ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Ἀθ. Οἰκονόμου, δάσκαλο
ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Χριστὸς εὐεργετεῖ θεραπεύοντας μία ὁμάδα δέκα ἀνθρώπων, ποὺ ἡ κοινωνία εἶχε περιθωριοποιήσει λόγῳ τῆς λέπρας. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ἀποκλεισμένοι ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια καὶ
συμπαράσταση, ἐναπόθεσαν ὅλες τὶς ἐλπίδες στὸν Κύριο. «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», φωνάζουν. Ὁ Κύριος, φιλεύσπλαχνος καὶ ἐλεήμων, ἀνταποκρίνεται στὶς παρακλήσεις τους καὶ τοὺς θεραπεύει ἐπανεντάσσοντάς τους στὴν κοινωνία, στέλνοντάς τους στοὺς ἱερεῖς, ποὺ κατὰ τὸ Νόμο ἐπιβεβαίωναν τὴν ἀποκατάσταση τῆς συγκεκριμένης ἀρρώστιας.
ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ: Ὁ ἕνας τῶν λεπρῶν, ποὺ τελικὰ ἔδειξε καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του, ἦταν Σαμαρείτης. Οἱ Σαμαρεῖτες θεωροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ἀκάθαρτοι καὶ αἱρετικοί. Κι ὅμως οἱ δέκα αὐτοὶ ἄνθρωποι εἶναι μαζί, ὅταν συναντᾶνε τὸν Χριστὸ παρὰ τὶς διαφορές τους. Τοὺς ἑνώνει ἡ ἀρρώστια καὶ ἡ ἀπόρριψη! Ἡ λέπρα ἦταν γιὰ τοὺς Ἑβραίους σημάδι ἁμαρτίας καὶ τιμωρίας καὶ ὁ λεπρὸς ἀπόβλητος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ἀντιλαμβάνονται τὸν Χριστό, στέκονται «πόρρωθεν», ἐκεῖ ποὺ τοὺς εἶχε θέσει ἡ “καθαρὴ” κοινωνία. Κι ἐνῶ ἡ λέπρα συνέδεε αὐτοὺς τοὺς δέκα ἄνδρες, ἡ πίστη τοὺς φέρνει ἀκόμη πιὸ κοντά.
ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ: Τοὺς θεραπεύει ὅμως μ’ ἕνα περίεργο τρόπο. Τοὺς στέλνει στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἦταν ἁρμόδιοι νὰ βεβαιώσουν τὸν καθαρισμό τους. Μὲ τὴ μικρὴ αὐτὴ ὑπακοή, τοὺς ζητάει νὰ κάνουν πράξη τὴν πίστη ποὺ φανέρωσαν. Συγχρόνως στέλνει κι ἕνα διττὸ μήνυμα στὸ ἱερατεῖο: ὅτι ὁ Ἴδιος σέβεται τὸ μωσαϊκὸ νόμο καὶ ὅτι ὁ νόμος δὲν μπορεῖ νὰ σώσει! Κι αὐτό, γιατί ὁ νόμος ἔχει μέσα του τὴ δουλεία στὴν ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἐλευθερία καὶ τὴ μετάνοια. Αὐτὴ ἡ πίστη ἐπιτρέπει τὴ δράση τῆς θαυματουργικῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ. Οἱ δέκα ὑπακούουν στὴν ἐντολή Του καὶ ἡ πίστη τους καρποφορεῖ! Ὅπως πηγαίνουν πρὸς τοὺς ἱερεῖς, καθαρίζονται! Ἐντυπωσιάζει, ὅμως, ἡ εὐκολία μὲ τὴν ὁποία οἱ ἐννέα, καθαροὶ πιὰ ἀπὸ τὴ λέπρα, λησμόνησαν τὸν Εὐεργέτη, ἐπικαλούμενοι ἴσως διατάξεις περὶ καθαρμῶν καὶ δὲν ἐπιστρέφουν νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν. Ἀδημονώντας, ἴσως, γιὰ τὴν ἐπίσημη ἀναγνώριση ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο, ἀπορρίπτουν Αὐτόν, ποὺ δὲν τοὺς ἀπέκλεισε ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του. Ἀκόμη, oἱ ἐννέα, χθεσινὰ θύματα τοῦ νόμου, ποὺ ὑφίσταντο διωγμοὺς καὶ ἀποκλεισμό, μὲ τὴ σειρά τους ἀρνοῦνται νὰ παραδεχθοῦν, ὅτι στὸ παρελθὸν ὑπῆρξαν οἱ ἴδιοι περιφρονημένοι καὶ ἀσθενεῖς. Ἔτσι γρήγορα ξεχνοῦν τί ἔκανε γι’ αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ πόσο φέρονται σκληρὰ σ΄ ἐκείνους ποὺ χαρακτηρίζονται περιθωριακοί. Ἀνήκουν τώρα κι’ αὐτοὶ στοὺς «καθὼς πρέπει» καὶ τοὺς «καθαρούς»! Συνεπῶς, οἱ ἐννέα δὲν διδάχθηκαν τίποτε. Αἰσθάνονται ταπεινωτικὰ νὰ ἐπιστρέψουν ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν, μειωτικὰ νὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἦταν ἄρρωστοι καὶ ὅτι θεραπεύθηκαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κι ἀντὶ νὰ φανοῦν μεγαλόψυχα εὐγνώμονες, κατάντησαν μικρόψυχα ἀχάριστοι. Ἀρνήθηκαν νὰ γευθοῦν τὸ μυστήριο τῆς εὐχαριστίας καὶ τὴ χαρὰ τῆς θαυματουργικῆς ἀποκατάστασης.
Ο ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ: Ἕνας ὅμως ἀπ’ αὐτούς, ἐνῶ τὸν χωρίζουν ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς διαφορές, ἐπιστρέφει εὐγνωμονῶν μὲ πίστη ἀνιδιοτελῆ, ἔμπλεη ἀγάπης. Μπορεῖ ἡ κοινωνία νὰ τοῦ στέρησε πολλὰ ἀποκλείοντάς τον ἀπὸ τὴ φυσιολογικὴ ἀνθρώπινη ζωή, μὰ ἐκεῖνος ξεπερνάει ἐγωισμοὺς καὶ ντροπές, βάζει σὲ δεύτερη μοίρα τὴν «ἀξιοπρέπειά του» καὶ τὴ γνώμη τῶν ἄλλων γιὰ τὸ πρόσωπό του. Ἦταν δὶς ἀποκλεισμένος ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του, καὶ γιὰ τὴν καταγωγή του καὶ γιὰ τὸ κατάντημά του. Γίνεται δύο φορὲς ἀποκατεστημένος: καὶ ὡς πρὸς τὴν ὑγεία του καὶ ὡς πρὸς τὴ σωτηρία του. Κι ἐδῶ ἔγκειται ἡ μέγιστη θεραπεία ποὺ προσφέρει ὁ Χριστός. Τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεών μας μὲ τὸν Θεό. Μόνον ἕνας λοιπὸν ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν εὐεργέτη, δίδοντας τὴν εὐκαιρία στὸ Χριστὸ νὰ ἐπαινέσει τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἑνὸς καὶ νὰ ἐπικρίνει τὴν ἀχαριστία τῶν ἄλλων. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἐπιζητᾶ ἀνταπόδοση οὔτε ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ δοξολογίες. Τί θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ προσθέσει σὲ Ἐκεῖνον ἡ ἀπόδοση τῆς εὐγνωμοσύνης μας; Διδάσκει, ὅμως, αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, διότι ἡ ἔκφραση τῆς εὐγνωμοσύνης συντελεῖ στὴν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ: Εὐγνωμοσύνη εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς εὐεργεσίας καὶ ἡ ἔκφραση τῆς εὐχαριστίας γι’ αὐτήν. Μάλιστα, ὅσο περισσότερο εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ καλὰ ποὺ δεχόμαστε, τόσο ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ νὰ δεχτοῦμε περισσότερα. “Η εὐχαριστία τοῦ λαμβάνοντος ἐρεθίζει τὸν δίδοντα νὰ δώσει δωρήματα μεγαλύτερα” [ἅγ. Ἰσαὰκ ὁ Σύρος]. Εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ ἀποδίδουμε πάντοτε στὸ Θεὸ γιὰ ὅλα ὅσα ἔχουμε, γιὰ ὁποιαδήποτε κατάσταση ἔρχεται στὴ ζωή μας, γιὰ ὁτιδήποτε μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε καλά! Ἡ εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ εἶναι στάση ζωῆς τῆς ὀρθὰ βιουμένης χριστιανικῆς πίστης, γιὰ νὰ ἀνοίξει τὶς πόρτες τοῦ παραδείσου καὶ σὲ ἐμᾶς, ὅπως ἄνοιξαν γιὰ τὸν γιατρεμένο λεπρό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὁ ὁποῖος δείχνοντας τὴν εὐγνωμοσύνη του, ἔλαβε τὴν Χάρη καὶ τὴν εὐλογία ἀπὸ Ἐκεῖνον, καθὼς τοῦ εἶπε: «ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»! Ἔτσι ὁ λεπρός τῆς περικοπῆς δείχνοντας εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν ἴαση τοῦ σώματος κερδίζει κάτι ἀσύγκριτα σπουδαιότερο: Τὴ σωτηρία τῆς Ψυχῆς του! Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἔλεγε: “Ἂς εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα, ὅ,τι καὶ ἂν συμβεῖ, αὐτὸ εἶναι εὐχαριστία. Διότι τὸ νὰ τὸ κάνεις αὐτό, ὅταν ὅλα πηγαίνουν ὁμαλά, δὲν εἶναι σπουδαῖο […]. Ἐὰν ὅμως εὐχαριστοῦμε, ἐνῶ εὑρισκόμεθα στὸ βάθος τῶν κακῶν, αὐτὸ εἶναι θαυμαστόν. Ὅταν ἐσὺ εὐχαριστεῖς γιὰ ἐκεῖνα ποὺ ἄλλοι βλασφημοῦν: Πρῶτον, εὔφρανες τὸν Θεόν. Δεύτερον, ἐντρόπιασες τὸν διάβολο. Τρίτον, αὐτὸ ποὺ συνέβη τὸ ἀπέδειξες μηδαμινό. Ἅγια ἡ γλῶσσα, ποὺ μέσα στὰ κακὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεόν! Δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὴν γλῶσσα τοῦ μάρτυρος. Διότι καὶ αὐτὴ ἕναν δήμιον ἔχει ἐνώπιόν της, ποὺ τὴν ἀναγκάζει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Θεὸν διὰ τῆς βλασφημίας. Τὸν διάβολον ἔχει, ὁ ὁποῖος μὲ δημίους λογισμοὺς τὴ σκοτίζει μὲ τὴ λύπη. Ἂν κάποιος ὑπομείνει τὰ βάσανα καὶ εὐχαριστήσει, ἔλαβε στέφανον μαρτυρίου”. Κι ὁ Μ. Βασίλειος ἔλεγε: “εἶναι αἰσχρὸν ὅταν μὲν τὰ πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκὰ νὰ εὐλογοῦμε τὸν Θεόν, στὰ δὲ στενόχωρα καὶ ἐπίπονα νὰ σιωποῦμε”. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰσαάκ, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο «εἶναι ἡ καρδία ἡ κινουμένη πρὸς εὐχαριστίαν ἀδιάλειπτον». Συνεπῶς, ἐὰν ὑγιαίνουμε, δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑγεία, ἐὰν ἀσθενοῦμε, ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος εἶναι σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἂς μὴ λείπει λοιπὸν ποτὲ ἀπὸ τὸ στόμα μας ἡ εὐχαριστία-δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ: Εἶδα στὸν ὕπνο μου πὼς ἐπισκέφθηκα τὸν Παράδεισο καὶ ἕνας ἄγγελος μὲ ξεναγοῦσε. Περπατούσαμε σὲ μία τεράστια αἴθουσα γεμάτη ἀγγέλους. Ὁ ὁδηγός μου σταμάτησε μπροστὰ στὸν πρῶτο σταθμὸ ἐργασίας καὶ εἶπε: “Νὰ τὸ Τμῆμα Παραλαβῆς. Ἐδῶ παραλαμβάνουμε ὅλες τὶς αἰτήσεις-προσευχὲς ποὺ φτάνουν στὸν Θεό. Ὁ χῶρος ἔσφυζε ἀπὸ κίνηση, μὲ πολλοὺς ἀγγέλους νὰ ταξινομοῦν αἰτήσεις