ποιο δρόμο πήρες με χαρά,
και με αφήνεις μόνο;
Ποια χαρά σε μέθυσε,
ποιος σου πήρε τα μυαλά;
Που σαν ήσουν κοντά μου,
είχες όλα του κόσμου τα καλά..
Καρδιά μου πως αντέχεις,
να περπατάς με σιγουριά,
στα μονοπάτια που δεν καταλαβαίνεις;
Και να χαίρεσαι, και να χεις ελπίδες,
να πετάς,
να γνωρίζεις ότι γυρνάς,
εκεί που χαιρόσουν και χαίρεσαι;
Ποια μνήμη, μνήμη αθάνατη,
τώρα σε ξαναζωντανεύει,
σε κάνει να σκιρτάς,
και του κόσμου μας
τις φοβέρες να αψηφάς;
Τι αγάπη είναι αυτή,
που σε κάνει μία θυσία,
μία ανάσα, μία σπίθα για ζωή;
Την θάλασσα να τρέχεις,
τον ουρανό να θέλεις να προφτάσεις
και ένα με τα χρώματα να γίνεις,
να λουστείς, να τραγουδήσεις..
Καρδιά μου και ψυχή μου εσύ,
που τόσα σου στέρησα σε αυτή την ζωή,
φύγε και μην ξανάρθεις.
Θα κλαίω από χαρά
και όχι από λύπη,
που τόλμησες να ξεφύγεις..
Θα πλένω με δάκρυα
στην ξενιτιά το σώμα σου,
για να το αναγνωρίσεις..
Θα μάθω και εγώ να αγαπώ
να ψάχνω την ψυχή σου.
Φύγε μακριά μου για να σωθείς
και το όνειρό μας, να ζήσεις.
Θα έρθει μέρα που θα σε βρω,
θα ενωθώ για πάντα μαζί σου..
Που δεν με άκουσες ποτέ,
αιώνια θα υμνώ,
την αγάπη σου,
και θα ζω και εγώ ανάξια μαζί σου.
Στο όνειρο, στα χρώματα,
στην λατρευτή Πατρίδα
και Πηγή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου