Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2014

Με 180 ή χωρίς….

Ένα έλλειμμα γνώσης το έχω. Σχεδόν σε όλα αλλά κυρίως στα μαθηματικά.
 Ίσως αυτό να φταίει –τελικά- που δεν αντιλαμβάνομαι τις «μεγάλες ιδέες» των εκάστοτε «σωτήρων».
Με τους αριθμούς δεν τα πηγαίνω καλά, ενώ με τα πρόσωπα τα καταφέρνω καλύτερα.
 
Όταν μας έλεγε ο Παπαδήμ(ι)ος τι θα πάθουμε έξω από τις Ευρώπες, εμείς ίσα που είχαμε τον άρτο τον επιούσιο και δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα γιατί σκέφτηκα πως το πολύ- πολύ να τρώω στο συσσίτιο.
 Τώρα πάλι που μου λένε πως θέλουν 180, το ίδιο λέω καθώς ποτέ η ευτυχία μου δεν κρεμάστηκε πάνω τους. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε καθώς εκείνοι μιλούν με την τσέπη και την καρέκλα στο νου τους κι’ εμείς δεν μιλάμε καθόλου. Δηλαδή δεν μας ρώτησε και κανείς για να μιλήσουμε. Ποιος ρωτάει αυτούς που πρόκειται να εκτελέσει;
Προσπαθώ κάποιες φορές να αποκτήσω αυτό που λένε «πολιτική σκέψη» μήπως και τους κατανοήσω αλλά αδύνατον! Βλέπεις εγώ φτιάχνω εικόνες με αγαπημένους και λουλούδια ενώ αυτοί ξέρουν τα μονοπάτια μιας ιδιότυπης άλγεβρας που δολοφόνησε λαούς και λαούς και οι άνθρωποι τους είναι χρήσιμοι μόνο ως δικαιολογούντες τον όρο «παράπλευρες απώλειες» (που στην πρακτική τους είναι βασικός).
Στην καθημερινή ζωή (ίσως αυτή που στοιχειοθετεί την λεγόμενη πραγματική οικονομία) οι φίλοι μου μαζεύουν ελιές και φέτος που δεν είχε σοδειά, λένε «δόξα τω Θεώ» όσοι έβγαλαν το λαδάκι της χρονιάς.
Στην καθημερινή ζωή δεν βγαίνουμε πια έξω και λέμε πως έχουμε δουλειά για να μην πούμε ότι δεν έχουμε λεφτά.
Στην καθημερινή ζωή, τα ρούχα μας έχουν κάτι μικρές τρυπούλες, τα παπούτσια μας είναι φθαρμένα και δεν αγοράζουμε πια καινούργια…. «είδες δεν πρόλαβα, να ψωνίσω» (μάλλον δεν θα… προλάβουμε ποτέ).
Ωστόσο μπορούμε και γελάμε και αυτό δεν αλλάζει αφού και με τα πολλά και με τα λίγα, Έλληνες είμαστε και άνθρωποι που ξέρουμε τις παλιές προσευχές και έχουμε κληρονομήσει τις αρχαίες απαντοχές.
Κάνουμε έδεσμα την ξυδάτη ελιά, ζυμώνουμε ψωμί, σιδερώνουμε κολλαριστά τα φθαρμένα ενδύματα και τούτο λέγεται αξιοπρέπεια και είναι το ίδιο πράγμα με κείνο των παππούδων μας που ήταν νοικοκυραίοι όχι λόγω πλούτου αλλά επειδή έφτιαχναν τις μέρες τους τόσο μεγάλες όσο ήταν το φιλότιμο και η μια σπιθαμή λάδι στο πιθάρι τους.
Εμείς και να πεινάσουμε, νοικοκυραίοι θα είμαστε.
Εκείνοι πάλι, μέσα στα χαβιάρια, τα πατέ και τις καταθέσεις τους θα παραμείνουν για φτύσιμο όπως όλοι οι προδότες και δακτυλοδεικτούμενοι όπως όλοι οι συνεργάτες του εχθρού.
Γιατί θάρθει μια μέρα που ο κόσμος για να ζήσει θα χρειάζεται μόνο χαμόγελο και καρδιά ανοιχτή σαν παράθυρο στον ήλιο και κείνη την μέρα οι αριθμοί και τα ευρώ τους θα είναι σαν τα κατοχικά χαρτονομίσματα που πήγαν χαμένα κάποτε…
Θυμάστε τους ανθρώπους, που βλέπουμε σε παλιές εικόνες, στους δρόμους, με σημαίες, γέλια και αγκαλιές;
Θα το ξαναζήσουμε αυτό γιατί η ζωή κάνει κύκλους. Και τότε τα βιβλιάρια καταθέσεων δεν θα μπορέσουν να τους σώσουν γιατί –απλούστατα- δεν έσωσαν ποτέ κανέναν.
Τότε θάρθουν οι μουσικές (όσες φυλάει καθείς μέσα του), οι αγάπες (όσες θα έχουμε διασώσει από την βαρυχειμωνιά) και τα λουλούδια (γιατί θα είναι άνοιξη).
 Όποιος τα έχει αυτά θα είναι παρών.
Οι άλλοι θα χαθούν στα προσφιλή τους σκοτάδια και στην κόλαση των πολυτελών γραφείων όπου είχαν επεξεργαστεί τον χαμό των ταπεινών και κανείς δεν θα μιλήσει πια γι’ αυτούς εκτός από την ιστορία, που θα γράψει νέα ονόματα στους Εφιάλτες…
Τώρα αυτοί μας λένε τον αριθμό 180 (άλλοι τον εύχονται και άλλοι τον απεύχονται).
Εμείς τους λέμε πως ούτε 180 ευρώ δεν έχουμε, οπότε αδιάφορο μας είναι το νούμερο (και τα.. νούμερα επίσης).
Εμείς τους λέμε πως οι εξουσίες (τους) που παίζονται σε αριθμητικές ισορροπίες δεν συναντώνται με την αλήθεια μας, που βασίζεται στην πατρογονική κληρονομιά του ήθους.
Με 180 ή χωρίς, οι μέρες μας δεν θα είναι εύκολες. Αλλά πότε και ποιος παράδεισος ήταν εύκολη υπόθεση;
Ήταν πάντα οι ίδιοι στις καρέκλες: Και όταν ετοίμαζαν αυτό που ζούμε (δηλαδή την εποχή της αναζήτησης στους κάδους) και τώρα που υποτίθεται πως θέλουν να πάρουν απ’ τον ίσκιο και να μας βάλουν στον ήλιο! Οπότε στο ίδιο έργο θεατές…
Αυτοί λοιπόν την δουλειά τους κι’ εμείς την δική μας.
Αυτοί το ψέμα τους κι’ εμείς την αλήθεια μας.
Μέχρι να κάνει ξαστεριά, μέχρι να σβηστούν οι αριθμοί και να θριαμβεύσουν οι άνθρωποι!

Πρωτοδημοσίευσα το κείμενο στο volosnow.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου