"...Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία που την έζησαν και την είδαν με τα ίδια τους τα μάτια οι γονείς μου, που τους ξέρω μια ζωή και γνωρίζω την φερεγγυότητά τους.
Στην γειτονιά που έμεναν οι γονείς μου, είχε γεννηθεί ένα παιδάκι ανάπηρο στα πόδια. Κάποιο καλοκαίρι ο πατέρας του παιδιού το κουβάλησε και πήγαν στην Παναγιά της Τήνου για να παρακαλέσει για το παιδάκι. Να σημειωθεί ότι οι γονείς ήταν κάτι παραπάνω από πιστοί Χριστιανοί.
Μετά από λίγο καιρό αφότου γύρισαν από την Τήνο, κάποιο μεσημέρι η μητέρα του παιδιού το έβαλε να κάτσει κάτω, λίγο πιο έξω από την κουζίνα (όπως συνήθιζε) για να το βλέπει την ώρα που μαγείρευε. Κάποια στιγμή το παιδάκι σηκώθηκε και η μητέρα του φώναξε ξαφνιασμένη. Το παιδάκι της αποκρίθηκε «μην φοβάσαι μαμά, δεν θα πέσω, με κρατάει αυτή η καλή Κυρία».
Η μητέρα δεν έβλεπε καμία κυρία, όμως το παιδάκι από εκείνη την μέρα περπατάει και δοξάζει τον Θεό..."
(Πηγή: http://agioritikovima.gr)
...Όταν διαβάζεις τέτοιες ιστορίες ανθρώπων, δεν μπορεί να μην συγκινηθείς, να μην νιώσεις πως είσαι στην αγκαλιά των Γονιών σου, αν εσύ το θελήσεις...
Τέτοιες παρόμοιες ιστορίες έχουμε ακούσει και στη Μονή Κερνίτσης από τις μοναχές και πραγματικά, προσπαθούμε να κλέβουμε χρόνο από τις δουλιές μας και να πηγαίνουμε οικογενειακώς εκεί, να τις ακούμε και να προσευχόμαστε, να επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας... και να μη χαλάμε το χρόνο μας με τούρκικα έργα και κινδυνολογίες των καναλιών...
Ζητάμε να μας βοηθήσετε να τελειώσουμε την εκκλησούλα των Ταξιαρχών, διότι θα είναι σαν φάρος και για άλλους ανθρώπους.
Διαβάζουμε για θαύματα στο διαδίκτυο και καμιά φορά, δεν μπορούμε να δούμε τα καθημερινά θαύματα που γίνονται... Το ότι έχουμε υγεία, ενώ δίπλα μας, στην γειτονιά μας ή στο χωριό μας, πεθαίνουν από καρκίνο ή καρδιά, είναι θαύμα, είναι Κάποιου μέριμνα...
Πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε κάτι καλό γρήγορα, πριν έρθει και η δική μας η ώρα... Αν αισθανθούμε ότι κάναμε κάποιες αγαθοενέργειες, εξομολογηθήκαμε, νηστέψαμε, συγχωρέσαμε....και απλά προσπαθούμε να μης κάνουμε νέες αμαρτίες... τότε και να έρθει η σειρά μας... θα είμαστε τουλάχιστον σχεδόν έτοιμοι...
Συνήθως λέμε "... γιατί σε μένα Θεέ μου...."
Αν φθάσουμε να λέμε "...γιατί όχι σε μένα Θέε μου..." τότε θα είμαστε πιστεύω έτοιμοι να πάμε πολύ πιο κοντα στον αγαπητό μας Θεό.
Εγώ και η γυναίκα μου αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την κατασκευή της εκκλησίας αυτής, χωρίς λόγο. Δεν έχουμε κάνει κανένα τάμα, ούτε όραμα είδαμε, απλά το θελήσαμε... Το λέμε αυτό γιατί πολλοί πιστεύουν, ότι όποιος χτίζει, δωρίζει...όταν κάποιο πρόβλημα έχει....
Όχι αδερφοί μου, όλα μας πάνε πάρα πολύ καλά και αυτός είναι ο λόγος που ανησυχήσαμε!!!
Μήπως ο Θεός μας ξέχασε; Γιατί δεν μας δοκιμάζει όπως δοκιμάζει την πίστη των πιστών; Μήπως δεν είμαστε τα καλά του παιδιά; Ή μήπως μας δίνει τα πάντα και περιμένει να δούμε εμείς αν θα δώσουμε;
Πήγαμε πρόσφατα σε ένα ζευγάρι αλλοδαπών. Φέραμε στα παιδία τους δύο παιχνίδια και φεύγοντας, στην τσεπούλα του μπέμπη τους, έβαλα ένα πενηντάρικο... δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα... ακόμα φανταζομαι την χαρά τους...και χαίρομαι και όπως λέει ένάς παππάς... μόνο τέτοια χαρά, διώχνει τον καρκίνο, που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε μέσα μας...!
Μην σας κουράζω με την φλυαρία μου... Θα γράψω δύο τελευταίες σκέψεις...
Παρατηρώ τα οικονομικά, όπως όλοι μας και το τι γίνεται γύρω μας και όπως ο κάθε ένας, προγραμματίζω και ελέγχω τις οικογενειακές μας δαπάνες. Παρατηρώ όμως και το εξής... κάθε φορά που δίνω χρήματα με την καρδιά μου, να βοηθήσω κάποιον ή γενικά σε κάποια αγαθοενέργειά μας... μετά από μέρες, μου έρχονται πίσω διπλάσια, σαν αμοιβή σε αναπάντεχη εργασία, ζήτηση πελάτη κλπ
Δεν χτίζουμε την εκκλησούλα των Ταξιαρχών, στη Μονή Κερνίτσης για αυτόν τον λόγο βέβαια και δεν είναι σωστό να περιμένεις ανταλλάγματα. Είναι όμως ένα γεγονός που έχει συμβεί και συμβαίνει και κάθε βήμα μας είναι σταθερό, κάθε επιλογή μας σωστή και δεν μπορεί...να είναι τύχη....
Πιστεύουμε πως για να έχουμε δύο καλές δουλιές, τους γονείς μας υγιείς και τον μπέμπη μας το ίδιο, πρέπει να ευχαριστήσουμε την Παναγία μας τώρα και όχι να την θυμηθούμε μόνο όταν θα έρθουν οι δοκιμασίες μας...
Αυτό ζητάμε και από έσάς. Μην λέτε μόνο όταν το έχετε ανάγκη "...αχ Παναγία μου, κάνε μας καλά...." αλλά τώρα που είστε καλά, πείτε ευχαριστώ... και κάνετε κάποιον να γελάσει, να ευχαριστηθεί...
...και ελάτε στο μαναστήρι μας, να δείτε τα δικά του θαύματα, που σιγά σιγά θα γράφουμε σε αυτό το ιστολόγιο, ρωτώντας τις αγαπημένες μας μοναχές και την Γερόντισα Συγκλιτική.
Με εκτίμηση,
Γ&Χ&Ν
πηγη:http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Στην γειτονιά που έμεναν οι γονείς μου, είχε γεννηθεί ένα παιδάκι ανάπηρο στα πόδια. Κάποιο καλοκαίρι ο πατέρας του παιδιού το κουβάλησε και πήγαν στην Παναγιά της Τήνου για να παρακαλέσει για το παιδάκι. Να σημειωθεί ότι οι γονείς ήταν κάτι παραπάνω από πιστοί Χριστιανοί.
Μετά από λίγο καιρό αφότου γύρισαν από την Τήνο, κάποιο μεσημέρι η μητέρα του παιδιού το έβαλε να κάτσει κάτω, λίγο πιο έξω από την κουζίνα (όπως συνήθιζε) για να το βλέπει την ώρα που μαγείρευε. Κάποια στιγμή το παιδάκι σηκώθηκε και η μητέρα του φώναξε ξαφνιασμένη. Το παιδάκι της αποκρίθηκε «μην φοβάσαι μαμά, δεν θα πέσω, με κρατάει αυτή η καλή Κυρία».
Η μητέρα δεν έβλεπε καμία κυρία, όμως το παιδάκι από εκείνη την μέρα περπατάει και δοξάζει τον Θεό..."
(Πηγή: http://agioritikovima.gr)
...Όταν διαβάζεις τέτοιες ιστορίες ανθρώπων, δεν μπορεί να μην συγκινηθείς, να μην νιώσεις πως είσαι στην αγκαλιά των Γονιών σου, αν εσύ το θελήσεις...
Τέτοιες παρόμοιες ιστορίες έχουμε ακούσει και στη Μονή Κερνίτσης από τις μοναχές και πραγματικά, προσπαθούμε να κλέβουμε χρόνο από τις δουλιές μας και να πηγαίνουμε οικογενειακώς εκεί, να τις ακούμε και να προσευχόμαστε, να επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας... και να μη χαλάμε το χρόνο μας με τούρκικα έργα και κινδυνολογίες των καναλιών...
Ζητάμε να μας βοηθήσετε να τελειώσουμε την εκκλησούλα των Ταξιαρχών, διότι θα είναι σαν φάρος και για άλλους ανθρώπους.
Διαβάζουμε για θαύματα στο διαδίκτυο και καμιά φορά, δεν μπορούμε να δούμε τα καθημερινά θαύματα που γίνονται... Το ότι έχουμε υγεία, ενώ δίπλα μας, στην γειτονιά μας ή στο χωριό μας, πεθαίνουν από καρκίνο ή καρδιά, είναι θαύμα, είναι Κάποιου μέριμνα...
Πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε κάτι καλό γρήγορα, πριν έρθει και η δική μας η ώρα... Αν αισθανθούμε ότι κάναμε κάποιες αγαθοενέργειες, εξομολογηθήκαμε, νηστέψαμε, συγχωρέσαμε....και απλά προσπαθούμε να μης κάνουμε νέες αμαρτίες... τότε και να έρθει η σειρά μας... θα είμαστε τουλάχιστον σχεδόν έτοιμοι...
Συνήθως λέμε "... γιατί σε μένα Θεέ μου...."
Αν φθάσουμε να λέμε "...γιατί όχι σε μένα Θέε μου..." τότε θα είμαστε πιστεύω έτοιμοι να πάμε πολύ πιο κοντα στον αγαπητό μας Θεό.
Εγώ και η γυναίκα μου αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την κατασκευή της εκκλησίας αυτής, χωρίς λόγο. Δεν έχουμε κάνει κανένα τάμα, ούτε όραμα είδαμε, απλά το θελήσαμε... Το λέμε αυτό γιατί πολλοί πιστεύουν, ότι όποιος χτίζει, δωρίζει...όταν κάποιο πρόβλημα έχει....
Όχι αδερφοί μου, όλα μας πάνε πάρα πολύ καλά και αυτός είναι ο λόγος που ανησυχήσαμε!!!
Μήπως ο Θεός μας ξέχασε; Γιατί δεν μας δοκιμάζει όπως δοκιμάζει την πίστη των πιστών; Μήπως δεν είμαστε τα καλά του παιδιά; Ή μήπως μας δίνει τα πάντα και περιμένει να δούμε εμείς αν θα δώσουμε;
Πήγαμε πρόσφατα σε ένα ζευγάρι αλλοδαπών. Φέραμε στα παιδία τους δύο παιχνίδια και φεύγοντας, στην τσεπούλα του μπέμπη τους, έβαλα ένα πενηντάρικο... δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα... ακόμα φανταζομαι την χαρά τους...και χαίρομαι και όπως λέει ένάς παππάς... μόνο τέτοια χαρά, διώχνει τον καρκίνο, που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε μέσα μας...!
Μην σας κουράζω με την φλυαρία μου... Θα γράψω δύο τελευταίες σκέψεις...
Παρατηρώ τα οικονομικά, όπως όλοι μας και το τι γίνεται γύρω μας και όπως ο κάθε ένας, προγραμματίζω και ελέγχω τις οικογενειακές μας δαπάνες. Παρατηρώ όμως και το εξής... κάθε φορά που δίνω χρήματα με την καρδιά μου, να βοηθήσω κάποιον ή γενικά σε κάποια αγαθοενέργειά μας... μετά από μέρες, μου έρχονται πίσω διπλάσια, σαν αμοιβή σε αναπάντεχη εργασία, ζήτηση πελάτη κλπ
Δεν χτίζουμε την εκκλησούλα των Ταξιαρχών, στη Μονή Κερνίτσης για αυτόν τον λόγο βέβαια και δεν είναι σωστό να περιμένεις ανταλλάγματα. Είναι όμως ένα γεγονός που έχει συμβεί και συμβαίνει και κάθε βήμα μας είναι σταθερό, κάθε επιλογή μας σωστή και δεν μπορεί...να είναι τύχη....
Πιστεύουμε πως για να έχουμε δύο καλές δουλιές, τους γονείς μας υγιείς και τον μπέμπη μας το ίδιο, πρέπει να ευχαριστήσουμε την Παναγία μας τώρα και όχι να την θυμηθούμε μόνο όταν θα έρθουν οι δοκιμασίες μας...
Αυτό ζητάμε και από έσάς. Μην λέτε μόνο όταν το έχετε ανάγκη "...αχ Παναγία μου, κάνε μας καλά...." αλλά τώρα που είστε καλά, πείτε ευχαριστώ... και κάνετε κάποιον να γελάσει, να ευχαριστηθεί...
...και ελάτε στο μαναστήρι μας, να δείτε τα δικά του θαύματα, που σιγά σιγά θα γράφουμε σε αυτό το ιστολόγιο, ρωτώντας τις αγαπημένες μας μοναχές και την Γερόντισα Συγκλιτική.
Με εκτίμηση,
Γ&Χ&Ν
πηγη:http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου