Η μονή Κερνίτσης, χτίστηκε πιθανόν τον 12ο αιώνα। Αρχικά ήταν ανδρικό και από το 1940 έγινε γυναικείο μοναστήρι. Βλέπουμε να έρχονται επισκέπτες συχνά, να πηγαίνουν στην εκκλησία της, που βρίσκεται στο προαύλιο χώρο, να προσκυνούν την εικόνα που συναντούν στην είσοδο και να φεύγουν.
Έγκλημα!
Για αυτό το λόγο θέλαμε μέσα από αυτό το ιστολόγιο, να κάνουμε γνωστό, σε όλους, τους θησαυρούς που αγνοούν αυτοί οι πιστοί επισκέπτες της Μονής Κερνίτσης, ιστορικούς, θρησκευτικούς, αλλά και ζωοφόρους, Αγίους!
Είναι σαν να μη ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε μία πηγή νερού, να φωτογραφίζεις την πηγή και να φεύγεις… μετά να διψάς και να ψάχνεις… εσύ, οι γονείς σου ή τα παιδιά σου… που θα μπορούσαν να είχαν ξεδιψάσει ή σωθεί…
Πρώτο αξιοθαύμαστο κειμήλιο της Μονής Κερνίτσας, είναι η εικόνα της Παναγίας Κερνίτσης, η οποία είναι στο βάθος της εκκλησίας, αριστερά, μέχρι πρότινος, του τέμπλου της και όχι στην είσοδο. Η εικόνα που κατασκευάστηκε πιθανόν το 1783 και καλείται και «Άξιον εστί», είναι θαυματουργή και μπροστά της θεραπεύτηκαν τρελοί, ανάπηροι, κουφοί, τυφλοί, κάνανε παιδιά άτεκνοι, αλλά και τιμωρήθηκαν άπιστοι και κλέφτες… (δείτε άλλο άρθρο μας αφιερωμένο στην από το περίπου 982 μχ, εικόνα της Παναγίας μας).
Δεύτερο σημείο που πρέπει κάποιος να προσέξει, μέσα στην εκκλησία της Παναγίας, είναι το ίδιο της το τέμπλο, έργο του Γεωργίου Ντινόπουλου, από το Βαλτεσινίκο, του οποίου η φρενοβλαβής αδερφή του, θεραπεύτηκε εκεί. Έργο του 1901, από καρυδιά, που έγινε δωρεάν, αφού ο άλλος τεχνίτης του, Νικόλαος Κοντόπουλος, από την Βυτίνα, έπαθε παράλυση της κάτω γνάθου του, όταν θέλησε να εμποδίσει τον πρώτον και να φτιάξει από γύψο το τέμπλο και επί πληρωμής και αφότου μετανόησε θεραπεύτηκε.
Ένα τρίτο σημείο, άγνωστο αν επιτρέπεται να επισκεφθείτε, είναι το γνωστό «Κούτσουρο της Κερνίτσας»। Σε μία στοά, μεταξύ κελιών, υπάρχουν δύο «μαδέρια» από δρυς, μήκους 2,50 μέτρων και διαφόρου πάχους και σε αυτά υπάρχουν αλυσίδες, όπου δένονταν χειροπόδαρα οι ασθενείς - τρελοί για 5 με 10 μέρες. Οι συγγενείς μετά από ατελείωτες παρακλήσεις κλπ παραλάμβαναν τον ασθενή υγιή και αναχωρούσαν για τα σπίτια τους. Οι ασθενείς δεμένοι είτε έμεναν στο σκοτεινό, δίχως παράθυρα, κελί, είτε μεταφέρονταν δεμένοι στις σανίδες, στην εκκλησία.
Ένα τέταρτο σημείο λατρείας, κρυφής «πύλης» προς το Θείο, είναι το Σπήλαιο της Μονής Κερνίτσας ή «Εύρεση» ή «Άγιοι Πάντες» ή «Σπηλίτσα». Όποιος δεν πάει εκεί, είναι σαν να μην ήρθε ποτέ εδώ στο μοναστήρι. Είναι η σπηλιά, πίσω και αριστερά της εκκλησίας της Παναγίας, του προαυλίου χώρου, στην οποία για χρόνια είχε εμφανιστεί η Αγιορείτικη εικόνα της Παναγίας και δεν έφευγε με τίποτε, από εκεί! Γίνανε πολλές παρεκκλίσεις στην Παναγία, λόγω υγρασίας και γενικότερης προστασίας, να δεχτεί τον χώρο της εκκλησίας, (όχι πως θα πάθαινε τίποτε βέβαια, όπου και αν βρισκότανε…). (Δείτε άλλο άρθρο μας αναλυτικά)
Γενικότερα μπορούμε να αναφερθούμε και σε άλλα σημεία της μονής Κερνίτσης, που πρέπει κάποιος να δει. Οι ιστορικές πολεμίστρες του μοναστηριού και η πίσω πόρτα, «Παραπόρτι» του, καθώς και το λεγόμενο «χωνί», από όπου ρίχνανε καυτό νερό ή λάδι, στους εισερχόμενους εχθρούς, γνωστό από τη Βυζαντινή περίοδο, ως «Καταχύστρα», είναι ιστορικής σημασίας.
Εκκλησίες με την δική τους ιστορία αποτελούν οι Άγιοι Ταξιάρχες, ο ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη, το εκκλησάκι των Ταξιαρχών, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η «Σφυρίδα» και άλλα, (Δείτε αντίστοιχα άρθρα μας).
Τέλος, θέλουμε να κλείσουμε μα τους σπουδαιότερους θησαυρούς του μοναστηριού, πέραν τις σφραγίδες, τους κώδικες και άλλα σκεύη. Είναι φυσικά τα Άγια Λείψανα των Αγίων, που συνεχίζουν και ευωδιάζουν σε ειδικά κουτιά, αλλά και στο Σπήλαιο.
Λένε κάποιοι, πως δεν υπάρχει Θεός ή παράδεισος ή κόλαση…
Λένε άλλοι που πιστεύουν, πως ο Θεός είναι «απανταχού παρών» και πως αρκεί μία προσευχούλα στο σπίτι ή την δουλειά…
Μου θυμίζει προϊόν από τηλε-μάρκετινγκ…και γελώ…
Εγώ, σαν απλά ένας χριστιανός, απλός, με αμαρτίες, που θέλει να καθαριστεί, σαν εσάς…σας γράφω τα εξής…
Αν δεν υπάρχει λόγος που ζούμε σε ένα «χαλικάκι», στο απέραντο Σύμπαν και από τύχη ξεφυτρώσαμε, τότε όλα καλά… κάντε ότι θέλετε…μία ζωή την έχουμε…
Αν όμως υπάρχει ζωή μετά «χαρισάμενη»… και αυτή είναι μία «δοκιμή»…;
Αν μετά κάποιοι που απλά δεν αμαρτάνουν, βρεθούν σε παραδεισένια πλάση και εμείς σε δύσκολη κατάσταση…Τι γίνεται;
Αν υπάρχει κόλαση;
Η ζωή για κάποιους είναι «τζόγος» και άλλοι πάλι δεν ρισκάρουν – αμαρταίνουν.
Η ζωή πάντως αυτή με τα πολλά αναπάντητα ερωτήματά μας, σίγουρα δεν είναι μία «πρόβα», αλλά ένα έργο που παίζεται για πρώτη και τελευταία φορά!
Αξίζει να ζήσουμε συνετά, να διασκεδάσουμε χριστιανικά, να αναζητήσουμε την φωνή που έχουμε μέσα μας, για κάποιο λόγο, που μας γνωστοποιεί, τι είναι σωστό και τι λάθος.
Και αν υπάρχει τελικά Θεός, που ακούει και μένα και όλους εσάς… γιατί να φωνάξουμε από το σπίτι ή την δουλειά μας, όταν μας δίδονται μέρη και πράγματα, που η Θεία χάρη, τα έχει «πλησιάσει» και από κοντά τους, η φωνή μας θα σκεπάσει τις περισσότερες και θα ακουστεί πιο δυνατά;
Γιατί να πηδώ να φθάσω κάτι ψηλά και να μην παίρνω μία σκάλα, μία καρέκλα, κάτι;
Όταν στη Μονή Κερνίτσης έχουν συμβεί τόσα θαύματα, μέχρι τις ημέρες μας, γιατί να αναλώνομαι να τα εξηγώ στο μυαλό μου ή να τα απομυθοποιώ και να μην βρεθώ και εγώ στην απέναντι όχθη των ευεργετημένων;
Η μονή Κερνίτσης και μέρη της, όπως η εκκλησούλα των Ταξιαρχών, για την οποία θέλουμε την παραμικρή βοήθειά σας, να αποπερατώσουμε, είναι μέρη που μπορείς να ακούσεις… τον εαυτό σου τουλάχιστον, να ανασυγκροτηθείς και να ετοιμαστείς, για ένα σωστό μυστήριο εξομολόγησης, μετά από βαθιά προσευχή και νηστεία φυσικά.
Το Θαύμα γίνεται καθημερινά εδώ!
Η μονή Κερνίτσας μας περιμένει όλους...
http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com/
Με εκτίμηση,
Γ-Χ-Ν(διαβάστε "Το δράμα της Μονής Κερνίτσας"..."εδώ" )
Έγκλημα!
Για αυτό το λόγο θέλαμε μέσα από αυτό το ιστολόγιο, να κάνουμε γνωστό, σε όλους, τους θησαυρούς που αγνοούν αυτοί οι πιστοί επισκέπτες της Μονής Κερνίτσης, ιστορικούς, θρησκευτικούς, αλλά και ζωοφόρους, Αγίους!
Είναι σαν να μη ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε μία πηγή νερού, να φωτογραφίζεις την πηγή και να φεύγεις… μετά να διψάς και να ψάχνεις… εσύ, οι γονείς σου ή τα παιδιά σου… που θα μπορούσαν να είχαν ξεδιψάσει ή σωθεί…
Πρώτο αξιοθαύμαστο κειμήλιο της Μονής Κερνίτσας, είναι η εικόνα της Παναγίας Κερνίτσης, η οποία είναι στο βάθος της εκκλησίας, αριστερά, μέχρι πρότινος, του τέμπλου της και όχι στην είσοδο. Η εικόνα που κατασκευάστηκε πιθανόν το 1783 και καλείται και «Άξιον εστί», είναι θαυματουργή και μπροστά της θεραπεύτηκαν τρελοί, ανάπηροι, κουφοί, τυφλοί, κάνανε παιδιά άτεκνοι, αλλά και τιμωρήθηκαν άπιστοι και κλέφτες… (δείτε άλλο άρθρο μας αφιερωμένο στην από το περίπου 982 μχ, εικόνα της Παναγίας μας).
Δεύτερο σημείο που πρέπει κάποιος να προσέξει, μέσα στην εκκλησία της Παναγίας, είναι το ίδιο της το τέμπλο, έργο του Γεωργίου Ντινόπουλου, από το Βαλτεσινίκο, του οποίου η φρενοβλαβής αδερφή του, θεραπεύτηκε εκεί. Έργο του 1901, από καρυδιά, που έγινε δωρεάν, αφού ο άλλος τεχνίτης του, Νικόλαος Κοντόπουλος, από την Βυτίνα, έπαθε παράλυση της κάτω γνάθου του, όταν θέλησε να εμποδίσει τον πρώτον και να φτιάξει από γύψο το τέμπλο και επί πληρωμής και αφότου μετανόησε θεραπεύτηκε.
Ένα τρίτο σημείο, άγνωστο αν επιτρέπεται να επισκεφθείτε, είναι το γνωστό «Κούτσουρο της Κερνίτσας»। Σε μία στοά, μεταξύ κελιών, υπάρχουν δύο «μαδέρια» από δρυς, μήκους 2,50 μέτρων και διαφόρου πάχους και σε αυτά υπάρχουν αλυσίδες, όπου δένονταν χειροπόδαρα οι ασθενείς - τρελοί για 5 με 10 μέρες. Οι συγγενείς μετά από ατελείωτες παρακλήσεις κλπ παραλάμβαναν τον ασθενή υγιή και αναχωρούσαν για τα σπίτια τους. Οι ασθενείς δεμένοι είτε έμεναν στο σκοτεινό, δίχως παράθυρα, κελί, είτε μεταφέρονταν δεμένοι στις σανίδες, στην εκκλησία.
Ένα τέταρτο σημείο λατρείας, κρυφής «πύλης» προς το Θείο, είναι το Σπήλαιο της Μονής Κερνίτσας ή «Εύρεση» ή «Άγιοι Πάντες» ή «Σπηλίτσα». Όποιος δεν πάει εκεί, είναι σαν να μην ήρθε ποτέ εδώ στο μοναστήρι. Είναι η σπηλιά, πίσω και αριστερά της εκκλησίας της Παναγίας, του προαυλίου χώρου, στην οποία για χρόνια είχε εμφανιστεί η Αγιορείτικη εικόνα της Παναγίας και δεν έφευγε με τίποτε, από εκεί! Γίνανε πολλές παρεκκλίσεις στην Παναγία, λόγω υγρασίας και γενικότερης προστασίας, να δεχτεί τον χώρο της εκκλησίας, (όχι πως θα πάθαινε τίποτε βέβαια, όπου και αν βρισκότανε…). (Δείτε άλλο άρθρο μας αναλυτικά)
Γενικότερα μπορούμε να αναφερθούμε και σε άλλα σημεία της μονής Κερνίτσης, που πρέπει κάποιος να δει. Οι ιστορικές πολεμίστρες του μοναστηριού και η πίσω πόρτα, «Παραπόρτι» του, καθώς και το λεγόμενο «χωνί», από όπου ρίχνανε καυτό νερό ή λάδι, στους εισερχόμενους εχθρούς, γνωστό από τη Βυζαντινή περίοδο, ως «Καταχύστρα», είναι ιστορικής σημασίας.
Εκκλησίες με την δική τους ιστορία αποτελούν οι Άγιοι Ταξιάρχες, ο ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη, το εκκλησάκι των Ταξιαρχών, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, η «Σφυρίδα» και άλλα, (Δείτε αντίστοιχα άρθρα μας).
Τέλος, θέλουμε να κλείσουμε μα τους σπουδαιότερους θησαυρούς του μοναστηριού, πέραν τις σφραγίδες, τους κώδικες και άλλα σκεύη. Είναι φυσικά τα Άγια Λείψανα των Αγίων, που συνεχίζουν και ευωδιάζουν σε ειδικά κουτιά, αλλά και στο Σπήλαιο.
Λένε κάποιοι, πως δεν υπάρχει Θεός ή παράδεισος ή κόλαση…
Λένε άλλοι που πιστεύουν, πως ο Θεός είναι «απανταχού παρών» και πως αρκεί μία προσευχούλα στο σπίτι ή την δουλειά…
Μου θυμίζει προϊόν από τηλε-μάρκετινγκ…και γελώ…
Εγώ, σαν απλά ένας χριστιανός, απλός, με αμαρτίες, που θέλει να καθαριστεί, σαν εσάς…σας γράφω τα εξής…
Αν δεν υπάρχει λόγος που ζούμε σε ένα «χαλικάκι», στο απέραντο Σύμπαν και από τύχη ξεφυτρώσαμε, τότε όλα καλά… κάντε ότι θέλετε…μία ζωή την έχουμε…
Αν όμως υπάρχει ζωή μετά «χαρισάμενη»… και αυτή είναι μία «δοκιμή»…;
Αν μετά κάποιοι που απλά δεν αμαρτάνουν, βρεθούν σε παραδεισένια πλάση και εμείς σε δύσκολη κατάσταση…Τι γίνεται;
Αν υπάρχει κόλαση;
Η ζωή για κάποιους είναι «τζόγος» και άλλοι πάλι δεν ρισκάρουν – αμαρταίνουν.
Η ζωή πάντως αυτή με τα πολλά αναπάντητα ερωτήματά μας, σίγουρα δεν είναι μία «πρόβα», αλλά ένα έργο που παίζεται για πρώτη και τελευταία φορά!
Αξίζει να ζήσουμε συνετά, να διασκεδάσουμε χριστιανικά, να αναζητήσουμε την φωνή που έχουμε μέσα μας, για κάποιο λόγο, που μας γνωστοποιεί, τι είναι σωστό και τι λάθος.
Και αν υπάρχει τελικά Θεός, που ακούει και μένα και όλους εσάς… γιατί να φωνάξουμε από το σπίτι ή την δουλειά μας, όταν μας δίδονται μέρη και πράγματα, που η Θεία χάρη, τα έχει «πλησιάσει» και από κοντά τους, η φωνή μας θα σκεπάσει τις περισσότερες και θα ακουστεί πιο δυνατά;
Γιατί να πηδώ να φθάσω κάτι ψηλά και να μην παίρνω μία σκάλα, μία καρέκλα, κάτι;
Όταν στη Μονή Κερνίτσης έχουν συμβεί τόσα θαύματα, μέχρι τις ημέρες μας, γιατί να αναλώνομαι να τα εξηγώ στο μυαλό μου ή να τα απομυθοποιώ και να μην βρεθώ και εγώ στην απέναντι όχθη των ευεργετημένων;
Η μονή Κερνίτσης και μέρη της, όπως η εκκλησούλα των Ταξιαρχών, για την οποία θέλουμε την παραμικρή βοήθειά σας, να αποπερατώσουμε, είναι μέρη που μπορείς να ακούσεις… τον εαυτό σου τουλάχιστον, να ανασυγκροτηθείς και να ετοιμαστείς, για ένα σωστό μυστήριο εξομολόγησης, μετά από βαθιά προσευχή και νηστεία φυσικά.
Το Θαύμα γίνεται καθημερινά εδώ!
Η μονή Κερνίτσας μας περιμένει όλους...
http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com/
Με εκτίμηση,
Γ-Χ-Ν(διαβάστε "Το δράμα της Μονής Κερνίτσας"..."εδώ" )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου