Το όνομά μου ήταν όμορφο... Βερενίκη.

Από τα παιδικά μου χρόνια στον γενέθλιο τόπο μου, την Ιουδαία, έχω λίγες αναμνήσεις. Ήμουν το κέντρο του κόσμου, όλα έμοιαζαν να περιστρέφονται γύρω μου. Γρήγορα όμως έμαθα ότι όλα υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας, είναι συμπτωματικά και εφήμερα. Έμαθα, επίσης γρήγορα, ότι τα θηλυκά χαίρουν σεβασμού μόνο όσο είναι μωρά στην κούνια τους. Η μητέρα μου με δίδαξε από μικρή ότι η γυναίκα ευημερεί μόνο με την







πονηριά και το σώμα της. Το δικό της δεν ήταν ιδιαίτερα αρμονικό και το πρόσωπό της είχε μια εκλεπτυσμένη ομορφιά που, όμως, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί την ομορφιά των παλλακίδων του χαρεμιού. Ο πατέρας μου είχε πάντα καλό γούστο στις γυναίκες: μέχρι και σε εμένα έριχνε λάγνες ματιές. Σε ηλικία εννέα χρόνων τρύπωνα στον γυναικωνίτη για να αιφνιδιάσω τις συζύγους και τις οδαλίσκες και να μελετήσω τα μυστικά τους. Δεν είχα ξαναδεί πιο λεία, απαλά και τέλεια σώματα. Εκεί έμαθα τις τεχνικές του καλλωπισμού, κόλπα, τεχνάσματα, τις βασικές γνώσεις του χορού... Είχα γίνει γυναίκα σχεδόν χωρίς να το αντιληφθώ, προτού ακόμη συμπληρώσω τα δεκατρία.

Από τη στιγμή που ανακάλυψα τον έρωτα ακολούθησαν και άλλες ερεθιστικές περιπέτειες με πλήθος εραστών. Είχα στα πόδια μου όλο το βασίλειο της Ιουδαίας. Ξακουστή για την ομορφιά μου, η κόρη του βασιλιά της Συρίας, που ξελόγιασα μονάρχες, αυτοκράτορες, στρατιώτες. Από το κρεβάτι μου παρήλασαν διάφοροι
άνδρες- από τον Ηρώδη έως τον αδελφό μου Αγρίππα και τον Ρωμαίο Φλάβιο Βεσπασιανό ή «Τίτο». Όταν τους βαριόμουν, τους ξαπόστελνα στον άλλον κόσμο με ισχυρά δηλητήρια.

...Ένα βράδυ δειπνούσαμε αποκλειστικά τα μέλη της οικογένειας: η Ηρωδιάδα και ο Ηρώδης, ο Ηρώδης της Χαλκίδας και η γυναίκα του Ρεβέκκα, η Σαλώμη και εγώ η Βερενίκη. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το δείπνο…

Ξεκινήσαμε με τυρί κατσίκας, χουρμάδες και κρασί φοινικιάς, συνεχίσαμε με σκυλόψαρο από τη θάλασσα της Τιβεριάδας, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Τιβέριου, και τελειώσαμε με αρνί μαγειρεμένο με τον παλαιστινιακό τρόπο: ψητό στα κάρβουνα με πολλά μπαχαρικά, το οποίο φάγαμε με το χέρι, σύμφωνα με το έθιμο. Ήπιαμε κάθε λογής κρασί από τη Σαμάρεια και την Ιουδαία και για επιδόρπιο φάγαμε υπέροχα αμυγδαλωτά με αράκ, ένα δυνατό λικέρ από ρίζα φοινικιάς.

Η Σαλώμη ήταν το κέντρο της προσοχής όλων μας. Είχε μητρικούς γοφούς, μέση γαζέλας και πολύ μικρά αισθησιακά πέλματα, το πρότυπο του ερωτισμού. Το πρόσωπό της, ασχημάτιστο ακόμη, προσέδιδε σε εκείνο το σώμα μια άγουρη και εξωτική όψη. Το γαλακτερό και απαλό της δέρμα, αρωματισμένο με νάρδους, διάφανο σαν κεχριμπάρι, σε καλούσε σε έναν διακριτικό έρωτα...

Ήδη από το δεύτερο πιάτο ο Βαπτιστής δεν έπαψε να κάνει αισθητή την παρουσία του, φωνάζοντας απλοϊκές και ανόητες ηθικολογίες:
«Ηρωδιάδα ζεις με κάποιον που δεν είναι σύζυγός σου!», «Βρωμερή πόρνη, θα καείς στην κόλαση!», «Ο Θεός βλέπει τα αμαρτήματά σου, σκληρέ Ηρώδη!», «Αμαρτωλή γυναίκα, έχεις ακόμη χρόνο να μετανοήσεις!»...

Στην πραγματικότητα οι αλήθειες αυτές ήταν γροθιά στο στομάχι, αλλά σε εκείνη την ξεδιάντροπη ομήγυρη ακούγονταν βαρετές και κουραστικές. Η καημένη η Ηρωδιάδα, κύρια αποδέκτρια των βελών του, ίδρωνε και ξεΐδρωνε.
«Ζήτα μου ό,τι θες», «Δεν αντέχω άλλο», είπε στραβοκαταπίνοντας ένα κομμάτι αρνί, «Κάνε κάτι! Διέταξε να του βουλώσουν το στόμα!».
«Με διασκεδάζει», απάντησε ο Ηρώδης,
«Μέχρι τώρα δεν είπε κάτι που να μην το ξέρουμε».
«Δεν τον αντέχω!», είπε η Ηρωδιάδα εξοργισμένη.
«Αν δεν κάνεις κάτι, θα αποσυρθώ στα διαμερίσματά μου και δεν θα με ξαναδείς για τις επόμενες τέσσερις μέρες. Επιπλέον, το αρνί είναι απαράδεκτο».
Οι υπόλοιποι, ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρά μας, παρακολουθούσαμε τη σκηνή με ευχαρίστηση και προσμονή.
Ο Βαπτιστής επιδείνωνε τις προσβολές του.

Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζούσε ο Ιωάννης ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι.
Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας.
Χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε• ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του.

Τότε η Σαλώμη, με ένα νεύμα της μητέρας της, πλησίασε και της έτεινε το αφτί. Κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει τι της ζήτησε η μητέρα. Η ξαδέρφη μου εξαφανίστηκε, επέστρεψε όμως έπειτα από λίγο ξυπόλυτη, φορώντας ένα ένδυμα που κάλυπτε τα μάτια της και έναν τούλινο χιτώνα, χωρίς τίποτε άλλο από κάτω. Ένα χρυσό βραχιόλι στον αστράγαλό της προσπαθούσε να καλύψει τη γύμνια της.

Η Ηρωδιάδα έκανε νεύμα στους μουσικούς και εκείνοι άρχισαν να παίζουν έναν χορό. Έπεσε σιωπή. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί να χορεύουν με τέτοια χάρη. Η Σαλώμη κουνιόταν σαν φίδι, επεδείκνυε σπάνια επιδεξιότητα στα τερτίπια της Τερψιχόρης, περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της σαν ανεμοστρόβιλος, ανεμίζοντας τα τούλια που αποκάλυπταν προεξοχές και περιγράμματα. Αρκετές φορές πλησίασε πονηρά τον Ηρώδη και στάθηκε μπροστά του, λικνίζοντας τους γοφούς και τη λεκάνη της.

Εκείνου του κόπηκε η ανάσα. «Ζήτησέ μου ό,τι θες και εγώ θα σου το δώσω», είπε ο τετράρχης.
«Ό,τι θέλει;», ρώτησε η μητέρα της.
«Ό,τι θέλει, εκτός από τον θρόνο μου».
Η περιέργειά μου, όπως και όλων των άλλων, είχε φουντώσει. Την προηγούμενη μέρα είχα μιλήσει με τη Σαλώμη και ήξερα ότι λαχταρούσε ένα μεγάλο σμαράγδι, πράσινο σαν τα μάτια της, που είχε φτάσει πρόσφατα από τα ορυχεία του όρους Τζαμάλ Ζουμπάρα, δώρο ενός άραβα σεΐχη.
Η ξαδέρφη μου πλησίασε τη μητέρα της και εκείνη της υπαγόρευσε στο αφτί το αίτημά της.
Έπειτα η Σαλώμη με τεντωμένο σώμα και θεατρική φωνή αναφώνησε δείχνοντας με το δάχτυλό της τη φυλακή: «Θέλω το κεφάλι του Βαπτιστή!»

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έπειτα από ένα τέτοιο αποτρόπαιο θέαμα θα ήταν δυνατόν να νιώσει κανείς κάτι άλλο πέρα από αποστροφή και αηδία. Όμως, έτσι έγινε. Εγώ αναγκάστηκα να συγκρατήσω τη ναυτία μου, αν και αργότερα, στο δωμάτιό μου, δεν σταμάτησα να κάνω εμετό.
Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Έχουν περάσει τριάντα εφτά χρόνια από τότε και ακόμη βλέπω στον ύπνο μου εκείνα τα γυάλινα μάτια να έχουν πεταχτεί από τις κόγχες τους, τα παλλόμενα μηνίγγια, τη γλώσσα να κρέμεται όπως στα αποκεφαλισμένα μοσχάρια, πηχτό μιαρό αίμα να αναβλύζει από τον λαιμό και χοντρούς θρόμβους μενεξελί αίματος να γεμίζουν τον ασημένιο δίσκο...

Η ζωή μου συνεχίστηκε και γενικά ήταν άστατη. Ο θείος μου ο Ηρώδης ερωτεύτηκε και εμένα. Έζησα μαζί του δεκαπέντε γαλήνια χρόνια. Αφού αποκήρυξε τη Ρεβέκκα, τη νόμιμη σύζυγό του, με πήρε μαζί του στο παλάτι του στην Ιερουσαλήμ. Ήταν ένας άντρας προχωρημένης ηλικίας, ιδιότροπος όπως όλοι οι γέροι, αλλά καταδεκτικός και απέραντα πλούσιος. Ο μικρότερος γιος του θα μπορούσε να είναι πατέρας μου. Με λάτρευε. Τον έκανα πραγματικά ό,τι ήθελα. Με γέμισε χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες, μου χάρισε την ομορφότερη λευκή φοράδα των στάβλων του, παρήγγειλε για μένα τα καλύτερα μετάξια από την Παλμύρα και το ωραιότερο λινό από το Σοχάγκ, στην όχθη του Νείλου. Με επισκεπτόταν σχεδόν κάθε νύχτα, αλλά τον άφηνα να με αγγίζει μόνο μια στις τόσες. Με το που έφευγε από το δωμάτιό μου έμπαιναν οι εραστές μου.

Στο τέλος, παρ΄ όλο που δεν μου έκανε τη ζωή δύσκολη, ο Ηρώδης έγινε φορτικός. Κατά τη γνώμη μου είχε αρχίσει να υποψιάζεται την κινητικότητα της κλίνης μου. Όταν αποφάσισα να ξεμπερδεύω μαζί του, επέλεξα το κώνειο. Πέθανε χωρίς να το καταλάβει.

Όσο για τη Σαλώμη, αυτή είχε τραγικό τέλος. Αρχικά παντρεύτηκε τον αδελφό του παππού της, τον τετράρχη Φίλιππο, έναν ασθενικό και κακεντρεχή γέρο σοδομίτη που πέθανε δηλητηριασμένος έπειτα από λίγα χρόνια. Υπεύθυνος για το δηλητήριο ήταν ο Αριστόβουλος, ένας ξάδελφός της με τον οποίο ήταν τρελά ερωτευμένη. Παντρεύτηκαν προτού παρέλθει η περίοδος πένθους και έφυγαν για την Αρμενία.

Έναν δριμύ χειμώνα, καθώς διέσχιζε κάποιο παγωμένο ποτάμι κυνηγώντας μια ελαφίνα, το στρώμα του πάγου έσπασε, η Σαλώμη έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο νερό. Ήταν πολύ άτυχη γιατί οι παγωμένες πλάκες ξανάκλεισαν γρήγορα και την αποκεφάλισαν. Τότε κόντευε να κλείσει τα είκοσι πέντε. Ακόμη τη θυμάμαι να χορεύει γυμνή εκείνη τη νύχτα, προσφέροντας στην Ηρωδιάδα, πάνω σε ασημένιο δίσκο, το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, κομμένο, όπως αργότερα κόπηκε και το δικό της.

Κατέκτησα αμέτρητους άντρες και είχα στο κρεβάτι μου οποιοδήποτε αρσενικό μου έκανε κέφι: βασιλιάδες, αυτοκράτορες, αξιωματούχους, λευίτες, υπηρέτες ή μέλη του στρατού. Προτού ακόμη κλείσω τα σαράντα κατέκτησα τον Φλάβιο Βεσπασιανό, μελλοντικό αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν τότε μόλις είκοσι οκτώ χρόνων. Είχα περάσει τα εξήντα και κοιμόμουν μόνη μου...

Αργότερα εκείνη την εποχή, η Παλαιστίνη συνταρασσόταν από τα κηρύγματα και τις περιπέτειες ενός παρανοημένου οραματιστή που τον αποκαλούσαν Ιησού από τη Γαλιλαία, αν και ανήκε στη φυλή του Ιούδα. Οι οπαδοί του υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι ήταν ο Μεσσίας, ο Εκλεκτός, αυτός που αναγγέλλεται στις Γραφές μας. Κάτι από όλα αυτά πρέπει να ίσχυε, αφού μορφωμένοι γραφείς και σχολιαστές του Νόμου καταπιάνονταν με αυτή την υπόθεση, ξεφωνίζοντας μέσα στον Ναό. Αυτόν τον τσαρλατάνο συνόδευε μια ομάδα από κουρελήδες, τρελούς όσο και ο ίδιος. Έκανε θαύματα, ανέστησε νεκρούς, έδινε μάτια σε τυφλούς, σήκωνε ανάπηρους και πολλά άλλα, που προηγούμενοί του δεν κάνανε.

Μόνο μια φορά τον είδα: ήταν Πάσχα, λίγες μέρες προτού τον συλλάβουν και τον δικάσουν. Προχωρούσε καθισμένος πάνω σε έναν γάιδαρο, περιστοιχισμένος από ολόκληρη την ακολουθία του, ακόμη και από γυναίκες που τον επευφημούσαν θριαμβολογώντας. Καταλαβαίνω γιατί τον εξυμνούσαν οι γυναίκες κάθε ηλικίας: ποτέ δεν ξανάδα άντρα τόσο ευγενικό και όμορφο, με εκείνα τα μαύρα σγουρά μαλλιά, τα τρομαγμένα τεράστια πράσινα μάτια και εκείνο το μικρό στόμα που σε καλούσε να το γευτείς...

Η μορφή του απέπνεε κάτι απροσδιόριστα μαγικό. Θυμάμαι ότι για μία μόνο στιγμή τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν και τότε ένιωσα θλίψη, αυτό το συναίσθημα που ένιωθα όταν ήμουν μικρή και η μητέρα μου με πίεζε ή με επέπληττε.

Δύο μέρες αργότερα, τη μέρα που ξέσπασε η σφοδρότερη καταιγίδα που έχω δει ποτέ και είχε χαθεί ο ήλιος και σείστηκε η γη ολόκληρη, τον σταύρωσαν στον Γολγοθά.

Πολύ αργότερα έφθασα στην Ιταλία εγκαίρως για να δω τα θεάματα του Νέρωνα. Ο ανόητος προσπαθούσε να καλύψει την κατάρρευση της ρωμαϊκής κυριαρχίας με αγώνες στην αρένα, με τίγρεις και λιοντάρια να κατασπαράζουν χριστιανούς.
Ναι, μιλάω για τους οπαδούς του ίδιου του Χριστού που είδα να σταυρώνουν, εκείνου του άντρα με την αρχετυπική ομορφιά, που ήταν προικισμένος και με τέτοια πειθώ ώστε οι επίγονοί του να αντιμετωπίζουν τον θάνατο τραγουδώντας χαμογελαστοί.

Ήμουν στη Ρώμη όταν ο διάδοχός του, ένας άντρας πελώριος σαν αρκούδα και με εξίσου ζωντανό πνεύμα, σταυρώθηκε ανάποδα χωρίς να βγάλει λέξη. Λένε ότι οι χριστιανοί ξεπετάγονται όπως τα μανιτάρια μετά τη βροχή, ότι βρίσκονται παντού.
Η Κλαύδια Παυλίνα, η γειτόνισσά μου στο Σορέντο, ανακάλυψε πριν από λίγο καιρό ότι οι μισοί της σκλάβοι ανήκαν στην περίεργη αυτή σέχτα. Περίεργη;
Καμιά φορά αναρωτιόμουν βλέποντας την πραότητα με την οποία πεθαίνουν στην αρένα και την πυρετώδη αποφασιστικότητα στο βλέμμα τους, μήπως πράγματι κατέχουν την αλήθεια.
Άραγε ο Χριστός που είδα εγώ εκείνο το απόγευμα να ήταν όντως ο Μεσσίας, ο Εκλεκτός που προσμένουν όλοι οι εύπιστοι εβραίοι;
Να έλεγαν ψέματα αυτοί που υποστήριζαν ότι χάρισε σε τυφλό το φως του, ότι θεράπευσε λεπρούς και ότι ανέστησε τον καλύτερο του φίλο;
Γεγονός πάντως είναι ότι οι μελετητές του Νόμου συμφωνούν ότι πληρούσε όλες τις προφητικές ερμηνείες των Γραφών μας: γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ήταν απόγονος του Αβραάμ, ανήκε στη φυλή του Ιούδα και στο γένος του Δαβίδ...

Πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε και τώρα, με λύπη μου βλέπω εσάς, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, να έχετε μεταξύ σας, νέους Προδρόμους, Ομολογητές και παθιασμένους με την ηθική του Χριστού. Αλλά και νέες Σαλώμες και Ηρώδες, να συνεχίζουν να αντιστέκονται στον έλεγχο της ηθικής των πράξεών τους και να κυνηγούν τους χριστιανούς...
Βλέπω μανάδες να μεγαλώνουν τέκνα, σαν εμένα και ενήλικες να νομιμοποιούν τα πάθη τους, κάνοντας γάμους, εξαιτίας των ορμών τους και αγνοώντας τις συνειδήσεις τους...
Βλέπω την ίδια φιλαρέσκεια, φιληδονία, φιλαργυρία και κάθε μάταιο πάθος σας, στο ντύσιμο, στην συμπεριφορά, στα θελήματά σας...

Σίγουρα εδώ που βρίσκομαι, μακριά από Εκείνον που σταυρώσαμε και σταυρώνεται, ενώ δεν ήταν ένοχος και ζητούσε μόνο να τον ακολουθήσουμε, την Αγιότητά Του να γευτούμε... Σίγουρα εδώ που είμαι, θέλω να σας πω, με όλη μου την φωνή και την καρδιά που είχα, ότι καίγομαι, κρυώνω και λυπούμαι, πονώ αφάνταστα, που δεν έχω την ίδια λάμψη και εκείνη που νόμιζα πως είχα, ήταν τόσο ψεύτικη...
Τα κάλλη και οι ορμές μας, οι οργισμένες σκέψεις και οι μάταιες ηδονές μας, όλα τα δηλητήρια, τα αφήσαμε εμείς στο χώμα, που τώρα εσείς ζείτε και γεύεστε με την σειρά σας, ενώ δεν πετάτε στον Ουρανό...
Εδώ που βρίσκομαι δεν βρίσκεται κανείς από εκείνους, που εξομολογήθηκαν και μετανόησαν στον Ιορδάνη ποταμό του Ιωάννη και στις Εκκλησίες σας, του Χριστού.
Κανείς δεν είναι κοντά μου από εκείνους τους γονατισμένους και αιματοβαμμένους οπαδούς του Χριστού. Όλοι εδώ είμαστε όρθιοι, όπως ήμασταν, αλλά κουρασμένοι, ιδρωμένοι, μέσα σε φωτιά και σκοτάδι, τρομαγμένοι και απορημένοι γιατί δεν αλλάξαμε λίγο την ζωή μας, δεν κάναμε κάτι για να ελευθερωθούμε από το χώμα, νωρίτερα από τους θανάτου της σάρκας μας, την απογύμνωση της θεϊκής, αθάνατης και αδικημένης ψυχής μας, την δίκαιη κρίση και οδυνηρή τώρα αυτογνωσία...
Σας εκλιπαρώ, δώστε ευκαιρία Αιώνιας Ζωής στον εαυτό σας, ακούστε Τον και κλάψτε... Τα δάκρυά σας να γίνουν ο Ιορδάνης ποταμός σας, που θα σας εξευγενίσει και θα σας προετοιμάσει για το Φως Του, που βλέπω, να υπάρχει ακόμη και οδύρομαι...

Με αγάπη η ζωντανή Βερενίκη και ο ακόμη επί της γης Άσωτος Υιός...