Στη μονή Κερνίτσης γίνονταν και γίνονται θαύματα. Ο λόγος που αναφερόμαστε σε αυτά, είναι χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, το διαδίκτυο και τις γνώσεις μας, να υμνήσουμε και να δοξάσουμε την Παναγία μας και να εξυψώσουμε το ηθικό όλων εσάς, των Χριστιανών ή να αφυπνίσουμε άλλους.Πηγαίνοντας στην Μονή θα συναντήστε μοναχές μεγάλης ηλικίας, μία δε εξ αυτών, που το όνομά της δεν θα το αναφέρουμε, για τον λόγο ότι δεν θέλει η ίδια, μας εξιστόρησε τα παρακάτω.
Πριν πέντε περίπου χρόνια είχε μεταβεί με τον αδερφό της στην Αθήνα, για ακτινογραφίες ρουτίνας, σε κεντρικό νοσοκομείο. Τότε οι εξετάσεις είχαν δείξει ότι ήταν μία χαρά και επέστρεψε στη μονή.
Κάποιο επόμενο βράδυ όμως, όπως αναφέρει, είδε στον ύπνο της την Παναγία, μαυροφορούσα ως σαν καλόγρια, στο μοναστήρι, με φως λουόμενη, να την πλησιάζει και να της λέει: «Μοναχή μου … έχω να σου πω άσχημα νέα. Έχεις καρκίνο αλλά μην φοβάσαι… Θα πας στο νοσοκομείο ξανά και εγώ θα είμαι κοντά σου…»
Η μοναχή απάντησε: « Παναγία μου σε προσκυνώ, αλλά πήγα και δεν βρήκαν οι γιατροί κάτι…»
Ένιωσε να βρίσκεται ξαφνικά στην αγκαλιά της Παναγίας και αισθάνθηκε μεγάλη χαρά, γαλήνη, ενώ με θαυμασμό μας έλεγε, για το πόσο όμορφη ήταν, το πρόσωπο, τα μαλλιά της και πόσο έλαμπε.
Όταν ξύπνησε έκαμε τον σταυρό της και τηλεφώνησε αμέσως τον αδερφό της, να του πει ότι πρέπει να ξαναπάει στο νοσοκομείο. Εκείνος δεν την πίστευε και είχε δουλειά και έτσι αναγκάστηκε να φύγει μόνη της, για την Αθήνα.
Αποφασισμένη και δίχως καμία άλλη σκέψη, φθάνει σε νοσοκομείο του Πειραιά και αιτείται από τον ιατρό της να την στείλει για ακτινογραφία στο στήθος της. Ο ιατρός γελώντας, της είπε πόσο αδύνατο είναι να δημιουργήθηκε καρκίνος, μέσα σε εβδομάδες, από την προηγούμενη εξέταση που της είχε κάμει και την παρότρυνε να γυρίσει στη Μονή.
Έτσι φεύγοντας η μοναχή, ξαποσταίνει στα σκαλοπάτια του νοσοκομείου και αποφασισμένη να πάει χωρίς εντολή ιατρού, για ακτινογραφίες, ψάχνει να δει πόσα λεφτά είχε. Προς έκπληξή της είδε ότι δεν είχε και ο αδερφός της, ήταν στην δουλειά και δεν απαντούσε. Ο κόσμος πήγαινε και ερχότανε και κανείς δεν θα την βοηθούσε. Έβαλε τα κλάματα νοερώς, εκεί στα σκαλοπάτια και είπε: «Παναγία μου βοήθησε με…»
Μία κοπέλα που ήταν δίπλα της, την σήκωσε να περπατήσει και της είπε να τις δώσει λεφτά για την ακτινογραφία και να μην ανησυχεί… Θυμάται η μοναχή ότι δεν την είχε δει δίπλα της και δεν θυμάται να της είχε πει τίποτε… Θυμάται πως ήταν μέσα στον κόσμο, αλλά είχε την εντύπωση πως δεν την έβλεπε κανείς…
Άνοιξε το χέρι της μοναχής και της έδωσε χάρτινο νόμισμα… και εξαφανίστηκε. Ρώτησε διερχόμενη αν την είδε και εκείνη είπε όχι και κοιτούσε την μοναχή σαν να ήταν καμία τρελή…
Παίρνει τα χρήματα, πηγαίνει απέναντι, παίρνει σειρά στο ακτινολογικό τμήμα και αφού στο τέλος βγάζει την ακτινογραφία, επιστρέφει στον ιατρό της. Ο ιατρός πριν δει την νέα ακτινογραφία, δείχνει το φάκελό της και της λέει πως από τις ακτινογραφίες, δεν υπάρχει τίποτε ανησυχητικό και αμέσως σαστίζει με το τι φαίνεται στην νέα ακτινογραφία…
Καρκίνος στον ένα μαστό και αφού τις έκανε και άλλες εξετάσεις, μετά από εισαγωγή στο νοσοκομείο και μαστεκτομή, διαπιστώνει πως έχει κάμει μετάσταση. Το σώμα της μοναχής έχει αυξημένο υγρό παντού και καρκίνο και έκπληκτος και ο αδερφός της μαθαίνει πως δεν της απομένει καιρός. Συνήθως δεν ζει κάποιος πάνω από έξι μήνες λένε…
Το επόμενο θαύμα όμως γίνεται και συνεχίζει να συμβαίνει. Η μοναχή συνεχίζει να ζει, με τον καρκίνο, να της καταστρέφει σιγά σιγά και το συκώτι και να συνεχίζει να ζει πέντε ολόκληρα χρόνια, από τότε που θα πέθαινε…
Ελάτε στο μοναστήρι να την γνωρίσετε και να σας τα πει η ίδια…
Είναι η γλυκιά μας μοναχή, που στηρίζει την οικογένειά μας και έχει συμβάλει και σε δικό μας θαύμα.
Προσεύχεται από τον καιρό που έδινε εξετάσεις η γυναίκα μου, για κάποια δουλειά και όπως λέει η γυναίκα μου, ενώ της έλεγε φίλη της τι να γράψει, την ημέρα της εξέτασης, εκείνη έγραφε άλλα, γρήγορα και ασταμάτητα… και τελικά πέρασε. Στην συνέχεια όλα μας πηγαίνανε τέλεια, η υγεία, τα οικονομικά μας και αναπάντεχα είχαμε πολλά έσοδα…
Την μοναχή την γνωρίζαμε και είπε πως προσεύχεται συνεχώς για εμάς…
Έτσι δεν μπορεί είπαμε, να είναι όλα τόσο τυχαία… εξηγήθηκε γιατί μέσα σε πέντε χρόνια άλλαξε προς το καλύτερο η ζωή μας και σε τόσο δύσκολη εποχή.
Δεν ξέρω αν τα πιστεύετε όσα γράφουμε, αλλά πιστέψτε με, το μωρό μας δεν έχει αρρωστήσει εδώ και ένα και μισό χρόνο και κάθε φορά που βοηθάμε οικονομικά το μοναστήρι και για την ανέγερση της νέας εκκλησίας των Ταξιαρχών, κάτι γίνεται στις δουλειές μας και παίρνουμε πίσω πιο πολλά.
Εμείς λέμε την τύχη μας, θέλημα της Παναγίας Κερνίτσας και την τυχόν ατυχία μας, πάλι το ίδιο… Δεν παραπονιόμαστε πλέον για τίποτε, δεν είμαστε φιλοχρήματοι και θέλουμε τώρα μόνο το εκκλησάκι μας, να δούμε έτοιμο.
Φτιάχνουμε πολλά πράγματα και ενώ έχουμε αρκετά καθημερινά έξοδα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως ανταποκρινόμαστε.
Ελάτε και εσείς στη παρέα μας. Δεν είμαστε τέλειοι χριστιανοί, αμαρτίες έχουμε, απλά προσπαθούμε, να αφουγκραστούμε αυτό που είναι μακριά μας, το Θείο, την χάρη της Παναγίας μας και το μοναστήρι είναι ένα σκαλί πιο ψηλά… στον ουρανό…
Δεν είναι εύκολο πιστέψτε με… Είμαστε στην δεκαετία των τριάντα και κάνουμε λάθη αρκετά, ενώ η εποχή μας πονηρή… αλλά προσπαθούμε…
Σε αυτό το εκκλησάκι που φτιάχνει η Ηγουμένη και βοηθάμε και εμείς, λέμε να κάνουμε τα βαπτήσια του νέου παιδιού μας… δεν τάζω όμως ακόμη, για να το δω τελειωμένο… και όπως λένε: «Στον Άγιο μη τάξεις κερί και στο μωρό καραμέλα!»
Γιατί μετά η τιμωρία είναι μεγάλη, λόγω κοροϊδίας και όχι τάχα ο Άγιος πως χρειάζεται αυτά τα υλικά, όπως λένε κάποιοι.
Βοηθήστε το μοναστήρι της Κερνίτσας. Μπορεί να φτιάχνουν την εκκλησία, αλλά η Ηγουμένη γνωστή πεισματάρα, δεν λέει σε κανέναν τα πραγματικά προβλήματα διαβίωσής τους. «Πρώτα να ικανοποιήσουμε τον Άγιο, τους Αγίους και την Παναγία μας» λέει…
(διαβάστε "Το δράμα της Μονής Κερνίτσας"..."εδώ" )
Με εκτίμηση,
Γ-Χ-Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου