BY 242424V
Συγκλονίζει Το κατόρθωμα μίας καρκινοπαθούς
Η Μαρία Ηλιοφώτου που είχε απολυθεί έγινε αιτία να αλλάξει η νομοθεσία για ασθενείς υπαλλήλους
Στις αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου ένας σεισμός συγκλόνισε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Κύπρο. Ένα τσουνάμι ανθρωπισμού παρέσυρε στο διάβα του μια πρωτοφανή περίπτωση σκληρότητας,
αδικίας και μικροψυχίας. Η καρκινοπαθής Μαρία Ηλιοφώτου, έναν χρόνο μετά από τη σκληρή μάχη που είχε δώσει με το τέρας το οποίο ξεκληρίζει οικογένειες, επιδίωξε να επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Επέστρεψε στην εργασία της. Είχε επιθυμήσει τόσο πολύ εκείνο τον χώρο, τους συναδέλφους της, τους φίλους της.
Πλην όμως, την περίμενε μια εξαιρετικά αρνητική έκπληξη. Μια επιστολή που την πληροφορούσε ότι επειδή είχε απουσιάσει έναν ολόκληρο χρόνο από την εργασία της, είχαν προσλάβει αντικαταστάτη και εκείνη έπρεπε να φύγει. Με «μεγαλοψυχία», μάλιστα, την ενημέρωναν ότι θα της έδιναν αποζημίωση ως να είχε βγει πλεονάζον.
Το κτύπημα βρήκε εξουθενωμένη τη Μαρία. Βλέπετε, είχε επί έναν ολόκληρο χρόνο καταναλώσει όλες τις δυνάμεις της παλεύοντας καθημερινά με το πανίσχυρο τέρας. Μάζεψε όσα αποθέματα δυνάμεων τής είχαν απομείνει και δημοσιοποίησε την άδικη και άκαρδη απόλυσή της.
Αυτό που ακολούθησε ήταν απίστευτο. Χιλιάδες άτομα, εντός και εκτός Κύπρου, ένωσαν τις φωνές τους με την αδύναμη -από τη μάχη με τον εφιάλτη- φωνή της Μαρίας. Το ωστικό κύμα που δημιουργήθηκε προκάλεσε τσουνάμι αντιδράσεων.
Η εταιρεία που την εργοδοτούσε υποχρεώθηκε να την αποζημιώσει -δεν βρήκε τη δύναμη να την κρατήσει ως υπάλληλο- με το μέγιστο ποσό που προβλέπει η νομοθεσία. Μισθούς δύο χρόνων με εξωδικαστική συμφωνία των δικηγόρων των δύο πλευρών.
Μετά από την εξουθενωτική νίκη σε βάρος του τέρατος, η Μαρία κατάφερνε και μια σπουδαία νίκη σε βάρος της αδικίας. Ο πόλεμος, όμως, μόλις είχε ξεκινήσει… Και τελικά υπήρξε νίκη και σ’ αυτόν πριν από μερικές εβδομάδες.
Στις 25 Ιουλίου 2016 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ο τροποποιητικός νόμος με τον οποίο απαγορεύεται πλέον η απόλυση οποιουδήποτε εργαζόμενου ο οποίος απουσιάζει από την εργασία του για έναν χρόνο λόγω ανικανότητας και μακροχρόνιας ασθένειας. Η ηρωίδα της ζωής δικαιούται πια να νιώθει ευτυχισμένη…
Η εμφάνιση του τέρατος
Τη Μαρία Ηλιοφώτου τη συναντήσαμε στο σπίτι της στο Αρεδιού. Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα η οποία χαιρόταν τη ζωή της με τον σύζυγο της Ηλιόφωτο (έναν υπέροχο άνθρωπο για όσους τον γνωρίζουν) και τις δύο τους κόρες.
Στα 41 της χρόνια, το αδίστακτο τέρας ζήλεψε την ευτυχία της (έτσι κάνει με εκατομμύρια ανθρώπους) και αποφάσισε να της κτυπήσει την πόρτα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα συγκλονιστεί από ένα τέτοιο μαντάτο.
Πολλοί παραδίδονται. Κάποιοι άλλοι, όμως, μόνο στιγμιαία δειλιάζουν. Μαζεύουν όλες τις ψυχικές τους δυνάμεις και αρχίζουν τον πόλεμο με το τέρας. Καθημερινά, για όσο χρειαστεί. Αποφασισμένοι να μην του επιτρέψουν να τους γονατίσει. Αυτοί είναι πολεμιστές. Οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Και η Μαρία είναι μία από αυτούς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν άραγε.
Γεννήθηκε μερικές μέρες πριν την τραγωδία του ’74. Μπαρουτοκαπνισμένη από βρέφος. Βαφτισμένη κάτω από ένα γεφύρι για λόγους ασφαλείας. Ζώστηκε λοιπόν τα άρματα και μπήκε στον πόλεμο. Χημειοθεραπείες, εγχείρηση, ταλαιπωρία, πόνος, βάσανα. Επί έναν ολόκληρο χρόνο. Επέφερε καίρια κτυπήματα στο τέρας. Μέχρι που το λύγισε και το ανάγκασε τρικλίζοντας να αποχωρήσει από το πεδίο της μάχης…
«Είναι τραυματική εμπειρία. Όποιος δεν το βιώσει δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν εύχομαι να συμβεί σε κανένα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Η σωματική κούραση σε καταβάλλει. Η ψυχολογική, ακόμη περισσότερο» λέει η ίδια, ανοίγοντάς μας την καρδιά της.
Το σοκ της απόλυσης
Πάλεψε, άντεξε και κέρδισε τη μάχη. Της έμελλε, ωστόσο, να βιώσει ένα σοκ μόλις αποφάσισε να επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Το σοκ της απόλυσης την πρώτη ημέρα επιστροφής της στην εργασία της. Με μια στεγνή επιστολή. Χωρίς καν να βρουν τη δύναμη να της το πουν φραστικά. Μηδενίζοντας τα χρόνια υπηρεσίας της. Διαγράφοντας τον γολγοθά που ανέβαινε έναν ολόκληρο χρόνο. Πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια ανθρωπισμού.
«Με πλήγωσε αφάνταστα. Έξι μήνες μετά, ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει. Έχασα φίλους και συνάδελφους. Ήταν απαίσιος ο τρόπος που έγινε» λέει η Μαρία, με εμφανέστατη ακόμη την απογοήτευση στον τόνο της φωνής της.
Μας εξηγεί ότι φεύγοντας από τον χώρο της εργασίας της κρατώντας την επιστολή απόλυσης και σοκαρισμένη από την απρόσμενη αδικία και μικροψυχία, πήγε σε μια καφετερία. Την έπνιγε το δίκαιο και το παράπονο.
Μόλις πέρασε το αρχικό σοκ, κυριάρχησε ο θυμός. Μεγάλος θυμός. Και άρχισε τότε, χωρίς να το πολυσκεφτεί, να γράφει στο facebook τι είχε συμβεί.
«Δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή τον εαυτό μου. Δεν το έκανα για τα χρήματα. Για να πάρω μεγαλύτερη αποζημίωση. Όχι. Μόνο αν μπει κάποιος στη θέση μου μπορεί να αντιληφθεί πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Μετά από έναν χρόνο απεγνωσμένης μάχης για τη ζωή, να αντικρίζεις μια τόσο σκληρή στάση… Είπα ότι έπρεπε να κάνω κάτι, να αντιδράσω, για να το δει ο κόσμος. Και τουλάχιστον να μην αντιμετωπίσουν και άλλοι κάτι τόσο σκληρό» εξομολογείται.
Η κατακραυγή του κόσμου έφερε τη νίκη
Η Μαρία παραδέχεται ότι δεν ανέμενε αυτό που ακολούθησε. Σείστηκε το διαδίκτυο από την απίστευτη αντίδραση του κόσμου. Παγκύπρια κατακραυγή.
«Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να κτυπά. Τα μηνύματα συμπαράστασης του κόσμου έπεφταν βροχή. Ακόμη και από το εξωτερικό με έπαιρνε κόσμος για να μου εκφράσει τη συμπαράστασή του. Ήταν συγκλονιστικό. Δεν θα το ξεχάσω όσο ζω» προσθέτει η Μαρία, με εξόφθαλμη την ευγνωμοσύνη της προς τον απλό κόσμο.
Και, όντως, η εταιρεία την επόμενη μέρα αναδιπλώθηκε. Απέσυρε τους αρχικούς όρους απόλυσης, που ήταν ποσό ίσο με την αποζημίωση την οποία θα έπαιρνε αν έβγαινε πλεονάζον. Συμβιβάστηκε σε αποζημίωση μισθών δύο χρόνων. Ακόμη μία μάχη είχε κερδηθεί από τη Μαρία.
Σε επιστολή της που δημοσιεύθηκε τότε, η Μαρία έγραφε και εξηγούσε: «Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες με τις οποίες έγινε η άδικη απόλυσή μου, πρωταρχικός μου στόχος δεν ήταν ούτε να επιστρέψω στην εργασία μου, ούτε και να λάβω απλώς κάποια αποζημίωση. Στόχος μου ήταν να ζητήσω τη βοήθειά σας, ώστε η δύναμη της φωνής σας να βοηθήσει να είμαι ο τελευταίος ασθενής ο οποίος χάνει τη δουλειά του για λόγους που συνδέονται με την ασθένειά του, και για να σηματοδοτήσει η περιπέτειά μου μια νέα αρχή για τα δικαιώματα των καρκινοπαθών στον χώρο της εργασίας τους». Και πρόσθετε: «Μετά τη δημόσια απολογία του πρώην εργοδότη μου και την καταβολή από πλευράς του της μέγιστης αποζημίωσης που προβλέπεται από τη νομοθεσία, αυτό έχει επιτευχθεί. Και έχει επιτευχθεί αποκλειστικά με τη δική σας βοήθεια και τη δημόσια κατακραυγή».
«Κερδήθηκε η μάχη, όχι ο πόλεμος»
Η Μαρία Ηλιοφώτου μόλις είχε κερδίσει τη δεύτερη μεγάλη μάχη. Πρώτα, νίκησε το τέρας. Στη συνέχεια, νίκησε και την αδικία. Δεν είχε, ωστόσο, κερδηθεί ακόμη ο πόλεμος.
Αυτή η πολεμίστρια ήταν αποφασισμένη να τον κερδίσει κι αυτόν. Είναι φτιαγμένη, είπαμε, από ατσάλι. Στην ίδια εκείνη επιστολή τον περασμένο Φεβράρη κήρυττε επίσημα τον πόλεμο.
«Κερδίσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Τώρα πρέπει να απαιτήσουμε όλοι μαζί αλλαγή της νομοθεσίας, προκειμένου να γίνει πιο αποτρεπτική, ώστε στο μέλλον να είναι ακόμη δυσκολότερο να συμβούν παρόμοια περιστατικά» έγραφε με αποφασιστικότητα.
Ήταν το μέγεθος της αδικίας τεράστιο. Ήταν και η συμπαράσταση της κοινωνίας τιτάνια. Αυτά βοήθησαν, ώστε να βρει σύντομα η Μαρία ισχυρούς συμμάχους. Απαραίτητοι για να μπορέσουν οι πολεμιστές να κερδίσουν τον πόλεμο κόντρα σε πανίσχυρους αντιπάλους. Πρώτα, η υπουργός Εργασίας τοποθετήθηκε δημοσίως. Χαρακτήρισε απαράδεκτη την απόλυση μίας καρκινοπαθούς. Και υποσχέθηκε ότι το Υπουργείο της θα επανεξετάσει τη νομοθεσία με στόχο να αποφεύγονται στο μέλλον παρόμοια περιστατικά.
Λίγο μετά, στο πλευρό της Μαρίας βρέθηκαν η τότε βουλευτής της ΕΔΕΚ, Ρούλα Μαυρονικόλα και η βουλευτής του ΑΚΕΛ, Σκεύη Κουκουμά. Κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση νόμου με την οποία καθόριζαν απαγόρευση στην απόλυση υπάλληλου ο οποίος απουσιάζει μέχρι έναν χρόνο από την εργασία του λόγω μακροχρόνιας ασθένειας.
Η πλάστιγγα για το αποτέλεσμα του πολέμου είχε αρχίσει να γέρνει προς την πλευρά της Μαρίας και του δίκαιου αγώνα της. Η τροποποίηση ψηφίστηκε από τη Βουλή και στις 25-7-2016 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας. Ήταν η επισφράγιση της τελικής νίκης γι’ αυτή την ηρωίδα της ζωής.
Αυτή ήταν και η αφορμή της συνάντησής μας πριν μερικές μέρες. «Έκλαιγα όταν διάβασα τη δημοσίευση του νόμου. Και ακόμη κλαίω όταν το σκέφτομαι (σ.σ. ταπεινός μάρτυρας ο γράφων, πιστοποιεί ότι εκείνη τη στιγμή τα μάτια της βούρκωσαν). Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα για τα δικαιώματα των καρκινοπαθών και άλλων με μακρόχρονες ασθένειες» υπογραμμίζει η Μαρία.
«Χρωστάμε πολλά στην κοινωνία…»
Όσοι νομίζετε ότι το μεγαλείο ψυχής του Ηλιόφωτου και της Μαρίας Ηλιοφώτου τελειώνει, με την επισφράγιση της νίκης σε αυτό τον πόλεμο, κάνετε λάθος.
«Δεν τελειώσαμε εδώ» παρεμβαίνει στη συζήτησή μας ο Ηλιόφωτος. «Χρωστάμε πολλά στην κοινωνία που μας στήριξε» προσθέτει.
«Έχουμε να δώσουμε πολλά πίσω. Γι’ αυτό, αποφασίσαμε ότι πρέπει να ιδρύσουμε έναν σύνδεσμο που να αναλαμβάνει να στηρίζει καρκινοπαθείς και άλλους σοβαρά ασθενείς, σε θέματα εργατικών προβλημάτων. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και, πιστέψτε μας, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Σε όλη αυτή την περιπέτεια γνωρίσαμε πολύ κόσμο και διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μεγάλο κενό. Πολλοί ασθενείς ταλαιπωρούνται όσο καιρό δεν εργάζονται και πρέπει να υπάρξει ένας σύνδεσμος, που να αναλαμβάνει να τους βοηθήσει σε αυτό τον τομέα. Οι υφιστάμενοι σύνδεσμοι παρέχουν στήριξη μόνο σε θέματα που αφορούν τη θεραπεία αλλά όχι σε τέτοιας φύσεως ζητήματα. Μιλήσαμε ήδη με κάποια άτομα που έχουν τα μέσα να μας βοηθήσουν και κάποια στιγμή θα το κάνουμε. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να επιστρέψουμε στην κοινωνία, η οποία μας στήριξε με τόσο συγκλονιστικό τρόπο» καταλήγει ο σύζυγος της Μαρίας.
Έφυγα από το σπίτι της Μαρίας και του Ηλιόφωτου ευτυχισμένος. Που γνώρισα δύο τέτοιους πολεμιστές. Επειδή άντλησα ψήγματα της δικής τους παλληκαριάς. Αλλά και γιατί πλημμύρισα από πραγματική ανθρωπιά. Που τόσο πολύ χρειαζόμαστε στην εποχή που ζούμε… «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»
Πλην όμως, την περίμενε μια εξαιρετικά αρνητική έκπληξη. Μια επιστολή που την πληροφορούσε ότι επειδή είχε απουσιάσει έναν ολόκληρο χρόνο από την εργασία της, είχαν προσλάβει αντικαταστάτη και εκείνη έπρεπε να φύγει. Με «μεγαλοψυχία», μάλιστα, την ενημέρωναν ότι θα της έδιναν αποζημίωση ως να είχε βγει πλεονάζον.
Το κτύπημα βρήκε εξουθενωμένη τη Μαρία. Βλέπετε, είχε επί έναν ολόκληρο χρόνο καταναλώσει όλες τις δυνάμεις της παλεύοντας καθημερινά με το πανίσχυρο τέρας. Μάζεψε όσα αποθέματα δυνάμεων τής είχαν απομείνει και δημοσιοποίησε την άδικη και άκαρδη απόλυσή της.
Αυτό που ακολούθησε ήταν απίστευτο. Χιλιάδες άτομα, εντός και εκτός Κύπρου, ένωσαν τις φωνές τους με την αδύναμη -από τη μάχη με τον εφιάλτη- φωνή της Μαρίας. Το ωστικό κύμα που δημιουργήθηκε προκάλεσε τσουνάμι αντιδράσεων.
Η εταιρεία που την εργοδοτούσε υποχρεώθηκε να την αποζημιώσει -δεν βρήκε τη δύναμη να την κρατήσει ως υπάλληλο- με το μέγιστο ποσό που προβλέπει η νομοθεσία. Μισθούς δύο χρόνων με εξωδικαστική συμφωνία των δικηγόρων των δύο πλευρών.
Μετά από την εξουθενωτική νίκη σε βάρος του τέρατος, η Μαρία κατάφερνε και μια σπουδαία νίκη σε βάρος της αδικίας. Ο πόλεμος, όμως, μόλις είχε ξεκινήσει… Και τελικά υπήρξε νίκη και σ’ αυτόν πριν από μερικές εβδομάδες.
Στις 25 Ιουλίου 2016 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ο τροποποιητικός νόμος με τον οποίο απαγορεύεται πλέον η απόλυση οποιουδήποτε εργαζόμενου ο οποίος απουσιάζει από την εργασία του για έναν χρόνο λόγω ανικανότητας και μακροχρόνιας ασθένειας. Η ηρωίδα της ζωής δικαιούται πια να νιώθει ευτυχισμένη…
Η εμφάνιση του τέρατος
Τη Μαρία Ηλιοφώτου τη συναντήσαμε στο σπίτι της στο Αρεδιού. Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα η οποία χαιρόταν τη ζωή της με τον σύζυγο της Ηλιόφωτο (έναν υπέροχο άνθρωπο για όσους τον γνωρίζουν) και τις δύο τους κόρες.
Στα 41 της χρόνια, το αδίστακτο τέρας ζήλεψε την ευτυχία της (έτσι κάνει με εκατομμύρια ανθρώπους) και αποφάσισε να της κτυπήσει την πόρτα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα συγκλονιστεί από ένα τέτοιο μαντάτο.
Πολλοί παραδίδονται. Κάποιοι άλλοι, όμως, μόνο στιγμιαία δειλιάζουν. Μαζεύουν όλες τις ψυχικές τους δυνάμεις και αρχίζουν τον πόλεμο με το τέρας. Καθημερινά, για όσο χρειαστεί. Αποφασισμένοι να μην του επιτρέψουν να τους γονατίσει. Αυτοί είναι πολεμιστές. Οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Και η Μαρία είναι μία από αυτούς. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν άραγε.
Γεννήθηκε μερικές μέρες πριν την τραγωδία του ’74. Μπαρουτοκαπνισμένη από βρέφος. Βαφτισμένη κάτω από ένα γεφύρι για λόγους ασφαλείας. Ζώστηκε λοιπόν τα άρματα και μπήκε στον πόλεμο. Χημειοθεραπείες, εγχείρηση, ταλαιπωρία, πόνος, βάσανα. Επί έναν ολόκληρο χρόνο. Επέφερε καίρια κτυπήματα στο τέρας. Μέχρι που το λύγισε και το ανάγκασε τρικλίζοντας να αποχωρήσει από το πεδίο της μάχης…
«Είναι τραυματική εμπειρία. Όποιος δεν το βιώσει δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν εύχομαι να συμβεί σε κανένα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Η σωματική κούραση σε καταβάλλει. Η ψυχολογική, ακόμη περισσότερο» λέει η ίδια, ανοίγοντάς μας την καρδιά της.
Το σοκ της απόλυσης
Πάλεψε, άντεξε και κέρδισε τη μάχη. Της έμελλε, ωστόσο, να βιώσει ένα σοκ μόλις αποφάσισε να επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Το σοκ της απόλυσης την πρώτη ημέρα επιστροφής της στην εργασία της. Με μια στεγνή επιστολή. Χωρίς καν να βρουν τη δύναμη να της το πουν φραστικά. Μηδενίζοντας τα χρόνια υπηρεσίας της. Διαγράφοντας τον γολγοθά που ανέβαινε έναν ολόκληρο χρόνο. Πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια ανθρωπισμού.
«Με πλήγωσε αφάνταστα. Έξι μήνες μετά, ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει. Έχασα φίλους και συνάδελφους. Ήταν απαίσιος ο τρόπος που έγινε» λέει η Μαρία, με εμφανέστατη ακόμη την απογοήτευση στον τόνο της φωνής της.
Μας εξηγεί ότι φεύγοντας από τον χώρο της εργασίας της κρατώντας την επιστολή απόλυσης και σοκαρισμένη από την απρόσμενη αδικία και μικροψυχία, πήγε σε μια καφετερία. Την έπνιγε το δίκαιο και το παράπονο.
Μόλις πέρασε το αρχικό σοκ, κυριάρχησε ο θυμός. Μεγάλος θυμός. Και άρχισε τότε, χωρίς να το πολυσκεφτεί, να γράφει στο facebook τι είχε συμβεί.
«Δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή τον εαυτό μου. Δεν το έκανα για τα χρήματα. Για να πάρω μεγαλύτερη αποζημίωση. Όχι. Μόνο αν μπει κάποιος στη θέση μου μπορεί να αντιληφθεί πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Μετά από έναν χρόνο απεγνωσμένης μάχης για τη ζωή, να αντικρίζεις μια τόσο σκληρή στάση… Είπα ότι έπρεπε να κάνω κάτι, να αντιδράσω, για να το δει ο κόσμος. Και τουλάχιστον να μην αντιμετωπίσουν και άλλοι κάτι τόσο σκληρό» εξομολογείται.
Η κατακραυγή του κόσμου έφερε τη νίκη
Η Μαρία παραδέχεται ότι δεν ανέμενε αυτό που ακολούθησε. Σείστηκε το διαδίκτυο από την απίστευτη αντίδραση του κόσμου. Παγκύπρια κατακραυγή.
«Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να κτυπά. Τα μηνύματα συμπαράστασης του κόσμου έπεφταν βροχή. Ακόμη και από το εξωτερικό με έπαιρνε κόσμος για να μου εκφράσει τη συμπαράστασή του. Ήταν συγκλονιστικό. Δεν θα το ξεχάσω όσο ζω» προσθέτει η Μαρία, με εξόφθαλμη την ευγνωμοσύνη της προς τον απλό κόσμο.
Και, όντως, η εταιρεία την επόμενη μέρα αναδιπλώθηκε. Απέσυρε τους αρχικούς όρους απόλυσης, που ήταν ποσό ίσο με την αποζημίωση την οποία θα έπαιρνε αν έβγαινε πλεονάζον. Συμβιβάστηκε σε αποζημίωση μισθών δύο χρόνων. Ακόμη μία μάχη είχε κερδηθεί από τη Μαρία.
Σε επιστολή της που δημοσιεύθηκε τότε, η Μαρία έγραφε και εξηγούσε: «Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες με τις οποίες έγινε η άδικη απόλυσή μου, πρωταρχικός μου στόχος δεν ήταν ούτε να επιστρέψω στην εργασία μου, ούτε και να λάβω απλώς κάποια αποζημίωση. Στόχος μου ήταν να ζητήσω τη βοήθειά σας, ώστε η δύναμη της φωνής σας να βοηθήσει να είμαι ο τελευταίος ασθενής ο οποίος χάνει τη δουλειά του για λόγους που συνδέονται με την ασθένειά του, και για να σηματοδοτήσει η περιπέτειά μου μια νέα αρχή για τα δικαιώματα των καρκινοπαθών στον χώρο της εργασίας τους». Και πρόσθετε: «Μετά τη δημόσια απολογία του πρώην εργοδότη μου και την καταβολή από πλευράς του της μέγιστης αποζημίωσης που προβλέπεται από τη νομοθεσία, αυτό έχει επιτευχθεί. Και έχει επιτευχθεί αποκλειστικά με τη δική σας βοήθεια και τη δημόσια κατακραυγή».
«Κερδήθηκε η μάχη, όχι ο πόλεμος»
Η Μαρία Ηλιοφώτου μόλις είχε κερδίσει τη δεύτερη μεγάλη μάχη. Πρώτα, νίκησε το τέρας. Στη συνέχεια, νίκησε και την αδικία. Δεν είχε, ωστόσο, κερδηθεί ακόμη ο πόλεμος.
Αυτή η πολεμίστρια ήταν αποφασισμένη να τον κερδίσει κι αυτόν. Είναι φτιαγμένη, είπαμε, από ατσάλι. Στην ίδια εκείνη επιστολή τον περασμένο Φεβράρη κήρυττε επίσημα τον πόλεμο.
«Κερδίσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Τώρα πρέπει να απαιτήσουμε όλοι μαζί αλλαγή της νομοθεσίας, προκειμένου να γίνει πιο αποτρεπτική, ώστε στο μέλλον να είναι ακόμη δυσκολότερο να συμβούν παρόμοια περιστατικά» έγραφε με αποφασιστικότητα.
Ήταν το μέγεθος της αδικίας τεράστιο. Ήταν και η συμπαράσταση της κοινωνίας τιτάνια. Αυτά βοήθησαν, ώστε να βρει σύντομα η Μαρία ισχυρούς συμμάχους. Απαραίτητοι για να μπορέσουν οι πολεμιστές να κερδίσουν τον πόλεμο κόντρα σε πανίσχυρους αντιπάλους. Πρώτα, η υπουργός Εργασίας τοποθετήθηκε δημοσίως. Χαρακτήρισε απαράδεκτη την απόλυση μίας καρκινοπαθούς. Και υποσχέθηκε ότι το Υπουργείο της θα επανεξετάσει τη νομοθεσία με στόχο να αποφεύγονται στο μέλλον παρόμοια περιστατικά.
Λίγο μετά, στο πλευρό της Μαρίας βρέθηκαν η τότε βουλευτής της ΕΔΕΚ, Ρούλα Μαυρονικόλα και η βουλευτής του ΑΚΕΛ, Σκεύη Κουκουμά. Κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση νόμου με την οποία καθόριζαν απαγόρευση στην απόλυση υπάλληλου ο οποίος απουσιάζει μέχρι έναν χρόνο από την εργασία του λόγω μακροχρόνιας ασθένειας.
Η πλάστιγγα για το αποτέλεσμα του πολέμου είχε αρχίσει να γέρνει προς την πλευρά της Μαρίας και του δίκαιου αγώνα της. Η τροποποίηση ψηφίστηκε από τη Βουλή και στις 25-7-2016 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας. Ήταν η επισφράγιση της τελικής νίκης γι’ αυτή την ηρωίδα της ζωής.
Αυτή ήταν και η αφορμή της συνάντησής μας πριν μερικές μέρες. «Έκλαιγα όταν διάβασα τη δημοσίευση του νόμου. Και ακόμη κλαίω όταν το σκέφτομαι (σ.σ. ταπεινός μάρτυρας ο γράφων, πιστοποιεί ότι εκείνη τη στιγμή τα μάτια της βούρκωσαν). Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα για τα δικαιώματα των καρκινοπαθών και άλλων με μακρόχρονες ασθένειες» υπογραμμίζει η Μαρία.
«Χρωστάμε πολλά στην κοινωνία…»
Όσοι νομίζετε ότι το μεγαλείο ψυχής του Ηλιόφωτου και της Μαρίας Ηλιοφώτου τελειώνει, με την επισφράγιση της νίκης σε αυτό τον πόλεμο, κάνετε λάθος.
«Δεν τελειώσαμε εδώ» παρεμβαίνει στη συζήτησή μας ο Ηλιόφωτος. «Χρωστάμε πολλά στην κοινωνία που μας στήριξε» προσθέτει.
«Έχουμε να δώσουμε πολλά πίσω. Γι’ αυτό, αποφασίσαμε ότι πρέπει να ιδρύσουμε έναν σύνδεσμο που να αναλαμβάνει να στηρίζει καρκινοπαθείς και άλλους σοβαρά ασθενείς, σε θέματα εργατικών προβλημάτων. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και, πιστέψτε μας, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Σε όλη αυτή την περιπέτεια γνωρίσαμε πολύ κόσμο και διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μεγάλο κενό. Πολλοί ασθενείς ταλαιπωρούνται όσο καιρό δεν εργάζονται και πρέπει να υπάρξει ένας σύνδεσμος, που να αναλαμβάνει να τους βοηθήσει σε αυτό τον τομέα. Οι υφιστάμενοι σύνδεσμοι παρέχουν στήριξη μόνο σε θέματα που αφορούν τη θεραπεία αλλά όχι σε τέτοιας φύσεως ζητήματα. Μιλήσαμε ήδη με κάποια άτομα που έχουν τα μέσα να μας βοηθήσουν και κάποια στιγμή θα το κάνουμε. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να επιστρέψουμε στην κοινωνία, η οποία μας στήριξε με τόσο συγκλονιστικό τρόπο» καταλήγει ο σύζυγος της Μαρίας.
Έφυγα από το σπίτι της Μαρίας και του Ηλιόφωτου ευτυχισμένος. Που γνώρισα δύο τέτοιους πολεμιστές. Επειδή άντλησα ψήγματα της δικής τους παλληκαριάς. Αλλά και γιατί πλημμύρισα από πραγματική ανθρωπιά. Που τόσο πολύ χρειαζόμαστε στην εποχή που ζούμε… «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου