Αν βλέπετε την Εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού είναι σαν να μελετάτε το Ευαγγέλιο...

Δείτε μία ορθόδοξη Εικόνα Γέννησης του Χριστού μας και ταυτόχρονα θαυμάστε τα Ορθόδοξα Δόγματα, ζωγραφισμένα σε αυτήν!
Η παρουσία συγκεκριμένων ζώων, "του βοδιού και του όνου", δίπλα στη φάτνη, παραπέμπει στην Προφητεία του Ησαϊα, πριν την Ενσάρκωση του Χριστού, "το βόδι και ο όνος γνώρισαν την φάτνη του κυρίου, ο Ισραήλ δε και ο λαός, δεν με γνώρισαν" (Ησ.1,3).








Το λάθος των Εβραίων είναι πως ακόμη περιμένουν τον "Χριστό" και οι Παπικοί θεωρούν την εορτή των Χριστουγέννων εσωτερική, της "Αγίας Οικογένειας", πολύ διαδεδομένη στη Δύση και άγνωστη στην αγιογραφία μας, τα Χριστούγεννα παίρνουν ένα χαρακτήρα πιο γραφικό υπό την λαϊκή μορφή της φάτνης. Η ευσέβεια συγκινείται και αναχωρεί από την ανθρώπινη πλευρά του μυστηρίου, ο Άνθρωπος - Θεός περισσότερο, από τον Θεό - Άνθρωπο.






Στην Ελληνική αγιογραφία διϋλίζεται αυστηρά κάθε συγκινητικότητα και με σχεδόν αυστηρή κλίση, στην δογματική παράδοση, έχουμε την Ορθόδοξη Ερμηνεία του Μυστηρίου των Χριστουγέννων.
Το φως της εικόνας τοποθετείται σε σημείο προοπτικής, για να κατευθύνει όλη τη σύνθεση. Η μοναδική ακτίνα, που εξέρχεται από το τρίγωνο ψηλά σημαίνει τη μία ουσία του Θεού, αλλά βγαίνοντας από το άστρο, χωρίζεται σε τρεις λάμψεις για να προσδιορίσει τη συμμετοχή των τριών προσώπων στην οικονομία της σωτηρίας, του Τριαδικού Θεού.
Το σκοτεινό σπήλαιο είναι ο άδης. Ο Χριστός τοποθετεί μυστικά τη γέννησή του στο βάθος του χάσματος όπου το κακό ζεί, στην τελευταία του πυκνότητα. Ο Χριστός γεννήθηκε στη σκιά του θανάτου, η γέννηση κλίνει του ουρανούς μέχρι τον Άδη. Το φως λάμπει στα σκοτάδια, στα καταχθόνια. Ο Θεός μέσα στην ιστορία. Η πιο αγωνιώδης συνύπαρξη Φωτός και σκότους. Θεού και Σατανά.
Το σύμβολο με την εικόνα του Σταυρού σε σχέση με τα σπάργανα του βρέφους που έχουν ακριβώς την μορφή των νεκρικών ταινιών, μας δείχνει την εικόνα της Αναστάσεως. Ο σπαργανωμένος Χριστός λύνει τις αλυσίδες που είναι ισχυρά δεμένες με την αμαρτία. Τα νεκρικά οθόνια, προφητεύουν το θάνατο που νικήθηκε από το θάνατο.
Εξω από το σπήλαιο, ντυμένη με βασιλική πορφύρα, είναι η Βασίλισσα - Θεοτόκος. Γεννώντας αντίθετα προς τους νόμους της φύσεως και παραμένοντας σφραγισμένη, φέρει στην εικόνα τρία άστρα στο κεφάλι και στους ώμους, σημείο της παρθενίας πρό, κατά και μετά τη γέννηση του Χριστού.
Οι Άγγελοι αριστερά είναι γυρισμένοι προς τα άνω, προς την Πηγή του Φωτός, σε ακατάπαυστο ύμνο στο Θεό. Ο δε Άγγελος προς τα δεξιά κλίνει προς τον άνθρωπο σε αγγελική τρυφερότητα προστασίας, σε ακατάπαυστη αγρύπνια μαζί μας.
Στην αριστερή πλευρά της εικόνας, παριστάνεται ο Ιωσήφ βυθισμένος σ΄ ένα μεγάλο συλλογισμό. Βλέπει ότι δεν είναι ο πατέρας του βρέφους. Μπροστά του παριστάνεται ο διάβολος μετασχηματισμένος στον ποιμένα Θύρσο και του βάζει άσχημες σκέψεις. Ένας γέρος, που δεν μπορεί πλέον να αποκτήσει παιδιά και από το άλλο μέρος μια παρθένος δεν μπορεί να γεννήσει, αλλά η ράβδος του αμέσως ανθίζει. Στο πρόσωπο του απελπισμένου Ιωσήφ εκφράζεται η αγωνία του ειλικρινούς αθεϊσμού, να πιστεύσει.
Πάνω αριστερά βλέπουμε τους μάγους, η θεία Φιλανθρωπία δέχεται τους σοφούς όλων των χρόνων και Εθνών.
Αυτή είναι η Θεολογία της Ωραιότητος της Ορθοδοξίας μας, Χριστιανοί αδερφοί μου...
Και εγώ τώρα τα μαθαίνω και τα θαυμάζω και απορώ τι ήξερα τόσο καιρό... τίποτε... και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας...
Άσωτος Υιός.
Καλά Χριστούγεννα!!!