Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (=ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ) ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ «Κυκλοφοροῦν σὲ δεξιώσεις, σὲ δημόσια «στέκια», σὲ σαλόνια, ἀγέρωχοι, μαχητικὰ αὐτοαμνηστευμένοι, δίχως ἴχνος ντροπῆς, συστολῆς ἢ ἀνησυχίας γιὰ τυχὸν εὐθύνες τους ποὺ σήμερα ἡ χώρα ξεψυχάει.»

Ἡ ἀμετανοησία εἶναι αὐτοχειρία

Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ «μετάνοια» δὲν εἶναι ἕνα «θρησκευτικὸ» μέγεθος. Εἶναι Η ΛΥΣΗ στὸ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Στὸ πρόβλημα κατὰ συνέπειαν τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων. Ἀμετανόητοι ἄνθρωποι, ποὺ συγκροτοῦν συνεπῶς συντεταγμένες ἀμετανόητες κοινωνίες, ὁδηγοῦνται συντεταγμένα στὸν

 

 

 ὄλεθρο. Αὐτὸ δείχνει ἡ Ἱστορία. Τὸ αὐτονόητο: «Εἶναι παραφροσύνη νὰ ἀνατίθεται στοὺς αἰτίους καὶ αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ἡ σωτηρία ἀπὸ τὶς συνέπειες τῶν ἐγκλημάτων», ἐκτὸς ἂν ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΚΑΙ ΡΗΤΩΣ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ. Οἱ ἀμετανόητοι πολιτικοὶ καθρεφτίζουν τὸ γενικὸ σύνολο. «Γιὰ νὰ γυρίσει ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά (πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως) πολλή».

.                 Κάθε μέρα ποὺ περνάει, κάθε ὥρα, ὁ κίνδυνος τοῦ χάους μεγαλώνει. Πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια οἱ δυνατότητες νὰ ἀντιμετωπιστοῦν ἀποτελεσματικὰ τὰ ἐγκλήματα τῆς κομματοκρατίας ἦταν πολλὲς καὶ ἄμεσα διαχειρίσιμες, πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια ἀρκετές, πρὶν ἀπὸ ἕνα χρόνο ἐλάχιστες ἀλλὰ ὑπαρκτές. Σήμερα στὸν ὁρίζοντα δὲν ὑπάρχει σημάδι ἐλπίδας.
.                 Ἡ ἀμετανοησία τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ἡ ἀδυναμία του νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὶς ἐφιαλτικὲς γιὰ τὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία συνέπειες τῆς μωρίας-ἀνικανότητας-φαυλότητας τῶν διαχειριστῶν του, βυθίζει στὸν πνιγμὸ καὶ στὴν ἀπόγνωση ἑκατομμύρια Ἕλληνες. Κάθε μέρα ποὺ περνάει, κάθε ὥρα, ἐπιβεβαιώνεται ὁ ρεαλισμὸς τῆς περιφρονημένης, τρία χρόνια τώρα, λογικῆς: Εἶναι παραφροσύνη νὰ ἀνατίθεται στοὺς αἰτίους καὶ αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ἡ σωτηρία ἀπὸ τὶς συνέπειες τῶν ἐγκλημάτων..                 Εἶναι ἀμετανόητοι. Ἡ χώρα σφαδάζει, ἡ ἀνεργία 33% στὸν ἰδιωτικὸ τομέα, τὸ κοινωνικὸ κράτος ἀπάνθρωπα ἀποσυντεθειμένο, συσσίτια ὀργανώνονται ἀπὸ ἰδιῶτες γιὰ παιδιὰ ποὺ λιμοκτονοῦν. Καὶ τὰ κόμματα ἀδύνατο νὰ σκεφτοῦν καὶ νὰ ἐνεργήσουν δίχως τὴ σκοπιμότητα τῆς ἐπανεκλογῆς τους. Ἔστησε φιέστα πανηγυρισμῶν ἡ κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Γιουρογκροὺπ νὰ ἐκταμιεύσει τὴν ἑπόμενη δόση χρηματοδότησης. Νὰ τὴν ἐκταμιεύσει «ἂν καὶ ἐφ᾽ ὅσον» – ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐκταμίευση δὲν ξεμύτιζε στὸ στημένο πανηγύρι. «Ἂν καὶ ἐφ᾽ ὅσον» ἐπιτευχθεῖ «ἐθελοντικὴ» ἐπαναγορὰ τῶν ἑλληνικῶν ὁμολόγων. Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ ἐξηγήσει ὁ πρωθυπουργὸς μὲ ποιὸ τίμημα θὰ ἐξασφαλίσει, σὲ ἕνα δεκαπενθήμερο, τὴ σωτήρια «ἐπαναγορά», βγῆκε ἁπλῶς, μὲ αὐτάρεσκο, ξιπασμένο χαμόγελο, νὰ ἀναμασήσει τὸ χιλιοφθαρμένο ἀερολόγημα: «Αὔριο ξεκινάει μία καινούργια μέρα»! Ἐπιτέλους, καὶ νὰ συντελεστεῖ θαυματουργικὰ ἡ «ἐθελοντικὴ» ἐπαναγορὰ ὁμολόγων καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ εἰσρέει ἡ πολυπόθητη δόση (ὄχι βέβαια στὸ κρατικὸ ταμεῖο, ἡ συναλλαγὴ δὲν σημαίνει καὶ ἐμπιστοσύνη στοὺς ἀφερέγγυους πολιτικούς μας), κάθε ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ προγράμματος θὰ ἀποκαθίσταται στὸ ἑξῆς πάραυτα μὲ ἰσόποσες περικοπὲς σὲ μισθοὺς καὶ συντάξεις. Αὐτὴ τὴν ὑποταγὴ σὲ σισύφεια, ἀνέλπιδη εἱλωτεία τὴν παρέκαμψαν οἱ κυβερνητικοὶ πανηγυρισμοί, ἂν καὶ εἶναι αὐτὴ ποὺ σημαδεύει, σὰν καίρια ἱστορικὴ καμπή, τὸ μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, αὐτὴ θὰ συνοδεύει στὴν ἱστορικὴ μνήμη τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ.
.                 Σημάδι ἀμετανοησίας ἐπιπρόσθετο, τεκμήριο καθήλωσης στὸ τέλμα ἀνήκεστης παρακμῆς: ἡ καταψήφιση ἀπὸ τὴ Βουλὴ πρότασης γιὰ διερεύνηση εὐθυνῶν σχετικὰ μὲ τὴν ὑπαγωγὴ τῆς Ἑλλάδας σὲ καθεστὼς «ἐπιτροπείας» καὶ τὴ δέσμευσή της σὲ «Μνημόνια» ἐγνωσμένως ἀτελέσφορα. Τὴν ἴδια αὐτὴ πρόταση προωθοῦσε ὁ κ. Σαμαρὰς ὅταν ἦταν στὴν ἀντιπολίτευση. Τώρα ποὺ οἱ τότε ἐναγόμενοι στηρίζουν τὴν πρωθυπουργία του, τὸ κόμμα του καταψηφίζει τὴν πρόταση διερεύνησης τῶν ἐνοχῶν γιὰ τὸ πελώριο κοινωνικὸ ἔγκλημα. Ἡ οἰκονομικὴ καταστροφὴ μιᾶς χώρας εἶναι ἐπιφαινόμενο: ἀποτέλεσμα καὶ ὄχι αἰτία παρακμιακῆς κατρακύλας. Ἡ εὐτέλεια, ἀναποτελεσματικότητα καὶ φαυλότητα τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος δὲν ἔγκειται μόνο στὸ αὐτονόητο τῆς ἀσυνέπειας, στὸ ξέγνοιαστο (ἀπολύτως ἀνένοχο) γιὰ τοὺς πολιτικοὺς «εἶπα-ξεῖπα». Ἔγκειται κυρίως στὸν ψυχοπαθολογικὰ ἑδραιωμένον ἀποκλεισμὸ τῆς εἰλικρίνειας ἀπὸ τὴν πολιτική. Δὲν διανοεῖται ὁ κ. Σαμαρὰς τὴν τόλμη νὰ βγεῖ δημόσια καὶ νὰ ἐξηγήσει στοὺς πολίτες ποιοὶ ἐκβιασμοί, ποιὰ διλήμματα, ποιὰ ἀδήριτη ἴσως ἀνάγκη τὸν ὑποχρέωσαν νὰ καταψηφίσει τὴν πρόταση ποὺ ὁ ἴδιος πρὶν κάποιον καιρὸ προωθοῦσε. Ποιὰ ἱεράρχηση προτεραιοτήτων τὸν ὁδήγησε νὰ ἀναστείλει τὸ αἴτημα παραπομπῆς στὸ κακουργοδικεῖο τῶν πολιτικῶν ποὺ πρακτόρευσαν ἐν ψυχρῷ τὴν ἄνευ ὅρων ὑποταγὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴ διεθνῆ ἐπιτροπεία, τὴν ἄνευ ὅρων παραίτηση ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία, τὸν βυθισμὸ ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ στὸν ἐφιάλτη τῆς ἀνεργίας, στὴ στέρηση, στὸν πανικὸ τῆς ἀνασφάλειας.
.                 Ἡ τίμια γλῶσσα, ὁ ρεαλισμὸς τῶν διαπιστώσεων, ἡ καταπρόσωπο ἀντιμετώπιση τῆς πραγματικότητας χωρὶς ἐξωραϊστικὲς ὑπεκφυγὲς ἢ ψευτοπαρηγόριες, εἶναι πρωτεύουσα προϋπόθεση ὁποιασδήποτε προσπάθειας γιὰ ἀνάκαμψη ἀπὸ τὴ σερνάμενη δυστυχία τῆς παρακμῆς. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση τὸ ἑλλαδικὸ πολιτικὸ σύστημα εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀνταποκριθεῖ, βεβαιώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ ἀδυναμία του. Ἡ μεταποίηση τῆς ὑπουργίας τῶν κοινῶν σὲ ἐπαγγελματικὴ καριέρα ὁδηγεῖ, σχεδὸν νομοτελειακά, σὲ νόσο ἀνίατη, ψυχικὴ νόσο, κλινικὰ ὁριζόμενη ὡς «ἀπώλεια ἐπαφῆς μὲ τὴν πραγματικότητα». Ἄνθρωποι ἐξώφθαλμης μετριότητας φυσικῶν προσόντων, μὲ κατάρτιση ποὺ δύσκολα θὰ ἐξασφάλιζε βιοπορισμὸ –ἢ καὶ κάποιες ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις μὲ φυσικὰ προσόντα καὶ τίτλους ἀκαδημαϊκοὺς ποὺ ὅμως σαφῶς δὲν ἐπαρκοῦσαν γιὰ κατάκτηση τῆς δημοσιότητας– εἰσέρχονται ξαφνικὰ στὸν ἐκθαμβωτικὸ κόσμο τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας, τῶν προβολέων καὶ τῶν φλάς, τῆς μεθοδικῆς διαφημιστικῆς προβολῆς καὶ τῆς κοινῆς «ἀναγνωρισιμότητας». Καὶ βρίσκονται, ἀπὸ τὴ μία μέρα στὴν ἄλλη, νὰ ζοῦν ζωὴ τῶν κάποτε πριγκίπων ἢ σήμερα τῶν γόνων τοῦ μυθώδους πλούτου – πῶς νὰ ἀντέξει τὸ μυαλὸ σὲ τέτοια παραμυθένια ἀλλαγή, πῶς νὰ μὴν «ψηλώσει ὁ νοῦς» τους;
.                 Χάνουν τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα. Ἀκόμα καὶ ὅσοι ἔχουν βάναυσα προκαλέσει τὴν κοινὴ ὀργή, πρώην ὑπουργοὶ Οἰκονομικῶν, ἔνοχοι κραυγαλέων κοινωνικῶν ἐγκλημάτων, ἢ Παιδείας, ἀηδιαστικὰ ἐξευτελισμένοι γιὰ τὴν ἀνικανότητα καὶ φαυλότητά τους, ἢ Ἐξωτερικῶν, πασίγνωστοι γιὰ τὸν ἐξαγορασμένο ἐνδοτισμό τους, ἢ Πρόεδροι τῆς Βουλῆς, παχυδερμικὰ ἀδιάφοροι ποὺ συνελήφθησαν νὰ βωμολοχοῦν μὲ τὴ γλώσσα τοῦ ὑποκόσμου – ἀτέλειωτες περιπτώσεις τῶν διασυρμένων στὴν κοινὴ συνείδηση. Καὶ τοὺς βλέπετε νὰ κυκλοφοροῦν σὲ δεξιώσεις, σὲ δημόσια «στέκια», σὲ σαλόνια, ἀγέρωχοι, μαχητικὰ αὐτοαμνηστευμένοι, δίχως ἴχνος ντροπῆς, συστολῆς ἢ ἀνησυχίας γιὰ τυχὸν εὐθύνες τους ποὺ σήμερα ἡ χώρα ξεψυχάει..                 Ἀξίζει νὰ μελετήσει κανεὶς τὰ βιβλία ποὺ γράφουν ὅσοι ἐλάχιστοι συμβιβάζονται μὲ τὴν παραδοχὴ ὅτι εἶναι ἀπόμαχοι τῆς πολιτικῆς: Γράφουν, ὄχι γιὰ νὰ συνοψίσουν ἀγωνία καὶ προβληματισμὸ γιὰ τὰ πεπραγμένα τους, ὄχι γιὰ νὰ καταθέσουν τὴν ἔμπονη πείρα τους κατασταλαγμένη σὲ ἐξειδικευμένες ρεαλιστικὲς προτάσεις, ὄχι. Γράφουν μόνο γιὰ νὰ δηλώσουν ὅτι «ἤμουν καὶ ἐγὼ ἐκεῖ». Ἐκεῖ ὅπου ἡ πολιτικὴ πραγματωνόταν μὲ τοὺς ὅρους τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ ποὺ ἐπιβάλλει ἡ κατάκτηση τῆς δημοσιότητας: χειραψίες μὲ διεθνεῖς βεντέτες, κορδέλες ποὺ κόβονται γιὰ νὰ ἐγκαινιάσουν «ἔργα» καταλήστευσης τοῦ δημόσιου χρήματος, ἀγορεύσεις ἀπὸ βήματα αὐτάρεσκης κενολογίας. «Ἤμουν καὶ ἐγὼ ἐκεῖ», ἐκεῖ, στὴ ζωὴ τῶν ἐπαγγελματιῶν πριγκίπων, τῶν χρυσαμειβόμενων κομπάρσων σὲ ἕνα παιχνίδι «μπρίτζ» ἢ σκακιοῦ, ποὺ ἔκρινε τὴ ζωὴ ἢ τὸν θάνατο, τὸ ἱστορικὸ τέλος λαοῦ-φορέα πρότασης πανανθρώπινα πολύτιμης.
.                 Μοναδικὴ ἐλπίδα: «Ἡ Καρχηδόνα νὰ καταστραφεῖ» – τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα συνταγματικὰ νὰ ἐκλείψει

 

ΠΗΓΗ