ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ
Αὔγουστος μὲ ἥλιο ποὺ τρυπάει τὴν πέτρα. Αὔγουστος μὲ μελτέμι ποὺ διακόπτει τὸν καύσωνα καὶ παρηγορεῖ. Αὔγουστος ποὺ πασπαλίζει μὲ μυρωμένη ἁλισάχνη τὸ πρόσωπο. Αὔγουστος μὲ ἀψειά μυρωδιά ρίγανης καὶ θυμαριοῦ. Αὔγουστος μὲ πανσέληνο λίρα χρυσή παλαιᾶς κοπῆς. Αὔγουστος μὲ τρυγητούς καὶ σταφυλοπατήματα. Αὔγουστος μὲ καμπάνες, μὲ Παρακλήσεις καὶ μὲ Λειτουργίες σὲ ταπεινὰ ξωκκλήσια στ’ ἀκρογιάλια καὶ στὶς βουνοπλαγιές…
Αὔγουστος ἑλληνικός, ὀρθόδοξος, τῆς Ρωμηοσύνης Αὔγουστος! Καὶ καταμεσῆς του, μύρον ἐκκενωθέν, τὸ μέγα Ὄνομα! Ἡ Μεγάλη, ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Μεγαλοδύναμη, ἡ Μεγαλόδοξη Παναγιά! Ἡ Περιστερά ἡ ἀσημομάλαμη, ἡ μεγαλοφτέρουγη, μὲ τὰ μετάφρενα ἐν χλωρότητι χρυσίου. Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ. Μὲ ἐσθήτα φωτός, ὑπέρλαμπρη, ἐν κροσσωτοῖς χρυσίου περιβεβλημένη. Ὁλόφωτη! Ἀρχόντισσα! Στεφανωμένη μ’ ἀμπερόριζα καὶ μὲ βασιλικά, πολλὰ βασιλικά, σγουρά, πλατύφυλλα κι ἀθάνατα. Βασίλισσα! Παντάνασσα! Θεοχαρίτωτη! Χρυσοπλοκότατος πύργος τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητας. Ἡλιοστάλαχτος θρόνος, καθέδρα τοῦ Βασιλέως. Ὁλόδροση μέσα στὴν κάψα τοῦ κόσμου. Ἤρεμη, ἥσυχη, εἰρηνική, μὰ κι ὁλοζώντανη πάνω στὸ ζωαρχικὸ νεκροκρέβατό της. Ἀθανασίας πλήρης μέσα στὸ θάνατο τοῦ πάναγνου κορμιοῦ. Ὑπνοῖ γρηγοροῦσα στὴν Χώρα τῶν Ζώντων. Γλυκοσωπαίνει πρεσβεύουσα διηνεκῶς γιὰ τὰ παιδιά της. Ἀκινητεῖ σπεύδουσα σὲ βοήθεια τῶν ἐπικαλουμένων. Μάννα Παναγιά!… Δική μας Παναγιά!… Μουχλιώτισσα τοῦ Φαναρίου Παναγιά, τεμέτερον Παναΐα Σουμελιώτισσα, Προικοννησιώτισσα Παναγιά, Παλατιανή, Κουταλιανή, Καφατιανή, Φανερωμένη, Ξενητεμένη Ἰμβριώτισσα! Γλυκοπαναγία μας!… Ἀνθρώπινη Παναγιά!… Τοῦ Θεοῦ Μητέρα Παναγιά!…
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων θεαρχίῳ νεύματι συναθροίσθηκαν γιὰ νὰ συστείλουν «πεφρικυῖαις χερσί» καὶ νὰ κηδέψουν ἄξια τὸ θεοδόχο σῶμα. Θεόφρονες ἄνδρες, σεμνὰ γύναια, παρθένες νεάνιδες, σώφρονες γέροντες, παιδιὰ ἀπειρόκακα, θρηνοῦν μὲ ὁλόγλυκα δάκρυα καὶ γεραίρουν μὲ ἀναξιφόρμιγγες ὕμνους εὐλαβείας πολλῆς τὴν σεβασμία Κοίμηση τῆς Ἀειπάρθενης Κόρης. Ἀρχάγγελοι μὲ σάλπιγγες νικητικὲς μεγαλόφωνες, Ἄγγελοι μὲ λαμπάδες μελισσοκέρινες στὰ χέρια, Ἑξαφτέρουγα μὲ θυμιατά ποὺ καῖνε μαστίχα χιώτικη καὶ δάκρυ λιβάνι, Χερουβεὶμ μὲ μυρσίνες καὶ δάφνες δοξαστικές, Δυνάμεις μὲ λάβαρα ἀναστάσιμα καὶ σύμβολα θριαμβικά, Ἐξουσίες μὲ χρυσοφιλντισένια διαδήματα, Θρόνοι μὲ πορφυροβελούδινες ὀθόνες μαλαμοκέντητες, Ἀρχὲς μὲ ἀλαβάστρινες μυροδόχες γεμάτες πευκόμυρο, καὶ Κυριότητες μὲ αὐλούς, μὲ κύμβαλα, μὲ τύμπανα, μὲ κιθάρες, μὲ σαντούρια, μὲ σήριγγες, μὲ λύρες, μὲ σαμβύκες μὲ κανονάκια καὶ κάθε λογῆς γλυκόηχο ὄργανο μουσικό, συνοδεύουν τὸ ἅγιο ξόδι καὶ τὴν πασχαλινὴ πορεία τῆς Κυρίας τους πρὸς τὴν Ὁδό, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ζωή.
Ὁ Πατέρας ὑποδέχεται τὴν Θυγατέρα τῆς ὑπακοῆς. Ὁ Υἱὸς ἀνοίγει τὴν ἀγκαλιά Του στὴν ἀπειρόγαμη Μητέρα Του. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἐπισκιάζει ἐν εὐφροσύνῃ τὴν γνώριμή Του παμπάρθενη Χρυσαλλίδα τῆς Ζωῆς. Οὐρανὸς καὶ γῆ πανηγυρίζουν τὴν θεία Μετάσταση τῆς Θεομήτορος! Λαὸς νηστεμένος, παρακεκλημένος, κατανυκτικός, θεομητορικῆς εὐλαβείας πλήρης, ὑψώνει χέρια ἱκετευτικά: «Καὶ Σὲ μεσίτριαν ἔχω πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον Θεόν…», ξέροντας πὼς Αὐτή ποὺ «ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξε», «ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπε». Ἁπλῶς «μετέστη πρὸς τὴν Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς», κι ἐκεῖ, «πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», μὲ τὶς πολλὲς καὶ παρρησίας μητρικῆς πλήρεις πρεσβεῖες Της, λυτρώνει ἀπὸ τὸν θάνατο τὴν ψυχή του. Λαός μνήμων τῶν εὐεργεσιῶν τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τῆς εὐσεβείας, λαὸς χάριτος, συναγμένος στὴν ἐλάχιστα πενθήρη καὶ περίσσια θυμήρη Θεομητορικἠ σύναξη τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἀπιθώνει στὰ πόδια Της τὰ βάσανα καὶ τοὺς καημούς του, ἀφήνει στὰ χέρια Της τὶς ἐλπίδες καὶ τὰ ὄνειρά του καὶ πανηγυρίζει ἐν εὐφροσύνῃ τὰ θεῖα μεγαλεῖα τῆς μετὰ Θεὸν Καταφυγῆς καὶ Προστασίας του…
ΠΗΓΗ: http://apfilipposgrammatikous.blogspot.com, ἑλλην. τονισμός: ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