Σύγχρονα πρότυπα στην παιδική ηλικία και η εικονική πραγματικότητα της ηθικής

 

Είναι γεγονός πως αν ρωτούσαμε σήμερα τα παιδιά μας, ποιόν άνθρωπο θα μπορούσαν να έχουν ως πρότυπο, οι απαντήσεις που θα λαμβάναμε θα ήταν σχεδόν πανομοιότυπες.

Θα μας ξάφνιαζε αν το παιδί μας, μας έδινε το όνομα ενός σταρ του τραγουδιού ή ενός ηθοποιού ή ακόμα περισσότερο ενός ποδοσφαιριστή;

Μάλλον όχι. Και αυτό θα συνέβαινε διότι με τη δική μας ανοχή (για να μην πούμε προτροπή) «σπρώχνουμε» τα παιδιά μας προς αυτή την κατεύθυνση.

Και πως γίνεται αυτό;

Μήπως δεν έχουμε χρόνο αρκετό για να ασχοληθούμε μαζί τους και τα τοποθετούμε με τον τρόπο μας, μπροστά σε μια τηλεόραση, ή έναν υπολογιστή;

Και σαφώς αυτά τους δημιουργούν μια αναπόφευκτη νοητική αδράνεια και για την ακρίβεια πνευματική νέκρωση, αν υπάρχει αλόγιστη χρήση.

Φυσικά όλα τα παραπάνω που αναφέρουμε, από μόνα τους δεν είναι άσχημα ή ανήθικα, όπως θα έλεγαν κάποιοι ηθικολόγοι που δυστυχώς υπάρχουν πολλοί.

Η τοποθέτηση μας σ αυτά τους δίνει επικίνδυνη τροχιά. Δηλαδή το πόσο ψηλά τα τοποθετούμε ως προτεραιότητες , ώστε να μας γίνονται εξάρτηση.

Όταν στα παιδιά αναφέρεις την προοπτική ότι μπορούν να γίνουν άγιοι, αυτά δικαιολογημένα ξαφνιάζονται. Και γιατί ξαφνιάζονται;



Μα γιατί δεν τους έχει προβάλει ποτέ κανείς αυτή την προοπτική. Εδώ πολλές φορές πολλοί σύγχρονοι γονείς, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις διαφορές ανάμεσα στα κατηχητικά και στον προσκοπισμό, στην Ορθοδοξία και την Θρησκεία και έχουν την εντύπωση πως είναι όμοια πράγματα.

Μας ενδιαφέρει μια ηθική χωρίς Χριστό και το ακούμε συχνά με την φράση «Να είμαστε καλοί άνθρωποι» και σ αυτόν τον δρόμο πολλές φορές παρακινούμε και τα παιδιά μας. Στο χριστιανισμό, η ηθική είναι αποτέλεσμα της προσωπικής σχέσης μας με το Χριστό και όχι αυτοσκοπός.

Τα πρότυπα των αγίων, μας φαίνονται ξεπερασμένα συχνά τους βλέπουμε σαν ημίθεους που δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους. Άλλη άποψη είναι ότι οι Άγιοι, έχουν έρθει με ιδιαίτερο σκοπό, άρα καταργούμε την ελευθερία και την επιλογή στην σχέση με τον Χριστό. Αυτό που προβάλλεται είναι η δόξα και ο πλούτος των επωνύμων, δηλαδή αυτά τα οποία στην καρδιά μας, έχουν πάρει τη θέση του Θεού ως Θεοί. Και συνήθως η δόξα αυτή των επωνύμων έχει άδοξο τέλος. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα.

Το συναίσθημα που υπάρχει στην ψυχή τους, είναι κυρίως η απόρριψη και εκεί μπαίνουν τα θεμέλια για μια μελλοντική κατάθλιψη.

Και το επόμενο βήμα είναι να τα τρέχουμε στους ψυχολόγους, γιατί απέτυχαν να γίνουν σταρ. Πόσα παιδιά έχουν πέσει σε κατάθλιψη επειδή απλά δεν πέρασαν σε κάποιο talentshow;

Από που λοιπόν πήραν τα ερεθίσματα, τα οποία εμείς με την ανεπάρκειά μας και την αδιαφορία μας τους δώσαμε;

Η κατάσταση μιμητισμού που θέτουν ακούσια ή και εκούσια πολλές φορές τον εαυτό τους, αυτομάτως τους καθιστά ανελεύθερους χωρίς προσωπικότητα.

Επομένως αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι κυρίως να ασχοληθούμε μαζί τους.

Και αν αυτό το κάνουμε, είναι αποδεδειγμένο ότι περιορίζουν στο ελάχιστο αυτές τις δραστηριότητες που τα απορροφούν σε υπερθετικό βαθμό, ως υποκατάστατο της αγάπης, που δεν τους δίνουμε εμείς.

Ας καταλάβουμε λοιπόν πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, δίνοντας στα παιδιά μας την προοπτική που θέλει και ο Χριστός να τους δώσουμε.

Αυτή την προοπτική της αγιότητας η οποία είναι προοπτική ύπαρξης και ζωής μέσα από την κοινωνία και σχέση με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά.

Και όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:

«και στην Ομόνοια μπορεί να αγιάσει κανείς αν το θέλει».

Γι αυτό ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες ότι αυτά δεν είναι της εποχής μας. Ο Χριστός μας περιμένει πάντα να ενωθούμε μαζί του. Και εμάς και τα παιδιά μας.



Για την Ενορία της Αγίας Τριάδος Πετρουπόλεως
ΠΗΓΗ
Euxh.gr Γ.Α