Είδα ένα όνειρο, πολύ σύγχρονο και αρκετά διδακτικό, και αν δεν πιστεύω στα όνειρα, θα ήθελα να σας το αφηγηθώ...
"Ήμουνα σε ένα πανέμορφο λιβάδι, σε ένα παγκάκι, παρέα με μία φίλη μου, που είχα την εντύπωση, ότι την είχα γνωρίσει σε κάποια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, στο διαδίκτυο.
Όσο μιλούσα μαζί της, μου εξηγούσε την ομορφιά του λιβαδιού, μέσα στο οποίο ζούσαμε και συνομιλούσαμε εκείνη την στιγμή. Τα λόγια της ήταν υπέροχα και οι εικόνες που περιέγραφε, αρκετά ελκυστικές. Γεγονός που με έκανε να προσέχω τόσο πολύ τα λόγια της, κοιτώντας κάτω, τα πόδια μου και έχοντας την προσοχή μου, μόνο σε ότι άκουγα να ξεστομίζει, τόσο γλυκά και με ακρίβεια.
Κάποια στιγμή και μετά από πολύ ώρα, απόλαυσης της συζητήσεώς μας, που ήταν παρά... ένας γλυκός μονόλογος της φίλης μου, διάρκειας τόσης... όση διάρκεια λένε πως έχουν τα όνειρα...
Κάποια στιγμή λοιπόν, μου λέει...
Ξέρεις, εγώ φίλε μου..., τυφλή είμαι και δεν έχω μάτια!
Ξαφνικά σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτώ. Τόση ώρα που μου μιλούσε δεν είχα δει, ότι το πρόσωπό της, δεν είχε μάτια! Δεν είχε μάτια!! Τρομερό!!!
Συνάμα κοιτώ και γύρω μου και αντιλαμβάνομαι, ότι η ομορφιά του λιβαδιού, που μου περιέγραφε, ήταν πολύ μεγαλύτερη... Πάρα πολύ μεγάλη η ομορφιά, ήταν γύρω μας!! Και εγώ τόση ώρα την άκουγα και κοιτούσα τα πόδια μου!
Δεν υπήρχαν λέξεις να περιγράψεις αυτή την ομορφιά και εγώ καθόμουνα και συζητούσα με μία τυφλή!
Αναρωτιόμουν γιατί δεν εμπιστεύτηκα τα δικά μου μάτια, τόσο καιρό... και η στεναχώρια μου γινόταν πολύ μεγαλύτερη, όσο έβλεπα την αληθινή ομορφιά του λιβαδιού.
Γυρνώ, προς το μέρος της και πριν προλάβει να εξαφανιστεί η φίλη, από κοντά μου... την ρωτώ...
Γιατί φίλη μου δεν έχεις εσύ μάτια; Γιατί;
Και εκείνη, με πίκρα, μου απάντησε...
Φίλε μου, τα μάτια μου, το διαδίκτυο, μου τα πήρε... και εκείνες, οι ατελείωτες κουβέντες, με τους άγνωστους φίλους μου! Πρόσεχε...
Και ξαφνικά το λιβάδι χανότανε στον ορίζοντα. Ο μόνος πικρός απόηχος των όσων είχα ζήσει, μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν πως... ίσως έβλεπα ένα όνειρο, που ακόμη δεν είχα ζήσει!!!
Η καλή και πικραμένη φίλη μου είχε εξαφανιστεί και εγώ μόνος σε εκείνο το παγκάκι. Και γύρω μου τίποτε. Μονάχα ένα απέραντο, φωτεινό, μαύρο χρώμα υπήρχε τώρα... Που σιγά-σιγά γινότανε πιο σκούρο και απειλητικό... όσο το πανέμορφο λιβάδι απομακρυνόταν και γινόταν ένας λαμπρός αστέρας μακριά μου, μία υπέροχη Πολιτεία ψηλά στον ουρανό..."
Η στιγμή που ξύπνησα!
Δόξα τον καλό Κύριο!
...Ας προσέχουμε αδερφοί μου,
τι πράγματα θέλουμε να μάθουμε, στην ζωή μας...
και από που, θα αντλήσουμε τις πληροφορίες που ζητούμε...
Η Αληθινή Ζωή είναι εκεί, έξω... και ο Δρόμος μας έχει διδαχθεί!
Άσωτος Υιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου