Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει ὡς ἐπίκεντρο τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει ὡς καθέδρα τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ὁλόκληρο τὸ οἰκοδόμημά της ἑδρεύει πάνω σὲ μία σειρὰ ἀπὸ πνευματικούς, ἄκτιστους καὶ ἁγιαστικοὺς παράγοντες ὅπως εἶναι: Ἡ διαδικασία τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θέωσης τῶν ἀνθρώπων, ἡ βιωματικὴ γνώση, ἡ ἄκτιστη θεωρία, οἱ πνευματικοὶ νόμοι, ἡ ἡσυχαστικὴ ζωή, ἡ προσευχητικὴ νήψη, ἡ ἁγιοσύνη μέσω τῆς ἁγιοκατάταξης καὶ τὰ ἄφθαρτα, τὰ θαυματοποιὰ καὶ τὰ ἀρρήτως μυροβλύζοντα λείψανα τῶν ἁγίων.
Ἡ παπο-Φραγκικὴ προσέγγιση καὶ ὁ χριστιανίζων οὐμανιστικὸς χριστιανισμὸς τῆς παπικῆς Δύσης ἔχει ὡς καθέδρα τὸν ἄνθρωπο, ἔχει χάσει ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες τὸ δρόμο πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸ οἰκοδόμημά της ἑδρεύει πάνω σὲ μία σειρὰ ἀπὸ κοσμικοὺς καὶ κτιστοὺς παράγοντες ὅπως εἶναι: Ὁ ὀρθολογισμὸς μὲ ἐπίκεντρο τὸ νοῦ καὶ τὴ λογική, ἡ θεωρητικὴ γνώση, οἱ φυσικοὶ νόμοι, τὰ ἐργαστηριακὰ πειράματα, ἡ ἀνθρώπινη σοφία, τὰ ἀνθρώπινα βραβεῖα τύπου Νόμπελ καὶ Χόλυγουντ καὶ οἱ παπικοῦ τύπου «ἁγιοκατατάξεις» καὶ κατὰ ἐπέκταση καὶ τὰ «ἅγια λείψανα».
Οἱ Ὀρθόδοξοι μιλοῦν τόσο «μὲ» τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο ὅσο εἰσέτι καὶ «μὲ» τοὺς ἴδιους τοὺς ἁγίους Τους. Ἀντιθέτως, οἱ Φράγκο-παπικοί τῆς Δύσης μιλοῦν «γιὰ» τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν ὅποιο «Θεὸ» ποὺ αὐτοὶ κρυφὰ ὑμνοῦν καὶ λατρεύουν, ὅσο ἐπίσης καὶ «γιὰ» τοὺς τάχα «ἁγίους» τους. Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν ξέρουν ἄριστα καὶ τὴν βιώνουν μέσα τους ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι μέσα ἀπὸ τὴν δική τους βιωματικὴ κατάσταση καὶ πνευματικὴ πορεία, διότι εἶναι οἱ μόνοι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ποὺ μιλοῦν «μὲ» τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ Ὀρθόδοξοι βιώνουν καὶ γνωρίζουν ἐμπειρικὰ τὴν Τριαδικὴ Μονάδα.
Δυστυχῶς, οἱ πνευματικὰ ἀόμματοι τῆς Φράγκο-παπικῆς Δύσης υἱοθέτησαν ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Καρλομάγνου (747-814) τὸ ἀνθρωποκεντρικό, τὸ οὐμανιστικό, τὸ φιλοσοφικὸ καὶ τὸ θεολογικὸ δόγμα τοῦ λεγόμενου «Σχολαστικισμοῦ» καὶ τῆς βαθειὰ φιλοσοφημένης θρησκειολογικῆς «σχολαστικῆς θεολογίας». Ὁ ὅρος «Σχολαστικισμὸς» προέρχεται ὡς ρίζα ἐτυμολογικὰ ἀπὸ τὴ λατινικὴ λέξη «schola» ἢ σχολή. Τὰ στάδια τῆς ἐξέλιξης τοῦ Παπο-δυτικοῦ Σχολαστικισμοῦ εἶναι τρία.
Ὁ πρώιμος Σχολαστικισμὸς (800-1150) ἐμφανίστηκε ὡς ἡ πρώτη φιλοσοφικὴ ἐπαφὴ καὶ μέθοδος μέσα ἀπὸ τὰ συγγράμματα τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Πλάτωνα καὶ κυρίως μετὰ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054. Ὁ ὥριμος Σχολαστικισμὸς (1150-1300) φτάνει στὸ θεωρητικό του ἀποκορύφωμα, ὅπου τώρα οἱ Φράγκο-παπικοὶ συνδυάζουν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὴν πραγματεία μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ὁ ὄψιμος Σχολαστικισμὸς (1300-1400) συνδέεται μὲ τὴν παρακμὴ αὐτῆς τῆς σχολῆς σκέψης καὶ προσέγγισης καὶ τὴν ἔκτοτε ἁπλὴ καὶ χαλαρὴ συντήρησή της μέσα στοὺς αἰῶνες.
Στὴν περίοδο τῆς Ἀναγέννησης ποὺ ἀκολουθεῖ, τὸν 15ο καὶ τὸν 16ο αἰώνα, ἡ Φραγκικὴ Δύση δίνει μία ἰσχυρὴ μάχη καὶ ἕναν πολυδιάστατο ἀγώνα: Πρῶτον, γιὰ νὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα στὴ νεωτερικότητα, δεύτερον, γιὰ νὰ εἰσαγάγει μία νέα νοοτροπία στὴ διαδικασία γιὰ τὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς καὶ τὶς διανθρώπινες δομὲς καί, τρίτον, γιὰ νὰ ἐμπεδώσει μία νέα ἀντίληψη καὶ στάση πάνω στὰ κοινωνικὰ συστήματα, στὶς τέχνες καὶ στὸν πολιτισμό. Ἀναγέννηση σήμαινε μία νέα ἐποχὴ ἀντίληψης, ἀναδημιουργίας καὶ ἀναμόρφωσης στὸν πολιτιστικὸ καὶ στὸν κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ τομέα.
Τὸ νέο αὐτὸ πνεῦμα τῆς ἀναγεννησιακῆς ἀντίληψης ἔφτασε στὸ σημεῖο ὅπου ἄλλαξε μέχρι καὶ αὐτὴ ἀκόμη τὴ φιλοσοφία τῆς θεολογίας καὶ τῆς πίστης. Τὸ νέο πνεῦμα ἄλλαξε κυρίως τὸν τρόπο ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονταν τὴ σχέση ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο. Οἱ πρωτεργάτες τῆς Ἀναγέννησης ἔψαχναν νὰ βροῦν τὸν Θεὸ κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ φιλοσοφικά τους ἐφευρήματα, τὶς στοχαστικὲς ἀναζητήσεις, τὶς ἀτέρμονες ἄμπελο-γνωστικιστικὲς ἀναλύσεις, τοὺς θεολογικοὺς ψευτο-κρουνοὺς γνώσης καὶ τοὺς ἀτελείωτους ἀνθρώπινους νεολογικοὺς νεωτερισμούς.
Τὴν θρησκειολογικὴ καὶ τὴν διαλογιστικὴ «ἐπανάσταση» τῆς Ἀναγέννησης τὴν ἔφεραν στὸ προσκήνιο, τὴν δρομολόγησαν καὶ διὰ αὐτῆς ἄσκησαν πολὺ βαθειὰ ἐπιρροὴ στὴ θεολογία τῆς ἐποχῆς περιλάλητοι θεολογίζοντες οὐμανιστές, διάσημοι χριστιανίζοντες φιλόσοφοι, ἐξέχοντες μεταρρυθμιστὲς διανοητὲς καὶ περιβόητοι ἀναγεννητὲς ρασοφόροι τῆς ἐποχῆς, ὅπως ἦταν ὁ Οὔρλιχ Ζβίγγλιος, ὁ Μαρτίνος Λούθηρος καὶ ὁ Ἰωάννης Καλβίνος.
Παραμορφωμένοι θεολογίζοντες ρασοφόροι τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀναγέννησης, ὅπως οἱ τρεῖς ἀνωτέρω, ἐργάστηκαν γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἀναγεννησιακῆς μεταρρύθμισης καὶ στὴν Φράγκο-Παπικὴ «Ἐκκλησία» ποὺ ἦταν βασισμένη πάνω σὲ οὐμανιστικές, φιλοσοφικὲς καὶ μεταρρυθμιστικὲς προσεγγίσεις, ἀντιλήψεις καὶ θέσεις. Ἀμφισβητώντας κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς θεολογίζοντες τὴν παπικὴ ἐξουσία καὶ ἐπικρίνοντας τὴν προφανὴ διαφθορά της, ἔφτασαν οἱ ἴδιοι στὸ σημεῖο νὰ προτείνουν τὶς δικές τους προσωπικὲς ἀπόψεις, θέσεις, ἀντιλήψεις καὶ δογματικὲς θεσμοθετήσεις καὶ γιὰ τὰ θέματα τῶν θρησκειῶν γενικότερα.
Καὶ ἔτσι φτάσαμε στὴ συνέχεια στὸ ἀτυχές, στὸ αἱρετικὸ καὶ στὸ γελοῖο θρησκειολογικὰ σημεῖο νὰ ἔχουμε μέχρι καὶ τὴν σχισματικὴ δημιουργία νέων περιβόητων «ἐκκλησιῶν-κλάδων» ἀπὸ διάσημους προτεστάντες, κλπ. Γιὰ παράδειγμα, ὀ Γερμανὸς Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) ἔγινε ὁ ἱδρυτὴς τοῦ χριστιανίζοντος δόγματος τῶν μεταρρυθμιστῶν Λουθηρανῶν. Ο Γάλλος Ἰωάννης Καλβίνος (1509-1564) ἔγινε ὁ θεολογίζων «πατέρας» τῆς χριστιανίζουσας φιλοσοφικῆς θεολογίας ποὺ ἀργότερα ὀνομάστηκε Καλβινισμός. Καὶ μὴ χειρότερα γιὰ τὴ δύστυχη Φράγκο-Δύση.
Ὁ Ι. Καλβίνος καὶ ὁ Μ. Λούθηρος διαστρέβλωναν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴν μία καὶ μόνη Ἀλήθεια καὶ πέταγαν στὸν ἰδιωτικὸ μεταρρυθμιστικὸ δρόμο τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ ἴδιοι διπλὸ-ἀφόριζαν ξανὰ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ Διαδοχὴ καὶ ἔριχναν στὸ καλάθι τῶν ἀναγεννησιακῶν ἀχρήστων τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, τὶς ἅγιες διδαχές, τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὶς πατερικὲς ὁμολογίες. Καὶ πλέον, ἀναγεννησιακά, στὴ θέση τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας τοποθετοῦσαν τὶς νέες δικές τους χριστιανίζουσες, βαθειὰ φιλοσοφημένες ἰδιωτικὲς θρησκεῖες τὶς ὁποῖες γεννοῦσαν στὸ μυαλὸ τους πονηροὶ ἐκπεσόντες ἄγγελοι.
Καὶ μέχρι πιὸ σημεῖο ἔφτασε ἡ Φράγκο-παπικὴ Δύση κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἀναγέννησης; Στὸ νὰ ἔχει πολλὲς διάσημες ἰδιωτικὲς θρησκεῖες, νὰ ἔχει ἕναν Χριστιανισμὸ χωρὶς τὸν Χριστό, νὰ ζεῖ θρησκειολογικὰ μὲ πολλὰ καὶ κολοβωμένα δόγματα διάσημων «τιποτάδων», νὰ βιώνει τὶς οὐμανιστικὲς χριστιανίζουσες φιλοσοφικὲς «μπαροῦφες», νὰ μπερδεύει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀναζητοῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ προσεύχονται μέσα σὲ ἰδιωτικὲς αἱρετικὲς χριστιανίζουσες «ἐκκλησίες». Ναί, μεταξύ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν λοιπῶν χριστιανιζόντων ἰδιωτικῶν θρησκειῶν ὑπάρχει μία ἄβυσσος.
