Τι μου φανέρωσε ο Άγιος Φανούριος...

Χθες πήγα στον εσπερινό προς τιμή του Αγίου Φανουρίου. Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι μου φανέρωσε ο Άγιος!



Πολλές οι φανουρόπιτες και πολύς ο κόσμος. Μέχρι και μία ώρα, μετά την έναρξη του εσπερινού, φέρνανε φανουρόπιτες... Και αφού, λίγο ή πολύ ευλογία είχαν πάρει οι πίτες, ανάλογα με τον χρόνο προσέλευσης του κάθε ενός, μερικές γυναίκες τις παίρνανε στο σπίτι τους, μοιράζοντας ελάχιστα κομμάτια, στους παρευρισκόμενους, για ευλογία στους οικείους τους. Κάποιες κοιτούσαν πότε έρχεται η κάθε μία με την πίτα της και κάποιοι μεταξύ αυτών και εγώ, ποια πίτα είναι καλύτερη...

Μεγάλο πανηγύρι λέει μία γριούλα ανάμεσά τους, με το ταψί της άδειο, μόνο με ζάχαρη και ψίχουλα, αφού σε όλους έδωσε, από την τέχνη που έβαλε και έκρυβε τα δακρυσμένα μάτια της...

Την είχα προσέξει από την αρχή της λειτουργίας, που σαν τις ευλογημένες παρθένες της παραβολής του Κυρίου μας, ήταν εκεί, με το λάδι... και με ότι χρειάζεται ο Άγιος για να την δεχθεί. Η ελεημοσύνη ήταν στο αίμα της, στα δουλεμένα χέρια της και η απλότητα της πίστης της, φαίνεται ξεκινούσε με δάκρυα και προσευχές από το σπίτι της...

Και το ταψί με την πίτα, δεν ήταν τίποτε για εκείνη. Δεν θα γύριζε με μία ευλογημένη πίτα... στο σπίτι της.
Γύρισε με περισσότερα... ευλογημένα δάκρυα και με τα λόγια ενός ψαλμού, στα χείλη της και στην καρδιά της...

"Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου, ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις, θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει..."

Θεέ μου, πόσα δεν γνωρίζω ο τυφλός...
Άσωτος Υιός.