Γιατί δεν βλέπω Θεό στον ουρανό...

Ο Κύριος, είναι Πνεύμα Άγιο, ομοίως η Παναγία και οι Άγιοι Υιοί Του και εμείς αμαρτωλοί και τυφλοί λόγω της αμαρτίας μας, αυτής που γνωρίζουμε και αυτής που δεν έχουμε ακόμη γνώση. Κάτι σαν τα σκουλήκια, που ακόμη δεν κλειστήκαμε στο κουκούλι μας, ώστε να μετατραπούμε σε πεταλούδες!






Κοιτώντας τον ουρανό Σου και ψάχνοντας στον κόσμο των πέντε αισθήσεών μας, ανάμεσα στα δέντρα και στα αστέρια, σε φυλαχτά ή τυπικές προσευχές, προσπαθούμε μάταια να Σε βρούμε, Εσένα το Πνεύμα το Άγιο. Και δεν επενεργούν επάνω μας ακόμη και τα Άγια Λείψανα των Αγίων Σου και οι προσευχές των Δικαίων ανθρώπων Σου. Γιατί; Γιατί όχι και σε μας ένα Θαύμα Σου;

Κάνουμε λάθος, να περιμένουμε να δούμε ή να ακούσουμε Θαύμα Σου.
Η χλιαρή πίστη μας, δεν είναι τόσο μεγάλη, να κλείνουμε τις αισθήσεις μας και να Σε νοούμε, να Σε ζούμε, με τις προυπάρχουσες αισθήσεις και άλλες νέες. Να κινούμε βουνά όταν χρειάζεται...

Γιατί είμαστε κρέατα, αμαρτωλών σκέψεων και πράξεων και Εσύ μονάχα, μέσω της Θείας Κοινωνίας, μυστηριακώς μπορείς να μας αναπλάσεις, σε πνευματικά παιδιά Σου.

Γιατί Νοητός Τριαδικός Θεός είσαι και Τέλεια Αγάπη και αν δεν νηστεύσουμε, δεν συγκεντρώσουμε τον νου στην καρδιά μας και το σώμα μας γονατίσουμε, μακριά από τις παχυλές απολαύσεις και μάταιες ηδονές του και εξομολογηθούμε, ώστε να ταπεινώσουμε τον εγωισμό μας και καθαρίσουμε την ψυχή, που έχουμε μέσα μας και τους λογισμούς και τις επιθυμίες της, δεν πρόκειται να αγγίξουμε τα Ύψη Σου, να αποκτήσουμε φτερά...

Μην νομίζεις εαυτέ μου ότι με τα μάτια σου θα δεις τον Δημιουργό, που έφτιαξε τον κτιστό κόσμο, για να ωραιοποιήσει την εξορία που ζεις. Όσο εμπιστεύεσαι τα μάτια σου, τον κόσμο θα βλέπεις...

Αν ξεπεράσεις με δάκρυα, την πλάνη των αισθήσεών σου και ο νους σου απελευθερωθεί από τις αισθήσεις και κλειστεί στην ησυχία της καρδιάς σου και η καρδιά σου ερωτευτεί τον Άκτιστο, τότε θα ζήσεις και θα προγευτείς τον Κόσμο τον Αληθινό, του Ελέους του Κυρίου σου. Τότε θα επενεργήσει επάνω σου, καθετί που πριν ήταν αδρανοποιημένο εξαιτίας σου!

Ο Χριστός, ο Δημιουργός των κτιστών και νοερών δυνάμεων, δεν μπορεί να είναι μόνο Άνθρωπος σαν εμένα το δημιούργημά Του, ούτε σαν τον Κόσμο, σαν τον Ουρανό, το Σύμπαν ολόκληρο, που ο Ίδιος δημιούργησε. Ο Χριστός είναι Μέγας Κόσμος, μία Πηγή Ομορφιάς, Ευφροσύνης και Μέθης Ζωής Αιώνιας.

Αν βάζαμε το νου μας να το καταλάβει και προσευχόμασταν με περισσότερη συνειδητοποίηση της μηδαμινής και εγωιστικής μας παρουσίας, τότε ίσως ελκύαμε την Αληθινή Γνώση του Τριαδικού και Μοναδικού Θεού μας. Όσο μετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, διαβάζουμε τον Λόγο Του, τις Παραβολές και Νουθεσίες Του και Τον πλησιάζουμε  με όλη την προσοχή μας, τόσο Εκείνος αποκαλύπτεται. Και τότε τα Θαύματα είναι η καθημερινότητά μας και δεν μας εκπλήσσουνε, όσο ανοίγουνε τα μάτια μας. Περισσότερο θα μας εκπλήσσει η αμαρτία μας, που δεν νοούσαμε, σε τέτοια πνευματική ύψη και τροφή μας, θα γίνεται η ταπείνωση της χαράς, των δακρύων μας.

Η Ορθόδοξη Πίστη είναι Βιώμα Θεού Αληθινού και της κατάντιας μας, η αυτογνωσία και δεν είναι άλλη μία θρησκεία ή ψυχοθεραπεία. Το Φως, η Ζωή προΰπήρχε και θα υπάρχει, το ζήτημα είναι, εμείς, που πήραμε ζωή από την Ζωή, βρήκαμε τον αληθινό σκοπό της γέννησης και σωματικής και πνευματικής ύπαρξής μας ή δεν πιστεύουμε ότι είμαστε τα μόνα κατ' εικόνα Θεού πλάσματα, δημιουργημένα να ζούμε αιώνια τον Κύριο;

Ο Κύριος θα αλλάξει για να ενωθεί με την αμαρτία μας ή εμείς πρέπει να αγιάσουμε, ελπίζοντας να ζήσουμε τον Άγιο Κύριο; Θα ζήσουμε κοντά Του, αυτό που λέμε Παράδεισο ή μακριά από την αποκαλυπτόμενη Αιώνια Ευτυχία και θα κλαίμε αιωνίως σαν μωρά, αυτό που λέμε Κόλαση;

Μήπως θεωρούμε την Σταύρωση του Κυρίου, αδυναμία και υποχρέωσή Του ή θα εκμεταλλευτούμε την Στενή Πύλη του Παραδείσου, που άνοιξε για να διαβούμε, μία και μοναδική φορά;

Ας σοβαρευτούμε και στο μέτρο των Δωρεών Του, που έδωσε στον κάθε έναν μας, ας αυξήσουμε τα τάλαντα και προσελκύσουμε περισσότερη Χάρη...

(Άσωτος Υιός και πατέρας...)