Τὴν Ἐποχὴ τῆς Ἀναγέννησης τὴν ἀκολουθεῖ ἡ Ἐποχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ ἢ τοῦ Διασκοτισμοῦ. Ὁ Διαφωτισμός, γνωστὸς καὶ ὠς Εποχὴ τοῦ Ὀρθοῦ Λόγου ἢ τοῦ Δυτικοῦ Φράγκο-παπικοῦ Ὀρθολογισμοῦ, ἦταν μία ἰδεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ κίνηση στὴν Εὐρώπη τοῦ 17ου καὶ τοῦ 18ου αἰώνα ποὺ προώθησε τὴν κοινωνικὸ-πολιτικὴ καὶ τὴν κοσμικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ παρελθὸν καὶ εἶχε ὄντως παγκόσμιες ἐπιρροὲς καὶ διαρκεῖς ἐπιδράσεις.
Κάποιοι τοποθετοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὸ θάνατο τοῦ Λουδοβίκου ΙΔ’ τῆς Γαλλίας τὸ 1715 καὶ τὸ τέλος του στὸ ξέσπασμα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τὸ 1789. Κάποιοι ἄλλοι τοποθετοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὴ δημοσίευση του Λόγου περὶ τῆς Μεθόδου τοῦ Καρτέσιου τὸ 1637 μὲ τὸ περίφημο ρητὸ «σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω». Ἱστορικά, ἡ Ἐπιστημονικὴ Ἐπανάσταση προηγήθηκε τοῦ Διαφωτισμοῦ. Σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπανάστασης παραμένουν ὁ Νικόλαος Κοπέρνικος μὲ τὸ ἡ Γῆ κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο καὶ ὁ Ἰσαὰκ Νεύτων μὲ τὶς Μαθηματικὲς Ἀρχές.
Ὁ Διαφωτισμὸς περιλάμβανε μία σειρὰ ἀπὸ ἰδέες, ἀντιλήψεις καὶ θέσεις ποὺ εἶχαν ὡς ἐπίκεντρο τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης εὐτυχίας καὶ τῆς ἡδονῆς, τὴν ἐπιδίωξη τῆς κοσμικῆς σοφίας καὶ τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης ποὺ ἀποκτιέται μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο, τοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ τὰ στοιχεῖα τῶν πέντε αἰσθήσεων καὶ τὴν κατάκτηση τῶν ἰδανικῶν ὅπως εἶναι τὸ φυσικὸ δίκαιο, ἡ ἐλευθερία, ἡ πρόοδος, ἡ ἀδελφότητα, ἡ συνταγματικὴ διακυβέρνηση καὶ ὁ πλήρης διαχωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους.
Στὰ τέλη του 18ου αἰώνα στὴ Γαλλία ἐπικρατοῦσε τὸ κυβερνητικὸ σύστημα τῆς ἀπόλυτης μοναρχίας καὶ ἦταν γενικὴ ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ καθεστῶτος. Αὐτὸ ἦταν ἀπὸ μόνο του ἀρκετὸ ὡς αἰτία καὶ ὡς πρώτη γενικὴ ἀφορμὴ νὰ ὁδηγήσει τοὺς Γάλλους σὲ ἐπανάσταση. Ἀλλά, ὅμως, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση εἶχε δύο ὄψεις καὶ γήπεδα καὶ δύο ἐπίσης ἐπίπεδα καὶ πεδία ἐφαρμογῆς: Τὸ φανερό, τὸ ἐξωτερικὸ καὶ τὸ κοσμικὸ ἐπίπεδο ποὺ ὁδήγησε στὴν κατάργηση τῆς μοναρχίας, κλπ, καὶ τὸ κρυφό, τὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο ποὺ ὁδήγησε στὴν ἔξωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Γαλλία καὶ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη γενικότερα.
Οἱ ἀόρατες, οἱ ἀποκρυφιστικές, οἱ παγανιστικές, οἱ ἑωσφορικὲς καὶ οἱ σκοτεινὲς στοὲς τῶν «πεφωτισμένων» μαγείρεψαν καὶ ἐν τέλει ἐπέβαλαν μέσα ἀπὸ τὰ ἄφωτα λαγούμια τους τὸν θρησκευτικὸ Διαφωτισμό, τὴν ἀθεΐα ἢ ντεϊσμὸ καὶ τὸ κυνήγημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν γένει καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ Γάλλοι καλόβουλα ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ τὰ σχέδια τῶν τυφλοπόντικων τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς μοναρχίας, κλπ, καί, χωρὶς ὅμως νὰ τὸ γνωρίζουν, ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ ἀόρατοι ἐντολεῖς ὑλοποιοῦσαν τὰ διπλά, τὰ σκοτεινὰ καὶ τὰ ἀνομολόγητα σχέδιά τους καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μέσα στὶς στοὲς τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν καὶ τῶν ἀποκρυφιστικῶν ἀδελφοτήτων ἡ λέξη «διαφωτισμὸς» σήμαινε ἢ μεταφραζόταν ὡς «ἰλλουμινατισμὸς» καὶ ἐωσφορισμός. Οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς Ἀναγέννησης καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ ἦταν τέκτονες, μέλη μασονικῶν στοῶν, στελέχη μυστικῶν θεοσοφικῶν κοινοτήτων καὶ στελέχη θεοσοφιστικῶν ἑταιρειῶν «πεφωτισμένων» συνάξεων. Στὴ Γαλλία, ὅλα τὰ σπουδαῖα ἔργα, τὶς ἐγκυκλοπαίδειες καὶ τὰ πολυδιαφημισμένα συγγράμματα οἱ «πεφωτισμένοι» τὰ συζητοῦσαν καὶ τὰ διακινοῦσαν μέσα στὰ φημισμένα, τὰ χλιδάτα καὶ τὰ μυρωδάτα σαλόνια-πορνεία τοῦ Παρισιοῦ.
Ὁ κυρίαρχος καὶ ἀνομολόγητος στόχος ὅλων αὐτῶν τῶν μεγάλων Διασκοτιστῶν ἦταν ἕνας: Νὰ βγάλουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ νὰ Τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ τὸν ἐκπεσόντα ἑωσφόρο. Καὶ αὐτὸν τὸν στόχο οἱ Διασκοτιστὲς τὸ πέτυχαν σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό. Τὰ κοσμοξάκουστα καὶ ὑπερπολυτελῆ σαλόνια-πορνεία τῶν φημισμένων μαντὰμ Ντὲ Ντυφὰν, Ντὲ Τανσέν, Ντὲ Λαμπέρ, Ντ’ Ἐπινέ, κλπ, ἔγιναν οἱ «ἅγιες» καθέδρες ὅσο καὶ τὰ στρατηγεῖα τῶν τιτάνων τῆς «διαφωτιστικῆς γνώσης» ἤ, δηλαδή, τῶν περίφημων καὶ περιλάλητων ἐωσφοριστῶν-διαφωτιστῶν τῆς δῆθεν μεγάλης ἀναγεννησιακῆς περιόδου.
Πρὶν τὴ Γαλλικὴ ἐπανάσταση, ὅλες οἱ μυστικὲς ἑταιρεῖες καὶ οἱ στοὲς εἶχαν γίνει ἄριστα συγκοινωνοῦντα δοχεῖα ἀπὸ μασόνους, ροδόσταυρους, ἰλλουμινάτους, ἀποκρυφιστές, καμπαλιστές, ναΐτες καὶ σιωνιστές. Ὁ ἐωσφορόφιλος βοῦρκος τῶν καθοδηγητῶν σιωνιστῶν εἶχε ἐπίσης ὡς μέλη του καὶ τὴν ὑψηλὴ κοινωνία τῆς Εὐρώπης. Μὲ χρηματοδότες τοὺς κοσμοκράτορες Ρότσιλντ καὶ μὲ κρυφὸ ἡγέτη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τὸν Μιραμπῶ (1749 – 1791), οἱ σιωνιστὲς ἔφτασαν στὴν καρδιὰ τῶν ἐπιδιώξεών τους: Τὴν συντριβὴ τῆς Χριστιανοσύνης.
Οἱ Γάλλοι ἡγέτες ἐπαναστάτες καὶ διασκοτιστὲς τὰ κατάφεραν καὶ ἐν τέλει πέτυχαν τὴν ἔξωση τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ τῆς μητρὸς τοῦ Παναγίας ἀπὸ τὴν ζωή, τὴν ἱστορία, τὶς διδαχές, τὴν κουλτούρα καὶ τὴν ἕως τότε παράδοση τῆς Δύσης. Καὶ ὅσο ἔκτοτε περνοῦσαν τὰ χρόνια, γιὰ τὴν ἡγεσία τῆς Φράγκο-Παπικῆς Δύσης τὰ θρησκειολογικὰ πράγματα γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ αἱρετικά, φαιδρά, παγανιστικά, ἐωσφορόφιλα καὶ ἀντἰχριστα.
Οἱ ἀποδείξεις περὶ τῆς μὴ παρουσίας ὅσο ἐπίσης καὶ τῆς ἔλλειψης τῆς Χάρης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν σχισμένη, στὴν χριστιανίζουσα καὶ στὴν αἱρετικὴ Φράγκο-παπικὴ Δύση εἶναι ἀμέτρητες. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πρακτικὲς καὶ τὶς ὀφθαλμοφανεῖς ἀποδείξεις εἶναι καὶ τὰ ἅγια λείψανα. Στὴν Ὀρθοδοξία ὑπάρχουν τὰ ἄφθαρτα, τὰ θαυματοποιὰ καὶ τὰ ἀρρήτως εὐωδιάζοντα λείψανα Ἁγίων καὶ Μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν μία γνήσια καὶ ὑπερφυὴ καὶ ὑπερκόσμια ἀπόδειξη γιὰ τὴν παρουσία τῆς Ἄνωθεν Χάριτος.
Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Φράγκο-παπικοὶ ποιὰ εἶναι τὰ δικά τους ἄφθαρτα καὶ μυροβλύζοντα λείψανα, μία ἀδιάψευστη ἀπόδειξη γιὰ τὸ ὅτι ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Φράγκο-παπικοὶ ποὺ βρίσκονται τὰ «ἅγια» καὶ εὐωδιάζοντα λείψανα τῶν «ἁγιοκαταταχθέντων ἁγίων», μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν «ἁγίων» Παπῶν στὸ Βατικανό; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐξηγήσουν οἱ ἴδιοι τὸ πῶς κατέληξε Πάπας Βοϊτίλα στὴν «ἁγιοποίηση» τοῦ διαβόητου παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» Ἀλόιζιγιε Στέπινατς τῶν Οὐστάσι, ὁ ὁποῖος ἐξόντωσε 800.000 περίπου Ὀρθοδόξους Σέρβους τῆς Κροατίας κατὰ τὴν περίοδο 1941-1945;
Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης ἔχει γράψει ὅτι μετὰ τὸ Σχίσμα ἡ Φράγκο-παποσύνη παύει καὶ δὲν ἀναδεικνύει πλέον ἁγίους. Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Γ. Μεταλληνὸς ἔχει γράψει: «Ἡ Ὀρθοδοξία σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Παπισμὸ δὲν ἁγιοποιεῖ κανέναν. Ἁγιοποίηση: παρακαλῶ νὰ ξεχαστεῖ ὁ ὅρος. Εἶναι βλασφημία. Δὲν ὑπάρχει ἁγιοποίηση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τί ὑπάρχει: ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος. Ὁ Θεὸς μὲ ἔκτακτες ἐπεμβάσεις, μὲ λείψανα ποὺ εὐωδιάζουν, ποὺ θαυματουργοῦν, μὲ τὰ λείψανα καὶ μὲ τὶς θεοσημεῖες αὐτὲς ἀποδεικνύει τὴν ἐπέμβασή του στὴν συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμᾶμε τὸν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διατηρηθέντα καὶ ἀναγνωρισθέντα ἅγιο».
Στὴν Φράγκο-παποσύνη, ἀντιθέτως, ἔφτασαν στὴν ἀδιανόητη βλασφημία νὰ ἐμπορεύονται τὰ ἴχνη τῶν ποδῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς στεναγμοὺς τοῦ Δικαίου Ἰωσὴφ καὶ κατὰ πληροφορίες νὰ σώζονται, σὲ εἰσαγωγικά: «10 κάρες τοῦ Τιμίου Προδρόμου, 26 τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, 6 τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα (τοῦ ἰδίου σώζονται 17 χέρια!), τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου 3 σώματα, 6 κάρες καὶ πολλοὶ βραχίονες καὶ κνῆμες καὶ τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου 30 σώματα».
Κλείνοντας, μετὰ τὰ ἀνωτέρω καὶ φυσικὰ ὄχι μόνον, ἀναρωτιέμαι μὲ τρόμο: Μὰ εἶναι δυνατὸν ὁ Πατριάρχης στὸ Φανάρι νὰ προτείνει πρῶτος αὐτὸς τὴν καθιέρωση τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ του Πάσχα με ἀφετηρία τὸ Πάσχα τοῦ 2025; Εἶναι δυνατὸν οἱ ἡγέτες τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας νὰ σκέπτονται νὰ συνεορτάζουν τὸ Πάσχα εἰς τὸ διηνεκές, καὶ ὄχι μόνο γιὰ το 2025, μὲ τοὺς χριστιανίζοντες χριστιανοὺς τῆς Φράγκο-Πάπο Δύσης;
Πηγή www.orthodoxia.gr ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Συντάκτης
orthodoxia.gr
Οἱ Ὀρθόδοξοι μιλοῦν τόσο «μὲ» τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο ὅσο εἰσέτι καὶ «μὲ» τοὺς ἴδιους τοὺς ἁγίους Τους. Ἀντιθέτως, οἱ Φράγκο-παπικοί τῆς Δύσης μιλοῦν «γιὰ» τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν ὅποιο «Θεὸ» ποὺ αὐτοὶ κρυφὰ ὑμνοῦν καὶ λατρεύουν, ὅσο ἐπίσης καὶ «γιὰ» τοὺς τάχα «ἁγίους» τους. Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν ξέρουν ἄριστα καὶ τὴν βιώνουν μέσα τους ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι μέσα ἀπὸ τὴν δική τους βιωματικὴ κατάσταση καὶ πνευματικὴ πορεία, διότι εἶναι οἱ μόνοι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ποὺ μιλοῦν «μὲ» τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ Ὀρθόδοξοι βιώνουν καὶ γνωρίζουν ἐμπειρικὰ τὴν Τριαδικὴ Μονάδα.
Δυστυχῶς, οἱ πνευματικὰ ἀόμματοι τῆς Φράγκο-παπικῆς Δύσης υἱοθέτησαν ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Καρλομάγνου (747-814) τὸ ἀνθρωποκεντρικό, τὸ οὐμανιστικό, τὸ φιλοσοφικὸ καὶ τὸ θεολογικὸ δόγμα τοῦ λεγόμενου «Σχολαστικισμοῦ» καὶ τῆς βαθειὰ φιλοσοφημένης θρησκειολογικῆς «σχολαστικῆς θεολογίας». Ὁ ὅρος «Σχολαστικισμὸς» προέρχεται ὡς ρίζα ἐτυμολογικὰ ἀπὸ τὴ λατινικὴ λέξη «schola» ἢ σχολή. Τὰ στάδια τῆς ἐξέλιξης τοῦ Παπο-δυτικοῦ Σχολαστικισμοῦ εἶναι τρία.
Ὁ πρώιμος Σχολαστικισμὸς (800-1150) ἐμφανίστηκε ὡς ἡ πρώτη φιλοσοφικὴ ἐπαφὴ καὶ μέθοδος μέσα ἀπὸ τὰ συγγράμματα τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Πλάτωνα καὶ κυρίως μετὰ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054. Ὁ ὥριμος Σχολαστικισμὸς (1150-1300) φτάνει στὸ θεωρητικό του ἀποκορύφωμα, ὅπου τώρα οἱ Φράγκο-παπικοὶ συνδυάζουν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὴν πραγματεία μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ὁ ὄψιμος Σχολαστικισμὸς (1300-1400) συνδέεται μὲ τὴν παρακμὴ αὐτῆς τῆς σχολῆς σκέψης καὶ προσέγγισης καὶ τὴν ἔκτοτε ἁπλὴ καὶ χαλαρὴ συντήρησή της μέσα στοὺς αἰῶνες.
Στὴν περίοδο τῆς Ἀναγέννησης ποὺ ἀκολουθεῖ, τὸν 15ο καὶ τὸν 16ο αἰώνα, ἡ Φραγκικὴ Δύση δίνει μία ἰσχυρὴ μάχη καὶ ἕναν πολυδιάστατο ἀγώνα: Πρῶτον, γιὰ νὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα στὴ νεωτερικότητα, δεύτερον, γιὰ νὰ εἰσαγάγει μία νέα νοοτροπία στὴ διαδικασία γιὰ τὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς καὶ τὶς διανθρώπινες δομὲς καί, τρίτον, γιὰ νὰ ἐμπεδώσει μία νέα ἀντίληψη καὶ στάση πάνω στὰ κοινωνικὰ συστήματα, στὶς τέχνες καὶ στὸν πολιτισμό. Ἀναγέννηση σήμαινε μία νέα ἐποχὴ ἀντίληψης, ἀναδημιουργίας καὶ ἀναμόρφωσης στὸν πολιτιστικὸ καὶ στὸν κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ τομέα.
Τὸ νέο αὐτὸ πνεῦμα τῆς ἀναγεννησιακῆς ἀντίληψης ἔφτασε στὸ σημεῖο ὅπου ἄλλαξε μέχρι καὶ αὐτὴ ἀκόμη τὴ φιλοσοφία τῆς θεολογίας καὶ τῆς πίστης. Τὸ νέο πνεῦμα ἄλλαξε κυρίως τὸν τρόπο ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονταν τὴ σχέση ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο. Οἱ πρωτεργάτες τῆς Ἀναγέννησης ἔψαχναν νὰ βροῦν τὸν Θεὸ κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ φιλοσοφικά τους ἐφευρήματα, τὶς στοχαστικὲς ἀναζητήσεις, τὶς ἀτέρμονες ἄμπελο-γνωστικιστικὲς ἀναλύσεις, τοὺς θεολογικοὺς ψευτο-κρουνοὺς γνώσης καὶ τοὺς ἀτελείωτους ἀνθρώπινους νεολογικοὺς νεωτερισμούς.Τὴν θρησκειολογικὴ καὶ τὴν διαλογιστικὴ «ἐπανάσταση» τῆς Ἀναγέννησης τὴν ἔφεραν στὸ προσκήνιο, τὴν δρομολόγησαν καὶ διὰ αὐτῆς ἄσκησαν πολὺ βαθειὰ ἐπιρροὴ στὴ θεολογία τῆς ἐποχῆς περιλάλητοι θεολογίζοντες οὐμανιστές, διάσημοι χριστιανίζοντες φιλόσοφοι, ἐξέχοντες μεταρρυθμιστὲς διανοητὲς καὶ περιβόητοι ἀναγεννητὲς ρασοφόροι τῆς ἐποχῆς, ὅπως ἦταν ὁ Οὔρλιχ Ζβίγγλιος, ὁ Μαρτίνος Λούθηρος καὶ ὁ Ἰωάννης Καλβίνος.
Παραμορφωμένοι θεολογίζοντες ρασοφόροι τῆς ἐποχῆς τῆς Ἀναγέννησης, ὅπως οἱ τρεῖς ἀνωτέρω, ἐργάστηκαν γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἀναγεννησιακῆς μεταρρύθμισης καὶ στὴν Φράγκο-Παπικὴ «Ἐκκλησία» ποὺ ἦταν βασισμένη πάνω σὲ οὐμανιστικές, φιλοσοφικὲς καὶ μεταρρυθμιστικὲς προσεγγίσεις, ἀντιλήψεις καὶ θέσεις. Ἀμφισβητώντας κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς θεολογίζοντες τὴν παπικὴ ἐξουσία καὶ ἐπικρίνοντας τὴν προφανὴ διαφθορά της, ἔφτασαν οἱ ἴδιοι στὸ σημεῖο νὰ προτείνουν τὶς δικές τους προσωπικὲς ἀπόψεις, θέσεις, ἀντιλήψεις καὶ δογματικὲς θεσμοθετήσεις καὶ γιὰ τὰ θέματα τῶν θρησκειῶν γενικότερα.
Καὶ ἔτσι φτάσαμε στὴ συνέχεια στὸ ἀτυχές, στὸ αἱρετικὸ καὶ στὸ γελοῖο θρησκειολογικὰ σημεῖο νὰ ἔχουμε μέχρι καὶ τὴν σχισματικὴ δημιουργία νέων περιβόητων «ἐκκλησιῶν-κλάδων» ἀπὸ διάσημους προτεστάντες, κλπ. Γιὰ παράδειγμα, ὀ Γερμανὸς Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) ἔγινε ὁ ἱδρυτὴς τοῦ χριστιανίζοντος δόγματος τῶν μεταρρυθμιστῶν Λουθηρανῶν. Ο Γάλλος Ἰωάννης Καλβίνος (1509-1564) ἔγινε ὁ θεολογίζων «πατέρας» τῆς χριστιανίζουσας φιλοσοφικῆς θεολογίας ποὺ ἀργότερα ὀνομάστηκε Καλβινισμός. Καὶ μὴ χειρότερα γιὰ τὴ δύστυχη Φράγκο-Δύση.
Ὁ Ι. Καλβίνος καὶ ὁ Μ. Λούθηρος διαστρέβλωναν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴν μία καὶ μόνη Ἀλήθεια καὶ πέταγαν στὸν ἰδιωτικὸ μεταρρυθμιστικὸ δρόμο τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ ἴδιοι διπλὸ-ἀφόριζαν ξανὰ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ Διαδοχὴ καὶ ἔριχναν στὸ καλάθι τῶν ἀναγεννησιακῶν ἀχρήστων τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, τὶς ἅγιες διδαχές, τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὶς πατερικὲς ὁμολογίες. Καὶ πλέον, ἀναγεννησιακά, στὴ θέση τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας τοποθετοῦσαν τὶς νέες δικές τους χριστιανίζουσες, βαθειὰ φιλοσοφημένες ἰδιωτικὲς θρησκεῖες τὶς ὁποῖες γεννοῦσαν στὸ μυαλὸ τους πονηροὶ ἐκπεσόντες ἄγγελοι.
Καὶ μέχρι πιὸ σημεῖο ἔφτασε ἡ Φράγκο-παπικὴ Δύση κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἀναγέννησης; Στὸ νὰ ἔχει πολλὲς διάσημες ἰδιωτικὲς θρησκεῖες, νὰ ἔχει ἕναν Χριστιανισμὸ χωρὶς τὸν Χριστό, νὰ ζεῖ θρησκειολογικὰ μὲ πολλὰ καὶ κολοβωμένα δόγματα διάσημων «τιποτάδων», νὰ βιώνει τὶς οὐμανιστικὲς χριστιανίζουσες φιλοσοφικὲς «μπαροῦφες», νὰ μπερδεύει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀναζητοῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ προσεύχονται μέσα σὲ ἰδιωτικὲς αἱρετικὲς χριστιανίζουσες «ἐκκλησίες». Ναί, μεταξύ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν λοιπῶν χριστιανιζόντων ἰδιωτικῶν θρησκειῶν ὑπάρχει μία ἄβυσσος.
Τὴν Ἐποχὴ τῆς Ἀναγέννησης τὴν ἀκολουθεῖ ἡ Ἐποχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ ἢ τοῦ Διασκοτισμοῦ. Ὁ Διαφωτισμός, γνωστὸς καὶ ὠς Εποχὴ τοῦ Ὀρθοῦ Λόγου ἢ τοῦ Δυτικοῦ Φράγκο-παπικοῦ Ὀρθολογισμοῦ, ἦταν μία ἰδεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ κίνηση στὴν Εὐρώπη τοῦ 17ου καὶ τοῦ 18ου αἰώνα ποὺ προώθησε τὴν κοινωνικὸ-πολιτικὴ καὶ τὴν κοσμικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ παρελθὸν καὶ εἶχε ὄντως παγκόσμιες ἐπιρροὲς καὶ διαρκεῖς ἐπιδράσεις.
Κάποιοι τοποθετοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὸ θάνατο τοῦ Λουδοβίκου ΙΔ’ τῆς Γαλλίας τὸ 1715 καὶ τὸ τέλος του στὸ ξέσπασμα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τὸ 1789. Κάποιοι ἄλλοι τοποθετοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὴ δημοσίευση του Λόγου περὶ τῆς Μεθόδου τοῦ Καρτέσιου τὸ 1637 μὲ τὸ περίφημο ρητὸ «σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω». Ἱστορικά, ἡ Ἐπιστημονικὴ Ἐπανάσταση προηγήθηκε τοῦ Διαφωτισμοῦ. Σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπανάστασης παραμένουν ὁ Νικόλαος Κοπέρνικος μὲ τὸ ἡ Γῆ κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο καὶ ὁ Ἰσαὰκ Νεύτων μὲ τὶς Μαθηματικὲς Ἀρχές.Ὁ Διαφωτισμὸς περιλάμβανε μία σειρὰ ἀπὸ ἰδέες, ἀντιλήψεις καὶ θέσεις ποὺ εἶχαν ὡς ἐπίκεντρο τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης εὐτυχίας καὶ τῆς ἡδονῆς, τὴν ἐπιδίωξη τῆς κοσμικῆς σοφίας καὶ τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης ποὺ ἀποκτιέται μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο, τοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ τὰ στοιχεῖα τῶν πέντε αἰσθήσεων καὶ τὴν κατάκτηση τῶν ἰδανικῶν ὅπως εἶναι τὸ φυσικὸ δίκαιο, ἡ ἐλευθερία, ἡ πρόοδος, ἡ ἀδελφότητα, ἡ συνταγματικὴ διακυβέρνηση καὶ ὁ πλήρης διαχωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους.
Στὰ τέλη του 18ου αἰώνα στὴ Γαλλία ἐπικρατοῦσε τὸ κυβερνητικὸ σύστημα τῆς ἀπόλυτης μοναρχίας καὶ ἦταν γενικὴ ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ καθεστῶτος. Αὐτὸ ἦταν ἀπὸ μόνο του ἀρκετὸ ὡς αἰτία καὶ ὡς πρώτη γενικὴ ἀφορμὴ νὰ ὁδηγήσει τοὺς Γάλλους σὲ ἐπανάσταση. Ἀλλά, ὅμως, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση εἶχε δύο ὄψεις καὶ γήπεδα καὶ δύο ἐπίσης ἐπίπεδα καὶ πεδία ἐφαρμογῆς: Τὸ φανερό, τὸ ἐξωτερικὸ καὶ τὸ κοσμικὸ ἐπίπεδο ποὺ ὁδήγησε στὴν κατάργηση τῆς μοναρχίας, κλπ, καὶ τὸ κρυφό, τὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο ποὺ ὁδήγησε στὴν ἔξωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Γαλλία καὶ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη γενικότερα.
Οἱ ἀόρατες, οἱ ἀποκρυφιστικές, οἱ παγανιστικές, οἱ ἑωσφορικὲς καὶ οἱ σκοτεινὲς στοὲς τῶν «πεφωτισμένων» μαγείρεψαν καὶ ἐν τέλει ἐπέβαλαν μέσα ἀπὸ τὰ ἄφωτα λαγούμια τους τὸν θρησκευτικὸ Διαφωτισμό, τὴν ἀθεΐα ἢ ντεϊσμὸ καὶ τὸ κυνήγημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν γένει καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ Γάλλοι καλόβουλα ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ τὰ σχέδια τῶν τυφλοπόντικων τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς μοναρχίας, κλπ, καί, χωρὶς ὅμως νὰ τὸ γνωρίζουν, ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ ἀόρατοι ἐντολεῖς ὑλοποιοῦσαν τὰ διπλά, τὰ σκοτεινὰ καὶ τὰ ἀνομολόγητα σχέδιά τους καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.Μέσα στὶς στοὲς τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν καὶ τῶν ἀποκρυφιστικῶν ἀδελφοτήτων ἡ λέξη «διαφωτισμὸς» σήμαινε ἢ μεταφραζόταν ὡς «ἰλλουμινατισμὸς» καὶ ἐωσφορισμός. Οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς Ἀναγέννησης καὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ ἦταν τέκτονες, μέλη μασονικῶν στοῶν, στελέχη μυστικῶν θεοσοφικῶν κοινοτήτων καὶ στελέχη θεοσοφιστικῶν ἑταιρειῶν «πεφωτισμένων» συνάξεων. Στὴ Γαλλία, ὅλα τὰ σπουδαῖα ἔργα, τὶς ἐγκυκλοπαίδειες καὶ τὰ πολυδιαφημισμένα συγγράμματα οἱ «πεφωτισμένοι» τὰ συζητοῦσαν καὶ τὰ διακινοῦσαν μέσα στὰ φημισμένα, τὰ χλιδάτα καὶ τὰ μυρωδάτα σαλόνια-πορνεία τοῦ Παρισιοῦ.
Ὁ κυρίαρχος καὶ ἀνομολόγητος στόχος ὅλων αὐτῶν τῶν μεγάλων Διασκοτιστῶν ἦταν ἕνας: Νὰ βγάλουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ νὰ Τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ τὸν ἐκπεσόντα ἑωσφόρο. Καὶ αὐτὸν τὸν στόχο οἱ Διασκοτιστὲς τὸ πέτυχαν σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό. Τὰ κοσμοξάκουστα καὶ ὑπερπολυτελῆ σαλόνια-πορνεία τῶν φημισμένων μαντὰμ Ντὲ Ντυφὰν, Ντὲ Τανσέν, Ντὲ Λαμπέρ, Ντ’ Ἐπινέ, κλπ, ἔγιναν οἱ «ἅγιες» καθέδρες ὅσο καὶ τὰ στρατηγεῖα τῶν τιτάνων τῆς «διαφωτιστικῆς γνώσης» ἤ, δηλαδή, τῶν περίφημων καὶ περιλάλητων ἐωσφοριστῶν-διαφωτιστῶν τῆς δῆθεν μεγάλης ἀναγεννησιακῆς περιόδου.Πρὶν τὴ Γαλλικὴ ἐπανάσταση, ὅλες οἱ μυστικὲς ἑταιρεῖες καὶ οἱ στοὲς εἶχαν γίνει ἄριστα συγκοινωνοῦντα δοχεῖα ἀπὸ μασόνους, ροδόσταυρους, ἰλλουμινάτους, ἀποκρυφιστές, καμπαλιστές, ναΐτες καὶ σιωνιστές. Ὁ ἐωσφορόφιλος βοῦρκος τῶν καθοδηγητῶν σιωνιστῶν εἶχε ἐπίσης ὡς μέλη του καὶ τὴν ὑψηλὴ κοινωνία τῆς Εὐρώπης. Μὲ χρηματοδότες τοὺς κοσμοκράτορες Ρότσιλντ καὶ μὲ κρυφὸ ἡγέτη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τὸν Μιραμπῶ (1749 – 1791), οἱ σιωνιστὲς ἔφτασαν στὴν καρδιὰ τῶν ἐπιδιώξεών τους: Τὴν συντριβὴ τῆς Χριστιανοσύνης.
Οἱ Γάλλοι ἡγέτες ἐπαναστάτες καὶ διασκοτιστὲς τὰ κατάφεραν καὶ ἐν τέλει πέτυχαν τὴν ἔξωση τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ τῆς μητρὸς τοῦ Παναγίας ἀπὸ τὴν ζωή, τὴν ἱστορία, τὶς διδαχές, τὴν κουλτούρα καὶ τὴν ἕως τότε παράδοση τῆς Δύσης. Καὶ ὅσο ἔκτοτε περνοῦσαν τὰ χρόνια, γιὰ τὴν ἡγεσία τῆς Φράγκο-Παπικῆς Δύσης τὰ θρησκειολογικὰ πράγματα γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ αἱρετικά, φαιδρά, παγανιστικά, ἐωσφορόφιλα καὶ ἀντἰχριστα.
Οἱ ἀποδείξεις περὶ τῆς μὴ παρουσίας ὅσο ἐπίσης καὶ τῆς ἔλλειψης τῆς Χάρης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν σχισμένη, στὴν χριστιανίζουσα καὶ στὴν αἱρετικὴ Φράγκο-παπικὴ Δύση εἶναι ἀμέτρητες. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πρακτικὲς καὶ τὶς ὀφθαλμοφανεῖς ἀποδείξεις εἶναι καὶ τὰ ἅγια λείψανα. Στὴν Ὀρθοδοξία ὑπάρχουν τὰ ἄφθαρτα, τὰ θαυματοποιὰ καὶ τὰ ἀρρήτως εὐωδιάζοντα λείψανα Ἁγίων καὶ Μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν μία γνήσια καὶ ὑπερφυὴ καὶ ὑπερκόσμια ἀπόδειξη γιὰ τὴν παρουσία τῆς Ἄνωθεν Χάριτος.
Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Φράγκο-παπικοὶ ποιὰ εἶναι τὰ δικά τους ἄφθαρτα καὶ μυροβλύζοντα λείψανα, μία ἀδιάψευστη ἀπόδειξη γιὰ τὸ ὅτι ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Φράγκο-παπικοὶ ποὺ βρίσκονται τὰ «ἅγια» καὶ εὐωδιάζοντα λείψανα τῶν «ἁγιοκαταταχθέντων ἁγίων», μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν «ἁγίων» Παπῶν στὸ Βατικανό; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐξηγήσουν οἱ ἴδιοι τὸ πῶς κατέληξε Πάπας Βοϊτίλα στὴν «ἁγιοποίηση» τοῦ διαβόητου παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» Ἀλόιζιγιε Στέπινατς τῶν Οὐστάσι, ὁ ὁποῖος ἐξόντωσε 800.000 περίπου Ὀρθοδόξους Σέρβους τῆς Κροατίας κατὰ τὴν περίοδο 1941-1945;
Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης ἔχει γράψει ὅτι μετὰ τὸ Σχίσμα ἡ Φράγκο-παποσύνη παύει καὶ δὲν ἀναδεικνύει πλέον ἁγίους. Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Γ. Μεταλληνὸς ἔχει γράψει: «Ἡ Ὀρθοδοξία σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Παπισμὸ δὲν ἁγιοποιεῖ κανέναν. Ἁγιοποίηση: παρακαλῶ νὰ ξεχαστεῖ ὁ ὅρος. Εἶναι βλασφημία. Δὲν ὑπάρχει ἁγιοποίηση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τί ὑπάρχει: ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος. Ὁ Θεὸς μὲ ἔκτακτες ἐπεμβάσεις, μὲ λείψανα ποὺ εὐωδιάζουν, ποὺ θαυματουργοῦν, μὲ τὰ λείψανα καὶ μὲ τὶς θεοσημεῖες αὐτὲς ἀποδεικνύει τὴν ἐπέμβασή του στὴν συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμᾶμε τὸν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διατηρηθέντα καὶ ἀναγνωρισθέντα ἅγιο».Στὴν Φράγκο-παποσύνη, ἀντιθέτως, ἔφτασαν στὴν ἀδιανόητη βλασφημία νὰ ἐμπορεύονται τὰ ἴχνη τῶν ποδῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς στεναγμοὺς τοῦ Δικαίου Ἰωσὴφ καὶ κατὰ πληροφορίες νὰ σώζονται, σὲ εἰσαγωγικά: «10 κάρες τοῦ Τιμίου Προδρόμου, 26 τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, 6 τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα (τοῦ ἰδίου σώζονται 17 χέρια!), τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου 3 σώματα, 6 κάρες καὶ πολλοὶ βραχίονες καὶ κνῆμες καὶ τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου 30 σώματα».
Κλείνοντας, μετὰ τὰ ἀνωτέρω καὶ φυσικὰ ὄχι μόνον, ἀναρωτιέμαι μὲ τρόμο: Μὰ εἶναι δυνατὸν ὁ Πατριάρχης στὸ Φανάρι νὰ προτείνει πρῶτος αὐτὸς τὴν καθιέρωση τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ του Πάσχα με ἀφετηρία τὸ Πάσχα τοῦ 2025; Εἶναι δυνατὸν οἱ ἡγέτες τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας νὰ σκέπτονται νὰ συνεορτάζουν τὸ Πάσχα εἰς τὸ διηνεκές, καὶ ὄχι μόνο γιὰ το 2025, μὲ τοὺς χριστιανίζοντες χριστιανοὺς τῆς Φράγκο-Πάπο Δύσης;
Πηγή www.orthodoxia.gr ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Συντάκτης
orthodoxia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου