του, πιστεύεις πως σε κάνει ασφαλή για τους άλλους και τον εαυτό σου;
(Λένε κάποιοι): ΤΟ ΧΟΡΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΝΩ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΟΧΙ...
Tο να Καπνίζεις Χόρτο Μπορεί να Έχει Πλάκα Αλλά Ας Παραδεχτούμε ότι Διαλύει τη Ζωή σου
Στο περσινό Notting Hill Carnival -πριν τη μπύρα, το ζεστό ρούμι και τα ξενέρωτα ναρκωτικά μου αφαιρέσουν την ικανότητα να καταλαβαίνω τι μου γίνεται- παρατήρησα μερικούς έφηβους που κάπνιζαν ένα joint.
Όπως συμβαίνει κάθε φορά που μυρίζω λίγο skunk, μεταφέρθηκα ξανά στα εφηβικά μου χρόνια, πλημμυρισμένος από ωραίες αναμνήσεις που όμως δεν τις λες και ιδιαίτερα καθαρά συνδεδεμένες.
Αμέσως βρέθηκα μπροστά στο γνώριμο σταυροδρόμι: την ανάγκη του να πάρω μα μεγάλη ρουφηξιά και την γνώση ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μια πολύ κακή ιδέα. Ήξερα πως οι αθώοι νεαροί μπροστά μου θα μεταμορφώνονταν σε ένα τρομακτικό καλειδοσκόπιο δαιμόνων και οι νέον χάντρες που κρέμονταν από τους λαιμούς τους θα μου ξεκλείδωναν την είσοδο ενός εφιαλτικού κόσμου, χωρίς να φύγω ποτέ από τους δρόμους του Δυτικού Λονδίνου.
Όχι για πρώτη φορά, άρχισα να σκέφτομαι την ενίοτε ευχάριστη, συχνά ανησυχητική, αλλά κυρίως μπερδεμένη κληρονομιά που έχει αφήσει το χόρτο στην ζωή μου. Γιατί εδώ έχουμε ένα ζήτημα: το να την ακούς με χόρτο μπορεί να έχει πλάκα, αλλά ας μην προσποιούμαστε ότι το να καπνίζεις ένα κάρο skunk δεν σου πηδάει την ζωή ανάποδα.
Το πρώτο μου spliff δεν ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο: το να καπνίζω χόρτο ήταν απλά ένα πράγμα που άρχισα να κάνω με τους φίλους μου κάπου γύρω στα 16 μου. Και όταν λέω «πράγμα», δεν εννοώ ένα συνήθειο που μου πέρασε ή κάτι που έκανα μια φορά στο τόσο. Έκανα μόνο αυτό. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, καθόμασταν είτε στο πάρκο και την ακούγαμε. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς εκεί έξω, έχετε παρόμοιες αναμνήσεις.
Καμιά φορά καπνίζαμε κι άλλα πράγματα, όπως bush weed, αλλά κυρίως καπνίζαμε skunk, από αυτό που οι γονείς σου λένε ότι είναι πολύ πιο δυνατό από αυτό που κάπνιζαν στα χρόνια τους. Παρεμπιπτόντως, οι γονείς σου έχουν δίκιο: είναι περίπου πέντε φορές πιο δυνατό.
Δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες με το χόρτο. Ο υπερβολικός αριθμός αντικρουόμενων ερευνών -αυτές που σίγουρα αποδεικνύουν ότι η κάνναβη προκαλεί σχιζοφρένεια και αυτές που σίγουρα αποδεικνύουν πως δεν την προκαλεί- το αποδεικνύουν άλλωστε. Το χόρτο λειτουργεί καλά για κάποιους, ενώ για κάποιους άλλους όχι. Νομίζω όμως πως αυτοί που λένε ότι τους «πάει» το χόρτο κρύβουν κάποια θεματάκια.
Η πλειοψηφία των βαρέων καπνιστών που γνωρίζω θα σου έλεγαν πως μπορούν να την ακούσουν και μετά να συνεχίσουν κανονικά τις ζωές τους, χωρίς να αισθάνονται νωθροί, παρανοϊκοί ή αγχωμένοι. Αν όμως τους πιέσεις λίγο θα σου παραδεχτούν ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ότι συχνά βρίσκουν τους εαυτούς τους να αισθάνονται περισσότερο άγχος και παράνοια όταν καπνίσουν από όταν δεν το κάνουν.
Βέβαια όλα αυτά είναι λίγο να είχαμε να λέγαμε. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχουν καταγραφεί, ή ελεγχτεί ιατρικά. Όμως ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχει μοιραστεί αυτές του τις σκέψεις μαζί μου, είναι αρκετός ώστε να με κάνει να πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που αισθάνονται το ίδιο, αλλά προτιμούν να μην το παραδέχονται.
Κρίνοντας από τον εαυτό μου, εγώ ήμουν σίγουρα ένα από αυτά τα παιδιά. Ζούσα κοντά σε έναν στενό μου φίλο στο Βόρειο Λονδίνο και τις περισσότερες φορές μετά από μια βραδιά χόρτου, άραζα στο σπίτι του, γιατί και μόνο η σκέψη του να γυρίσω μέσα στην νύχτα μου έκαιγε το κεφάλι. Ήξερα ότι μάλλον θα επεβίωνα, αλλά δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω το στρες του να σκέφτομαι ότι ο καθένας γύρω μου μπορεί να ήταν κάποιο ψυχάκι που θα με βάραγε στο λαιμό και θα μου έκλεβε το κινητό.
Αυτό το πράγμα μου συνέβαινε για χρόνια: κάπνιζα και περίπου το απολάμβανα και μετά έφευγα να πάω σπίτι, πνιγμένος στο άγχος ότι έξω με περίμενε μια αρμάδα ψυχοπαθών. Η περίεργη, παρανοϊκή συμπεριφορά μου άρχισε να μου φαίνεται κανονική, την είχα αποδεχτεί ως αναγκαίο κακό για να απολαμβάνω λίγο χόρτο με τους φίλους μου.
Ακόμα αναρωτιέμαι αν το χόρτο με έκανε να σκέφτομαι και να φέρομαι με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, ή αν έτσι ήμουν εγώ εκείνη την περίοδο. Νομίζω ότι το να την ακούς μεγεθύνει τις αρνητικές σκέψεις που έχουμε και μπορώ να δεχτώ τώρα ότι ήμουν ένα νευρικό και αγχώδης νεαρός. Οπότε ναι, με την δική μου ψυχοσύνθεση, το να καπνίζω χόρτο δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα. Απλά ένιωθα ότι έπρεπε να ακολουθήσω το ρεύμα, γιατί σε μια ηλικία όπου το να «χωράς» στις παρέες είναι πιο σημαντικό από την ψυχική σου υγεία, δεν μπορούσα να πω όχι.
Ακόμα και τώρα, το να ακούω ότι άνθρωποι που κάποτε ήξερα πέρασαν κάποιου είδους ψύχωση εξαιτίας ναρκωτικών ουσιών δεν μου φαίνεται και τόσο δραματικό. Απλά το ξεπερνάς και προσπαθείς να τους θυμάσαι στα νιάτα τους. Δεν ήταν πάντα λίγο περίεργοι; Ή μήπως τελικά το χόρτο τους έκαψε όλους;
Υποθέτω πως ήμουν τυχερός που ξεκόλλησα από το χόρτο πριν αρχίσει να με καίει και μένα. Υποψιάζομαι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που καπνίζουν για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν πως εκείνες οι στιγμές παράνοιας και άγχους τους συμβαίνουν πραγματικά.
Δεν είμαι αντίπαλος των ναρκωτικών σε καμία περίπτωση και σίγουρα δεν θα κρίνω κάποιον που καπνίζει χόρτο. Επίσης δεν υπονοώ ότι υπάρχει κάτι βασικά κακό με την κάνναβη (πολλοί υποστηρίζουν τα ιατρικά της οφέλη), ή ότι δεν υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να «φάνε» ένα όγδοο την ημέρα μέχρι τα 80 τους και να μην καταλάβουν τίποτα το αρνητικό.
Αυτό όμως που λέω είναι πως αν καπνίζεις πολύ χόρτο και έχεις αυτές τις περίεργες σκέψεις παράνοιας και άγχους, ίσως θα ήταν καλή ιδέα να μην καπνίζεις και τόσο. Ή τουλάχιστον παραδέξου πως αυτά που αισθάνεσαι είναι αληθινά και μην τα απορρίπτεις ώστε να βυθιστείς σε άλλο ένα joint. Ο εγκέφαλός σου θα σε ευχαριστήσει μακροπρόθεσμα.
ΠΗΓΗ: thetoc.gr
http://policenet.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου