Τιμή στην Παναγία: Από την Αρχή του Χριστιανισμού – Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ

Posted by Abel-Tasos Gkiouzelis

http://orthodoxyislove.wordpress.com

ORTHODOXY IS LOVE

 

Τιμή στην Παναγία: Από την Αρχή του Χριστιανισμού

Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ

http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ
Ἡ Θεοτόκος ἐτιμᾶτο καί μακαριζόταν εὐθύς μέ τήν ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ:
«Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου»(Λκ 1, 42),
«Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε, καί μαστοί οὕς ἐθήλασας»(Λκ 11, 27).
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, τιμώντας τήν Παναγία, ἐφαρμόζουμε τό τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Ἀπόδοτε… τῷ τήν τιμήν τήν τιμήν (τιμή, σ᾽ αὐτόν στόν ὁποῖο ἁρμόζει τιμή)»(Ρμ 13, 7). Καί ἡ τιμή της ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι σαρκώθηκε ὁ Σωτήρας μέσα της.
• Ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος λέει ὅτι ἡ Θεομητορική ἀξία τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας δέν ἐπιδέχεται οὔτε αὔξησι οὔτε προσθήκη, εἶναι δηλ. τελειώτατη.
• Γράφει ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Τόσο πολύ ἡ Θεοτόκος ἦταν κατασκεπασμένη γύρω-γύρω κατά τήν ψυχή καί τό σῶμα ἀπό τίς ἀρετές καί τίς θεῖες καί ὑπερφυσικές χάριτες, ὥστε δέν βρῆκε οὔτε τήν παραμικρή εἴσοδο ὁ Διάβολος, γιά νά μπάση στό πανάγιό της πρόσωπο καμμία προσβολή πονηροῦ λογισμοῦ».
• Ἀκόμα: «Κι ἄν ἡ Λεία, ἡ γυναῖκα τοῦ Ἰακώβ, ὀνομάσθηκε μακαρία, διότι γέννησε τόν Ἀσήρ· κι ἄν οἱ γυναῖκες τοῦ τότε καιροῦ τή μακάρισαν, διότι στάθηκε μητέρα ἑνός ἀνθρώπου ἁπλοῦ καί θνητοῦ, ἐπειδή λέει “Εἶπε Λεία· μακαρία ἐγώ, ὅτι μακαριοῦσί με αἱ γυναῖκες”(Γεν 30, 13), πόσο μᾶλλον καί ἀσυγκρίτως καί ἀπείρως πρέπει νά ὀνομάζεται μακαρία ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ ὁποία γέννησε τό μακάριο καί μόνο δυνάστη Θεό, ὅπως τόν ὀνόμασε ὁ Παῦλος (Α´ Τιμ 6, 25), αὐτόν πού κάνει μακαρίους ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν; Καί πόσο μᾶλλον πρέπει νά τή μακαρίζουν, ὄχι μόνο οἱ γυναῖκες, ἀλλά καί οἱ ἄνδρες, διότι στάθηκε Μητέρα ἑνός Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; Γι᾽ αὐτό κι ὁ Σολομών στό Ἇσμα καθαρῶς προφητεύει περί αὐτοῦ τοῦ μακαρισμοῦ τῆς Παρθένου καί λέει· “μία ἐστί περιστερά μου τελεία… εἴδοσαν αὐτήν θυγατέρες, καί μακαριοῦσιν αὐτήν βασίλισσαι, καί γε παλλακαί (: καί πολύ περισσότερο ἐκεῖνες πού συζοῦσαν μέ ἄνδρες) καί αἰνέσουσιν αὐτήν”(6, 8)».
• Ἐπίσης: «Πλειάδα, δηλαδή Πούλια, σέ Θεοτόκε ὀνομάζουν διότι ὅπως ἡ Πούλια φυλάττει ἀχώριστο τό σύνδεσμο καί τήν ἕνωσι, εἴτε τῶν ἑπτά ἀστέρων της, κατά τούς παλαιούς, εἴτε τῶν σαράντα, κατά τούς νεωτέρους Ἀστρονόμους, καί μάλιστα τό Γαλιλαῖο, ὁ ὁποῖος τούς ἐξέτασε μέ τό τηλεσκόπιο· ἔτσι καί σύ φυλάττεις συνδεδεμένους στήν ἀγάπη ὅλους τούς πρός σέ εὐλαβεῖς Ὀρθοδόξους, καί φαίνεσαι σάν μία φιλόστοργη ὄρνιθα, πού ἔχεις συναγμένα τά πουλάκια σου. Καί οἱ μέν Ἠθικοί, ἐσένα σέ διακηρύσσουν ὡς ἄριστο ἀγαθό μετά τό Θεό· οἱ δέ Ὀπτικοί, ἐσένα θεωροῦν ὡς θαυμάσιο τηλεσκόπιο, διά μέσου τοῦ ὁποίου ἀποκαλύφθηκε ἡ προαιώνια καί κρυμμένη βουλή τοῦ Θεοῦ, κι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀκριβέστερα βλέπουμε δι᾽ αὐτοῦ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ πού βρίσκονται μακρυά καί εἶναι ἀπόκρυφα».
• Καί: «Οἱ Μηχανικοί ἐσένα Θεοτόκε σέ θεωροῦν ὑπομόχλιο ἀποτελεσματικό, πάνω στό ὁποῖο ὁ μηχανικότατος Ἀρχιμήδης καί μέγας ἀρχιτέκτων Θεός, στηρίζοντας τό δικό του μοχλό, κίνησε ὄχι μόνο ὅλη τή γῆ, ἀλλά καί ὅλο τόν οὐρανό, κι ἔτσι τά μετέφερε ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία, καί ἀπό τήν τροπή στήν ἀτρεψία».
• Τέλος: «Ὁ Θεός εἶναι καί λέγεται πῦρ καταναλίσκον· “Κύριος, φησίν, ὁ Θεός σου πῦρ καταναλίσκον ἐστί”(Δευτ 4, 24)· διότι καταναλίσκει τή μοχθηρίαν καί τήν ἁμαρτία, κατά τό Θεολόγο Γρηγόριο· διά τοῦτο, πῶς ἦταν δυνατόν νά κατακαύση τήν Παρθένο, στήν ὁποία δέν βρισκόταν κανένα ἴχνος ἁμαρτίας ἤ βρωμιᾶς, οὔτε προπατορικῆς (διότι καθαρίσθηκε ἡ Παρθένος ἀπό τήν ἁμαρτία αὐτή ὑπό τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τόν καιρόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ὅπως δογματίζει ἡ κοινή γνώμη τῶν Ἱερῶν Θεολόγων), ἀλλ᾽ οὔτε προαιρετικῆς;».
• Ἐπισημαίνει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης: «Ἡ κακία τοῦ ἐχθροῦ: Ὅσο εὐσεβέστερα ἕνας ἄνθρωπος ζῆ, τόσο πιό πολύ ὁ Διάβολος σπρώχνει τούς ἀνθρώπους νά τοῦ ἀντιδροῦν, ὅπως ἦταν ἡ περίπτωσι τοῦ Σαούλ πού ἐναντιώθηκε στόν πιστό κι ἄκακο Δαυΐδ. Ὅσο ἁγιώτερο εἶναι ἕνα πρόσωπο, τόσο πιό πολύ βλασφημεῖται, ὅπως, λόγου χάριν, ἡ Παναγία, ἡ “τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ”».
• Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Σιλουανός: «Μιά φορά ἄκουγα στήν ἐκκλησία τήν ἀνάγνωσι τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καί στίς λέξεις “Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε”(Ἠσ 1, 16) σκέφθηκα: “Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καί μέ τό λογισμό;” Καί, ὤ τοῦ θαύματος!, μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή ἑνωμένη μέ τή προσευχή πρόφερε ρητῶς: “Ἡ Θεοτόκος ποτέ δέν ἁμάρτησε, οὔτε κἄν μέ τή σκέψι”. Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα μαρτυροῦσε στήν καρδιά μου γιά τήν ἁγνότητά Της».
• «Ὁ Γέροντας Παΐσιος στό Σινᾶ ἐβίωσε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἕνα ὑπερφυσικό γεγονός· τή σώφρονα καί ὁσία σχέσι τῶν Θεοπατόρων, ἀπό τήν ὁποία συνελήφθη καί ἐγεννήθη ἡ Θεοτόκος. Ἀπό αὐτό πληροφορήθηκε ὁτι: “Οἱ  ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα ἦταν τελείως πνευματικοί, χωρίς καθόλου σαρκικό φρόνημα. Ἦταν τό ἀπαθέστερο ἀνδρόγυνο πού ὑπῆρξε ποτέ. Πρῶτα προσευχήθηκαν στό Θεό μέ δάκρυα ὁ καθένας χωριστά νά τούς χαρίση παιδί καί μετά συνῆλθαν ἀπό ὑπακοή στό Θεό· ὄχι ἀπό σαρκική ἐπιθυμία. Ἐπειδή ἡ σύλληψι ἔγινε χωρίς ἡδονή, ἡ Παναγία ἦταν Πάναγνη. Δέν ἦταν, βέβαια, ἀπαλλαγμένη ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα, ὅπως πλανεμένα πιστεύουν οἱ παπικοί, διότι συνελήφθη μέ φυσικό τρόπο (ὄχι δηλαδή ἀσπόρως), ἀλλά τελείως ἀπαθῶς, ὅπως ἤθελε ὁ Θεός νά γεννιοῦνται οἱ ἄνθρωποι”.
Κάποτε τόνιζε καί πάλι τίς ἀλήθειες αὐτές σέ μιά συζήτησί του. Βλέποντας κάποια ἐπιφύλαξι ἀπό τό συνομιλητή του ἀνασηκώθηκε καί εἶπε μέ ἔντονο ὕφος: “Τό ἔζησα τό γεγονός!”. Ἤθελε νά καταστήση σαφές ὅτι αὐτά τά ὁποῖα ἔλεγε δέν ἦταν ἁπλῶς δικοί του εὐλαβεῖς λογισμοί, ἀλλά θεία ἀποκάλυψι».
• Ἀκόμα: «Ἡ μάνα πού ἔχει τό παιδί της στόν πόλεμο, φοβᾶται γι᾽ αὐτό νύκτα-μέρα. Ἔχει πολλή ἀγωνία. Ξαφνικά παίρνει ἕνα γράμμα ἀπό τό παιδί της μέ μιά φωτογραφία του μέσα. Ὅταν τή βλέπει τί κάνει; Τήν πιάνει στά χέρια της καί τή φιλᾶ, τή βάζει στόν κόρφο της ν᾽ ἀγγίξει τήν καρδιά της. Αἴ τί νομίζεις; Αὐτή ἡ μάνα μέ τέτοιο φλογερό πόθο πού ἔχει γιά τό παιδί της πιστεύει ὅτι φιλᾶ τή φωτογραφία; Τό ἴδιο τό παιδί της πιστεύει ὅτι φιλᾶ. Τό ἴδιο πιστεύει καί ὅποιος ἔχει φλογερό πόθο γιά τήν Παναγία καί τόν ἅγιο πού προσκυνάει. Δέν προσκυνᾶμε τίς εἰκόνες γιατί εἶναι οἱ εἰκόνες, ἀλλά γιά τούς ἁγίους. Καί αὐτούς ὄχι γιατί εἶναι τα πρόσωπα πού εἶναι, ἀλλά γιατί ἀγωνίσθηκαν γιά τό Χριστό. Ὁ Θεός εἶναι ζηλότυπος, εἶναι ἀλήθεια. Ὄχι, ὅμως, γιά τούς δικούς Του, ἀλλά γιά τό διάβολο. Ὁ πατέρας δέν ζηλεύει τά δικά του παιδιά. Μήν ἀνησυχεῖς, ὁ Κύριος χαίρεται ὅταν σέ βλέπει νά σέβεσαι καί ν᾽ ἀγαπᾶς τή Μάνα Του καί τούς Ἁγίους».
• Ὁ μεταστραφείς στήν Ὀρθοδοξία Matthew Gallatin γράφει πολύ σωστά: «Σέ μία γωνία τοῦ σαλονιοῦ μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ἀντικείμενα, ἔχουμε ἐκεῖ καί τίς οἰκογενειακές φωτογραφίες. Μία ἀπ’ αὐτές τίς φωτογραφίες εἶναι τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τό 1976, στήν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν.
Τό νά πῶ ἁπλά ὅτι τόν ἀγαποῦσα δέν σκιαγραφεῖ ἐπαρκῶς τά αἰσθήματά μου γι’ αὐτόν. Ἔχουν περάσει 25 περίπου χρόνια ἀπ’ τό θάνατό του. Καί ὅμως, ἀκόμη καί σήμερα, ξυπνῶ κάθε 27^η Ἰουλίου (μέρα τῶν γενεθλίων του) μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη ἀνάμνησί του στήν καρδιά μου.
Κανείς, λοιπόν, ἀπ’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό ἔβρισκε ἀφύσικο ἄν, ἐνῶ καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, ἔπαιρνα στά χέρια μου τή φωτογραφία τοῦ ἀδελφοῦ μου καί τή φιλοῦσα. Γιατί, ὅμως, ὅταν πάω δύο βήματα παραπέρα, στό εἰκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας γίνομαι ξαφνικά εἰδωλολάτρης; Τί ἄλλαξε; Τί ἔχει ἡ Παναγία πού δέν ἀξίζει τήν ἀνάλογη ἀγάπη καί τό σεβασμό τόν ὁποῖο δείχνω στόν κεκοιμημένο ἀδελφό μου;…
Ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; Ὅταν ἄρχισα νά ἐρευνῶ τό θέμα, διαπίστωσα ἕνα παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ἀντίληψι. Ἀπ’ τή μία καταδίκαζα ὁποιονδήποτε τιμοῦσε τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ἐνῶ ἀπ’ τήν ἄλλη θεωροῦσα σωστό νά τιμῶ τούς προτεστάντες ἱεροκήρυκες καί δασκάλους, ζῶντες ἤ κεκοιμημένους. Ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό νά ἐγκωμιάζω τούς ἀνθρώπους αὐτούς, νά παρακολουθῶ video καί διαφάνειες ἀπ’ τή ζωή καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ὅταν κανείς τραγουδοῦσε τό τραγούδι “Thank You for Giving to the Lord” [ὑπ.: Τίτλος δημοφιλοῦς προτεσταντικοῦ τραγουδιοῦ πού σημαίνει “Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἔφερες κοντά στό Θεό”. Τό τραγούδι αὐτό ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’ αὐτούς πού τόν ὁδήγησαν στήν πίστι]. Ἄν, ὅμως, ἔβλεπα κάποιον νά ὑμνῆ καί νά τιμᾶ τή γυναῖκα πού ἔφερε στή μήτρα της τόν Σωτῆρα, αὐτό θά ἔθετε ἀμέσως σέ ἀμφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εἶναι!».
• Ἀκόμα: «Ὅταν τούς ἀκούω νά μιλοῦν μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο, λυπᾶμαι κι ἀναρωτιέμαι ἄν ποτέ ἔχουν σκεφθῆ ὅτι μιλοῦν ὑποτιμητικά γιά τή μητέρα Αὐτοῦ πού ἔγραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό “τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι αἰσθάνεται γιά τή μητέρα Του ὁ μόνος Ἄνθρωπος πού μπορεῖ νά τηρήση τέλεια τήν ἐντολή αὐτή; Σκεφθεῖτε πόσο ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι κι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, σεβόμασθε τίς δικές μας μητέρες καί ὑπερασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη, λοιπόν, ἡ Παναγία στή γεμάτη ἀγάπη καί σεβασμό καρδιά τοῦ Υἱοῦ της!
Πόσο ἀπογοητευμένος θά εἶναι, λοιπόν, ὁ Σωτήρας μας, ὅταν ἀκούη κάποιους, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, ἐπαγγέλλονται ὅτι Τόν ἀγαποῦν καί Τόν ἀκολουθοῦν, νά θεωροῦν τή μητέρα Του ὡς “τίποτε τό ξεχωριστό”; Πόσο λυπημένος θά εἶναι γι’ αὐτούς πού σέβονται ἰδιαιτέρως τούς ἱεροκήρυκες, τούς προέδρους ἤ τούς προπονητές τοῦ ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, ὅμως, αὐτούς οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τή μητέρα Του ὅπως τήν τιμᾶ κι ὁ Ἴδιος; Πόσο πονᾶ γιά ὅλους αὐτούς πού ὑποτιμοῦν τήν ἄσπιλη ἐκείνη γυναῖκα πού ταπεινά ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της σ’ Αὐτόν, ὥστε νά μπορέση νά πλημμυρίση μέ τή Χάρι Του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;».
• Ὁ Ν. Σωτηρόπουλος γράφει: «Ἐμεῖς μποροῦμε νά κατηγοροῦμε τούς Προτεστάντες καί νά λέμε σ᾽ αὐτούς· τό γεγονός, ὅτι δέν τιμᾶτε τήν Παναγία, ἀρκεῖ, αὐτό καί μόνο, γιά νά καταλάβετε ὅτι δέν εἴσασθε Ἐκκλησία ἀλλά αἵρεσι. Ἄν ἤσασθαν Ἐκκλησία θά εὕρισκε σ᾽ ἐσᾶς ἐκπλήρωσι ἡ προφητεία Λκ 1, 48: “ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί” [αὐτό ἐφαρμόζεται καθημερινά καί πολλές φορές τήν ἡμέρα στήν Ἐκκλησία μας· μακαρίζουμε τή Θεοτόκο]».
• Διαβάζουμε, τέλος: «Οἱ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι, ἀπορρίπτοντας τήν Ἱερά Παράδοσι, ὑπερηφανεύονται ὅτι δῆθεν ἀκολουθοῦν πιστά τό λόγο τοῦ Θεοῦ, στήν πρᾶξι τόν παραβαίνουν μέ τόν πιό βάναυσο τρόπο. Ἔτσι στό ἐρώτημα γιά τή χειροτονία γυναικῶν γιά “ἱέρειες” καί “ἐπισκοπίνες” αὐτοί ἀπαντοῦν “Ναί”, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφή κατηγορηματικῶς λέει “Ὄχι” (Α´ Κορ 14, 34). Καί στό ἐρώτημα τῆς ἐξυμνήσεως ἤ μή τῆς πιό ἁγίας καί εὐλογημένης Γυναίκας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, αὐτοί ἀπαντοῦν ἀρνητικῶς, ὅταν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἀπαντᾶ καταφατικῶς: «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν»(Λκ 11, 28) [Καί ποιός ἄλλος τόν φύλαγε περισσότερο ἀπό Ἐκείνην;: «ἡ δέ Μαριάμ πάντα συνετήρει τά ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς».
Ἀλήθεια, ποῦ τέλος πάντων βρίσκεται ἡ περίφημη προτεσταντική “πιστότητα” στήν Ἁγία Γραφή;».
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ἡ Θεοτόκος
ἐκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2012
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET

ΠΗΓΗ