σὲ ὀγκώδεις στοῖβες ἀπὸ χαρτιὰ καὶ σημειώματα, ἀπὸ ἀνθρώπους σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μετὰ προχωρήσαμε σὲ ἕνα μακρὺ διάδρομο καὶ φτάσαμε στὸ δεύτερο σταθμό. “Τμῆμα συσκευασίας καὶ Παράδοσης”, ἔγραφε ἡ πινακίδα. “Ἐδῶ τὰ αἰτήματα, ποὺ ἔχουν ζητηθεῖ προωθοῦνται καὶ παραδίδονται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ ζήτησαν”. Κι ἐδῶ ἀμέτρητοι ἄγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, ἀφοῦ τόσες πολλὲς ἐπιθυμίες εἶχαν ζητηθεῖ καὶ συσκευάζονταν γιὰ νὰ παραδοθοῦν. Τέλος, στὴν ἄκρη ἑνὸς μικροῦ σταθμοῦ, μόνο ἕνας ἄγγελος βρισκόταν, χωρὶς νὰ κάνει οὐσιαστικὰ τίποτα. “Εἶναι τὸ Τμῆμα τῶν Εὐχαριστιῶν”, μοῦ εἶπε σιγανὰ ὁ φίλος ἄγγελός μου. Ἔδειχνε ντροπιασμένος. “Πῶς γίνεται αὐτό; Δὲν ὑπάρχει δουλειὰ ἐδῶ”; ρώτησα. “Εἶναι λυπηρό”, ἀναστέναξε ἐκεῖνος. “Ἀφοῦ παραλάβουν τὶς χάρες τους οἱ ἄνθρωποι, ἐλάχιστοι στέλνουν εὐχαριστήρια”. “Πῶς μπορεῖ κάποιος νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ παρέλαβε”; ρώτησα πάλι. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: “Χρειάζεται μόνο νὰ πεῖς: Εὐχαριστῶ, Θεέ μου!”. “Για τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε”; ἐπέμεινα ἐγώ. “Αν ἔχεις τρόφιμα στὸ ψυγεῖο, ροῦχα στὴν πλάτη σου, μία στέγη πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι σου καὶ ἕνα μέρος νὰ κοιμηθεῖς, εἶσαι πλουσιότερος ἀπὸ τὸ 75% αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἂν ἔχεις χρήματα στὴν τράπεζα, στὸ πορτοφόλι σου καὶ λίγα κέρματα σ’ ἕνα πιατάκι εἶσαι στὸ 8% τῶν ἀνθρώπων ποὺ εὐημεροῦν. Ἂν ξύπνησες σήμερα μὲ περισσότερη ὑγεία ἀπὸ ὅ,τι ἀρρώστια, εἶσαι πιὸ εὐλογημένος ἀπὸ ὅσους δὲν θὰ ἐπιζήσουν κἂν αὐτὴ τὴ μέρα. Ἂν ποτὲ δὲν βίωσες φόβο πολέμου, μοναξιὰ φυλακῆς, ἀγωνία βασανισμοῦ καὶ σουβλιὰ πείνας, εἶσαι μπροστὰ ἀπὸ 700 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους τῆς γῆς. Ἂν μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς σὲ ἕνα ναὸ χωρὶς φόβο ἐπίθεσης, σύλληψης, ἐκτέλεσης, θὰ σὲ ζηλεύουν σίγουρα 3 δισεκατομμύρια ἄνθρωποι! Ἂν οἱ γονεῖς σου εἶναι ἀκόμα ζωντανοὶ καὶ εἶναι ἀκόμα παντρεμένοι, εἶσαι σπάνιος. Ἂν μπορεῖς νὰ κρατᾶς τὸ κεφάλι σου ψηλὰ καὶ νὰ χαμογελᾶς, δὲν εἶσαι ὁ κανόνας, εἶσαι ἡ ἐξαίρεση γιὰ ὅλους ὅσους ζοῦν στὴν ἀπόγνωση. Καὶ ἂν διαβάζεις τώρα αὐτὲς τὶς ἀράδες, μόλις ἔλαβες διπλὴ εὐλογία, γιατί σοῦ τὸ ἔγραψε κάποιος ποὺ σ’ ἀγαπάει καὶ γιατί εἶσαι πιὸ τυχερὸς ἀπὸ δύο δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ξέρουν κὰν νὰ διαβάζουν”. “Πῶς μπορῶ νὰ ἀρχίσω”; ρώτησα πάλι. “Να πεῖς καλημέρα”, μοῦ χαμογέλασε ὁ ἄγγελός μου, “νὰ μετρήσεις τὶς εὐλογίες σου καὶ νὰ περάσεις αὐτὸ τὸ μήνυμα καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς θυμίσεις πόσο εὐλογημένοι εἶναι. Καὶ μὴν ξεχάσεις νὰ στείλεις τὸ εὐχαριστήριό σου”!
ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ: Ὁ ἕνας τῶν λεπρῶν, ποὺ τελικὰ ἔδειξε καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του, ἦταν Σαμαρείτης. Οἱ Σαμαρεῖτες θεωροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ἀκάθαρτοι καὶ αἱρετικοί. Κι ὅμως οἱ δέκα αὐτοὶ ἄνθρωποι εἶναι μαζί, ὅταν συναντᾶνε τὸν Χριστὸ παρὰ τὶς διαφορές τους. Τοὺς ἑνώνει ἡ ἀρρώστια καὶ ἡ ἀπόρριψη! Ἡ λέπρα ἦταν γιὰ τοὺς Ἑβραίους σημάδι ἁμαρτίας καὶ τιμωρίας καὶ ὁ λεπρὸς ἀπόβλητος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ἀντιλαμβάνονται τὸν Χριστό, στέκονται «πόρρωθεν», ἐκεῖ ποὺ τοὺς εἶχε θέσει ἡ “καθαρὴ” κοινωνία. Κι ἐνῶ ἡ λέπρα συνέδεε αὐτοὺς τοὺς δέκα ἄνδρες, ἡ πίστη τοὺς φέρνει ἀκόμη πιὸ κοντά.
ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ: Τοὺς θεραπεύει ὅμως μ’ ἕνα περίεργο τρόπο. Τοὺς στέλνει στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἦταν ἁρμόδιοι νὰ βεβαιώσουν τὸν καθαρισμό τους. Μὲ τὴ μικρὴ αὐτὴ ὑπακοή, τοὺς ζητάει νὰ κάνουν πράξη τὴν πίστη ποὺ φανέρωσαν. Συγχρόνως στέλνει κι ἕνα διττὸ μήνυμα στὸ ἱερατεῖο: ὅτι ὁ Ἴδιος σέβεται τὸ μωσαϊκὸ νόμο καὶ ὅτι ὁ νόμος δὲν μπορεῖ νὰ σώσει! Κι αὐτό, γιατί ὁ νόμος ἔχει μέσα του τὴ δουλεία στὴν ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἐλευθερία καὶ τὴ μετάνοια. Αὐτὴ ἡ πίστη ἐπιτρέπει τὴ δράση τῆς θαυματουργικῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ. Οἱ δέκα ὑπακούουν στὴν ἐντολή Του καὶ ἡ πίστη τους καρποφορεῖ! Ὅπως πηγαίνουν πρὸς τοὺς ἱερεῖς, καθαρίζονται! Ἐντυπωσιάζει, ὅμως, ἡ εὐκολία μὲ τὴν ὁποία οἱ ἐννέα, καθαροὶ πιὰ ἀπὸ τὴ λέπρα, λησμόνησαν τὸν Εὐεργέτη, ἐπικαλούμενοι ἴσως διατάξεις περὶ καθαρμῶν καὶ δὲν ἐπιστρέφουν νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν. Ἀδημονώντας, ἴσως, γιὰ τὴν ἐπίσημη ἀναγνώριση ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο, ἀπορρίπτουν Αὐτόν, ποὺ δὲν τοὺς ἀπέκλεισε ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του. Ἀκόμη, oἱ ἐννέα, χθεσινὰ θύματα τοῦ νόμου, ποὺ ὑφίσταντο διωγμοὺς καὶ ἀποκλεισμό, μὲ τὴ σειρά τους ἀρνοῦνται νὰ παραδεχθοῦν, ὅτι στὸ παρελθὸν ὑπῆρξαν οἱ ἴδιοι περιφρονημένοι καὶ ἀσθενεῖς. Ἔτσι γρήγορα ξεχνοῦν τί ἔκανε γι’ αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ πόσο φέρονται σκληρὰ σ΄ ἐκείνους ποὺ χαρακτηρίζονται περιθωριακοί. Ἀνήκουν τώρα κι’ αὐτοὶ στοὺς «καθὼς πρέπει» καὶ τοὺς «καθαρούς»! Συνεπῶς, οἱ ἐννέα δὲν διδάχθηκαν τίποτε. Αἰσθάνονται ταπεινωτικὰ νὰ ἐπιστρέψουν ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν, μειωτικὰ νὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἦταν ἄρρωστοι καὶ ὅτι θεραπεύθηκαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κι ἀντὶ νὰ φανοῦν μεγαλόψυχα εὐγνώμονες, κατάντησαν μικρόψυχα ἀχάριστοι. Ἀρνήθηκαν νὰ γευθοῦν τὸ μυστήριο τῆς εὐχαριστίας καὶ τὴ χαρὰ τῆς θαυματουργικῆς ἀποκατάστασης.
Ο ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ: Ἕνας ὅμως ἀπ’ αὐτούς, ἐνῶ τὸν χωρίζουν ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς διαφορές, ἐπιστρέφει εὐγνωμονῶν μὲ πίστη ἀνιδιοτελῆ, ἔμπλεη ἀγάπης. Μπορεῖ ἡ κοινωνία νὰ τοῦ στέρησε πολλὰ ἀποκλείοντάς τον ἀπὸ τὴ φυσιολογικὴ ἀνθρώπινη ζωή, μὰ ἐκεῖνος ξεπερνάει ἐγωισμοὺς καὶ ντροπές, βάζει σὲ δεύτερη μοίρα τὴν «ἀξιοπρέπειά του» καὶ τὴ γνώμη τῶν ἄλλων γιὰ τὸ πρόσωπό του. Ἦταν δὶς ἀποκλεισμένος ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του, καὶ γιὰ τὴν καταγωγή του καὶ γιὰ τὸ κατάντημά του. Γίνεται δύο φορὲς ἀποκατεστημένος: καὶ ὡς πρὸς τὴν ὑγεία του καὶ ὡς πρὸς τὴ σωτηρία του. Κι ἐδῶ ἔγκειται ἡ μέγιστη θεραπεία ποὺ προσφέρει ὁ Χριστός. Τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεών μας μὲ τὸν Θεό. Μόνον ἕνας λοιπὸν ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν εὐεργέτη, δίδοντας τὴν εὐκαιρία στὸ Χριστὸ νὰ ἐπαινέσει τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἑνὸς καὶ νὰ ἐπικρίνει τὴν ἀχαριστία τῶν ἄλλων. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἐπιζητᾶ ἀνταπόδοση οὔτε ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ δοξολογίες. Τί θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ προσθέσει σὲ Ἐκεῖνον ἡ ἀπόδοση τῆς εὐγνωμοσύνης μας; Διδάσκει, ὅμως, αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, διότι ἡ ἔκφραση τῆς εὐγνωμοσύνης συντελεῖ στὴν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ: Εὐγνωμοσύνη εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς εὐεργεσίας καὶ ἡ ἔκφραση τῆς εὐχαριστίας γι’ αὐτήν. Μάλιστα, ὅσο περισσότερο εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ καλὰ ποὺ δεχόμαστε, τόσο ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ νὰ δεχτοῦμε περισσότερα. “Η εὐχαριστία τοῦ λαμβάνοντος ἐρεθίζει τὸν δίδοντα νὰ δώσει δωρήματα μεγαλύτερα” [ἅγ. Ἰσαὰκ ὁ Σύρος]. Εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ ἀποδίδουμε πάντοτε στὸ Θεὸ γιὰ ὅλα ὅσα ἔχουμε, γιὰ ὁποιαδήποτε κατάσταση ἔρχεται στὴ ζωή μας, γιὰ ὁτιδήποτε μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε καλά! Ἡ εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ εἶναι στάση ζωῆς τῆς ὀρθὰ βιουμένης χριστιανικῆς πίστης, γιὰ νὰ ἀνοίξει τὶς πόρτες τοῦ παραδείσου καὶ σὲ ἐμᾶς, ὅπως ἄνοιξαν γιὰ τὸν γιατρεμένο λεπρό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὁ ὁποῖος δείχνοντας τὴν εὐγνωμοσύνη του, ἔλαβε τὴν Χάρη καὶ τὴν εὐλογία ἀπὸ Ἐκεῖνον, καθὼς τοῦ εἶπε: «ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»! Ἔτσι ὁ λεπρός τῆς περικοπῆς δείχνοντας εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν ἴαση τοῦ σώματος κερδίζει κάτι ἀσύγκριτα σπουδαιότερο: Τὴ σωτηρία τῆς Ψυχῆς του! Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἔλεγε: “Ἂς εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα, ὅ,τι καὶ ἂν συμβεῖ, αὐτὸ εἶναι εὐχαριστία. Διότι τὸ νὰ τὸ κάνεις αὐτό, ὅταν ὅλα πηγαίνουν ὁμαλά, δὲν εἶναι σπουδαῖο […]. Ἐὰν ὅμως εὐχαριστοῦμε, ἐνῶ εὑρισκόμεθα στὸ βάθος τῶν κακῶν, αὐτὸ εἶναι θαυμαστόν. Ὅταν ἐσὺ εὐχαριστεῖς γιὰ ἐκεῖνα ποὺ ἄλλοι βλασφημοῦν: Πρῶτον, εὔφρανες τὸν Θεόν. Δεύτερον, ἐντρόπιασες τὸν διάβολο. Τρίτον, αὐτὸ ποὺ συνέβη τὸ ἀπέδειξες μηδαμινό. Ἅγια ἡ γλῶσσα, ποὺ μέσα στὰ κακὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεόν! Δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὴν γλῶσσα τοῦ μάρτυρος. Διότι καὶ αὐτὴ ἕναν δήμιον ἔχει ἐνώπιόν της, ποὺ τὴν ἀναγκάζει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Θεὸν διὰ τῆς βλασφημίας. Τὸν διάβολον ἔχει, ὁ ὁποῖος μὲ δημίους λογισμοὺς τὴ σκοτίζει μὲ τὴ λύπη. Ἂν κάποιος ὑπομείνει τὰ βάσανα καὶ εὐχαριστήσει, ἔλαβε στέφανον μαρτυρίου”. Κι ὁ Μ. Βασίλειος ἔλεγε: “εἶναι αἰσχρὸν ὅταν μὲν τὰ πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκὰ νὰ εὐλογοῦμε τὸν Θεόν, στὰ δὲ στενόχωρα καὶ ἐπίπονα νὰ σιωποῦμε”. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰσαάκ, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο «εἶναι ἡ καρδία ἡ κινουμένη πρὸς εὐχαριστίαν ἀδιάλειπτον». Συνεπῶς, ἐὰν ὑγιαίνουμε, δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑγεία, ἐὰν ἀσθενοῦμε, ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος εἶναι σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἂς μὴ λείπει λοιπὸν ποτὲ ἀπὸ τὸ στόμα μας ἡ εὐχαριστία-δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ: Εἶδα στὸν ὕπνο μου πὼς ἐπισκέφθηκα τὸν Παράδεισο καὶ ἕνας ἄγγελος μὲ ξεναγοῦσε. Περπατούσαμε σὲ μία τεράστια αἴθουσα γεμάτη ἀγγέλους. Ὁ ὁδηγός μου σταμάτησε μπροστὰ στὸν πρῶτο σταθμὸ ἐργασίας καὶ εἶπε: “Νὰ τὸ Τμῆμα Παραλαβῆς. Ἐδῶ παραλαμβάνουμε ὅλες τὶς αἰτήσεις-προσευχὲς ποὺ φτάνουν στὸν Θεό. Ὁ χῶρος ἔσφυζε ἀπὸ κίνηση, μὲ πολλοὺς ἀγγέλους νὰ ταξινομοῦν αἰτήσεις σὲ ὀγκώδεις στοῖβες ἀπὸ χαρτιὰ καὶ σημειώματα, ἀπὸ ἀνθρώπους σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μετὰ προχωρήσαμε σὲ ἕνα μακρὺ διάδρομο καὶ φτάσαμε στὸ δεύτερο σταθμό. “Τμῆμα συσκευασίας καὶ Παράδοσης”, ἔγραφε ἡ πινακίδα. “Ἐδῶ τὰ αἰτήματα, ποὺ ἔχουν ζητηθεῖ προωθοῦνται καὶ παραδίδονται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ ζήτησαν”. Κι ἐδῶ ἀμέτρητοι ἄγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, ἀφοῦ τόσες πολλὲς ἐπιθυμίες εἶχαν ζητηθεῖ καὶ συσκευάζονταν γιὰ νὰ παραδοθοῦν. Τέλος, στὴν ἄκρη ἑνὸς μικροῦ σταθμοῦ, μόνο ἕνας ἄγγελος βρισκόταν, χωρὶς νὰ κάνει οὐσιαστικὰ τίποτα. “Εἶναι τὸ Τμῆμα τῶν Εὐχαριστιῶν”, μοῦ εἶπε σιγανὰ ὁ φίλος ἄγγελός μου. Ἔδειχνε ντροπιασμένος. “Πῶς γίνεται αὐτό; Δὲν ὑπάρχει δουλειὰ ἐδῶ”; ρώτησα. “Εἶναι λυπηρό”, ἀναστέναξε ἐκεῖνος. “Ἀφοῦ παραλάβουν τὶς χάρες τους οἱ ἄνθρωποι, ἐλάχιστοι στέλνουν εὐχαριστήρια”. “Πῶς μπορεῖ κάποιος νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ παρέλαβε”; ρώτησα πάλι. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: “Χρειάζεται μόνο νὰ πεῖς: Εὐχαριστῶ, Θεέ μου!”. “Για τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε”; ἐπέμεινα ἐγώ. “Αν ἔχεις τρόφιμα στὸ ψυγεῖο, ροῦχα στὴν πλάτη σου, μία στέγη πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι σου καὶ ἕνα μέρος νὰ κοιμηθεῖς, εἶσαι πλουσιότερος ἀπὸ τὸ 75% αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἂν ἔχεις χρήματα στὴν τράπεζα, στὸ πορτοφόλι σου καὶ λίγα κέρματα σ’ ἕνα πιατάκι εἶσαι στὸ 8% τῶν ἀνθρώπων ποὺ εὐημεροῦν. Ἂν ξύπνησες σήμερα μὲ περισσότερη ὑγεία ἀπὸ ὅ,τι ἀρρώστια, εἶσαι πιὸ εὐλογημένος ἀπὸ ὅσους δὲν θὰ ἐπιζήσουν κἂν αὐτὴ τὴ μέρα. Ἂν ποτὲ δὲν βίωσες φόβο πολέμου, μοναξιὰ φυλακῆς, ἀγωνία βασανισμοῦ καὶ σουβλιὰ πείνας, εἶσαι μπροστὰ ἀπὸ 700 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους τῆς γῆς. Ἂν μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς σὲ ἕνα ναὸ χωρὶς φόβο ἐπίθεσης, σύλληψης, ἐκτέλεσης, θὰ σὲ ζηλεύουν σίγουρα 3 δισεκατομμύρια ἄνθρωποι! Ἂν οἱ γονεῖς σου εἶναι ἀκόμα ζωντανοὶ καὶ εἶναι ἀκόμα παντρεμένοι, εἶσαι σπάνιος. Ἂν μπορεῖς νὰ κρατᾶς τὸ κεφάλι σου ψηλὰ καὶ νὰ χαμογελᾶς, δὲν εἶσαι ὁ κανόνας, εἶσαι ἡ ἐξαίρεση γιὰ ὅλους ὅσους ζοῦν στὴν ἀπόγνωση. Καὶ ἂν διαβάζεις τώρα αὐτὲς τὶς ἀράδες, μόλις ἔλαβες διπλὴ εὐλογία, γιατί σοῦ τὸ ἔγραψε κάποιος ποὺ σ’ ἀγαπάει καὶ γιατί εἶσαι πιὸ τυχερὸς ἀπὸ δύο δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ξέρουν κὰν νὰ διαβάζουν”. “Πῶς μπορῶ νὰ ἀρχίσω”; ρώτησα πάλι. “Να πεῖς καλημέρα”, μοῦ χαμογέλασε ὁ ἄγγελός μου, “νὰ μετρήσεις τὶς εὐλογίες σου καὶ νὰ περάσεις αὐτὸ τὸ μήνυμα καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς θυμίσεις πόσο εὐλογημένοι εἶναι. Καὶ μὴν ξεχάσεις νὰ στείλεις τὸ εὐχαριστήριό σου”!
https://christianvivliografia.wordpress.com/2022/01/15/η-αχαριστια-καὶ-ο-χριστοσ-κων-ἀθ-οἰκο/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου