Τα μάτια μας...

Τα μάτια μας έχουν κατασκευαστεί να βλέπουν τα πράγματα που μπορούνε. Η καρδιά, η προδιάθεση και το μυαλό μας, ερμηνεύουν τις εικόνες που βλέπουμε με τα μάτια μας. Χρησιμοποιώντας την επιστήμη και τις γνώσεις της, μπορούμε να δούμε πολύ κοντά ή πολύ μακριά.




Ένα παιδί μπορεί να δει πράγματα, που δεν βλέπει ένας ενήλικος και να αποκτήσει γνώσεις εξ όψεως, που δεν λογίστηκε καν ένας μεγαλύτερος. Οι επιστήμονες λένε, ότι τα μάτια μας, από μόνα τους δεν βλέπουν, αλλά το μυαλό μας "βλέπει", σύμφωνα με την πρότερη γνώση του.

Ένας τυφλός που θα δει το φως του, δεν μπορεί για παράδειγμα να συνειδητοποιήσει το είδος των αντικειμένων, που πριν είχε μέσω άλλων αισθήσεων, κατακτήσει την παρουσία τους. Δεν μπορεί να καταλάβει το φως, την απόσταση, τα χρώματα και τα μεγέθη, τις σκιές ή τις αντανακλάσεις τους. Η πρώτη εμπειρία του φωτός θα είναι εξίσου οδυνηρή αλλά και ευχάριστη.

Ζούμε σε ένα κόσμο που μόνο τα ορατά αυτού, στα μάτια μας, κρύβουν άπειρες γνώσεις, συμμετρίας, ομορφιάς, ισορροπίας...

Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος δεν εμπιστεύεται την περιορισμένη όρασή του και διψά για γνώση. Διψά για την γνώση του αοράτου των ματιών του, για όσα βρίσκονται πολύ μέσα του ή πάρα πολύ μακριά του. Για όσα τον περιβάλλουν και αδυνατούν οι αισθήσεις του, να καταγράψουν και τα μέσα που χρησιμοποιούσε.
Για αυτούς τους ανθρώπους η σιωπή, η προσοχή, η ησυχία είναι τροφή για το μυαλό, την καρδιά και τα μάτια τους. Ο άνθρωπος αυτός που γνωρίζει ότι οι αισθήσεις του είναι περιορισμένες, δεν έχει εμπιστοσύνη στην γνώση που έχουν αποκομίσει τα μάτια του, δεν έχει εμπιστοσύνη στην επιστήμη των ανθρώπων και στον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι η αναζήτηση του αληθινού κόσμου και της θέσης μας σε αυτόν. Αδύναμοι αναζητούμε Αυτόν που έφτιαξε τα μάτια μας και ζητούμε να μας καθοδηγήσει. Αισθανόμαστε όντως τυφλοί και ζητούμε το αληθινό Φως και την Αληθινή Εμπειρία αυτής της ζωής. Και έρχονται βράδια που θα μιλήσουμε σε Εκείνον που δεν βλέπουμε, θα ζητήσουμε εκείνα που δεν γνωρίζουμε και θα αισθανθούμε ελάχιστοι...
Είναι η ώρα της προσευχής, που ο εγωισμός μας χάνει έδαφος και αποκαλύπτονται οι πλάνες μας. Είναι η ώρα που μπορούμε σαν τους αγγέλους να συνομιλήσουμε με τον Δημιουργό Χριστό μας. Εμείς ψιθυρίζουμε απορίες και εκείνος, ως Νέος Κόσμος αποκαλύπτεται. Γιατί είναι Άπειρος Κόσμος, ο Κύριος, μία Θεία Μήτρα Αγάπης, μέσα στην οποία υπάρχει και ο δικός μας, μικρόκοσμος των ματιών μας...

Όσο το μυαλό μας αδειάζει από άχρηστες γνώσεις, του χώματος που πατούμε ή θαυμάζουμε και η καρδιά μας πυρώνεται και ερωτεύεται τον Αόρατο, τόσο ο Θεός φωτίζει τις αισθήσεις μας. Συνειδητοποιούμε, πως όσο νομίζαμε ότι είχαμε προσόντα και αρετές, τόσο λιγότερη αυτογνωσία κατείχαμε!
Γινόμαστε πιο διαυγείς και πιο άυλοι. Χάνουμε το έδαφος από τα πόδια μας και το βάρος μας, ελαττώνεται. Κάποιος μας τραβά κοντά Του και κάτι μας βαραίνει. Είναι η συνείδησή μας, που διαμαρτύρεται και ζητά κάθαρση, ελάφρυνση, τα πάθη μας που αποκτήσαμε από τα μάτια των ορατών χωμάτινων πραγμάτων.

Η ανάγκη να πετάξουμε σε αυτόν τον Νέο Κόσμο είναι μεγάλη, γλυκόπικρη... Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μας και με λυγμούς συσπάτε η ύπαρξή μας. Μόλις διαταράχθηκε η αμαρτωλή ισορροπία των αισθήσεών μας. Μόλις διασαλεύθηκαν τα αόρατα δεσμά μας και η νύχτα μας, αρχίζει να φωτίζεται.
Ουρλιαχτά παραπονεμένων σκοτεινών υπάρξεων, ζητούν την επιστροφή μας, στον κόσμο των ματιών μας. Και εμείς με το κεφάλι στα γόνατα, κουλουριασμένοι μπροστά στη Εικόνα της Παναγίας και του Χριστού των ματιών μας, με κλεισμένα τα μάτια μας πλέον, γευόμαστε το Έλεος του Δημιουργού μας, των ορατών και αοράτων.

Ο νους έμαθε, ότι οι αισθήσεις τον μάθανε και δεν μπορεί να καταλάβει την Γνώση, από τις νέες αισθήσεις του. Η Εκκλησία, με τα Μυστήρια και τον γραμμένο Λόγο του Κυρίου, συνεχίζει την εκπαίδευση των ματιών μας. Με απλές γνώσεις, που αμόρφωτοι μπορούνε να καταλάβουνε, μας δίδει την τροφή που μπορούμε, αρχικά να αντέξουμε, ως νεογέννητα πνευματικά νήπια και στο χέρι μας είναι, πότε στο σπίτι και πότε στην εκκλησία, να ενηλικιωθούμε και να διευρύνουμε τους ορίζοντες των ματιών μας...

Ο κόσμος μας δεν είναι αυτός που φαίνεται!
Η πίστη μας δεν είναι αυτή η χλιαρότητα που μας διακατέχει...
Στη πρόγευση του Αληθινού Κόσμου της Αγάπης του Κυρίου που είναι γύρω μας, δεν θα θελήσει κανείς να επιστρέψει σε τούτη την εξορία...

Με αγάπη, ο τυφλός αδερφός σας.