Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2017

Αυξήθηκε η Θεολογία και σπανίζει η Αγιότητα...


Βλέπουμε στο διαδίκτυο και σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, πολλοί μεταξύ αυτών και εγώ, να θεολογούμε, ωσάν Θεολόγοι, ενώ η Εκκλησία μας έχει ήδη, Αγίους Θεολόγους και αναγνωρισμένους για την Αγιότητά Τους και το Ορθό Φρόνημά Τους.

Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο, για κείμενα θεολογικά, ερμηνευτικά του Λόγου του Κυρίου μας, αλλά και εμπειρικά Άχτιστου Φωτός Του(!), αφού αφαιρέσει τις πλάνες και τις αιρέσεις κάποιων, και πάλι θα βρει πάρα πολλούς Χριστιανούς, να θεολογούν τόσο ορθά, ώστε να απορεί...
Πως, και δεν έχουμε τόσους νέους Αγίους στην εποχή μας, αφού τόσοι θεολόγοι κατέχουν τον Λόγο Του;



Πρέπει να μιλούμε για τον Χριστό και να είναι αναπόσπαστο Κομμάτι της καθημερινότητάς μας, τόσο στα λόγια, όσο και στα έργα μας, τόσο για την ωφέλεια την δική μας, όσο και για το καλό του αδερφού μας, των οικείων ή συναδέρφων και αγνώστων φίλων μας. Ο Χριστός, είναι ο Κόσμος στον Οποίον ζούμε και αναπνέουμε, και ίσως δεν αναπτύξαμε τα κατάλληλα αισθητήρια όργανα, για να Τον αντιλαμβανόμαστε, όσοι μιλάμε για Εκείνον και όσοι ακούμε. Δεν είναι λάθος όμως να προσπαθούμε να μιλούμε για τον Χριστό, τον μοναδικό Θεό των ορατών και αοράτων μας, αφού αν ελπίζουμε σε μία αιώνια ζωή μαζί Του, για Εκείνον θα μιλούμε Αιώνια!

Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να γνωρίζουμε μερικά πράγματα, τώρα που ακόμη είμαστε επί της πονηρής γης... και όταν προσπαθούμε από υπέρμετρη ευλάβεια να σβήσουμε ένα λιωμένο κεράκι, να μην γκρεμίζουμε ολόκληρο το μανουάλι!...

Όταν μιλούμε για τον Θεό, οι Χριστιανοί, να το κάνουμε από αγάπη και να διαδίδουμε Αλήθειες, που πρώτα εμείς Τις βιώνουμε, με την καθημερινή ζωή μας, στις Οποίες θέλουμε να στερεωθούμε και να συνεχίσουμε τον πνευματικό αγώνα μας, πρώτα εμείς και μετά οι ακροατές μας. Αλλιώς όσα γράφουμε αποτελούν δυσνόητες φιλοσοφίες, που εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίσαμε, απλά διαβάσαμε και αντιγράφουμε, που θα ζημιώσουνε, και θα αποτελέσουν αντικείμενα επαύξησης του ίδιου του εγωισμού και της δικής μας απώλειας...

Να ξέρουμε πάντα, ότι δεν ξέρουμε τίποτε για τον Θεό, από ό,τι Εκείνος μας φανερώνει, προς ωφέλεια δική μας. Εφόσον δεν γνωρίζουμε τα μυστικά του σύμπαντος και όλες τις γνώσεις του κόσμου, τις κατεκτημένες και τις άγνωστες, πως μπορούμε να μιλούμε για τον Δημιουργό των όλων;
Είτε προσθετικά, είτε αφαιρετικά, υπολογίσουμε και θεωρήσουμε τα Όμορφα του Κυρίου μας, σαν απλοί αμόρφωτοι ή σπουδασμένοι λαϊκοί , λέγοντας πως ο Θεός είναι κάτι περισσότερο από αγάπη ή καθόλου μίσος κλπ, η προσπάθεια και το αποτέλεσμα δεν είναι Θεάρεστο και ωφέλιμο για τους αδερφούς μας, αν δεν είναι καρπός, προσευχής, νηστείας, δακρύων και Εκκλησιαστικής Μυστηριακής ζωής.
Με την γνώση φθάνει κανείς έως την επιστήμη, ενώ με την ταπείνωση και την Ορθόδοξη Εμπειρία, μπορεί να γνωρίσει κανείς την Ορθόδοξη Πίστη και τις Αλήθειες Της, τόσο όσο ο Κύριος θεωρεί ωφέλιμο. Και μόνο τότε μπορεί να τις μεταλαμπαδεύσει, και μάλιστα με λιγότερα σχόλια και πιο απλοϊκούς λογισμούς.

Ο Παράδεισος δεν θα είναι για τους ηθικούς ανθρώπους που δεν πιστεύουν αποδεδειγμένα στον Χριστό.
Ξέρετε το γιατί;
Γιατί είναι σαν να θέλουμε για παράδειγμα, να μπούμε σε μία συζήτηση μεταξύ κάποιων τεχνικών των ηλεκτρονικών υπολογιστών και ενώ δεν καταλαβαίνουμε τις τεχνικές ορολογίες που χρησιμοποιούνε, να θέλουμε να μιλήσουμε και εμείς, γιατί ξέρουμε να μιλούμε!
Κάπως έτσι φαντάζομαι τον Παράδεισο. Θα είναι μέρος, που θα κατοικούν άνθρωποι, που Τον προγεύτηκαν και πλάσανε εαυτούς τους, για εκείνον και Εκείνον, που είναι το Ίδιο. Δεν φθάνει να γνωρίζεις τον Κύριο! Και οι δαίμονες Τον γνωρίζουν και άγγελοι φωτός μεταμορφώνονται και πλανούν... αλλά φρίττουν και δεν σου εμπνέουν ότι Ένας Άγγελος Κυρίου με την σιωπή Του σε ευλογήσει!

Όταν γράφουμε για Ορθόδοξα Δόγματα και Υπέρλογα της Εκκλησίας μας, τα γράφουμε με τα ανάξια χέρια ενός μαθητευομένου Χριστιανού, ενός μετανοημένου αμαρτωλού, που θέλει να τα απομνημονεύσει καλύτερα και όχι ως διδάσκαλοι. Το ότι δίνουμε με την χούφτα μας νερό στον διψασμένο, δεν σημαίνει πως είμαστε η πηγή του τρεχούμενου νερού και καθαρότερου. Ούτε πως τα χέρια μας είναι πάντοτε καθαρά.
Αυτό σημαίνει πως δεχόμαστε κριτική, διόρθωση και ταπεινά ζητούμε να μας προσθέσουν την γνώμη τους, πιο άξιοι από εμάς. Έτσι ο Κύριος βλέπει την προσπάθεια των τυφλών, να οδηγήσουν ο ένας τον άλλον και εφόσον η προαίρεση είναι αγαθή και ο σκοπός είναι μόνο η αναζήτηση Εκείνου, Εκείνος βοηθά όλους μας, να Τον βρούμε. Μας δείχνει τα Σημάδια των Χειρών Του... και αυξάνουμε την πίστη μας, γονατισμένοι στην Άκρα Ταπείνωση ενός Θεού, για Τον Οποίον θέλουμε να μιλήσουμε!

Στην θεολογία των λαϊκών Χριστιανών, δεν γίνεται μονόλογος και κερδισμένος βγαίνει περισσότερο, ο φαινόμενος "θεολόγος" παρά οι "μαθητές" του!
Άλλωστε οι Χριστιανοί δεν είναι οι σωτήρες του κόσμου, διοριζόμενοι από τον Χριστό, αλλά αποτελούν δυνάμενοι σωτήρες του εαυτού τους, της ψυχής τους, με την συγκατάθεσή τους, να γίνει το Θέλημα του Σωτήρα Χριστού, στον Οποίον ελπίζουν. Το Φως που τυχόν αναδύεται από την θεραπεία τους, γίνεται φάρος και ελκύει και άλλους ασθενείς, δεν αποτελεί όμως απόκτημα κανενός ετερόφωτου!

Ο Χριστιανός είναι άνθρωπος που προσπαθεί να μιλήσει για το ελάχιστο Φως που βλέπει, σαν τον τυφλό που βρήκε το Φως του, αλλά συνεχίζει την προσπάθειά του, για περισσότερη αυτογνωσία, παρά γνώση... Είναι άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του, κατώτερο από τον πλησίον του και δεν έχει σχέση, αυτή η αίσθηση και συναίσθηση, με το λεγόμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας, που διακρίνει απογοητευμένους ανθρώπους, που δεν πιστεύουν στον Αναστημένο Κύριο των Αιωνίων Μελλόντων Αγαθών και δεν ελπίζουν στην Ανάστασή τους, κοντά Του. Είναι άνθρωπος που μιλά για τον Χριστό και θέλει να ακούσει την Μελωδία του Λόγου Του, στον λόγο του και στα σχόλια των συνομιλητών του...

Επιπλέον, να γνωρίζουμε ότι στο μέτρο της πνευματικής ολοκλήρωσης του κάθενός μας και της αλληλοενίσχυσης της πίστης μας, δεν είναι πρέπον να αντικαθιστούμε τους Πνευματικούς Ιερείς μας ή τον ίδιο τον Κύριο, που γνωρίζει, ποιος είναι παιδί και ποιος ενήλικας, και ποιος πρέπει να λάβει γάλα ή Μάννα, ύδωρ ή Πνεύμα, άρτο ή Σάρκα...
Δεν είμαστε διδάσκαλοι του Λόγου Του, σαν τους αιρετικούς και μακράν της Εκκλησίας, τους πεντηκοστιανούς ή ευαγγελιστές κατ' οίκον, που πιστεύουν πως οδηγούν το Άγιο Πνεύμα Του. Είμαστε άρρωστοι που αγαπούμε τον Ιατρό μας, που βλέπουμε την Θεραπεία Του, διά μέσω των Ιερέων και Μυστηρίων της Εκκλησίας Του, την διαδίδουμε προς ίαση και των άλλων αδερφών και συνεχίζουμε την προσωπική Αγωγή μας, έως θανάτου, προσευχόμενοι και για τους αδερφούς μας, στον Ιατρό μας, να τους δοθεί το κατάλληλο φάρμακο.

Είναι λάθος να διαφημίζουμε προσωπικά φάρμακα και να μην εστιάζουμε τον λόγο μας, στον Ιατρό των φαρμάκων. Δεν κάνουμε εμείς διάγνωση κατηγορώντας τον κόσμο, αλλά προσπαθούμε να δούμε και να ενθαρρύνουμε τα καλά του κόσμου. Αλιεύουμε αρετές ακόμη και στα σκουπίδια και τις επαυξάνουμε. Αν βλέπουμε μόνο άσχημα και όχι αρετές, δεν πρέπει να θεολογούμε, γιατί η κατάστασή μας, δεν είναι αγαπητική. Η θεολογία του λαϊκού χριστιανού είναι μία όμορφη απασχόληση ερωτευμένου ανθρώπου με τα Επουράνια, σαν ύμνος προς Δόξα Θεού, αλλά και ανθρώπου και αποτέλεσμα χαρμολύπης. Μην φθάνουμε όμως στο σημείο ερωτευμένοι τα Επουράνια, να σκοντάφτουμε στον φτωχό αδερφό μας, που απλώνει χείρα βοηθείας και δεν τον βλέπουμε, κοιτώντας τόσο ψηλά...

