Και την Κυριακή...αυτή που έρχεται, λέω.

Τώρα εμένα γιατί μου θυμίζουν ύαινες, που ουρλιάζουν γύρω από το θήραμα για το ποιός θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι;
Άκουσα κάποιους πάλι χθες βράδυ στην τηλεόραση. Τα ποσοστά, η κυβέρνηση, η καρέκλα, οι Ευρώπες...
Ο άνθρωπος;
Οι δυόμιση χιλιάδες που αυτοκτόνησαν;
 Οι πεινασμένοι;

Άλλο ένα περιστατικό ένδειας στην οποία έχουν περιέλθει, λόγω κρίσης, πολλές ελληνικές οικογένειες έρχεται στο φως της δημοσιότητας, αυτή τη φορά στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Η περίπτωση ενός 8χρονου αγοριού, προκαλεί ξανά συγκίνηση και προβληματισμό. Ο μικρός λιποθύμησε μπροστά στα μάτια της μητέρας του, αφού, όπως αποκαλύφθηκε, το τελευταίο διάστημα ζούσε και τρεφόταν με μακαρόνια, τη μόνη τροφή που μπορούσαν να του προσφέρουν οι γονείς του. 
Όταν η τραγική ιστορία ξεπέρασε τα στενά όρια του φτωχικού σπιτιού της οικογένειας, γείτονες και φορείς, έσπευσαν να βοηθήσουν.

Οι υπόλοιποι που βλέπουμε εφιάλτες, περιμένοντας να πεινάσουμε; Έχει άραγε τόση σημασία αν θα πεινάσουμε μέσα ή έξω από την Ευρώπη;
Η πατρίδα που εξευτέλισαν;
Η Εκκλησία που συκοφάντησαν, οι Παναγιές που θλίβονται για μας, οι αξίες που ποδοπατήθηκαν, τα καταφύγια των ανθρώπων που με λύσσα τα πολέμησαν, για να μην έχει ο λαός να πάει αλλού εκτός από τους δικούς τους κομματικούς μονοδρόμους;
Δεν άκουσα τίποτε γι' αυτά.
Δεν άκουσα να λένε πως θα διαθέσουν τους μισθούς τους για την σωτηρία της χώρας, ούτε καν για τα φάρμακα των καρκινοπαθών.
Δεν είδα κανέναν να κλαίει ή έστω να είναι στενοχωρημένος. Όλοι μέσα στα χαμόγελα, στις σπόντες προς τους αντιπάλους και μέσα στην διπλωματική χαριτωμενιά.
Υαινες ευτυχισμένες για το θύμα που είναι πεσμένο μπροστά τους. Λειτούργησε καλά η προπαγάνδα.
Είσαι και συ, είμαι και γω ένα πόδι ή ένα χέρι του θύματος. Είμαστε όλοι. Γιατί μαζί δεν τα φάγαμε αλλά μαζί "την κάναμε" από τον Κύριο.
Εκείνοι μεν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τον Θεό τους (αν Τον είχαν δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο κυνικά απάνθρωποι) και μεις γιατί πιστέψαμε πως είναι πιο ρεαλιστικό να υπολογίζεις στους άρχοντες από το να ευαρεστείς ενώπιον του Κυρίου.
Την έχουμε πατήσει. Κατανοητό, έτσι; 
Τώρα, μας έμεινε μόνο η προσευχή και η ελπίδα του ελέους. 
Μόνο μην κάνουμε το λάθος και προσκυνήσουμε τα είδωλα τους. Δεν περιμένουμε τίποτε απ' αυτούς. Αποδεδειγμένα πλέον.
Άλλωστε αυτοί δεν μας είπαν ποτέ "κρούετε και ανοιγήσεται", χτυπήστε και θα σας ανοίξω αλλά  προσπαθούν, υποχρεωτικά, να μας σπρώξουν στην ορθάνοιχτη πόρτα της φυλακής που μας περιμένει και όπου απλά θα μας ξεκοκαλίσουν -στην τελευταία πράξη του δράματος-.
Να ψάξουμε να βρούμε Αυτόν που είπε "χτυπήστε την θύρα".
 Εύκολο είναι και σίγουρο: Χτυπάς, ανοίγει, μπαίνεις, πέφτεις στα γόνατα και μετά αναλαμβάνει Εκείνος.
Ύστερα  -νομίζω- όλα γίνονται Φως και Πνεύμα Άγιο και Κυριακές μαζεύονται να κάνουν γιορτή τον γυρισμό σου.
Πολλές Κυριακές μαζί.......Μπορεί να συμβεί και την Κυριακή.....Αυτή που έρχεται, λέω.