Αποβραδίς έστελνα μηνύματα στα οποία δεν έπαιρνα απάντηση και το πρωί που τηλεφώνησα η κόρη της μου είπε "η μαμά μου έφυγε". Ευτυχώς ψιλοπάγωσα και δεν πρόλαβα να ρωτήσω " Πού πήγε;".
"Καλόν Παράδεισο να έχει" ψέλλισα και αναθυμήθηκα την ψιλόλιγνη σιλουέτα της και το χαμόγελο "καλημέρα".
Της γειτονιάς μας άνθρωπος σιγανός σαν κλείσιμο πόρτας απαλό "μην ξυπνήσουν τα παιδιά", γυναίκα παλαιάς κοπής με πρόσημο το ζώσιμο της ποδιάς, το άνοιγμα των φύλλων για πίτα, τα πρόσφορα της Κυριακής και το "αδιαλείπτως προσεύχεσθε" βιωμένο με την απλότητα της ανασεμιάς και το λιβάνι ενός διαρκούς θυμιατίσματος προς τα κει που ο Θεός είναι βιούμενος και όχι εν λόγοις "θεολογούμενος".
Έμενε στο πάνω δρόμο δίχως να ενοχλεί μήτε να απασχολεί κανέναν, είχε τον χώρο της και τον τρόπο της σαν να της ήταν ορισμένο να μην γίνεται θέμα παρά μόνον την άνοιξη που παίρνουν να ανθίζουν τα λουλούδια, ελαφρύ αλλά επίμονο γιασεμί η ίδια (έτσι την όριζα μέσα μου λευκή και ξανθωπή καθώς ήταν και μοσχοβολισιά μυρωδάτης ύπαρξης καθώς άφηνε στο πέρασμά της).
Μου είπαν πως έφυγε ήσυχα. Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Πάντα πρόσεχε πώς θα κλείσει την θύρα, πάντα αγαπούσε την ηρεμία της σιωπής και της προσευχής.
Με την διακριτική ευγένεια που την χαρακτήριζε υποθέτω πως σαν είδε τους αγγέλους έσκυψε το κεφάλι (όπως κάνουμε στο ναό όταν περνούν τα Άγια) και όταν το σήκωσε δεν υπήρχε το χιόνι που χιόνιζε στη γη την ώρα της εξόδου της αλλά όλα είχαν γίνει ένα παράξενο Φως....
Βλέπετε οι απλές ζωές απλά τελειώνουν εδώ, νοικοκυρεμένα ο άνθρωπος σφαλίζει πόρτες και παράθυρα, αφήνει το κλειδί στην γνωστή γλάστρα να το βρούνε τα παιδιά και πορεύεται όπου τον οδηγεί ο άγγελός του : Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος.
Μόνο εμείς λυπούμαστε που οι άνθρωποι της παλιάς γειτονιάς μετακομίζουν παίρνοντας μαζί τους λίγη ακόμη αθωότητα από κείνη που πάντα πήγαινε μαζί με τα τρεχαλητά μας στα καλοκαίρια και τις νύχτες που βγάζαμε καρεκλάκια στις αυλόθυρες...
Αλλά παρηγοριόμαστε καθώς ακόμη τις νιώθουμε τις σκιές αυτών που έφυγαν να έρχονται σπλαχνικά στα θερινά βράδια, οπότε κάπως έτσι -αν προλάβουμε καλοκαίρι- θα νιώσουμε και τούτη την ψυχή να χαμογελά πάνω από τις έγνοιες μας την ώρα που θα σκουπίζουμε τον ιδρώτα και ίσως κρυφά και ένα δάκρυ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου