὶ κεφαλῆς ἐν μέσῳ τοῦ παγκοσμίου θαυμασμοῦ τὰ ἐπὶ μακρὰ ἔτη συγκεντρωθέντα ἀφιερώματα δεῖγμα τῆς πανελληνίου εὐλαβείας πίστεως πρὸς τὴν αἰωνίαν προστάτιδα τῆς Ἑλλάδος Θεομήτορα.

Ὁ ἀγὼν εἶναι εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἡ πίστις τοῦ Τηνιακοῦ λαοῦ πρὸς τὴν ἐπανόρθωσιν τῆς βαρβάρου καὶ δόλιας κατὰ τῆς «Ἕλλης» πράξεως ἀσφαλῶς θὰ δικαιωθῆ. Ὁλόκληρον τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος τόσον ἐν τῷ ἐσωτερικῷ τῆς χώρας ὅσον καὶ ἐν τῷ ἐξωτερικῷ θὰ κλονισθῆ ἀπὸ τὴν μεγαλουργικήν σας πρᾶξιν πίστεως καὶ πατριωτισμοῦ καὶ θὰ χαλυβδωθοῦν ἔτι μᾶλλον αἱ θελήσεις ὅλων τῶν Ἑλλήνων διὰ τὴν τελικὴν ἐπικράτησιν, θὰ τονισθῆ δὲ ἡ ἀξιοθαύμαστος ἐκδηλωθεῖσα εὐγενὴς ἔφεσις πρὸς παντοιότροπον ἐνίσχυσιν τοῦ ἀγῶνος.

Ὁ ἀγὼν αὐτὸς ἤρχισε μὲ ἀπαίσιαν ὕβριν τοῦ ὑπούλου ἐχθροῦ πρὸς τὴν Μεγαλόχαρην, θὰ συνεχισθῆ διὰ τῆς εὐλογίας της καὶ θὰ στεφανωθῆ νικηφόρος ταῖς πρεσβείαις αὐτῆς.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Ὁ παπὰς τοῦ ’40

Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

«Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή. Ἀποροῦμε καὶ μαθαίνουμε κάτι τὸ πρωτάκουστο. Ὁ παπὰς εἶχε ἔρθει μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτες καὶ βλέποντας τόσους σὲ ἕνα πολὺ στενὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει κανέναν, προτίμησε νὰ μείνει ὁλονυχτὶς ἔξω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, χωρὶς ἀντίσκηνο. Μόλις τὸν βλέπουμε σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση, σηκωνόμαστε ὅλοι ὀρθοὶ καὶ σκύβουμε μπροστά του. Ἐκεῖνος κάνει τὸ σταυρό του, μᾶς καλημερίζει, ἀνάβει ἕνα κερὶ καὶ προσεύχεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸν νιώθουμε σὰν Χριστὸ καὶ τὸν βάνουμε γιὰ πάντα στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας. Μετὰ ποὺ βγήκαμε, τραβάει μερικοὺς στρατιῶτες γιὰ τὸ χωριὸ Περιστέρι, χωρὶς νὰ φτάσει ὅμως ποτέ. Μιὰ ἐχθρικὴ βόμβα τὸν βρίσκει στὸ δρόμο καὶ τὸν ρίχνει κάτω νεκρό. Ἦταν ὁ πιὸ ἅγιος παπὰς κι ἄνθρωπος ποὺ ἀπάντησα στὴ στράτα τῆς ζωῆς μου».

πηγη