Ο Χριστιανός αγαπά τον εχθρό του και δεν πολεμά κανέναν άνθρωπο. Ταπεινώνει τον εαυτό Του, γιατί έτσι κερδίζει περισσότερο γνώση για τον εαυτό του, αλλά δεν χαρίζεται στα Δόγματα της Πίστεώς του. Αν χρειαστεί πολεμά για τον ασθενέστερο, τα στοιχεία της φύσης και ανθρώπους που τον καταδιώκουν. Θυσιάζει την ζωή του για παράδειγμα, για να σώσει έναν αλλόθρησκο από πνιγμό, αλλά δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί Ορθόδοξος Ναός και να αμαυρωθούν τα Ιερά και Εθνικά του Πράματα.
Σωπαίνει, υπομένει, ελπίζει και στεναχωριέται... πρώτα για την χλιαρότητα της πίστης του και μετά για την απιστία και τις προσβολές των απίστων.
Αμύνεται με προσευχές και όπλα, ευχόμενος μετά δακρύων, το όπλο να είναι, η τελευταία λύση της άμυνάς του, που θα αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή και θα του στερήσει το Στεφάνι του δικού του Μαρτυρίου, ζηλεύοντας τα Μαρτύρια των Αγίων του.
Γιατί αγαπά τον αδερφό, τον άνθρωπο, το ίδιο με τον Θεό και έχει προγευτεί την Αιώνια Ζωή και του έχει αποκαλυφθεί η ματαιότητα τούτου του κόσμου, που ελκύει τους ανθρώπους στο χώμα, στης σάρκας τα θελήματα, παρά στον Ουράνιο Πατέρα και στης αιώνιας ψυχής, τα θεϊκά διανοήματα...

Εκείνος που θέλει να θεολογήσει, συμφιλιωμένος πρώτα με την συνείδησή του, την ψυχή του, προσπαθεί να συμφιλιωθεί τόσο με τον Θεό, όσο και με τους ακροατές του. Το να μιλάς για τον Θεό, είναι σαν να μιλάς ερωτικά με εκείνον που σε ακούει και με τον Θεό. Συμφιλιώνεσαι με την συνείδησή σου Μυστηριακά, στην Εκκλησία διά μέσω του Μυστηρίου της Εξομολόγησης και κοινωνείς τον Κύριο, μέσω της Θείας Κοινωνίας. Και εφόσον κοινώνησες τον Κύριο, σημαίνει πως αγάπησες και μίλησες και σε αυτόν τον άνθρωπο που δεν μιλούσες. Και εφόσον έγινες ένα με την Αγάπη Του, τότε αρχίζεις σαν πουλάκι να κελαηδάς, ύμνους προς τον Κύριο και σε όσους σε ακούνε, περιμένοντας και άλλες φωνούλες σαν τις δικές σου...

Αν δεν μπορεί να απαντήσει ο Χριστιανός σε ερωτήματα που του θέτουνε και σε προκλήσεις, ζητά την βοήθεια των Αγίων και του Χριστού του, με νοερά προσευχή και σωπαίνει, λέγοντας πάλι Λόγια Αγίων Του ή αποσπάσματα του Λόγου Του, που θυμάται, που ζει και θέλει να ξανά βιώσει...

Η θεολογία δεν είναι επιστήμη και δεν διδάσκεται. Βιώνετε και υμνείτε!

Στo βιβλίο Του "Ο Αόρατος Πόλεμος" ο Άγιος Νικόδημος λέει για τους Χριστιανούς:

"Ἀκοῦστε· ἡ περικεφαλαία αὐτῶν καὶ τὸ σκουτάρι, εἶναι ἡ ἐκπληρωμένη δυσπιστία καὶ ἡ ἀπελπισία τοῦ ἑαυτοῦ τους.
Ἡ σημαία τους καὶ τὸ σιδερένιο πουκάμισο, εἶναι τὸ θάρρος πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ βέβαιη ἐλπίδα.
Ὁ θώρακας καὶ τὸ περιστήθιό τους, εἶναι ἡ μελέτη τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου.
Ἡ ζώνη τους εἶναι ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη.
Τὰ ὑποδήματά τους, εἶναι ἡ ταπείνωσις καὶ ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἀσθένειάς τους.
Ἡ ἀσπίδα, δηλαδὴ τὸ καλκάνι τους, εἶναι ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις τῆς ἀμέλειας.
Ἡ μάχαιρα, ποὺ κρατᾶνε ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι, εἶναι ἡ ἱερὰ προσευχή, τόσο ἡ λεγόμενη νοερὰ καὶ προφορική, ὅσο καὶ αὐτὴ ποὺ γίνεται μὲ τὴν μελέτη.
Καί, τρίλογχο κοντάρι, ποὺ κρατοῦνε ἀπὸ τὸ ἄλλο χέρι, εἶναι τὸ νὰ μὴ κάνουν συγκατάθεσι στὸ πάθος, ποὺ τοὺς πολεμεῖ, νὰ τὸ διώχνουν μὲ ὀργὴ καὶ νὰ τὸ μισοῦν καὶ νὰ τὸ συχαίνωνται ἀπὸ τὴν καρδιά τους.
Τροφή τους, ἀπὸ τὴν ὁποία παίρνουν γιὰ νὰ δυναμώνουν ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν, εἶναι ἡ συνεχὴς μετάληψις τῆς θείας Κοινωνίας, τόσο τῆς θείας μυσταγωγίας τοῦ θυσιαστηρίου, ὅσο καὶ τῆς νοερᾶς, καὶ ἀέρας φωτεινὸς καὶ ἀνέφελος, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο βλέπουν ἀπὸ μακριὰ τοὺς ἐχθρούς, εἶναι ἡ παντοτινὴ γύμνασις τοῦ νοῦ στὸ νὰ γνωρίζῃ σωστὰ τὰ πράγματα καὶ ἡ παντοτεινὴ γύμνασις τῆς θελήσεως, στὸ νὰ θέλῃ μόνον νὰ εὐαρεστῇ τὸ Θεό, καὶ ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς καὶ ἡ ἡσυχία."

Τελικά στην εποχή μας γράφονται πολλά όμορφα πράγματα και δημοσιεύονται πολλά ηθικά και χριστιανικά βιβλία, όχι όμως τόσο όμορφα όπως κάποτε...
Και Άγιους ανθρώπους τούτη η εποχή, λες και δεν βγάζει, τόσους όσα τα βιβλία τους...
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε για αυτό...
Ο καθένας μόνος του και εγώ για τον εαυτό μου...

Με πολύ αγάπη, Άσωτος Υιός.

4 σχόλια:

  1. Πρώτα δακρύζεις και μετά θεολογείς, αλλιώς παπαγαλίζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος11/1/17

    Και αν σταματάς να δακρύζεις, σιωπάς και προσεύχεσαι... μέχρι να γίνει ξανά γόνιμη η άνυδρη γη της ψυχής σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος11/1/17

    πρώτα πονάς γιατί επέτρεψε ο Θεός να δείς το χάλι σου(αυτό που χεις εμπρός σου κι αντέχεις) , μετά δακρύζεις με τα καυτά τα δάκρυα που λέγαν οι παλιοί ,αυτά της μετανοίας κι ύστερα με την ευχή σου αποκαλύπτει ο Λόγος-το Ευαγγέλιο- κι οι Πατέρες το βάθος των κριμάτων σου-όσο αντέχεις κάθε φορά-και το δάκρυ γίνεται σύντροφος μετανοίας κι ευχαριστίας...κι η ψυχή δεν αντέχει στην επίκληση του Ονόματος του Αγαπημένου και κλαίει...και γίνεται ο Λόγος Σάρκα κι Αίμα εντός της και δεν την νοιάζει να θεολογήσει ΜΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...την Βασιλεία Του εντός της...ίνα ώσι έν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/1/17

    Να διορθώσω... Πρώτα δακρύζεις, μετά θεολογείς και όταν σταθεροποιηθείς, παύεις να ανήκεις στον κόσμο, χάνεσαι, σωπαίνεις... Άσωτος Υιός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή