Το «κράτος των δεσποτάδων» στην αυλή της Νέας Τάξης

Του Θύμιου Παπανικολάου

Το «κράτος» της εκκλησιαστικής, γραφειοκρατικής ιεραρχίας («κράτος-φέουδο των δεσποτάδων») δεν αποτελεί απλώς το πιο τέλειο «μοντέλο» κάθε κράτους, αλλά είναι και το ίδιο «πολιτικό κράτος»: Δηλαδή παράρτημα της οικονομικής εξουσίας, παράρτημα του κοινωνικού καθεστώτος και του κράτους του.

  Με το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό το «κράτος των δεσποτάδων» έγινε γρανάζι και «μοντέλο» απολυταρχισμού του καπιταλιστικού κράτους. Το «κράτος των δεσποτάδων» σφετερίστηκε τις μεγάλες και επαναστατικές ιδέες του Χριστιανισμού που ενέπνευσαν την ανθρωπότητα γονιμότατα και αποτελέσαν πηγή έμπνευσης μεγάλων πνευματικών και καλλιτεχνικών δημιουργημάτων: Έγινε ο «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ» των Αρχών, των Ιδεών και των Κατακτήσεων του Χριστιανισμού, διαχειριστής στην υπηρεσία του καπιταλιστικού καθεστώτος. Το ίδιο όπως και το αστικό κράτος: Σφετεριστής και διαχειριστής των μεγάλων ιδεών των αστικών Επαναστάσεων ...;

  Στην Ελλάδα το εθνικό αστικό κράτος ήταν ευθέως συνυφασμένο με το «εκκλησιαστικό κράτος», κόντρα στο σώμα του Ορθόδοξου κλήρου. Εδώ, οι ιστορικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν να υψωθεί το «κράτος των δεσποτάδων» σε ένα φαινομενικά «αυτόνομο» και «ανεξάρτητο» μηχανισμό (κράτος), όπως στη Δύση με τον παπισμό.

  Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση συντήρησε το φως της Ορθοδοξίας και τροφοδοτούσε διαρκώς τη μαχητική και επαναστατική «αντίσταση» της Ορθόδοξης λαϊκής βάσης ενάντια στο «κράτος των δεσποτάδων»: Έτσι το «ρήγμα» μεταξύ της Ορθόδοξης «βάσης» και της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής ιεραρχίας παρέμεινε ενεργό, τροφοδοτώντας την παραγωγή των Ορθόδοξων ζυμώσεων, κειμένων και ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ...;

   Αυτό το ακατάλυτο, πανίσχυρο και εθνικά συνεκτικό, Ορθόδοξο λαϊκό έρεισμα ήταν που συγκρουόταν ασυμφιλίωτα με το κράτος και το εκκλησιαστικό παράρτημά του (Δεσποτάδες). Οι διαδικασίες μετεξέλιξης του εθνικού αστικού κράτους σε νεοταξικό κράτος βάθαιναν περαιτέρω τη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ της Ορθόδοξης «βάσης» με το «νέο» κράτος (της Νέας Τάξης), προσδίδοντας σε αυτήν τη μόνιμη σύγκρουση οξύτατες διαστάσεις ...;

  Η άκομψη, βίαιη και μοχθηρή επίθεση του «εκσυγχρονισμού» εναντίον της Εκκλησίας, αιφνιδίασε το «κράτος των δεσποτάδων» και το εξανάγκασε να αντιδράσει, φοβούμενο μήπως και χάσει τα προνόμιά του ...; Αυτή η μετωπική σύγκρουση ανέδειξε το Χριστόδουλο ο οποίος, σαν άλλος Ανδρέας (θρησκευτικός Βοναπάρτης), αξιοποίησε τη μεγάλη λαϊκή δύναμη της Ορθόδοξης Εκκλησίας ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΑ με το νεοταξικό καθεστώς.

  Η σύγκρουση αυτή, ανεξάρτητα από τη δημαγωγική εκμετάλλευση του εκκλησιαστικού κατεστημένου, τις διαπραγματεύσεις «κορυφής» του Χριστόδουλου και τα «πονηρά» σχέδιά του, ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕ και εντατικοποίησε τις Ορθόδοξες ζυμώσεις και αγωνιστικές διαθέσεις στο εσωτερικό του Ορθόδοξου σώματος ...;

   Η σύγκρουση, ωστόσο αυτή έπεισε και τις δυνάμεις της Νέας Τάξης σε τούτο: Ότι δεν μπορούν να καταλύσουν το «οχυρό» της Ορθοδοξίας με μετωπικές επιθέσεις. Αντίθετα τέτοιες επιθέσεις το ενισχύουν ακόμα περισσότερο ...;

  Ένας, λοιπόν, ήταν ο δοκιμασμένος και πετυχημένος δρόμος: ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΙ η Ορθόδοξη Εκκλησία ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ, όπως ακριβώς υπονομεύτηκαν τα αγωνιστικά ΑΡΙΣΤΕΡΑ κινήματα με την ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ των σφετεριστών τους και διαχειριστών τους: Τα «αριστερά» κόμματα ...;

  Αυτό εφαρμόζεται σήμερα. Η εκλογή του Ιερώνυμου αποτελεί την «καμπή» εφαρμογής αυτού του υπονομευτικού σχεδιασμού: Της ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ του «κράτους των δεσποτάδων» στους μηχανισμούς της Νέας Τάξης.

   Προωθείται, λοιπόν, η αντιστοιχία του «πολιτικού» με το «εκκλησιαστικό». Όπως σε πολιτικό επίπεδο έχουμε μια κυβέρνηση ανδρεικέλων της Νέας Τάξης, έτσι και στο «εκκλησιαστικό», να έχουμε το αντίστοιχο «κράτος» ανδρεικέλων ...; Όπως έχουμε τον Ιερώνυμο , το σύμμετρο του ΓΑΠ, έτσι να έχουμε το σύμμετρο του νεοταξικού κράτους: το «κράτος των δεσποτάδων» ...; Γι αυτό βλέπουμε τους δεσποτάδες να έχουν «παλαβώσει». Να δρουν και να λειτουργούν σαν αφηνιασμένοι πολιτικάντηδες δημαγωγοί: Να αλλάζουν απόψεις θεαματικά, να ρίχνουν βροντές και αστραπές για προβολή, για εντυπωσιασμούς και τηλεοπτικό θέαμα, να ετοιμάζουν τους «μηχανισμούς» και τις ιντριγκαδόρικες «συμμαχίες» αναρρίχησης στην κοσμική εξουσία και εδραίωσης στο εσωτερικό του «κράτους των δεσποτάδων».

   Το «κράτος των δεσποτάδων» βρίσκεται σε αναβρασμό και σε πυρετώδη κινητικότητα, με «όπλο» το ανορθόδοξο ιησουϊτικό αξίωμα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ...;

  Ο «άγιος» σκοπός: Πώς θα επιλεγεί ο καθένας τους από τους μηχανισμούς της Νέας Τάξης, ως «καταλληλότερος» ή «κατάλληλος» ή πιο «αποτελεσματικός» θρησκευτικός «μπράβος» της ...;

   Σε τέτοιους σκοπούς αντιστοιχούν πάντα τα πλέον βρώμικα μέσα ...; Και ένα από αυτά είναι η δεσποτική αυθάδεια: Να «κλαδεύουν» κάθε «δέντρο» με άρωμα Ορθοδοξίας, να απαξιώνουν σαν εκσυγχρονισμένα, ανάγωγα παιδαρέλια, φωτισμένους γέροντες που αφιέρωσαν ταπεινά όλη τους τη ζωή στην Εκκλησία ...;

 Το «κράτος των δεσποτάδων» βρίσκεται σε παράκρουση: στην παράκρουση του «συνωστισμού» στην αυλή της Νέας Τάξης ...;

Ρεσάλτο

ΠΗΓΗ