Ας παρακολουθήσουμε το πως παρουσιάζει τη Δέσποινα του Κόσμου, ως προς την ηθική της υπεροχή και η οποία ως το μέγα πρότυπο ζωής ενεργεί, ασκεί στον πιστεύοντα μάλιστα κόσμο δημόσιο λειτούργημα, ο καθηγητής κ. Μέγας Φαράντος.
«Η Μαρία καθʼ όλον τον επίγειον βίον της συμμετέχει προσωπικώς και ενεργώς εις το εν Χριστώ Ιησού τελειωθέν έργον του Θεού δια την σωτηρίαν των ανθρώπων. Διό και η Μαρία αποτελεί το μοναδικόν πρότυπον πιστού. Η ζωή της είναι μία διαρκής πορεία προς τον Θεόν. Μία πορεία πίστεως, υπακοής και αφοσιώσεως εις τον Θεόν και το θέλημά του. Μία πορεία ταπεινώσεως και παραμερισμού του «Εγώ» της χάριν του θείου «Συ». Ο δρόμος της είναι ανάλογος προς τον δρόμον, τον οποίον εβάδισεν ο Υιός της: Εις δρόμος αφανείας, πτωχείας και βαθυτάτης συναισθήσεως της αποστολής, την οποίαν είχε να επιτελέση ως «δούλη Κυρίου» ... Η μητρότης της Μαρίας δεν αποτελεί μόνον απλήν φυσικήν και βιολογικήν σχέσιν μητρός πτος τέκνον, αλλά βαθυτάτην συναίσθησιν ευθύνης της υπʼ αυτής αναληφθείσης αποστολής.
...» Δι όλης της υπάρξεως, λοιπόν, και δι όλων των δυνάμεων αυτής κάμνει πλήρη κατάφασιν του θελήματος του Θεού εν τω προσώπω της. Διο και κατέστη η «κεχαριτωμένη» (Λουκ. 1,28), η πλήρης θείας χάριτος και ευδοκίας και το πλέον κατάλληλον πρόσωπον δια να γίνη Θεοτόκος και Θεομήτωρ.
...» Ό,τι έχει όμως μεγάλην σημασίαν δια την περίπτωσιν της Μαρίας είναι ότι αυτή εις την συμμετοχήν της εις το έργον του Θεού δεν ενεργεί ως ιδιωτικόν πρόσωπον, αλλʼ ασκεί δημόσιον και πανανθρώπινον λειτούργημα. Το έργον της συντελεί και συμβάλλει εις την σωτηρίαν όλου του ανθρωπίνου γένους. Η Μαρία αποτελεί την αρχήν και το αποκορύφωμα του έργου της απολυτρώσεως... Όπως δηλαδή δια του «Όχι» και της ανυπακοής της Εύας εις το θέλημα του Θεού εξεδιώχθημεν όλοι οι άνθρωποι εκ του παραδείσου και κατέστημεν άπαντες μέτοχοι του θανάτου και ουχί μόνον οι πρωτόπλαστοι, ούτω και δια του «Ναι» της Μαρίας και της υπακοής της εις το θείον θέλημα εγενόμεθα όλοι μέτοχοι της ζωής εν Χριστώ Ιησού. Η Μαρία δηλαδή δεν είναι απλώς μία αγία μεταξύ των πολλών της Εκκλησίας μας αλλά η Παναγία, ήτοι η εκπρόσωπος και αντιπρόσωπος συμπάσης της πιστευούσης ανθρωπότητος... Ως εκ τούτου είναι η Μήτηρ της Ζωής αντί της Εύας, η οποία δεν εξεπλήρωσε την αποστολήν της. Η Θεοτόκος εκπροσωπεί την πιστεύουσαν ανθρωπότητα ενώπιον του Θεού, διο και η πίστις της φέρει επίσημον και ου μόνον ιδιωτικόν και προσωπικόν χαρακτήρα».
Το μεσιτευτικό έργο της Θεοτόκου
Ακόμη, παρουσιάζει το μεσιτευτικό της έργο στους δεομένους πιστούς. «Αυτή είναι «δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα» και «θνητών προς Θεόν παρρησία». Η Μαρία εισακούει των προσευχών των πιστών και έρχεται αρωγός εις τας ανάγκας των δια της μεσιτείας της προς τον Θεόν. Το βαθύτερον νόημα της μεσιτείας είναι η αλληλεγγύη, η οποία συνδέει τους πιστούς, προς τους αγίους εις μίαν στενωτάτην ενύπαρξιν και κοινωνίαν. Κατά την χριστιανικήν αντίληψιν το τέλειον κατέρχεται προς το ατελές και ο κύριος υπηρετεί τον δούλον, η κυριότης δηλαδή του Κυρίου εκδηλούται ως υπηρεσία και διακονία προς τους δούλους του. Αντιθέτως κατά την τάξιν του παρόντος κόσμου οι κύριοι και οι εξουσιασταί εξουσιάζουν και υπηρετούνται (πρβλ. Ματθ. 20, 25-28).
...» Οι άγιοι καίτοι τελειωθέντες και λελυτρωμένοι, ζουν κατά ένα τρόπον την ζωήν μας, η οποία είναι ακόμη ατελής, αμαρτωλός και αλύτρωτος. Αυτήν την έννοιαν έχει και το δόγμα της μέσης καταστάσεως, το οποίον πρεσβεύει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Οι άγιοι δεν αισθάνονται «καλά», δεν αισθάνονται ήσυχοι και ευτυχείς, διότι ημείς ζώμεν εις την αμαρτίαν και εις τον πόνον (Εβρ. 11, 39-40)... Οι άγιοι γίνονται τρόπον τινά μέτοχοι της ιδικής μας ζωής, της ματαίας και αμαρτωλού ζωής μας, συμμεριζόμενοι τον πόνον και την δυστυχίαν μας... Ου μόνον εισακούουν των προσευχών ημών, αλλά και αγωνίζονται ασιγήτως και ακαταπαύστως εις τον ουρανόν δια των ικεσιών και των παρακλήσεων προς τον Θεόν δια την σωτηρίαν ημών.
...» Η έννοια αυτή της μεσιτείας ισχύει πολλώ μάλλον δια την Μαρίαν, την «σκέπην του κόσμου». Η Μαρία, καίτοι κατέστη «βασίλισσα των ουρανών», δεν έγινε απρόσιτος και ακατάδεκτος δι ημάς, αλλά κύπτει μέχρις ημών και εισακούει των δεήσεων και των προσευχών μας, διότι αισθάνεται και κατανοεί την ζωήν μας εις όλον το βάθος της πτωχείας, της δοκιμασίας και της ταπεινώσεως, ο πόνος διεπέρασεν ως «ρομφαία» (Λουκ. 2, 35) την ψυχήν της.
...» Βεβαίως το έργον της μεσιτείας της Μαρίας δεν αντικαθιστά και δεν εξασθενεί το έργον του Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι ο «εις και (μόνος) μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Αʼ Τιμ. 2, 5). Η μεσιτεία του Ιησού Χριστού είναι φυσική, όντος του αυτού Θεού και ανθρώπου. Ο αυτός Θεάνθρωπος μεσιτεύει εις εαυτόν ως άνθρωπος και σώζει αφʼ εαυτού ως Θεός τους ανθρώπους. Η μεσιτεία της Θεοτόκου προς τον Θεόν χάριν των ανθρώπων γίνεται χάριτι και ευδοκία». (Μέγα Φαράντου «Η θέσις και η σημασία της Θεοτόκου εις την πίστιν και εις την ζωήν». Ανάτυπον εκ της «Θεολογίας» Αθήναι 1973 σ. 7 -12). (enoriaka.gr)
«Η Μαρία καθʼ όλον τον επίγειον βίον της συμμετέχει προσωπικώς και ενεργώς εις το εν Χριστώ Ιησού τελειωθέν έργον του Θεού δια την σωτηρίαν των ανθρώπων. Διό και η Μαρία αποτελεί το μοναδικόν πρότυπον πιστού. Η ζωή της είναι μία διαρκής πορεία προς τον Θεόν. Μία πορεία πίστεως, υπακοής και αφοσιώσεως εις τον Θεόν και το θέλημά του. Μία πορεία ταπεινώσεως και παραμερισμού του «Εγώ» της χάριν του θείου «Συ». Ο δρόμος της είναι ανάλογος προς τον δρόμον, τον οποίον εβάδισεν ο Υιός της: Εις δρόμος αφανείας, πτωχείας και βαθυτάτης συναισθήσεως της αποστολής, την οποίαν είχε να επιτελέση ως «δούλη Κυρίου» ... Η μητρότης της Μαρίας δεν αποτελεί μόνον απλήν φυσικήν και βιολογικήν σχέσιν μητρός πτος τέκνον, αλλά βαθυτάτην συναίσθησιν ευθύνης της υπʼ αυτής αναληφθείσης αποστολής.
...» Δι όλης της υπάρξεως, λοιπόν, και δι όλων των δυνάμεων αυτής κάμνει πλήρη κατάφασιν του θελήματος του Θεού εν τω προσώπω της. Διο και κατέστη η «κεχαριτωμένη» (Λουκ. 1,28), η πλήρης θείας χάριτος και ευδοκίας και το πλέον κατάλληλον πρόσωπον δια να γίνη Θεοτόκος και Θεομήτωρ.
...» Ό,τι έχει όμως μεγάλην σημασίαν δια την περίπτωσιν της Μαρίας είναι ότι αυτή εις την συμμετοχήν της εις το έργον του Θεού δεν ενεργεί ως ιδιωτικόν πρόσωπον, αλλʼ ασκεί δημόσιον και πανανθρώπινον λειτούργημα. Το έργον της συντελεί και συμβάλλει εις την σωτηρίαν όλου του ανθρωπίνου γένους. Η Μαρία αποτελεί την αρχήν και το αποκορύφωμα του έργου της απολυτρώσεως... Όπως δηλαδή δια του «Όχι» και της ανυπακοής της Εύας εις το θέλημα του Θεού εξεδιώχθημεν όλοι οι άνθρωποι εκ του παραδείσου και κατέστημεν άπαντες μέτοχοι του θανάτου και ουχί μόνον οι πρωτόπλαστοι, ούτω και δια του «Ναι» της Μαρίας και της υπακοής της εις το θείον θέλημα εγενόμεθα όλοι μέτοχοι της ζωής εν Χριστώ Ιησού. Η Μαρία δηλαδή δεν είναι απλώς μία αγία μεταξύ των πολλών της Εκκλησίας μας αλλά η Παναγία, ήτοι η εκπρόσωπος και αντιπρόσωπος συμπάσης της πιστευούσης ανθρωπότητος... Ως εκ τούτου είναι η Μήτηρ της Ζωής αντί της Εύας, η οποία δεν εξεπλήρωσε την αποστολήν της. Η Θεοτόκος εκπροσωπεί την πιστεύουσαν ανθρωπότητα ενώπιον του Θεού, διο και η πίστις της φέρει επίσημον και ου μόνον ιδιωτικόν και προσωπικόν χαρακτήρα».
Το μεσιτευτικό έργο της Θεοτόκου
Ακόμη, παρουσιάζει το μεσιτευτικό της έργο στους δεομένους πιστούς. «Αυτή είναι «δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα» και «θνητών προς Θεόν παρρησία». Η Μαρία εισακούει των προσευχών των πιστών και έρχεται αρωγός εις τας ανάγκας των δια της μεσιτείας της προς τον Θεόν. Το βαθύτερον νόημα της μεσιτείας είναι η αλληλεγγύη, η οποία συνδέει τους πιστούς, προς τους αγίους εις μίαν στενωτάτην ενύπαρξιν και κοινωνίαν. Κατά την χριστιανικήν αντίληψιν το τέλειον κατέρχεται προς το ατελές και ο κύριος υπηρετεί τον δούλον, η κυριότης δηλαδή του Κυρίου εκδηλούται ως υπηρεσία και διακονία προς τους δούλους του. Αντιθέτως κατά την τάξιν του παρόντος κόσμου οι κύριοι και οι εξουσιασταί εξουσιάζουν και υπηρετούνται (πρβλ. Ματθ. 20, 25-28).
...» Οι άγιοι καίτοι τελειωθέντες και λελυτρωμένοι, ζουν κατά ένα τρόπον την ζωήν μας, η οποία είναι ακόμη ατελής, αμαρτωλός και αλύτρωτος. Αυτήν την έννοιαν έχει και το δόγμα της μέσης καταστάσεως, το οποίον πρεσβεύει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Οι άγιοι δεν αισθάνονται «καλά», δεν αισθάνονται ήσυχοι και ευτυχείς, διότι ημείς ζώμεν εις την αμαρτίαν και εις τον πόνον (Εβρ. 11, 39-40)... Οι άγιοι γίνονται τρόπον τινά μέτοχοι της ιδικής μας ζωής, της ματαίας και αμαρτωλού ζωής μας, συμμεριζόμενοι τον πόνον και την δυστυχίαν μας... Ου μόνον εισακούουν των προσευχών ημών, αλλά και αγωνίζονται ασιγήτως και ακαταπαύστως εις τον ουρανόν δια των ικεσιών και των παρακλήσεων προς τον Θεόν δια την σωτηρίαν ημών.
...» Η έννοια αυτή της μεσιτείας ισχύει πολλώ μάλλον δια την Μαρίαν, την «σκέπην του κόσμου». Η Μαρία, καίτοι κατέστη «βασίλισσα των ουρανών», δεν έγινε απρόσιτος και ακατάδεκτος δι ημάς, αλλά κύπτει μέχρις ημών και εισακούει των δεήσεων και των προσευχών μας, διότι αισθάνεται και κατανοεί την ζωήν μας εις όλον το βάθος της πτωχείας, της δοκιμασίας και της ταπεινώσεως, ο πόνος διεπέρασεν ως «ρομφαία» (Λουκ. 2, 35) την ψυχήν της.
...» Βεβαίως το έργον της μεσιτείας της Μαρίας δεν αντικαθιστά και δεν εξασθενεί το έργον του Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι ο «εις και (μόνος) μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Αʼ Τιμ. 2, 5). Η μεσιτεία του Ιησού Χριστού είναι φυσική, όντος του αυτού Θεού και ανθρώπου. Ο αυτός Θεάνθρωπος μεσιτεύει εις εαυτόν ως άνθρωπος και σώζει αφʼ εαυτού ως Θεός τους ανθρώπους. Η μεσιτεία της Θεοτόκου προς τον Θεόν χάριν των ανθρώπων γίνεται χάριτι και ευδοκία». (Μέγα Φαράντου «Η θέσις και η σημασία της Θεοτόκου εις την πίστιν και εις την ζωήν». Ανάτυπον εκ της «Θεολογίας» Αθήναι 1973 σ. 7 -12). (enoriaka.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου