Μια ημέρα του Μαΐου επισκέφθηκα με την οικογένειά μου την Ιερά Μονή Κερνίτσας. Μετά το απαραίτητο για την ψυχή μου προσκύνημα στην Παναγία μας, πήγα στο αρχονταρίκι να μιλήσω με την αγαπημένη μου μοναχή (το όνομά της για ευνόητους λόγους θα το παραλείψω). Εκείνη μου διηγήθηκε το παρακάτω θαύμα της Παναγιάς μας, σε ζευγάρι με μικρό παιδί που είχε πρόβλημα, καθώς δεν μπορούσε ούτε να σταθεί όρθιο, ούτε και να μιλήσει.
Κάποια στιγμή πριν από ένα χρόνο περίπου επισκέφθηκε το μοναστήρι ένα ζευγάρι, που μένει στην Πάτρα. Μπήκαν στο Ναό, προσκύνησαν την Αγία εικόνα της Θεοτόκου και η γυναίκα γονυπετής προσευχόταν και έκλαιγε συνεχώς. Αφού πέρασε αρκετή ώρα, την πλησιάζει η μοναχή. Βλέποντάς την σε αυτή την κατάσταση την ρώτησε για ποιο λόγο είναι τόσο λυπημένη. Η γυναίκα αποκρίθηκε ότι η αδελφή της έχει ένα παιδί ηλικίας 5 χρονών, το οποίο δεν μπορεί ούτε να περπατήσει ούτε και να μιλήσει. Πήγαν με τον άνδρα της σε πολλούς γιατρούς αλλά δεν μπορούν με κανένα τρόπο να βοηθήσουν το παιδί τους. Η μοναχή της είπε να μη χάνουν την πίστη τους και η Παναγία θα τους βοηθήσει. Της υποσχέθηκε δε ότι θα προσεύχεται για το παιδάκι από σήμερα και στο εξής. Η γυναίκα έφυγε από το μοναστήρι με μια ελπίδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Μετά από λίγο καιρό, ένα πρωινό η μητέρα του παιδιού μαγείρευε στην κουζίνα του σπιτιού της. Ξαφνικά ακούει μια παιδική φωνή να της λέει με γλυκό παράπονο: «Μαμά, πεινάω, φτιάξε μου κάτι να φάω.» Γυρίζει προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή και έκπληκτη βλέπει το παιδί της να περπατά προς το μέρος της και χαμογελώντας να της επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια! Η μητέρα μην μπορώντας να πιστέψει στα μάτια της και στα αυτιά της, πέφτει λιπόθυμη στο πάτωμα. Μετά από λίγο, χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας. Είναι η αδελφή της που έχει πάει για την καθημερινή τους συνάντηση. Χτυπάει πάλι το κουδούνι, καμία απόκριση. Ξαναχτυπάει και αρχίζει πλέον να φωνάζει με ανησυχία γιατί η αδελφή της αργεί τόσο να της ανοίξει. Ανοίγει η πόρτα και βλέπει τον ανιψιό της να στέκεται όρθιος μπροστά της και κάτι να της λέει.. Τα πόδια της δεν την κρατούν και πέφτει στο πάτωμα. Σύντομα, συνέρχονται οι δύο αδελφές και αρχίζουν να δοξολογούν με πύρινες προσευχές την Υπεραγία Θεοτόκο μας για το θαύμα που συνέβη στην οικογένειά τους. Το παιδάκι αυτό που εδώ και 5 χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει ούτε να μιλήσει, θεραπεύτηκε εντελώς!!
Η Παναγία μας, λέει η μοναχή, βλέπει την καθαρότητα της ψυχής μας και την ειλικρινή πίστη μας και μας βοηθάει. Πρεσβεύει υπέρ ημών στον Υιό της, τον Ιησού Χριστό, και τότε το ακατόρθωτο μπορεί να συμβεί..
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι. Οικονομική κρίση από τη μια, ηθική κατάπτωση από την άλλη. Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας. Γιατί μέσα σε όλο αυτό το ασταμάτητο κυνηγητό, υπάρχει ένα χέρι βοήθειας που είναι πρόθυμο να μας ανακουφίσει από το φορτίο της ζωής μας. Η Υπεραγία Θεοτόκος μας. Πως θα φθάσουμε κοντά Της; Με τις συνεχείς μας προσευχές. Το προσωπικό θαύμα του καθενός από εμάς είναι δυνατόν να συμβεί.
Το πρώτο μέρος του Μεγαλυνάριου, δηλ. το «Άξιον Εστίν … ημών» παραδόθηκε στην Εκκλησία, από τον ίδιο τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, όταν Εκείνος εμφανίστηκε με σχήμα μοναχού, σε Αγιορείτη μοναχό, ένα Σαββατόβραδο του 982 και είχε φιλοξενηθεί από αυτόν.
Την Κυριακή το πρωί ( 11 Ιουνίου ) και ενώ έψαλλε ο Αγιορείτης μοναχός, το «Την τιμιωτέραν…» και έπρεπε μετά το τέλος, του δεύτερου στίχου να το επαναλάβει ο ξένος μοναχός, Εκείνος έψαλλε το «Άξιον Εστίν … ημών», το οποίο ήταν άγνωστο, μέχρι την ημέρα εκείνη.
Αυτό που έγινε, άρεσε στον μοναχό και παρακάλεσε τον ξένο, να του το γράψει. Επειδή δεν υπήρχε χαρτί και μελάνι, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ πήρε μία λίθινη πλάκα και με το δάχτυλό Του, χάραξε αυτήν.
Είπε: «…έτσι να ψάλλετε και εσείς και όλοι οι ορθόδοξοι…» και αμέσως έγινε άφαντος.
Το γεγονός αυτό, έγινε στο Ιερό Βήμα του Πρωτάτου των Καρυών του Αγίου Όρους, ενώπιον του πρωτοτύπου της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Κερνίτσης. Για αυτό και το μοναστήρι της Κερνίτσας ή η εικόνα της Παναγίας της μονής, λέγεται και «Άξιον Εστίν».
"Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν."
Καταλαβαίνεται την αγιότητα του τόπου που φιλοξενεί μία τέτοια εικόνα, που σιωπηρά οι μοναχές, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, προστατεύουν και υμνούν, παρόλα τα προβλήματα διαβίωσής τους…
Το Θαύμα γίνεται καθημερινά εδώ!
Η μονή Κερνίτσας μας περιμένει όλους...
(διαβάστε "Το δράμα της Μονής Κερνίτσας"..."εδώ" )
Με εκτίμηση,
Γ-Χ-Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου