ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ Η ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ;

Το μυστήριο της Πνευματικότητας

Γράφει ο Λευτέρης

Πριν έλθουν οι Εγγλέζοι στον Καναδά, οι “Ινδιάνοι” Ιθαγενείς δεν είχαν ποτέ την ιδέα της ιδιοκτησίας της γης η οτιδήποτε πάνω στη γη. Ήταν γι’αυτούς κάτι αδιανόητο. Επειδή πιστευαν ότι άνθρωπος ειναι απλά ένα μέρος του θαύματος της Φύσης.

Έτσι, όταν υπέγραφαν κάτι περίεργα χαρτιά με τους Εγγλέζους, δεν ήξεραν ότι αντάλλαζαν τη γη των προγόνων για μερικά πηρούνια και κουβέρτες. Γιατί, να καταλάβουν δεν μπορούσαν πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να πιστεύει στην κατοχή της φύσης. Ήταν σαν να εισέβαλε ο “διάβολος” με την τεχνολογία να διώξει τους πνευματικούς αυτούς ανθρώπους. Οι τυφλοί πνευματικά Ευρωπαίοι, θεωρώντας τους Ιθαγενείς “απολίτιστους” μάζεψαν με το ζόρι τα παιδιά τους για να τα “εκπολιτίσουν” και τα πήραν από την οικογένεια μακρυά, σε ιδρύματα - σχολεία όπου ήταν υπό την επιτήρηση καλογριών και παπάδων. 

Έτσι αυτά τα παιδιά παρέμειναν αποκομμένα απ’τον κορμό της κουλτούρας τους. Μάθανε μεν τα Αγγλικά να μιλάνε αλλά υπέστησαν βάσανα ψυχολογικά, σωματικά και σεξουαλικά. Οι μετέπειτα μελαγχολίες, αυτοκτονίες και αλκοολισμοί ήταν αυτού του είδους της γενοκτονίας το επακόλουθο. Και μόνο πριν ένα χρόνο το κράτος ζήτησε συγγνώμη για τις άτοπες ενέργειες του – το ονομάσανε “συμφιλίωση”. Κι’όλα αυτά τα επακόλουθα τα κακά, και σήμερα ακόμα, αποδίδονται μάλλον στο κακό ποιόν των θυμάτων… 

Οι πνευματικοί αυτοί “ιθαγενείς” δεν ακούγονται να θυμώνουν και να επαναστατούν εναντίων των απογόνων του εγκλήματος. Όπως κάθε πνευματικός άνθρωπος αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι δεν ρίχνουν φταίξιμο γιατί μάθανε να αναλαμβάνουν όλη την ευθύνη στη ζωή τους. 

Ξέρουν ότι η βία δεν είναι θετική ενέργεια και με καρτερικότητα αναμένουν τους άλλους να δουν το φως της αλήθειας. Είναι άνθρωποι των λίγων λόγων και ζουν με την αντίληψη ότι δέντρα, πουλιά, ζώα και άνθρωποι έχουν κοινή ζωή και μοίρα. 

Παρατηρώντας τη Φύση απομυζούν μαθήματα και σοφία. 

Αφού η Πνευματικότητα είναι το ανώτερο είδος αντίληψης, οι εισβολείς ήταν ουσιαστικά στο στοιχείο της κατώτερης αντίληψης. Είχαν επίσης μαζί τους κουβαλήσει αρρώστιες, κακία και δηλητήρια. Η απληστία των εισβολέων για την ύλη αποδείχτηκε να μην έχει όρια. Το μεγάλο θύμα ήταν η Φύση: Η αλλοίωση Αέρος, Γης, Νερού και Ψυχής.

Ευτυχώς τελικά που άρχισε μια υγιής γενική πνευματική αντίδραση, ιδιαιτέρως με τα άσχημα διεθνή οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά συμβάντα που απορρέουν από τη γενική Ηθική κατάπτωση (Η επικράτηση του Εγώ).

Θυμάμαι ότι πριν 20 χρόνια οι Ιθαγενείς απέφευγαν να μοιράζονται τις σοφές πληροφορίες τους με τους άλλους (μη δίνετε τα Αγια τοις κυσί). Αλλά, λίγο μετά, ξανοίχτηκαν όταν αντελήφθηκαν την κρισιμότητα της πνευματικής κατάστασης όλου του κόσμου.

Κάθε φυλή έχει κάτι να προσφέρει στις άλλες. Οι Κόκκινοι (Ιθαγενείς) έχουν την Πνευματικότητα, οι Λευκοί την Τεχνολογία. Οι Κίτρινοι και οι Μελαμψοί κάτι άλλο. Αυτά λένε οι “αμόρφωτοι” Ιθαγενείς και συμπληρώνουν ότι για την ιδανική ομάδα κοινωνίας ανθρώπων όλοι μαζί χρειάζονται. Επίσης, σε κάθε κοινωνική τους λειτουργία έχουν σαν γνώμονα την ισορροπία: Όπως, η συμμετοχή του ίδιου αριθμού ανδρών και γυναικών. Κι’ όλην αυτήν τη σοφία, τούς την αποκάλυψε η αβίαστη παρακολούθηση της Φύσης, που είναι ο μεγάλος τους Διδάσκαλος.

Τη επόμενη φορά που θα συναντήσεις ένα τέτοιο άνθρωπο κάθισε κοντά του χωρίς να μιλάς και περίμενε με σεβασμό να σου μιλήσει πρώτος. Επειδή αυτός βλέπει καθαρά και μετρά τη ψυχή σου. Θ’αποχωρήσεις ανάλαφρος στη ψυχή και με το χαμόγελο στο πρόσωπο. 

Αλλά έναν τέτοιον αθόρυβο αγγελιαφόρο πού θα τον βρείς; Μα σίγουρα θα υπάρχει ένας στην γειτονιά σου!  Γνώρισμα του δεν ειναι το λούσο αλλα η ηρεμία, η ταπεινότητα, τα καθαρά μάτια και το χαμόγελο. Όταν με την εγρήγορση είσαι εσύ έτοιμος(-η), κάπιος τέτοιος θα φανεί μπροστά σου.

Ο Νόμος του Δώσε - Πάρε

Καθότανε στο τζάκι μπροστά

και τούλεγε:

Αν ζεστασιά δεν μου παραδόσεις,

ξύλα δεν σου δίνω.

Ο Νόμος της Θυσίας

Θυσίασε τον Υιό του ο Πατήρ,

ο Νόμος Του για να φανερωθεί:

Ο άνθρωπος, χωρίς τη θυσία,

φως και προκοπή δεν βλέπει.

Ο Νόμος για το κλειδί του “παραδείσου”

Του Κήπου της Χαράς το τίμημα:

Με τη θυσία του ΕΓΩ η “Ταπείνωση”