Να πάρω μια λεπτή ζακέτα...

Τα μικρά μας πολύτιμα, τα πρωινά ξυπνήματα, τα χαμόγελα πίσω τα εικονοστάσια των σπιτιών και των οδών, Αυτοί οι Φίλοι που αγωνιάς να σου χαμογελάσουν, οι προσμονές των συναντήσεων με αδελφούς επί τω αυτώ και τελικά ετούτο το υπέροχο "επί τω αυτώ".
 

 

 

 

Όχι πως είναι κάτι σπάνιο αλλά είναι αγαπησιάρικο και δικό μας (είμαστε οι πιο σίγουροι... owners): Αν θέλει ο Θεός λογαριάζουμε να πάμε στα θυρανοίξια ενός μικρού ναίσκου. 
Είναι φίλος μας ο ιερέας, μας ευλογεί με την αγάπη του ο αρχιερέας που θα κάνει την τελετή, οι άνθρωποι που θάρθουν μας έχουν αναπαύσει σε ανταμώσεις πολλών ετών (και ακόμη μοιράζουν αμυγδαλωτά στις μικρές γιορτές του μέσα μας), και -το κυριότερο- Αυτός που λένε "Ο Κύριος των κυριεύοντων", ο Βασιλεύς της αληθινής δόξης θα μας καρτεράει λαμπερός και απίστευτα δικός μας, όταν η πόρτα θα ανοίξει!
Δίπλα, στον μεγάλο δρόμο, ανύποπτοι οδηγοί θα πηγαίνουν βιαστικοί στις δουλειές τους και στην πολιτεία οι νοικοκυρές θα απλώνουν στα κάγκελα τα βραδινά σκεπάσματα.
"Είναι ο Βασιλιάς εδώ" θα ήθελα να τους πω αλλά ποιά είμαι εγώ; (Δεν είναι δα λίγες οι φορές που ήταν πάλι στο "εκεί " ενός ναού ο Βασιλιάς και εγώ δεν πήγα...)
Ας μην κάνω λοιπόν την έξυπνη τώρα...
Θέλω μόνο να πω την χαρά μου για όλο αυτό, που το νιώθω σαν να ξαναγινόμαστε παιδιά, να φοράμε τα λευκά μας σοσόνια (αλλά κυρίως εκείνα τα αόρατα λευκά φτερά) και να βαδίζουμε με πόδες ευαγγελιζομένων τον Κύριο (αναξίως) και να σταματούμε στα παλιά εικονοστάσια των οδών και στο ένα να ανάβουμε το καντήλι, στο άλλο να μυρίζουμε το πολυκαιρισμένο τριαντάφυλλο του θυμιάματος, στο τρίτο να φιλούμε περιπαθώς τις εικόνες, στο επόμενο να σκουπίζουμε το λαδάκι που ξεχείλισε αγωνίες προηγουμένων περιπατητών....
Και να πηγαίνουμε, λέει, να πηγαίνουμε και Εκείνος να περιμένει στην πόρτα χαμογελαστός και μεις να μην φτάνουμε, για να έχουμε κάπου να πηγαίνουμε και το "κάπου" μας να είναι Αυτός που είναι το άπαν....
Ένα γύρω λουλούδια του Μάη, άνθρωποι που ...πηγαίνουν κι'αυτοί και είναι τόσο μακρινοί οι άλλοι που δεν ήρθαν και ούτε καν έμαθαν για τον πηγαιμό!
Φύσηξε λίγο στο πρωινό και μεις σαν να ανατριχιάσαμε αλλά υποθέτω πως συμβαίνει μόνο σε μας καθώς οι παλιές Μυροφόρες θα ήταν καλά ντυμένες ή θα είχαν ενδυθεί την έξαψη της Ανάστασης, οπότε το ζήτημα της πρωινής δροσιάς θα είναι δικό μας.
Να μην ξεχάσω να πάρω μια λεπτή ζακέτα...

Αναρτήθηκε από ΕΛΕΝΑ