Το είχα ανέκαθεν αυτό, δηλαδή το να μην σβήνω τα ονόματα και τους τηλεφωνικούς αριθμούς αυτών που πεθαίνουν...
Θες από ελπίδα πως "μπορεί νάναι ψεύτρα η συμφορά" όπως θάλεγε και ο ποιητής, θες από ντροπή να τους διαγράψω, θες από σεβασμό έχω στις δέλτους μου και στο κινητό μου ονόματα που διάβηκαν το "υπέρ υγείας", πέρασαν στο "υπέρ αναπαύσεως" και ίσως από κει να κοιτούν χαμογελαστά την συστολή μου να τους μηδενίσω ως ζώντες. 

Αλλά και γιατί να το κάνω; Μήπως πιάνουν τον χώρο των άλλων ή μήπως ενοχλούν κάποιον;
Αυτοί οι μακαρισμένοι κάθονται ήσυχα-ήσυχα εκεί όπου πάντα είχαν θέση με μόνη την διαφορά πως το τηλέφωνό τους δεν απαντάει και πως όταν τους αναφέρεις (στον εαυτό σου πάντα) σε αλλουνού την μνεία σου μυρίζει ζουμπούλι, σε άλλου πάλι σε μεθάει της ίριδος η μυρωδιά και σε άλλων (αναλόγως της... πετριάς που είχε καθείς) γυρνάνε σελίδες βιβλίων, ακούγονται μουσικές ή ψέλνουν ψαλτάδες, αγγελάκια ξεφεύγουν από παιδικά συρτάρια, φωτογραφίες αρχαίων γάμων στήνονται εμπρός σου ή φιγούρες βιαστικές σου χαμογελούν πηγαίνοντας στον μπακάλη.






Αυτά και άλλα πολλά και έτσι εσύ αναθυμιέσαι αυτούς ποτέ δεν ξέχασες και σου χαμογελάει ο Τσίγκρας (στο μπλογκ του giannistsigkras2012.blogspot.gr σταμάτησε να γράφει στις 7 Ιουνίου 2016 και το εις Εδέμ ταξίδι του επισυνέβη τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Όλο το καλοκαίρι ετοιμαζόταν ο Γιάννης...). Σου χαμογελάει λοιπόν, επειδή δεν έσβησες το μπλογκ του από τα αγαπημένα σου, το τηλέφωνό του από τον κατάλογό σου και επειδή δεν ξεχνάς πια να τον μνημονεύεις -αυτόν και την οικογένειά του- με την αρμόζουσα νοσταλγία και την ελπίδα των χριστιανών για την απόκτηση της οποίας σε όλη του την ζωή πάλεψε. Και συ δεν τον φοβάσαι, όπως είθισται τους πεθαμένους, αλλά τον αγαπάς και σου λείπει. Είναι ένα από τα κενά που δεν θέλεις να γεμίσεις γιατί απλά καθένας δικαιούται τον χώρο του και εντός σου.
Της θειάς σου της Ευαγγελίας π.χ. ο χώρος είναι αυτός που ευωδιάζει ίριδες από το παρτέρι της έρημης αυλής της και ιδού ο λόγος που δεν αφήνεις να χαλάσουν τα άνθη στο ακατοίκητο σπίτι. Άλλωστε δεν ξεχνάς πως ετούτη η οσμή συνόδεψε βράδια και νύχτες της νιότης σου τόσο που και στον γάμο σου ανθούς ίριδων διάλεξες για να στολίσεις τα μαλλιά σου ως νύφη...
Ζουμπούλι μυρίζει της Ειρήνης η μνήμη και τα "μνήσθητι των δούλων σου, Κύριε" άλλων αγαπημένων περιδιαβαίνουν στα βιβλία που αγαπούσαν να μελετούν ή στις γωνιές που ήταν δικές τους, καταφύγια, λιμάνια, αγάπες, περάσματα.


Όπως και νάχει τους χρειάζεσαι όλους αυτούς σαν ήρωες που δικαιολογούν ξεχασμένες λέξεις, όπως λέγαμε κάποτε "καλολογικά στοιχεία",λέξεις που σου είναι απαραίτητες για να χαρακτηρίσεις τις υψηλές γνωριμίες που αξιώθηκες. Λες δηλαδή " αυτός υπήρξε αξιοπρεπής, εκείνος ευγενής, ευπατρίδης ο άλλος, υπομονετική η φίλη, έντιμη, αρχόντισσα, άνθρωπος παλιάς κοπής, με μπέσα, με καρδιά, με Χριστό, με Ελλάδα, με ουρανό και θάλασσα στα μάτια, με μονοπάτια αγιορείτικα στις στροφές του νοός και μοναστήρια να χτίζονται, να γκρεμίζονται και να αναστηλώνονται μέσα τους....".

Ειδικά τώρα, στους καιρούς της έσχατης αλητείας και της άρνησης, μην σβήνεις τα τηλέφωνα των....φευγάτων. Γιατί από έναν αριθμό, από ένα σπυρί σταριού Ψυχοσάββατου, από το όνομα που διάβασε ο παπάς, από την μορφή που αποτυπώνεται στο μαξιλάρι σου όταν ονειρεύεσαι επ-ανάσταση, θα ξεκινήσει ο άλλος καιρός, η άλλη εποχή.....Όπως τότε που αγαπούσαμε.
anazhthseis-elena

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