ROBERT JOHNSON
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ROCK ‘N ROLL
ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΚΙΘΑΡΑ (;)
Κάποιοι λένε πως όλα ξεκίνησαν εκείνη την αφέγγαρη και αποπνικτικά ζεστή καλοκαιριάτικη βραδιά του 1931, όταν ο νεαρός Αφρο-αμερικανός Robert Johnson, κρατώντας μια κιθάρα σφιχτά στην αγκαλιά του, είχε πάει εκεί, στο σταυροδρόμι τns 49ns και 61ns εθνικής οδού στο Κλάρκαντεϊλ του Μισισιπή, για να κάνει συμβόλαιο με τον Διάβολο...
Ο Άρχοντας των Σταυροδρομιών του παρουσιάστηκε με τη μορφή ενός πανύψηλου μαύρου άνδρα ο οποίος πετάχτηκε ξαφνικά μέσα από τα καλαμποκοχώραφα και στάθηκε απέναντί του, έχοντας τα χέρια στη μέση και βγάζοντας από τα στήθη του ένα γέλιο, τόσο τρομερό, που ο νεαρός έχασε την ανάσα του και κάποια στιγμή νόμισε ότι τα δόντια του έσπαγαν μέσα στο στόμα του.
«Λοιπόν, Robert, θέλεις να παίξεις κιθάρα τόσο καλά, όσο κανένας άλλος;», ρώτησε με τη μπάσα του φωνή ο Διάβολος.
Ο νεαρός πήγε να ανοίξει το στόμα του αλλά δεν τα κατάφερε. Κρύος ιδρώτας κυλούσε από κάθε πόρο του σώματός του που τώρα το ένιωθε να λιώνει μέσα στα τρύπια και σκονισμένα παπούτσια του.
«Δεν θέλεις να γίνεις αστέρι, Robert; Δεν θέλεις να παίξεις τα Μπλουζ;», ξαναρώτησε ο Διάβολος, κι έπειτα απείλησε: «Τότε εγώ να πηγαίνω!». «Ν... ναι... θέλω», κατάφερε τελικά να ψελλίσει ο Robert, τρέμοντας.
Τότε ο Διάβολος γέλασε ακόμη πιο δυνατά και άπλωσε το χέρι του. Ο νεαρός έμεινε για λίγο διστακτικός, μια μόνο στιγμή, που όμως του φάνηκε σαν να ήταν μια ολόκληρη αιωνιότητα. Έπειτα, όμως, άπλωσε τα χέρια και έδωσε την κιθάρα -την αγαπημένη του κιθάρα, που από την ώρα που είχε ξεκινήσει από το σπίτι του για να πάει σε εκείνο το σταυροδρόμι, την είχε σφιγμένη στην αγκαλιά του, σαν να ήταν ένα μωρό.
Εκείνη την ίδια στιγμή, μαζί με την κιθάρα του, ο Robert Johnson παρέδωσε και την ψυχή του στο σκοτάδι...
Αλλά αν δεν πιστεύετε εμένα, τότε καλύτερα να σου μιλήσουν για τον Robert κάποιοι από τους ανθρώπους που τον γνώρισαν από πολύ κοντά.
Πρώτος παίρνει τον λόγο o Son House, μια μεγάλη μορφή της μουσικής Μπλουζ, ο οποίος υπήρξε ένας από τους στενότερους φίλους του:
«Θέλεις να μάθεις ολόκληρο το όνομά του και από που καταγόταν;... Λοιπόν, τον έλεγαν Robert Leroy Johnson και ήταν ένα μαύρο αγόρι που γεννήθηκε στο άσημο Έζλεχαρστ του Μισισιπή, νομίζω τον Μάιο του 1911...Ήταν ένας μπατίρης και δεν είχε κανένα ταλέντο.
Ήταν ένα "τίποτα", και θα έμενε για πάντα έτσι αν δεν κούρδιζε την κιθάρα του ο ίδιος ο Διάβολος!
»Αλλά θέλεις να μάθεις την ιστορία από την αρχή, έτσι δεν είναι;... Εντάξει, άκου λοιπόν:
»Θυμάμαι τον Robert, τότε που ερχόταν και μας παρακολουθούσε όταν εμείς κάναμε πρόβες και περίμενε πότε θα σταματήσουμε για να πιούμε καμιά μπύρα, οπότε έπαιρνε κάποια από τις κιθάρες μας και τη γρατζουνούσε, και τότε όλοι κλείναμε τα αυτιά μας γιατί ήταν το χειρότερο πράγμα που είχαμε ακούσει ποτέ... φαινόταν ότι εκείνο το παιδί δεν είχε καθόλου ταλέντο -σου λέω ότι μπορούσε να τρελάνει ανθρώπους με εκείνα τα απαίσια γρατζουνίσματά του...
»Κάποια μέρα, όμως, τον χάσαμε αφού άφησε εμάς και το σπίτι του και τους γονείς του και έφυγε για το Αρκάνσας, όπου έμεινε έξι, το πολύ οκτώ μήνες...
»Μετά από αυτό το διάστημα, ο Robert γύρισε πίσω, οπότε ήρθε σ' εμένα και τον Willie Brown και ζήτησε να παίξει μαζί μας. Μας ρώτησε: "Μπορώ να χτυπήσω κάνα-δυο χορδές;". Τότε εγώ του απάντησα: "Μην αρχίζεις πάλι με αυτό το πράγμα Robert. Παίζει χάλια, φίλε, και κανένας δεν αντέχει να σε ακούει". Εκείνος, όμως, επέμενε: "Αφήστε με να σας δείξω τι έχω μάθει". Έτσι, λοιπόν, ο Robert έπαιξε κιθάρα και εμείς μείναμε άφωνοι, με το στόμα ανοιχτό!». Τώρα παίρνει τον λόγο ο Johnny Shines:
«Κανένας μας δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς εκείνο το παιδί έμαθε να παίζει τόσο όμορφα, και μάλιστα μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα... Μέσα σε έξι μήνες; Και καλύτερα απ' όλους μας; Αυτό το πράγμα είναι αδύνατο!... Δεν τον είδαμε ποτέ να εξασκείται στην κιθάρα. Δεν τον είδαμε ποτέ να κάθεται κάτω και να γράφει ένα τραγούδι, φαινόταν σαν να τα είχε όλα μέσα του... Ναι, έμοιαζε σαν να είχε στο κεφάλι του ένα κομπιούτερ, που αρκούσε να πατήσεις ένα κουμπί για να αρχίσει να παίζει την πιο όμορφη μουσική...Ήταν απίστευτο!».
Ένας άλλος φίλος του John8on, ο Robert Jr. Lockwood, συμπληρώνει: «Λοιπόν, γι' αυτόν τον λόγο όλοι έλεγαν πως έκανε συμβόλαιο με τον Διάβολο».
«Όμως, δεν βγάλαμε εμείς αυτήν την ιστορία από το κεφάλι μας. Ήταν ο ίδιος ο Johnson που μας έλεγε ότι πούλησε την ψυχή του στον Σατανά για να μπορέσει να παίξει μουσική», βεβαιώνει ο Honeyboy Edwards, ένας ακόμη από τους στενούς φίλους του θρυλικού μαύρου κιθαρίστα.
«Έι! Μα το ακούς και στα τραγούδια του», λέει πάλι ο Homes, «θυμήσου το Me and the Devil Blues, όπου λέει: "Νωρίς σήμερα το πρωί / καθώς χτυπούσε την πόρτα μου / είπα: "Γεια σου Σατανά / νομίζω πως είναι ώρα να φύγω"./Εγώ και ο Διάβολος / περπατούσαμε πλάι-πλάι / και πήγαινα να χτυπήσω τη γυναίκα μου / μέχρι να το ευχαριστηθώ"...
»Άκου και το Hell Hound On My Trail, όπου τραγουδάει: "Πρέπει να συνεχίσω να κινούμαι /η μέρα συνεχίζει να με προειδοποιεί / έχω ένα κυνηγόσκυλο Της Κόλασης στα χνάρια μου / ένα κυνηγόσκυλο της Κόλασης".
»Ο Robert πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο για να παίξει μπλουζ. Και από τη βραδιά που "εκείνος" του κούρδισε την κιθάρα, ήταν συνέχεια μαζί του, κάθε βραδιά... Και το καημένο το αγόρι πέθανε τόσο νέο, πριν γευτεί στ' αλήθεια τη δόξα σαν μουσικός, μόλις 27 χρονών... Ναι... Και είχε έναν πολύ κακό και παράξενο θάνατο: Λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε πέσει στο πάτωμα, στα τέσσερα, και σήκωνε ψηλά το κεφάλι του, και ούρλιαζε -ούρλιαζε, σου λέω, σαν πληγωμένο σκυλί»...
Αυτή ήταν η ιστορία του Robert Johnson, που σήμερα αποκαλείται «ο βασιλιάς των Ντέλτα Μπλουζ» και ο «πατέρας του Ροκ εν Ρολ»... Σημαντικοί μουσικοί της Ροκ, ανάμεσα σ' αυτούς ο Eric Clapton και ο Keith Richards των Rolling Stones, έχουν πει πως o Johnson ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας και ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών. Και στο Μουσείο Bock & Boll Hall of Fame, που βρίσκεται στο Κλίβελαντ του Οχάιο, είναι γραμμένο: «Τα τραγούδια του Robert Johnson είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκαν η μοντέρνα Μπλουζ μουσική και το Ροκ εν Ρολ... (ο Johnson είναι ο άνθρωπος που στέκεται στα σταυροδρόμια της αμερικανικής μουσικής, όπως ακριβώς στάθηκε ένα βράδυ σε εκείνο το σταυροδρόμι του Μισισιπή, όπου, σύμφωνα με τον θρύλο, πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο με αντάλλαγμα δυνάμεις για το παίξιμο της κιθάρας».
Ο θρύλος λέει πως η πρώτη κιθάρα που έπαιξε Ροκ εν Ρολ ήταν κουρδισμένη από τον ίδιο τον Διάβολο. Και αυτός ο θρύλος δεν είναι παρά μόνο η αρχή...
Πηγές
· Περιοδικό STRANGE τεύχος 139 – Αύγουστος 2011
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου