Μέσα από το Θάνατο βρίσκουμε τη Ζωή μας, την Πατρίδα μας την παντοτινή

Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν (Προς Εβρ, 13,14).

Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι θα απέλθομε από την πρόσκαιρον ζωήν προς την αιώνιον, ατελεύτητον και αθάνατον, εκεί όπου είναι η Ζωή, το Φως, ο Χριστός.

"Ποία του βίου τρυφή, διαμένει λύπης αμέτοχος; ποία δόξα έστηκεν, επί γης αμετάθετος; πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα. Μία ροπή, καί ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Αλλ' εν τω φωτί Χριστέ του προσώπου σου, και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, ον εξελέξω, ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος."

Γύρω μας καθημερινώς φεύγουν άνθρωποι είτε από το δικό μας στενό περιβάλλον είτε ξένοι. Μόλις το μάθουμε ή το ζήσουμε, συγκλονιζόμαστε, προβληματιζόμαστε και κάνουμε σκέψεις για πνευματικό αγώνα. 

Όταν περάσει ο καιρός, το ξεχνούμε. Και πάλι στρεφόμαστε στα βιοτικά και στην πλεονεξία. Γι' αυτόν το λόγο οι Πατέρες της εκκλησίας μας λέγουν ότι πρέπει καθημερινώς να θυμόμαστε το θάνατο. Για την υπενθύμηση του θανάτου, φρονώ ότι οφείλουμε να πηγαίνουμε στις κηδείες και στα κοιμητήρια.
"Πού εστιν η του κόσμου προσπάθεια; πού εστιν η των προσκαίρων φαντασία; πού εστιν ο χρυσός και ο άργυρος; πού εστι των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος; πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά. Αλλά δεύτε βοήσωμεν τω αθανάτω Βασιλεί: Κύριε, των αιωνίων σου αγαθών αξίωσον, τόν μεταστάντα εξ ημών, καί ανάπαυσον αυτόν, εν τη αγήρω μακαριότητι". 
Έτσι λοιπόν, πρέπει να αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, για να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.

πηγη

(απο Συγκλητικη)